Κάπου διάβαζα τελευταία για τη γενιά Μ που αναπνέει μέσα από οθόνες, αναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της μεταξύ κινητού, υπολογιστή, τηλεόρασης και ipod, ενώ το τοπίο δεν αλλάζει ούτε την ώρα που μελετούν ή διδάσκονται. Ως γνωστόν, αυτοί οι ίδιοι στο άμεσο μέλλον θα εργάζονται πάνω από 10 ώρες μπροστά σε οθόνη και θα διοχετεύουν μέσα από αυτήν/ές και τις επιλογές του ελεύθερου χρόνου τους.
Και μια και αυτές οι οθόνες δεν προβλέπεται να σβήσουν από δω κι εμπρός, αντίθετα μάλλον θα πληθαίνουν και θα κατακυριεύουν τη ζωή αυτής της γενιάς, αλλά και όλων μας, ας επιχειρήσουμε λιγάκι να ψηλαφίσουμε τις αλλαγές που θα φέρουν στην κοινωνική ζωή.
Θα πιστέψουμε κι εμείς, "καλωδιωμένοι" άνθρωποι ήδη, ότι θα εκλείψει η κοινωνικότητα και θα γίνουν όλοι "μοναχικοί λύκοι" δίπλα σε φωτεινές οθόνες; Ότι θα ξεχάσουν να συνομιλούν, να κάνουν παρέα, να λένε αστεία, να φλερτάρουν, να κάνουν φιλίες και ερωτικές σχέσεις; Θα μεταλλαχθούν σε ένα είδος εξαρτήματος αυτού του ψηφιακού σύμπαντος;
Υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο. Ακόμα και την εποχή που το μόνο μέσον για μοναχική απασχόληση ήταν το βιβλίο, υπήρχαν παιδιά που μόνο διάβαζαν, δεν τα άφηναν να βγουν έξω ή δεν μπορούσαν. (Κάποια απ' αυτά έγιναν συγγραφείς όπως ο Προυστ, αν θυμάμαι καλά). Μετά, όταν ήρθε το τηλέφωνο, πάλι οι κασσάνδρες προέβλεπαν την πλήρη απομόνωση, που θα ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια αυτού του διαβολικού μηχανήματος και βέβαια αργότερα η τηλεόραση δαιμονοποιήθηκε ως το κατεξοχήν μέσο της ανθρώπινης αλλοτρίωσης.
Σίγουρα, κάθε μηχάνημα που μπορεί να δώσει την ευκαιρία για ψυχαγωγία, επικοινωνία ή απλό χάζεμα, αυτοδικαίως μπορεί να οδηγήσει και σε μειωμένη έφεση για ζωντανή επαφή και επικοινωνία. Πόσο μάλλον το ιδανικό μηχάνημα για πλήρες "ξεμυάλισμα" προς κάθε κατεύθυνση, ο υπολογιστής και οι...παραφυάδες του (κινητό, dvd, mp3 κλπ)
Αν παρατηρήσουμε όμως τους υγιείς εκπροσώπους της γενιάς Μ, θα τους δούμε να κάνουν ένα σωρό φυσιολογικά πράγματα, να βγαίνουν, να αθλούνται, να φλερτάρουν, να έχουν παρέες και φίλους, να χαίρονται τη ζωή με λίγα λόγια, όπως οι γονείς τους και οι παππούδες τους. Μπορεί η παρέα τους να συνεννοείται μέσω msn για το πού θα πάνε το βράδυ, να βρίσκουν παρέα μέσα από το face book, να ψήνουν κορίτσι στα chat rooms, και να φλερτάρουν αδιακόπως μέσω κινητού, αλλά δεν ζουν μέσα σε ένα κλειστό δωμάτιο, μπροστά στο pc ή στην tv τους. Οι υγιείς. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που κολλάνε στα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή στον υπολογιστή, εθίζονται στο διαδίκτυο και παρουσιάζουν προβλήματα στη σχολική τους επίδοση ή στην κοινωνική τους συμπεριφορά, αλλά φτάνουν ακόμη και σε αυτοκαταστροφικές τάσεις (αυτοκτονίες μέσω διαδικτύου)
Τι γίνεται; Είναι η τεχνολογία ένας σύγχρονος καιάδας, για να ρίχνουμε όλους τους αδύναμους, όσους δεν έχουν ισχυρά αντισώματα ψυχολογικά ή κοινωνικά;
Θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να εκτεθούν ελεύθερα στους κινδύνους, για να γίνουν δυνατά, όπως έλεγε ο Ρουσό ή θα ήταν καλύτερο να τα κρατήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται από όλους αυτούς τους σύγχρονους δαίμονες που απειλούν την ψυχή τους;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο, κατά τη γνώμη μου.
