Καθόταν δίπλα μου στο σαλόνι του νοσοκομείου και περιμέναμε μαζί με άλλους συγγενείς και επισκέπτες να μπούμε στα δωμάτια μετά την επίσκεψη των γιατρών. Ένα πολύ νέο κορίτσι γύρω στα 20 που είχε έρθει να βγάλει τον παππού της που νοσηλεύοταν δίπλα στον πατέρα μου.
Μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να ετοιμάζει τον παππού σαν να ήταν το μωρό της, η κούκλα της. Σκεπτόμουν όσο την έβλεπα να τον φροντίζει έτσι, πόσο σπάνιο είναι πια αυτό το θέαμα. Η φροντίδα των γερόντων από τα παιδιά τους και πολύ περισσότερο από τα εγγόνια τους. Όλα πια έχουν ανατεθεί σε ξένους, νοσοκόμες, συνοδούς, μπέιμπι σίτερς γερόντων, προσωπικό οίκων ευγηρίας. Γινόμαστε όλο και πιο "δυτικοί" στη σωματική μας έκφραση. Περιχαρακώνουμε όλο και πιο αυστηρά τη σωματική μας υπόσταση, την κρατάμε στη σωστή απόσταση, ανάλογα με το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας. Μας βαραίνει όλο και πιο πολύ η σωματική επαφή με όποιον δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο να σεριανίζει στο ζωτικό μας χώρο. Κι όμως, θυμάμαι πως μεγαλώσαμε αλλιώς. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι με γιαγιάδες και θείες, οι εγγονές συνήθιζαν να βοηθάνε τη γιαγιά να πλυθεί, έκαναν εντριβές στον παππού, βοηθούσαν ακόμη και στην τουαλέτα αν χρειαζόταν. Έρχοταν έτσι η φυσική συνέχεια της φροντίδας από τον μεγάλο στο μωρό και από το μικρό στον γέρο.
Η κοπέλα ετοίμασε τον παππού, κάθισε δίπλα του στην άκρη του κρεβατιού, τον αγκάλιασε τρυφερά και του μιλούσε, μέχρι να έρθει ο μπαμπάς της να τους πάρει, και ιδέα δεν είχε για την όμορφη εικόνα που μου χάρισε.
8 comments:
Διαβάζω πάντα όσα γράφεις, Αναστασία, και πάντα με συγκινούν. Και με εντυπωσιάζει το πώς συνδυάζεις γεγονότα με ενδόμυχες λαχτάρες, καημούς, ξεχασμένα συναισθήματα.
(Σαν τίτλος πίνακα....)
και σάμπως έχεις άδικο;
αναρωτιέμαι
υπάρχει άραγε χρόνος να γυρίσουμε σε συμπεριφοράς τέτοιας οικειότητας στην ανθρώπινη φθορά;
συμπεριφορές που δεν θα περιέχουν το στοιχείο του τρόμου αλλά της συμπόνιας και της αποδοχής με ήπιο τρόπο το νομοτελειακό σ' όλα τα πλάσματα;
Σταματία μου, σε ευχαριστώ! Καλή χρονιά σε σένα και στους μαθητές σου!
μεριλού μου, μερικές φορές ο χρόνος έρχεται και σε βρίσκει μόνος του...πραξικοπηματικά.
Κι όταν γίνεται αυτό είναι ευλογία.
Σε φιλώ
Αγκαλιά!
Καλώς σε βρίσκω.
Κι ας πέρασες ένα καλοκαίρι με τις αγωνίες σου και τους καημούς σου. Ελπίζω ο μπαμπάς να έχει ξεπεράσει τα προβλήματα, να είναι πιο ήσυχος.
Διατρέχοντας βιστικά ( αχ, αυτός ο χρόνος μας..) τις θερινές σου αναρτήσεις, συναντιέμαι μ'αυτή τη ζεστασιά του βλέμματος που κοιτάζει μαγεμένο τη ζωή.
Αυτό, αυτό το βλέμμα να προσπαθήσουμε να δείξουμε στα παιδάκια μας και φέτος, Ανεστασία μου.
( Γράφοντας συνειδητοποιώ πόσο σε πεθύμησα!:-))
Ευχαριστούμε για τη χαραμάδα στον κόσμο της ανθρωπιάς που μας άνοιξες, σοφή συναδέλφισσα. Θαρρώ πως υπάρχουν ακόμη αρκετές τέτοιες χαραμάδες και είναι χρέος ημών, των δασκάλων, να τις αναδεικνύουμε όπως ακριβώς έκανες εσύ με την ανάρτησή σου αυτήν. Την κραυγή ανθρωπιάς, όπως θα την βάφτιζα εγώ, μέριλ.
Διονύση μου, καλώς ήρθες! Ελπίζω με γερές αποσκευές τροφοδοσίας. Έχουμε πολύ δρόμο φίλε...
Πρέπει να βρεθούμε, το ξέρω...
Θερσίτη ακούς;
Θερσίτη, το τραγούδι που παραμένει μότο, το λέει καθαρά "με λίγη βοήθεια από τους φίλους", μόνο που η δική σου δεν είναι λίγη.
Post a Comment