Ήρθε κι εδώ η άνοιξη!

Μια και η παρέα, έστω και κάπως απρόθυμα, υπέκυψε λίγο στην εαρινή γοητεία, ας προσπαθήσω κι εγώ, παραμερίζοντας σκουπίδια και "ευωδιές", να συμπορευθώ.
Η δική μου άνοιξη;
Σκόρπιες εικόνες τη συνθέτουν:

Ένα φοιτητικό πάρτι που έγινε διαγωνισμός για την ανάδειξη του πιο ερωτικού στίχου και βγήκε το δικό μου: "Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;"
Ο βλάσφημος ερωτισμός του επιταφίου, μνήμες του Άδωνη, της Περσεφόνης. Ο νεκρός θεός που ανασταίνεται μέσα στα λουλούδια, ο θρήνος που κρύβει τη χαρά, η ζωή μεταμφιεσμένη σε θάνατο, για να θριαμβεύσει καλύτερα με βεγγαλικά και λαμπάδες.
Η άσπρη και κόκκινη κλωστή δεμένη βραχιολάκι, αρραβώνας μυστικός με το θαύμα που μας τριγύριζε και δεν είχε όνομα κάποτε.
Τα στεφάνια, οι μάηδες, ποιος θα μας φέρει το καλύτερο στρογγυλό ξύλο να το στολίσουμε, ποιος θα μας βρει τα πιο ωραία, τα πιο σπάνια αγριολούλουδα ή ποιος θα τα μαδήσει πιο βάναυσα;
Πότε έπαψαν τα παιχνίδια να είναι μόνο παιχνίδια, θυμάται κανείς;
Πότε αρχίσαμε να κρυβόμαστε καλά, όχι μόνο για να μη μας βρούνε; Πότε να κυνηγιόμαστε, για να μας φτάσουν; Θυμάται κανείς πότε το θαύμα άρχισε να αποκτάει όνομα...πρόσωπο...;
Τότε ήταν που άρχισε να γίνεται σκληρή η άνοιξη, να της κλείνουν τις πόρτες, να μη μπει από τις χαραμάδες και μας πάρει μαζί της. Η άνοιξη υπό διωγμό, κάτι ξωκλήσια άρχιζαν να έχουν συνέχεια αναμμένα καντήλια, κάτι τάφοι ξεχασμένοι να αποκτούν φροντίδα και νοικοκύρεμα... Πολυμήχανα νιάτα και οι θεοί προστάτες. Εκεί, θεματοφύλακες των ερώτων και των αποδράσεων, ίδιοι πάντα, σκαλιστοί στο μάρμαρο ή στο ξύλο, με εξαίσια σώματα ή ασώματοι.
Κι ακόμα, ένα περιβολάκι, το τσπαράκι. Ο μικρός παράδεισος της γιαγιάς. Όλα σε μικρογραφία, λουλούδια, μυριστικά, δεντράκια. Η χαρά της, να σε ξεναγήσει. Ένα ένα λουλουδάκι να στο συστήσει, μη παρεξηγηθεί. Με τόσους να μπαξεβανεύουνε, σπουδαίους και άξιους, μόνο σε κείνη βρίσκαμε τα μυρωδικά για το λαμπριάτη, μόνο εκείνη ήξερε ποιο χόρτο πάει πού, πόσο από αυτό πόσο από κείνο. Πού πηγαίναμε μετά; Ποιος τα πότιζε μετά; Πώς να είναι τώρα άραγε εκεί; Ποτέ δεν ξαναπήγα. Δεν νοθεύω τις εικόνες μου με πραγματικότητες.
Κι ένα παιχνίδι:
Παίρνεις το μπουμπούκι της παπαρούνας και ρωτάς: "Τούρκος, ρούσος ή ρωμιός;" Το ανοίγεις και νικάει όποιος έχει βρει το χρώμα. Τούρκος το κόκκινο, ρούσος το ροζ, λευκό το ρωμιός.
(Πόσο παλιό πρέπει να 'ναι; Από τότε που οι γνωστοί μας λαοί ήταν αυτοί οι τρεις, από τότε που οι Έλληνες λέγονταν ρωμιοί κι οι ρώσοι ρούσοι. Κι όμως παίζονταν έτσι μέχρι την εποχή που ήμουν παιδί.)
Κι ένα λουλούδι;
Ένα ροζ τριαντάφυλλο, που γίνεται και γλυκό, το ρόδο. Ένα ροζ τριαντάφυλλο χαρισμένο.
Ένα τραγούδι
http://www.youtube.com/watch?v=AERehHc15vc
Μόνο η Χαρούλα ξέρει πως "έχουμε ζήσει", έστω και με μικρές ή μεγάλες απώλειες, έστω κι αν το βήμα μας δεν είναι πια τόσο ταχύ εις προϋπάντησιν ανοίξεως.