Απλώς δεν πρέπει να...παραιτηθούμε. Δεν πρέπει να τα αφήσουμε μόνα στο δάσος με τον κακό λύκο. Είναι γεγονός πως όλα μας σπρώχνουν να τα παραδώσουμε σ' αυτές τις αγκαλιές, από τα μικρά τους χρόνια. Οι περισσότεροι μαθητές μου στο Γυμνάσιο από την Πρώτη τάξη έχουν τηλεόραση στο δωμάτιό τους, υπολογιστή και δικό τους κινητό. Όλα αυτά λειτουργούν ανεξέλεγκτα, χωρίς την παραμικρή επίβλεψη από τους γονείς και είναι καθαρά θέμα επιλογής των παιδιών τι πρόγραμμα θα δουν στην τηλεόραση, τι ώρα θα την κλείσουν, πού θα σερφάρουν στο ίντερνετ και πόσο, τι παιχνίδια θα παίξουν και πόσο θα μιλάνε στο κινητό. Από τη στιγμή που τα πάνε σχετικά καλά στο σχολείο και δεν δημιουργούν πρόβλημα με τη συμπεριφορά τους, κανείς δεν ασχολείται με τις τεχνολογικές ενασχολήσεις τους.
Πώς λέγεται αυτό;
Παραμέληση ανηλίκων λέγεται.
Απέραντη μοναξιά του παιδιού μέσα στο σπίτι λέγεται.
Αδιαφορία και εγκατάλειψη λέγεται.
Γιατί; Δεν αγαπάμε τα παιδιά μας; Μα, γι' αυτά δουλεύουμε, γι' αυτά ζούμε. Δουλεύουμε πολλές ώρες και δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε; Μα, ποιος κάνει τα τρελά νούμερα τηλεθέασης, ποιος γεμίζει μαγαζιά, κέντρα; Μόνο οι άτεκνοι;
Αν μας έλεγε κανείς να δώσουμε στο μικρό παιδί μας ένα μαχαίρι και να το αφήσουμε να ασχοληθεί μόνο του μέχρι να μάθει τη σωστή χρήση του κι ας πετσοκοπεί εντωμεταξύ, θα του λέγαμε ότι είναι τρελός. Δεν συνειδητοποιούμε όμως πόσο τρελό είναι που τα αφήνουμε ανυπεράσπιστα και ακαθοδήγητα μπροστά στα κοφτερά "μαχαίρια" της υψηλής τεχνολογίας, γιατί οι πληγές που τους κάνουν δεν είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Κι όμως με τη δική μας συμπαράσταση και καθοδήγηση αυτά τα "μαχαίρια" γίνονται θαυμάσια εργαλεία γνώσης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας και δημιουργικής απασχόλησης.
Και η αρχή για να μη γίνουν τα παιδιά μας ακοινώνητα και απομονωμένα είναι να μην τους στερήσουμε την πιο πολύτιμη πηγή κοινωνικοποίησης, την επαφή με τους γονείς και την οικογένειά τους.
26 comments:
Τα παιδιά από μόνα τους ούτε ακοινώνητα είναι ούτε άλλα κουσούρια έχουν,όταν όμως οι γονείς έχουν την καρριέρα και το χρήμα σαν προτεραιότητα όταν προβάλουν πάνω στα παιδιά τα δικά τους απωθημένα όταν ανακαλύπτουν πως έχουν παιδί στα 15 του χρόνια τότε είναι πια αργά.
έχει ψωμί το θέμα. Θα επανέλθω με απόψεις και ανησυχίες. Γιώργο, δεν έχεις άδικο, δεν έχεις άδικο. Ούτε όμως η φίλη μου η γυριστρούλα.
