Αναδημοσιεύω σήμερα από το μπλογκ του vagnes ένα συγκλονιστικό κείμενο.
Μια έκκληση για βοήθεια ενός πατέρα που ο γιος του έχει παγιδευθεί στον εφιάλτη των ναρκωτικών και μαζί του και η υπόλοιπη οικογένεια. Ο πατέρας είναι ο μόνος που αντέχει ακόμα. Και είναι μόνος. Σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται σύγχρονο, με πολιτική πρόνοιας, με ενδιαφέρον για τους νέους και την οικογένεια. Όταν όμως αυτή η οικογένεια λυγίσει από τα προβλήματα, γυρνάει και δεν βλέπει κανένα δίπλα της. Το κράτος πρόνοιας είναι μια μαγική εικόνα, που εξαφανίζεται ακριβώς, όταν την έχεις ανάγκη.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η αναδημοσίευση μπορεί να κάνει κάτι, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να παρέμβουμε ως διαδικτυακή κοινότητα. Μετά και από το παράδειγμα της Αμαλίας, νιώθω ότι πρέπει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, πιο πρακτικοί.
Ζητούνται ιδέες επ' αυτού...
Να, το κείμενο-έκκληση:
"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.
Είμαστε μια διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Όποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάματα και φεύγει.
Μόνος εγώ, με την βαριά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, για φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γιό μου. Δεν ξέρω πια λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μόνο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".
Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν αντέχει, δεν φταίει.
Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρει λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα για μένα: Όχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?
4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.
Έχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγει στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, για να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γράφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ίντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.
Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πια, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.
Ενώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθήστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθήστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.
Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στείλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πια κανείς. Ούτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.
Βοηθήστε μας
Ενας Πατέρας"
Μια έκκληση για βοήθεια ενός πατέρα που ο γιος του έχει παγιδευθεί στον εφιάλτη των ναρκωτικών και μαζί του και η υπόλοιπη οικογένεια. Ο πατέρας είναι ο μόνος που αντέχει ακόμα. Και είναι μόνος. Σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται σύγχρονο, με πολιτική πρόνοιας, με ενδιαφέρον για τους νέους και την οικογένεια. Όταν όμως αυτή η οικογένεια λυγίσει από τα προβλήματα, γυρνάει και δεν βλέπει κανένα δίπλα της. Το κράτος πρόνοιας είναι μια μαγική εικόνα, που εξαφανίζεται ακριβώς, όταν την έχεις ανάγκη.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η αναδημοσίευση μπορεί να κάνει κάτι, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να παρέμβουμε ως διαδικτυακή κοινότητα. Μετά και από το παράδειγμα της Αμαλίας, νιώθω ότι πρέπει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, πιο πρακτικοί.
Ζητούνται ιδέες επ' αυτού...
Να, το κείμενο-έκκληση:
"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.
Είμαστε μια διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Όποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάματα και φεύγει.
Μόνος εγώ, με την βαριά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, για φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γιό μου. Δεν ξέρω πια λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μόνο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".
Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν αντέχει, δεν φταίει.
Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρει λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα για μένα: Όχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?
4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.
Έχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγει στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, για να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γράφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ίντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.
Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πια, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.
Ενώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθήστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθήστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.
Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στείλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πια κανείς. Ούτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.
Βοηθήστε μας
Ενας Πατέρας"
13 comments:
Ειναι να μην σοκαρεσε καλη μου φιλη.
Τοσος πονος τοση απογνωση ΄΄δεν εχω το δικαιωμα να πεθανω΄΄
Τι να κανουμε ολοι εμεις οι εφησυχασμενοι πολιτες,οι ανθρωποι τις καλοπερασης στα προβληματα αυτου του συνανθρωπου;
Τιποτα δεν μπορουμε να κανουμε απλως ευχολογια.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ.
Συμπασχω μαζι του και εγω σαν γονιος και ευχομαι να βρεθει καποτε η λυση.
Υ.Γ Μια ευχη,ας διαβασουν το κειμενο οσο γινεται περισσοτεροι ανθρωποι,ας ξυπνησουμε επιτελους απο το ληθαργο.
Υ.Γ τι φοβουνται καποιοι απο τα μπλοκς;
Καλοί φίλοι, όσοι τόσο πρόθυμα θέλετε να βοηθήστε τον τραγικό πατέρα και την οικογένεια του γράμματος, αλλά και όσοι είχατε την ευαισθησία να το αναδημοσιεύσετε:
Δυστυχώς, ούτε εγώ εχω περισσότερα στοιχεία (ονομα, διεύθυνση κλπ). Απλά, έφτασε πρώτα στο blog μου. Στείλτε σαν σχόλια ότι σχετικό link, πληροφορία κλπ., και πιστεύω ότι η πατέρας θα διαβάσει τα σχετικά με την βοήθεια.
