Sunday, September 4, 2011

Ένα κορίτσι με τον παππού του



Καθόταν δίπλα μου στο σαλόνι του νοσοκομείου και περιμέναμε μαζί με άλλους συγγενείς και επισκέπτες να μπούμε στα δωμάτια μετά την επίσκεψη των γιατρών. Ένα πολύ νέο κορίτσι γύρω στα 20 που είχε έρθει να βγάλει τον παππού της που νοσηλεύοταν δίπλα στον πατέρα μου.
Μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να ετοιμάζει τον παππού σαν να ήταν το μωρό της, η κούκλα της. Σκεπτόμουν όσο την έβλεπα να τον φροντίζει έτσι, πόσο σπάνιο είναι πια αυτό το θέαμα. Η φροντίδα των γερόντων από τα παιδιά τους και πολύ περισσότερο από τα εγγόνια τους. Όλα πια έχουν ανατεθεί σε ξένους, νοσοκόμες, συνοδούς, μπέιμπι σίτερς γερόντων, προσωπικό οίκων ευγηρίας. Γινόμαστε όλο και πιο "δυτικοί" στη σωματική μας έκφραση. Περιχαρακώνουμε όλο και πιο αυστηρά τη σωματική μας υπόσταση, την κρατάμε στη σωστή απόσταση, ανάλογα με το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας. Μας βαραίνει όλο και πιο πολύ η σωματική επαφή με όποιον δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο να σεριανίζει στο ζωτικό μας χώρο. Κι όμως, θυμάμαι πως μεγαλώσαμε αλλιώς. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι με γιαγιάδες και θείες, οι εγγονές συνήθιζαν να βοηθάνε τη γιαγιά να πλυθεί, έκαναν εντριβές στον παππού, βοηθούσαν ακόμη και στην τουαλέτα αν χρειαζόταν. Έρχοταν έτσι η φυσική συνέχεια της φροντίδας από τον μεγάλο στο μωρό και από το μικρό στον γέρο.

Η κοπέλα ετοίμασε τον παππού, κάθισε δίπλα του στην άκρη του κρεβατιού, τον αγκάλιασε τρυφερά και του μιλούσε, μέχρι να έρθει ο μπαμπάς της να τους πάρει, και ιδέα δεν είχε για την όμορφη εικόνα που μου χάρισε.

8 comments:

dreamteamk9 said...

Διαβάζω πάντα όσα γράφεις, Αναστασία, και πάντα με συγκινούν. Και με εντυπωσιάζει το πώς συνδυάζεις γεγονότα με ενδόμυχες λαχτάρες, καημούς, ξεχασμένα συναισθήματα.

meril said...

(Σαν τίτλος πίνακα....)

και σάμπως έχεις άδικο;
αναρωτιέμαι
υπάρχει άραγε χρόνος να γυρίσουμε σε συμπεριφοράς τέτοιας οικειότητας στην ανθρώπινη φθορά;
συμπεριφορές που δεν θα περιέχουν το στοιχείο του τρόμου αλλά της συμπόνιας και της αποδοχής με ήπιο τρόπο το νομοτελειακό σ' όλα τα πλάσματα;

gyristroula2 said...

Σταματία μου, σε ευχαριστώ! Καλή χρονιά σε σένα και στους μαθητές σου!

gyristroula2 said...

μεριλού μου, μερικές φορές ο χρόνος έρχεται και σε βρίσκει μόνος του...πραξικοπηματικά.
Κι όταν γίνεται αυτό είναι ευλογία.
Σε φιλώ

Διονύσης Μάνεσης said...

Αγκαλιά!

Καλώς σε βρίσκω.
Κι ας πέρασες ένα καλοκαίρι με τις αγωνίες σου και τους καημούς σου. Ελπίζω ο μπαμπάς να έχει ξεπεράσει τα προβλήματα, να είναι πιο ήσυχος.

Διατρέχοντας βιστικά ( αχ, αυτός ο χρόνος μας..) τις θερινές σου αναρτήσεις, συναντιέμαι μ'αυτή τη ζεστασιά του βλέμματος που κοιτάζει μαγεμένο τη ζωή.
Αυτό, αυτό το βλέμμα να προσπαθήσουμε να δείξουμε στα παιδάκια μας και φέτος, Ανεστασία μου.

( Γράφοντας συνειδητοποιώ πόσο σε πεθύμησα!:-))

Θερσίτης said...

Ευχαριστούμε για τη χαραμάδα στον κόσμο της ανθρωπιάς που μας άνοιξες, σοφή συναδέλφισσα. Θαρρώ πως υπάρχουν ακόμη αρκετές τέτοιες χαραμάδες και είναι χρέος ημών, των δασκάλων, να τις αναδεικνύουμε όπως ακριβώς έκανες εσύ με την ανάρτησή σου αυτήν. Την κραυγή ανθρωπιάς, όπως θα την βάφτιζα εγώ, μέριλ.

gyristroula2 said...

Διονύση μου, καλώς ήρθες! Ελπίζω με γερές αποσκευές τροφοδοσίας. Έχουμε πολύ δρόμο φίλε...
Πρέπει να βρεθούμε, το ξέρω...
Θερσίτη ακούς;

gyristroula2 said...

Θερσίτη, το τραγούδι που παραμένει μότο, το λέει καθαρά "με λίγη βοήθεια από τους φίλους", μόνο που η δική σου δεν είναι λίγη.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...