Γυριστρούλα μου, συμφωνώ απολύτως μαζί σου, και με τον Γιώργο.
Το θέμα είναι και κρίσιμο και μεγάλο. Ας προσθέσω μόνο, ενισχύοντας τον δικό σας λόγο, ότι οι γονείς και οι δάσκαλοι πρέπει εκτός από την ζωντανή επαφή και την αγάπη, να φορντίζουν και για την καλλιέργεια αξιών και κρίσης στα παιδιά, γιατί το διαδίκτυο και τα άλλα μέσα έχουν το "ελάττωμα" να παρέχουν αδιαφοροποίητα τεράστιο πλήθος πληροφοριών εμπειριών, παραστάσεων κλπ., με κίνδυνο την ισοπέδωση των πάντων μπροστά σ' αυτόν τον αδιάκριτο καταιγισμό. Αυτό είναι πιστεύω καίριο ζήτημα και καθόλου εύκολο δεν μου φαίνεται στην αντιμετώπισή του.
Ουσιαστικά, giorgo, τα παιδιά σήμερα είναι πιο πολύ από ποτέ άλλοτε στο έλεος των γονιών ή και του ενός γονιού, αφού δεν υπάρχει άλλος ζωντανός κοινωνικός ιστός δίπλα τους, ευρύτερη οικογένεια, γειτονιά, φιλικός περίγυρος, και παράλληλα αυτοί οι γονείς είναι όσο ποτέ άλλοτε ανέτοιμοι για έναν τέτοιο ρόλο, αφού και οι ίδιοι είναι έρμαια των καταιγιστικών εξελίξεων που αδυνατούν να αφομοιώσουν.
Θερσίτη, κάνε κι εσύ έτσι ένα γκάλοπ στους μαθητές σου να δεις ποιοι έχουν υπολογιστή και τηλεόραση στο δωμάτιό τους, έχω περιέργεια. Α, και από ποια ηλικία τα έχουν!
Λορελάη, πολύ σωστή επισήμανση. Μη σου πω ότι αυτός ποια είναι κύριος διδακτικός στόχος. Το θέμα είναι ότι όταν φτάνουν σε μας βομβαρδισμένα από ατελείωτη τηλεόραση ή ηλεκτρονικά, γίνεται πολύ δύσκολο να επιδράσουμε στη σκέψη τους. Μας κοιτάνε απαθή και αμέτοχα και ώρες ώρες νομίζεις ότι θέλουν να αλλάξουν κανάλι. Βρίσκεις τρόπους, δεν είναι αδύνατο, αλλά δεν είναι και τυχαίο που σε δύο τμήματα της πρώτης κανένας από τους καλούς μαθητές δεν είχε τηλεόραση στο δωμάτιό του!
Μελλοντοτρομολαγνία... Από την άλλη...
Θα πώ την ταπεινή άποψή μου σαν γονιός, που μεγάλωσε τα παιδιά του την εποχή των κηρυγμάτων της απόλυτης ελευθερίας. Υπακούοντας στις θεωρίες της εποχης.
Τότε, ήθελα να μην μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά με τους φόβους και τις αναστολές που με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Και αυτό έπραξα.
Σήμερα, βλέποντας τα αποτελέσματα, θα ήθελα να τα είχα μεγαλώσει όπως θα με συμβούλευε η γιαγιά μου...
Μην γίνετε ποτέ πιό "προοδευτικοί" από τα παιδιά σας. Μην φοβάστε το μέλλον, αλλά μην το προσφέρετε χωρίς κριτική.
Αντισταθείτε...λίγο, με μέτρο...
Διδάξτε τους αξίες που δεν θα βρούν συτο Internet. Ο ρόλος του γoνιού ήταν πάντοτε ελαφρά (στην καλύτερη) έως βαριά (στην χειρότερη περίπτωση) οπισθοδρομικός....
Απόλυτα προσωπική μου άποψη, προερχόμενη εκ του αποτελέσματος...