Αλλά, νομίζω, το ποιό σημαντικό είναι η αναδημοσίευση του γραμματος. Οποιος έχει πρόσβαση σε ΜΜΕ, ας στείλει εκεί το γραμμα. Οποιος έχει blog, ας το αναρτήσει σαν πρώτο θέμα.
Οσο μεγαλύτερη προβολή, φίλοι μου, όσο μεγαλύτερη η πίεση, τόσο πιθανότερο είναι η κοινωνία να αντιδράσει, οι αρχές και οι αρμόδιοι να αντιδράσουν κάποτε στο δράμα των ναρκωτικών.
Και κάτι ακόμα: Δεν νομίζω ότι είναι η στιγμή να κρίνουμε το αν η απελευθέρωση της χορήγησης μεθαδόνης είναι σωστή η οχι. Το θέμα, αυτή τη στιγμή, είναι να βοηθήσουμε, να αναμεταδώσουμε την έκκληση, να ασκήσουμε όση πίεση διαθέτουμε.
Ας αφήσουμε γιά λίγες, έστω,μέρες την έκκληση αυτή σαν πρώτο θέμα στα blog μας. Δεν πειράζει αν σ΄αυτό το διάστημα δεν λύσουμε το Σκοπιανό, δεν σχολιάσουμε το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά, δεν σώσουμε τον κόσμο....
Ας δοκιμάσουμε να σώσουμε ζωές...
συγκλονιστικό.ας βοηθήσουμε όλοι
loyk, δεν υπάρχουν εφησυχασμένοι πολίτες ως προς τα ναρκωτικά, μην το ξεχνάς αυτό. Μεγάλο μέρος της νεολαίας κάνει περιστασιακή χρήση "μαλακών". Αυτά τα παιδιά είναι δυνάμει χρήστες κατά τη γνώμη μου, αν οι συνθήκες σκληρύνουν και τους σπρώξουν στα βαθιά.
sxoliasti, πολύ σωστά μιλάς, σε συγχαίρω για την ευαισθησία σου, φίλε.
νίκο, εσύ ως νέα γενιά σίγουρα έχεις μια καλύτερη θέα στο πρόβλημα, είμαι σίγουρη ότι έχεις πολλά να πεις.
Παιδιά, καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά την απελπισία αυτού του πατέρα και τον συμπονώ όπως όλοι μας. Αλλά φοβάμαι ότι η έκκλησή του για τη μεθαδόνη, είναι μέρος και εκδήλωση αυτής της απελπισίας. Απο κάτι λίγο που ξέρω σχετικά, είναι πολλοί και πολύ σοβαροί άνθρωποι με αληθινό ενδιαφέρον και ενασχόληση με το θέμα, που είναι αρνητικοί στη χορήγηση μεθαδόνης. Απ' όσο ξέρω μεταξύ αυτών και η Κατερίνα Μάτσα, η υπεύθυνη του 18άνω -μιας από τις καλύτερες μονάδες απεξάρτησης-, μια γυναίκα που έχω γνωρίσει και ξέρω ότι έχειδώσει, και δίνει, τη ζωή της για να βοηθήσει τα παιδιά που έχουν πέσει στη πρέζα. Άνθρωπος με πάθος και εξαιρετική επιστημονική συγκρότηση.
Το θέμα των ναρκωτικών δεν είναι απλό και δεν ξέρω αν η λύση είναι η αντιμετώπιση με υποκατάστατα. Εγώ τουλάχιστον είμαι πολύ επιφυλακτική.
Έτσι είναι, λορελάη, το ίδιο μου έλεγε κι ο giorgos χθες. Εμείς δεν υιοθετούμε αυτή ή την άλλη λύση, λέμε κάποιος να βοηθήσει, κάποιος να ασχοληθεί με αυτή την οικογένεια, με αυτό το παιδί. Δεν μπορεί να οδηγείται ένας άνθρωπος σε τέτοια απόγνωση και να μένει αβοήθητος. Με αυτή την κινητοποίηση θα ακουστούν απόψεις, αλλά κυρίως θα γίνουν κινήσεις προς τα εκεί. Ήδη γίνονται από ότι βλέπω στα άλλα μπλογκ κάποιες προσπάθειες να του περάσουν πληροφορίες για προγράμματα ή ανθρώπους που είναι σχετικοί με το θέμα.
Συμμερίζομαι τη λογική της λορελάη και συμπάσχω με τον πατέρα αυτόν και όλους τους σημερινούς και χτεσινούς και αυριανούς πατεράδες και μανάδες.
