Wednesday, March 19, 2008

Ήρθε κι εδώ η άνοιξη!


Μια και η παρέα, έστω και κάπως απρόθυμα, υπέκυψε λίγο στην εαρινή γοητεία, ας προσπαθήσω κι εγώ, παραμερίζοντας σκουπίδια και "ευωδιές", να συμπορευθώ.
Η δική μου άνοιξη;
Σκόρπιες εικόνες τη συνθέτουν:

Ένα φοιτητικό πάρτι που έγινε διαγωνισμός για την ανάδειξη του πιο ερωτικού στίχου και βγήκε το δικό μου: "Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;"
Ο βλάσφημος ερωτισμός του επιταφίου, μνήμες του Άδωνη, της Περσεφόνης. Ο νεκρός θεός που ανασταίνεται μέσα στα λουλούδια, ο θρήνος που κρύβει τη χαρά, η ζωή μεταμφιεσμένη σε θάνατο, για να θριαμβεύσει καλύτερα με βεγγαλικά και λαμπάδες.
Η άσπρη και κόκκινη κλωστή δεμένη βραχιολάκι, αρραβώνας μυστικός με το θαύμα που μας τριγύριζε και δεν είχε όνομα κάποτε.
Τα στεφάνια, οι μάηδες, ποιος θα μας φέρει το καλύτερο στρογγυλό ξύλο να το στολίσουμε, ποιος θα μας βρει τα πιο ωραία, τα πιο σπάνια αγριολούλουδα ή ποιος θα τα μαδήσει πιο βάναυσα;
Πότε έπαψαν τα παιχνίδια να είναι μόνο παιχνίδια, θυμάται κανείς;
Πότε αρχίσαμε να κρυβόμαστε καλά, όχι μόνο για να μη μας βρούνε; Πότε να κυνηγιόμαστε, για να μας φτάσουν; Θυμάται κανείς πότε το θαύμα άρχισε να αποκτάει όνομα...πρόσωπο...;
Τότε ήταν που άρχισε να γίνεται σκληρή η άνοιξη, να της κλείνουν τις πόρτες, να μη μπει από τις χαραμάδες και μας πάρει μαζί της. Η άνοιξη υπό διωγμό, κάτι ξωκλήσια άρχιζαν να έχουν συνέχεια αναμμένα καντήλια, κάτι τάφοι ξεχασμένοι να αποκτούν φροντίδα και νοικοκύρεμα... Πολυμήχανα νιάτα και οι θεοί προστάτες. Εκεί, θεματοφύλακες των ερώτων και των αποδράσεων, ίδιοι πάντα, σκαλιστοί στο μάρμαρο ή στο ξύλο, με εξαίσια σώματα ή ασώματοι.
Κι ακόμα, ένα περιβολάκι, το τσπαράκι. Ο μικρός παράδεισος της γιαγιάς. Όλα σε μικρογραφία, λουλούδια, μυριστικά, δεντράκια. Η χαρά της, να σε ξεναγήσει. Ένα ένα λουλουδάκι να στο συστήσει, μη παρεξηγηθεί. Με τόσους να μπαξεβανεύουνε, σπουδαίους και άξιους, μόνο σε κείνη βρίσκαμε τα μυρωδικά για το λαμπριάτη, μόνο εκείνη ήξερε ποιο χόρτο πάει πού, πόσο από αυτό πόσο από κείνο. Πού πηγαίναμε μετά; Ποιος τα πότιζε μετά; Πώς να είναι τώρα άραγε εκεί; Ποτέ δεν ξαναπήγα. Δεν νοθεύω τις εικόνες μου με πραγματικότητες.
Κι ένα παιχνίδι:
Παίρνεις το μπουμπούκι της παπαρούνας και ρωτάς: "Τούρκος, ρούσος ή ρωμιός;" Το ανοίγεις και νικάει όποιος έχει βρει το χρώμα. Τούρκος το κόκκινο, ρούσος το ροζ, λευκό το ρωμιός.
(Πόσο παλιό πρέπει να 'ναι; Από τότε που οι γνωστοί μας λαοί ήταν αυτοί οι τρεις, από τότε που οι Έλληνες λέγονταν ρωμιοί κι οι ρώσοι ρούσοι. Κι όμως παίζονταν έτσι μέχρι την εποχή που ήμουν παιδί.)
Κι ένα λουλούδι;
Ένα ροζ τριαντάφυλλο, που γίνεται και γλυκό, το ρόδο. Ένα ροζ τριαντάφυλλο χαρισμένο.
Ένα τραγούδι
http://www.youtube.com/watch?v=AERehHc15vc
Μόνο η Χαρούλα ξέρει πως "έχουμε ζήσει", έστω και με μικρές ή μεγάλες απώλειες, έστω κι αν το βήμα μας δεν είναι πια τόσο ταχύ εις προϋπάντησιν ανοίξεως.

14 comments:

loyk said...

Που μας ταξιδευεις γυριστρουλα;
Στα μακρινα μονοπατια της χαμενης νιοτης.
Με τις ευωδιες των λουλουδιων της ανοιξης.
Της χαμενης ανοιξης;;

meril said...

Γυριστρούλα
αιμορραγείς
νοσταλγία

Θερσίτης said...

Τι γλαφυρή πένα, αδελφούλα! Πού μας πήγες! Συγκίνηση, μνήμες, θλίψη, ενοχές και αθωότητα, γέλια και ανεμελιά. Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα.

Λορελάη said...