Το ζήτημα είναι οι κίνδυνοι της αλλοτρίωσης, της αφασίας και της α-νοησίας των παιδιών μας, τουλάχιστον αυτών. Οι παράγοντες που θα μπορούσαν να τα προστατεύσουν είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι. Στις πλείστες των περιπτώσεων οι γονείς είτε δεν μπορούν είτε δε θέλουν είτε είναι χαμένα ρούχα και η μόνη προσφορά που θα μπορούσαν να προσφέρουν είναι να αφήσουν ήσυχα τα παιδιά τους.
Ο ρόλος λοιπόν της σωτηρίας -ναι, αυτός είναι ο όρος- των παιδιών πέφτει στις πλάτες των διδασκόντων. Πόσοι όμως από αυτούς διαφέρουν από τους γονείς και τα αποπροσανατολισμένα παιδιά; Ελάχιστοι δυστυχώς. Αυτοί οι ελάχιστοι έχουν χρέος να πάρουν στις πλάτες τους τη σωτηρία της νέας γενιάς μαζί με τους φωτισμένους γονείς. Δε μιλώ για πολιτικούς, για παπάδες, για τηλεοπτικούς μαϊντανούς. Θα μπορούσα ίσως να αναφερθώ σε λίγους, πολύ λίγους πνευματικούς ανθρώπους, αλλά κι αυτοί μάλλον ιδιωτεύουν ή επιδιώκουν την ... καταξίωση και την υστεροφημία.
Οι λίγοι λοιπόν -δάσκαλοι και γονείς- χρειάζεται να στηριχτούν στα αρκετά παιδιά που έχουν απέραντη ευαισθησία, Γιώργο, και να συμπήξουν ένα μέτωπο αγωνιστικό, μαχητικό εναντίον αυτής της επικρεμάμενης αθλιότητας. Κυρίως η τηλεοπτική χωματερή είναι ο πρώτος αγωγός μεταφοράς αυτών των άκρως υποτιμητικών φαινομένων και από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια.
Προσωπικά προσπαθώ να δημιουργήσω μαθητές που θα αναλάβουν μέσω της διδασκαλίας αύριο με την ιδιότητα των δασκάλων και των καθηγητών, αλλά των γονιών, την ενίσχυση αυτής της προσπάθειας.
Έχω ελπίδες παρά το γεγονός ότι τα χρώματα γύρω μας είναι μάλλον ζοφερά αυτήν τη στιγμή. Είμαι αισιόδοξος, όταν βλέπω την ιερή οργή των μαθητών μου, των λίγων σχετικά ακόμη, εναντίον όλης αυτής της κρετινοποίησης που επιχειρείται.
Σε αυτούς ελπίζω.
Αλλά κι αυτοί χρειάζονται οδηγητές.
Αυτά.
φίλε sxoliasti, κάθε γενιά είναι υποχρεωμένη να κάνει τα δικά της λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών της. Αν τα είχες μεγαλώσει με τις αρχές των προηγούμενων γενιών, δεν θα ήσουν εσύ ο πατέρας τους, θα είχες παραχωρήσει τη θέση σου στον πατέρα σου ή στον παππού σου. Μη βλέπεις μόνο τα αρνητικά αποτελέσματα, δες πού υπερέχουν σε σύγκριση με μας τα παιδιά μας. Όπως και να παίζεις το ρόλο του γονιού, οπισθοδρομικά ή προοδευτικά, αρκεί να είσαι εκεί στο ρόλο σου, γιατί αυτό που περιγράφω σ' αυτή την ανάρτηση, είναι ουσιαστικά η παραίτηση από αυτόν το ρόλο.
θερσίτη μου, είσαι ο πιο αισιόδοξος δάσκαλος που έχω γνωρίσει, κάθε φορά με αφήνεις και πιο έκπληκτη. Η πρώτη αίσθηση είναι πως είσαι ένας ωραίος ουτοπιστής που πιστεύει ότι μπορούμε να αποδυναμώσουμε εμείς οι δάσκαλοι όλους τους αρνητικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τα παιδιά και αμέσως μετά, με κάνεις να λέω μα, για να το πιστεύει γίνεται, αφού κατά βάθος κι εσύ το πιστεύεις. Σ' ευχαριστώ που βγάζεις κι από μένα τον δονκιχώτη που κρύβω μέσα μου. Τον χρειαζόμουν τελευταία...
