Το νεοελληνικό εκκρεμές

Κάποτε ήταν η Μακεδονία η ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα. Παθιάζονταν τα πλήθη με τις σημαίες, τα λάβαρα και τις ντουντούκες για την ελληνικότητά της. Τώρα επικράτησε ο σκεπτικισμός, η σύνεση, η διαλλακτικότητα, και άφησαν τις κραυγές στους ακροδεξιούς και τους θερμοκέφαλους, ακόμα και η Εκκλησία επέδειξε συγκράτηση και μέτρο. Κι όχι μόνο. Φτάσαμε σε μία εθνική...κούραση, μια παραίτηση, έναν σχετικισμό.
Οι συζητήσεις που ακούω αυτές τις μέρες περιστρέφονται γύρω από το: "πολύς θόρυβος για το τίποτα"
Ανάμεσα στις δύο ακραίες θέσεις του εκκρεμούς, μεσολαβούν χρόνια ανεμελιάς, πλήρης απραξία, διπλωματική και πολιτική, ήγουν κανείς δεν άγγιζε το ξεχασμένο θέμα, παρά μόνο με αφορμή κάτι αθλητικές συναντήσεις, που έθεταν υποχρεωτικά το διαφιλονικούμενο όνομα και κάποιοι έπρεπε να το αποκηρύξουν.
Την ίδια περίοδο, όλος σχεδόν ο κόσμος έχει αποδεχθεί και αποκαλεί το νεοσύστατο κράτος με το όνομα που εμείς αποκηρύσσουμε.
Παράλληλα, στην γείτονα χώρα δρουν αλυτρωτικά σωματεία και οργανώσεις, σχολικά βιβλία, ακόμα και σύνταγμα, δίπλα στις προσοδοφόρες επενδύσεις των συμπατριωτών μας και τις ανάλογες "καταθέσεις" των ελλήνων επισκεπτών.
Ένας λαός που μεγάλωσε με το όνομα Μακεδόνία, όσο κι αν είναι αντικειμενικά ανιστόρητο και ψευδεπίγραφο, μια ιστορική παραχάραξη, δεν πείθεται να το αλλάξει, ούτε από την ιστορική αλήθεια, ούτε από το οικονομικό συμφέρον κι οπωσδήποτε, ούτε από τη διπλωματική αυθεντία.
Και τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο: "Δικαιούνται να λέγονται Μακεδονία","είναι πια τετελεσμένο", "γίναμε διεθνώς ρεζίλι με τον εθνικισμό μας", "σιγά μη μας πάρουν τη Μακεδονία", "όλα τα κάνουν οι Αμερικάνοι, δεν υπάρχει θέμα", "είναι μια μικρή χώρα, δεν θα τολμήσουν ποτέ τίποτε εναντίον μας, λίγα προβλήματα έχουν με τους Αλβανούς;"
Από τον εθνικισμό του "κάτω τα ξερά σας από το όνομα, το Μεγαλέξανδρο και το Βουκεφάλα μας", στο "Έλα μωρέ, σιγά, έσταξε η ουρά του... αλόγου για ένα όνομα!"

Δυστυχώς, οι εξελίξεις στην περιοχή μας δεν ακολουθούν ακριβώς τις διαθέσεις του...επαμφοτερίζοντος ψυχισμού μας. Υπάρχει θέμα και δεν έχει νόημα να στρουθοκαμηλίζουμε εμπρός του. Τα βαλκάνια, το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, μετά την ανάπαυλα των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, που υποχρέωσαν σε αναγκαστική ύπνωση τους εθνικισμούς των λαών τους, μοιάζουν να ξυπνάνε για τα καλά σιγά σιγά και να διεκδικούν ο καθένας ό,τι καλύτερο μπορεί να αποκτήσει, με την εκμετάλλευση των διεθνών συγκυριών, των πιέσεων και των αντίστοιχων στηριγμάτων τους.
Αυτή η ρευστότητα δεν φαίνεται να χαλάει καθόλου τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, αφού μπορούν μια χαρά να το παίζουν προστάτες και αφεντικά και να χτίζουν μαγαζάκια σε καλά σημεία για τα συμφέροντά τους.
Δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε όλα αυτά, δεν μπορούμε να δεχθούμε με αμεριμνησία να εκτρέφονται αλυτρωτικά κινήματα που μας έχουν στόχο, χωρίς να ασκούμε όχι μόνο τα νόμιμα διπλωματικά μέσα, αλλά και όσα δεν έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, ενημέρωση , προβολή των θέσεών μας, χάραξη ορίων και όρων καλής γειτονίας και καλής συνεργασίας, με νηφαλιότητα, αλλά και αποφασιστικότητα.
Χωρίς να εξετάζω την ουσία, μου έμεινε στο μυαλό το πανό στην Καθημερινή της Κυριακής που έγραφε:Kosova Republik? Republik of Scotland? Republik of Corsica?
Ήταν ένα δείγμα πως και η ρεάλ πολιτίκ έχει τα όριά της εκεί που αρχίζει το συμφέρον των "ρεαλιστών"