Γυριστρούλα τι άσμα θαυμάτων είναι αυτό; Μ' έπιασε για τα καλά, με κείνον τον γλυκό, μυριστικό και παράξενο τρόπο που ξέρει να μας πιάνει η άνοιξη.
καλημέρα μικρή μου εαρινή...:)

gyristroula2 said...

loyk, θα σε μαλώσω, τι λέει η Χαρούλα; Τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε η νιότη μας, τη ζήσαμε, με τον τρόπο του ο καθένας και μας έφερε μέχρι εδώ έτσι. Λίγο δεν είναι.
meril, εσύ φταις, είσαι η πέτρα του σκανδάλου σ' αυτή την παρέα, ο μικρός προβοκάτορας.
θερσίτη μου, καλέ, σ' ευχαριστώ, έχεις γλυκάνει πολύ τελευταία ή μου φαίνεται; (Φταίνε οι υπέροχες χίμαιρες που μας προέκυψαν;) Εγώ να δεις πόσο χάρηκα που θα με μάθεις και λατινικά.
λορελάη, να δεις που άμα διαβάσω ακόμα μερικά ποιήματά σου, θα αρχίσω να μπουσουλάω κι εγώ ποιητικά και, όχι τίποτε άλλο, θα με περιλάβει ο giorgos στα λατινικά εκείνα τα ακαταλαβίστικα των αγριόχορτων και ποιος με σώζει!

giorgos_st said...

Πω πω τι πολλές μαργαρίτες!!!!Μπορώ να μαδήσω μερικές? αλλά έχω μια απόρία, αφού γράφεις τόσο όμορφα τι τις θές τις φώτο και τις μουσικές? θα μ'αφήσεις άνεργο στο τέλος!

NdN said...

Καλησπέρα Γυριστρούλα,

Πολύ παράξενο το κείμενο σου.Στην αρχή μας περιγράφεις την δική σου άνοιξη. Την άνοιξη την εποχη της αθωότητας. Εικόνες λίγο πολύ που έχουμε όλοι μας, μπορεί λίγο διαφορετικές, αλλά με αρκετές ομοιότητες.

Μετά ήρθε η εποχή που τα παιχνίδια είχαν πάψει να να είναι μόνο παιχνίδια. Εδώ θα διαφωνήσω. Τότε η ανοιξη δεν έγινε σκληρή, απλά άλλαξε. Επρεπε μάλλον να αλλάξεις και εσύ. Ισως να ήταν και ο καιρός. Ετσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.Τον καιρό της αλλαγής δεν τον διαλέγουμε οι ίδιοι.
Μετά η άρνηση να γυρίσεις πίσω. «Δεν νοθεύω τις εικόνες μου με πραγματικότητες». Και πως ζεις χωρίς αναμνήσεις; Γιατί οι αναμήσεις είναι πραγματικές εικόνες. Παράξενη η άρνηση σου.

Το παιχνίδι δεν το θυμάμαι έτσι. Εμείς απλά ψάχναμε το χρώμα. Η ερώτηση δεν μου λέει κάτι. Προφανώς θα χάθηκε στα χρόνια, όπως άλλωστε πολλά πράγματα.

Τελειώοντας το μακροσκελές σχόλιο μου (συγγνώμη!!) θα σου πω ότι το βήμα μπορεί να γίνει ταχύτερο μόνο αν το θελήσεις.

Καλό ΣΚ να έχει όλη η παρέα!

gyristroula2 said...

Τι να σου πούνε, giorgo, εσένα οι μαργαρίτες, αφού τα ξέρεις ΟΛΑ έτσι κι αλλιώς; Και εσύ με τα αποσταγμένα σου κειμενάκια ύπουλα και αθόρυβα μας παίρνεις το ψωμί, μη μιλάς λοιπόν!
ndn, να 'ξερες πόσο γέλασα με τις απορίες σου! Πώς φαίνεσαι μια γενιά μικρότερός μας! Στα δικά μας λοιπόν τα χρόνια, όταν τελείωνε η αθωότητα, τελείωνε και η ελευθερία, ιδιαίτερα στις κλειστές κοινωνίες σαν κι αυτή που μεγάλωσα.
Κι ακόμα, σ' αυτές τις αγροτικές κατά βάση κοινωνίες (αν και σε νησί), τα παιδιά γίνονται έφηβοι μέσα από τα παιχνίδια, δεν υπάρχει οριοθέτηση.
Αρνούμαι πράγματι να δω το περιβολάκι της γιαγιάς τώρα εγκαταλειμμένο, όπως θα είναι, για να μείνει μόνο εκείνη η εικόνα στο μυαλό μου ατόφια.
Το τελευταίο σου τώρα, ξενιτεμένε μου φίλε, για το ταχύτερο βήμα, θα κάνει όλους τους παραπάνω φίλους και συνομήλικους μου να πουν: "Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ΄ρθεις!"

vagnes said...
This comment has been removed by the author.
vagnes said...

Δεν νοθεύω τις εικόνες μου με πραγματικότητες.
Πες το μου πιο γρηγορα να φυλαχτω απο την απογοητευση.
Ποσο μικρα και μιζερα τα μερη που τα ειχα για απεραντα!
Ποση υλη εκτοπισε την ευωδια!
Θα κρατησω μυθο τις αναμνησεις μου για να σωσω την ανοιξη μεσα μου.
Θα περπατησω αργα αλλα οχι απροθυμα στη ραντεβου μαζι της.

? said...

ήρθαν και οι αλλεργίες γαμώτο :-) καλημέρα!

gyristroula2 said...

vagnes, να προσέξεις τις παρέες σου, ρέπεις προς όλο και λυρικότερες εκφράσεις και διαθέσεις.
Και σου πάει πολύ...
νίκο, μη φοβάσαι, περνάνε κι αυτές με την ηλικία! :)

meril said...

Γυριστρούλα, πού στο καλό χάθηκες πάλι;

gyristroula2 said...

εδώ είμαι, καλέ, πίνω τον καφέ της Κυριακής τον ατελείωτο και σε διαβάζω ,merilaki.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...