Η κουβέντα που άνοιξε είναι μεγάλη και εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα για το ορθό εκείνης ή της άλλης ενέργειας.
Για ένα όμως έχω πειστεί. Οι μεμονωμένες γονεϊκές ενέργειες δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα.
Αν η συνείδηση της κοινωνικής ομάδας της οποίας μέλη είμαστε δεν πάρει στροφή τότε αχαμνά τα αποτελέσματα
Καλημέρα,
Έχεις απόλυτο δικιο σε αυτά που γράφεις. Στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, αλλά σε πολλές χώρες του πλανήτη έχει ήδη σημιουργηθεί ένα κλίμα που δεν μπορεί να αντιστραφεί εύκολα. Η Γιαπωνέζα συγκάτοικος μου έλεγε φοβερές ιστορίες από τη χώρα της, με αφορμή το γεγονός ότι και το δικό μου laptop δεν κλείνει ποτέ. Βέβαια εγώ εχω την δικαιολογία ότι το χρησιμοποιώ ως τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηελέφωνο, μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας κτλ. Ωστόσο εγώ προσωπικά δεν άφησα ποτέ ένα pint μπύρας με φίλους για να καθήσω στον υπολογιστή. Δυστυχώς όλο και περισσότερα πιαδιά δεν βγαίνουν με τους φίλους τους έξω και προτιμούν τη συντροφιά του υπολογιστή.
Ενα εργο που ειδα τελευταια
ειναι το I am sam που δειχνει ενα πατερα διανοητικα καθυστερημενο και τη σχεση του με την μονακριβη πανεμορφη κορη του.
Ο Σον Πεν (προταθηκε για οσκαρ γι΄αυτη του την ερμηνεια) σε μια ταινια που αποτελει υμνο (επιτελους) για τον πατερα (οπως και η καταπληκτικη ταινια "η ζωη ειναι ωραια").
Ως πατερας ειχε λιγοτερο μυαλο απο την κορη του και απ' ολους εμας τους εξυπνοτερους(;), απολαμβανε ολο τον ελευθερο χρονο του με αυτην και εσταζε καθε του βλεμμα και κινηση, αδολη και παιδικη αγαπη για ολους.
Διδαξε, με την ερμηνεια του, πως αν ενας γονιος ξεχειλιζει απο αγαπη, στερειται παραλογου εγωϊσμου, παραδεχεται τα λαθη του και προσφερει τον ελευθερο του χρονο στα παιδια και τα προβληματα τους και οχι τα ελευθερα του χρηματα μονο, τοτε το παιδι αυτη την αγκαλια ποτέ δεν την ξεχνα, παντου θα την αναζητα και απλοχερα θα την προσφερει στη ζωη του, ωστε μαζι με τη δικη του ευτυχια να κανει ευτυχισμενους οσους διπλα του με ειλικρινεια σταθουν.
Αυτη την ζεστη αγκαλια καννενα ψηφιακο ή αλλο μεσο δεν μπορει να την υποκαταστησει.
Η αποσταση που ο καθενας μας κραταμε απο αυτη την ανθρωπινη αναγκαιοτητα, οδηγει στην αναλογη απομακρυνση απο τον κανονα του "παν μετρον αριστον" και στα συμπερασματα, ερωτηματα που πολυ σωστα για μια ακομη φορα επισημαινεις gyristrω μου.
Πόσο επιβεβαιώθηκε σήμερα ο Vagnes; ε, γυριστρούλα; Ένα άγγιγμα στον ώμο και μια μαθητική ψυχή ξέσπασε σε κλάματα που δεν τέλειωναν, που δεν έσβηναν και κραύγαζαν στους κοιμώμενους διδάσκοντες: Ξυπνήστε και δείτε τους μαθητές σας στα μάτια. Σας χρειάζονται.
meril, αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα, ότι τίποτε συλλογικό δεν παίρνει στροφή πια, είμαστε στην εποχή που βαδίζουμε μόνοι, στα σκοτεινά, που έλεγε και κάποιος παλιός αγαπημένος. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, φίλη, από αυτή την πορεία, που καμιά φορά ευλογείται κι από την παρουσία συνοδοιπόρων, όπως καλή ώρα...
