Η Κυρά- Λεούσα μέσα στα λάινα

Άνοιξε ένας καινούριος χωματόδρομος πίσω από το κοχυλιανό κάστρο, που πάει προς τη Μέλισσα. Φτάνει όμως μόνο μέχρι το ξωκλήσι της Κυρά- Λεούσας, που μέχρι τώρα το λειτουργούσαν μόνο οδοιπόροι πιστοί από το Κοχύλου.
Φτάσαμε μέχρι εκεί περνώντας μέσα από τοπία γνώριμα και άγνωστα μαζί. Μια "νέα γη" μέσα στα γνωστά μας λημέρια, απροσπέλαστη από μηχανοκίνητους επισκέπτες, γεμάτη από ενθυμήματα ανθρώπινου μόχθου, άλωνες, κελιά, αμασιές, εμπατές. Ακόμα και το φυσικό τοπίο, όπως στο υπόλοιπο νησί, είναι δημιούργημα ανθρώπινο, τα λάινα, οι αμυγδαλιές, οι συκιές, τα αμπέλια. Μόνο που εδώ έχουν μείνει όπως τα άφησε ο καιρός. Δύσκολο να χτίσεις, αν δεν υπάρχει δρόμος, ακόμα κι ένα κελί. Ακόμα και μια βουλιάστρα.
Μόνο το ξωκλήσι είναι περιποιημένο. Στο υπέρθυρο ως έτος ανακαίνισης αναφέρεται το 1909. (Τότε που ανακαινίζοταν η Ελλάδα ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε.)
Μέσα στο δάπεδο μια άλλη χρονολογία, 1954.Δωρεά ευσεβούς πιστού. Από πού άραγε έφερε τα χρήματα; Βαπόρια, ξενιτιά; Τι τάμα ξεπλήρωνε με τη δωρεά του;
Στην εικόνα της Παναγιάς, στο πλάι της κορνίζας, λίγα κατοστάρικα παλιά, ξεπληρώνουν ένα άλλο τάμα, που δεν θα χαθεί ποτέ, όπως η αναγραφόμενη νομισματική τους αξία.
Μέσα σ'αυτό το μικρό ιερό, έχει ακόμα θέση για κερί και θυμίαμα.
Έξω η θάλασσα κοντινή και απρόσιτη, μαζί με το λιγοστό νεράκι της ρεματιάς, δροσίζουν το ξερό τοπίο.
Κι εμείς οι φυγάδες των άγριων καιρών, ξαποστάσαμε και ανασάναμε.
Βοήθειά μας η Κυρά- Λεούσα των λάινων.