Μπορείς να φανταστείς τι κοινωνικά προβλήματα θα βγάλουμε στην κοινωνία, γυριστρούλα, από τα σημερινά παραπαίοντα σχολεία; με τρόμο το αναλογίζομαι και με πιάνει σύγκρυο.
Εγώ τρομάζω πιο πολύ, θερσίτη μου, με το πώς θα εξελιχθούν αυτά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό παραμέληση, εγκατάλειψη από τον ένα ή και τους δύο γονείς και κακοποίηση σωματική ή ψυχική(28.000 το χρόνο με επίσημα στοιχεία). Τι αμαρτίες θα πληρώσουν, θα πληρώσουμε όλοι...
Ax, γιατί να σας βρίσκω με τέτοιο θέμα.....
Έτσι κι αλλιώς δε θα πω κάτι ....Το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και λεπτό και δεν ξέρω πόσο βοηθά μια από θέση ασφάλειας συζήτηση
Μόνο αυτό... όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπεύθυνοι ή εμπλεκόμενοι είμαστε.....
Η κοινωνία νοσεί. Αν αυτό δε γίνει.. ασπιρίνες για θεραπεία καρκίνου θα δίδονται
Θα ήθελα απλά να πω ότι συμφωνώ και με τα 2 προηγούμενα σχόλια της gyristroula2. Το θέμα είναι να προσωποποίηθεί το πρόβλημα, μήπως και καποιοι ευαισθητοποιηθούν και το αγγίξουν επί τέλους. Αλλο να μιλάς γιά "καταπολέμηση της μάστιγγας" και άλλο να βλέπεις το δράμα κάποιων ανθρώπων υπαρκτών, κάποιων σαν και εμάς...
Οσο γιά το θέμα "Μεθαδόνη", να πω ότι αποτελεί λύση σε βαρειές, σχεδόν απελπιστικές καταστάσεις. Και δυστυχώς, οι χρήστες ηρωίνης δύσκολα επανεντάσσονται, δύσκολα ξεφεύγουν...
Από την άλλη, πάλι, να μην ξεχνάμε ότι η μορφίνη δημιουργήθηκε σαν "υποκατάστατο" του οπίου, η δε ηρωίνη σαν "υποκατάστατο" της μορφίνης!! Δυστυχώς, ακόμα και οι στατιστικές επιτυχίας των κέντρων αποκατάστασης λένε ψέμματα! Μετρούν μόνον αυτούς που τέλειωσαν το πρόγραμμα, ενώ υπάρχουν πολλαπλάσιοι που έφυγαν στη μέση και δεν περιλαμβάνονται σε καμμία στατιστική!!!
Δυστυχώς, φίλοι μου, τα συμφέροντα (και μεταξύ των κέντρων αποκατάστασης) είναι τεράστια, όπως και ο ανταγωνισμός γιά τα κονδύλια...
Και από όσα μου λένε, η παράνομα διακινούμενη σήμερα μεθαδόνη, βρίσκεται στα μπουκάλια με την σφραγίδα του ΟΚΑΝΑ!
Εμείς, ας κάνουμε το καθήκον μας.
gyristroula2, είδα την ευαισθησία σου να το κρατήσεις τόσες μέρες πρώτο θέμα, μπράβο σου...
Στο δικό μου blog, θα το βάλω μόνιμα πρώτο θέμα στην πλαινή στήλη... Πριν από την "διαφθορά". Νομίζω ότι το αξίζει, νομίζω ότι προηγείται....
meril, είναι ακριβώς έτσι, μια νοσούσα κοινωνία που εκδηλώνει τη νόσο στα πιο αδύναμα μέλη της τους νέους.
sxoliasti, η δουλειά μου με φέρνει κάθε μέρα σε επαφή με παιδιά υποψήφιους χρήστες, πώς να μην με πονάει το θέμα; Όπως λέμε με τον θερσίτη ούτε φαντάζεστε εσείς οι απέξω πόσο δύσκολη έχει γίνει η ζωή πολλών παιδιών σήμερα, ορισμένα από αυτά αν δεν καταφύγουν στα ναρκωτικά ή στις συμμορίες κάθε είδους, θα είναι θαύμα κι αυτά οι σύγχρονοι ήρωες.
Μπορεί η πρόθεση όλων μας είναι πραγματικά να βοηθήσουμε, αλλά από επαγγελματική εμπειρία σας λέω, ότι τα περιθώρια είναι απειροελάχιστα. Κατεβάστε ιδέες για να ακολουθήσουν κι άλλοι. Με ευχολόγια δεν αλλάζει τίποτα. Κάποιοι που έχουν βιώσει παρόμοιες ιστορίες, ισχυρίζονται ότι, στις περιπτώσεις αυτές, πρώτα "πεθαίνει" ο οικογενειακός περίγυρος και μετά ο χρήστης.
Post a Comment