Ναι, αλλού έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα εξάρτησης από ότι εμείς, ndn, φαίνεται πως κάτι κρατάει εδώ ακόμη, η οικογένεια, τα...τραπεζάκια στη λιακάδα ή το ότι δεν έχουν διαδοθεί αρκετά οι νέες τεχνολογίες; Εσύ πάντως, ξενιτεμένε φίλε, είναι λογικό να κολλάς στο λάπτοπ σου, με την επιστροφή θα δεις πόσο λιγότερο θα το ανοίγεις!
Καίριος στις επισημάνσεις σου όπως πάντα, vagnes. Nαι, συμφωνώ απόλυτα, αυτό που κι ένας καθυστερημένος νοητικά μπορεί να δώσει απλόχερα,επικοινωνία, συναναστροφή, αγάπη, εμείς οι ευφυείς το στερούμε από τα πιο αγαπημένα μας πλάσματα, τα παιδιά μας. Αναρωτιέμαι μερικές φορές μήπως πρέπει να ξαναορίσουμε την ευφυΐα, αφού αυτή που θεωρούμε τέτοια δεν μας βοηθά να ζήσουμε καλά.
Θερσίτη, αν μου τα έλεγες αυτά πριν 4 χρόνια περίπου, όταν ζούσα στη μακαριότητα του νησιού μου και ήξερα ότι οι μαθητές μου ήθελαν κυρίως από μένα έναν καλό δάσκαλο να τα προχωρήσει στη γνώση, θα σου έλεγα ότι υπερβάλλεις, ότι υπερεκτιμάς το ρόλο σου ή είσαι υπερπροστατευτικός απέναντι στα παιδιά.
Τώρα, τι να πω, πέρα από το ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Συνεχώς μου επιβεβαιώνεται ότι αυτή η άποψη περί δήθεν παιδοκεντρικής κοινωνίας ή παιδιών-βασιλιάδων στην οικογένεια είναι ένας μύθος. Συνεχώς συναντώ παιδιά παραμελημένα, εγκαταλειμμένα, αφημένα στη μοίρα τους και εγώ να πρέπει να τους μάθω αρχαία!
Κι όμως αρκεί ένα βλέμμα κατανόησης, μια κουβέντα φιλική, ένα άγγιγμα στον ώμο, για να σου ανοίξουν την καρδιά τους και...ναι...να μάθουν ΚΑΙ αρχαία!
Κάτι μου λέει ότι κι ο δικός σας θα επανακάμψει... στη φυσική.
Παιδιά, είναι πάρα πολύ όμορφη αυτή η κουβέντα. Αυτό μόνο λέω γιατί συμφωνώ με όλους σας και γιατί με συγκινεί το ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι -έστω λίγοι- με πίστη και ψυχή. Είναι αυτό μια παρηγορία. Και μια ελπίδα. Έχω χαρεί πολύ και ειλικρινά που σας "γνώρισα".
Συχνά- πυκνά η τεχνολογία με φέρνει μπροστά σε διλήμματα. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα πρέπει να υπάρχει πάντοτε μια δικλείδα ασφαλείας. Μια ανάσα. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε καλύτερο από τις εκδρομές και τα ταξίδια. Αρκεί να μην παίρνουν μαζί τους τα παιδιά το laptop, το gameboy, το playstation.
Πρέπει κάποτε οι διακόπτες να κλείνουν...
ΥΓ Ο ανεμόμυλος της φωτογραφίας είναι από τη Λέρο;
Λορελάη, κι εμείς έτσι ακριβώς σκεπτόμαστε για σένα, μεταξύ μας, έχουμε βέβαια μια επιφύλαξη μήπως και είσαι...εικονική φαντασία, έτσι δεν είναι παιδιά;
Πολύ σωστή παρατήρηση, kosta, αν και με τους εφήβους είναι δύσκολο να το πετύχεις αυτό. Αν πείσεις έφηβο να απαρνηθεί το κινητό του, που τα έχει όλα αυτά, σου βγάζω το καπέλο.
Λεεες;;;... :)))
Λορελάη;;;!!!
εκεί θα καταλήξουμε :-(
καλώς όρισες στην παρέα μας, νίκο.
Post a Comment