Saturday, November 27, 2010

(Α)-Γλωσσική Έρευνα Παιδαγωγικού Ινστιτούτου


Το διάβασα πρωί πρωί στο alfavita
και πήρα μια χαρά! Επιτέλους το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ευδόκησε να διεξαγάγει έρευνα για το επίπεδο των μαθητών μας στη Νεοελληνική Γλώσσα! Αρχίσαμε να σοβαρευόμαστε, τώρα θα δούμε τι δουλειά γίνεται στα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια, πάνω στο πιο βασικό αντικείμενο διδασκαλίας τους,την ομιλούμενη γλώσσα, και μετά ως σοβαρή χώρα, θα προσαρμόσουμε εγχειρίδια, αναλυτικά, μεθόδους διδασκαλίας, στα όποια προβλήματα διαπιστώσει η έρευνα.Αυτά τα προβλήματα που στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας,των φιλολόγων, αυτά που μας κάνουν πολλές φορές να νιώθουμε ανεπαρκείς, αδύναμοι, άχρηστοι. Τώρα κάποιοι θα τα διαπιστώσουν αντικειμενικά, επιστημονικά και θα μας βρουν τα φάρμακα να τα γιατρέψουμε.
Ναι, ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις, γυριστρούλα;
Η έρευνά σου, η πολυπόθητη, που κράτησε τρία χρόνια, που συμπεριέλαβε όλη την Ελλάδα, που απασχόλησε τόσους έγκριτους επιστήμονες ερευνητές για να εκπονηθεί και να διεξαχθεί, που ένας θεός ξέρει πόσα χρήματα απορρόφησε, είχε θέμα της: ΑΠΟΨΕΙΣ!
Τις απόψεις δασκάλων,καθηγητών, μαθητών για το γλωσσικό επίπεδο των μαθητών! Τι πιστεύεις,γυριστρούλα παιδί μου, για τους μαθητές σου; Ξέρουν να γράφουν και να μιλάνε; Μπράβο! Τα παιδιά της Άνδρου λοιπόν έχουν καθηγητές που πιστεύουν σ' αυτά. Έτσι όπως πιστεύουμε στον Άη Βασίλη και στις νεράιδες ένα πράμα! Αν πάλι, κακιά, δεν πιστεύεις στο καλό γλωσσικό επίπεδο των μαθητών σου, θα βγει ότι τα παιδιά της Άνδρου δεν γνωρίζουν σωστά ελληνικά και βέβαια πώς να μάθουν αν εσύ τα γκαντεμιάζεις. Δεν ξέρεις πόσο η στάση του δασκάλου επηρεάζει την απόδοση των μαθητών; Να δεις πώς το λένε αυτό; "Αυτοεκπληρούμενη προφητεία": Αυτό ερεύνησαν, την αυτοεκπληρούμενη προφητεία διδασκόντων και διδασκομένων. Τους ευσεβείς πόθους.
Καλά,ας το ερευνούσαν κι αυτό, κακό δεν κάνει, αλλά χάθηκε βρε αδερφέ, ένα ερωτηματολογιάκι εκεί με πέντε γλωσσικά κριτήρια απλά, από αυτά που εξετάζουν οι παγκόσμιοι οργανισμοί τύπου PISA; Έτσι για να τους μπούμε στο μάτι που μας βγάζουν αναλφάβητους σε παγκόσμια κλίμακα;
Μα,κανένας άνθρωπος εκεί στο Π.Ι. δεν ήθελε να μάθει "τι ψάρια πιάνουν" στη γλωσσική κατάρτιση των μαθητών; Τόσα χρόνια με τόσες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές βιβλίων, προγραμμάτων, τόσα λεφτά που έχει πληρώσει αυτός ο ταλαίπωρος Έλληνας φορολογούμενος γονιός για να μάθουν τα παιδιά του τουλάχιστον την έρμη τη γλώσσα τους, τι αποτέλεσμα έχουν;
Τι φοβούνται; Μήπως δουν στις απαντήσεις της έρευνας ολογράφως τις απολύσεις όλων όσων έχουν ευθύνη για την παραγωγή λειτουργικά αναλφάβητων αυριανών πολιτών της Ελλάδας;

Sunday, November 21, 2010

Και χείρα κίνει


Mε αφορμή το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Σαράντη Καργάκου, που αναρτήθηκε από το φίλο vagnes, και ζώντας σε έναν τόπο που οι κάτοικοί του πάντα ήταν κατά βάθος αγρότες, ό,τι κι αν δήλωναν ως κύριο επάγγελμα, ομολογώ ότι έχω κι εγώ σε μεγάλη υπόληψη τους ανθρώπους που αναπτύσσουν χειρωνακτικές δεξιότητες και δεν τα περιμένουν όλα έτοιμα και αγορασμένα.
Στο νησί μου, αυτή την εποχή, υπάρχουν άνθρωποι, αρκετοί κάτω των πενήντα ετών, που ζουν ή συμπληρώνουν τα προς το ζην, από τα κηπευτικά τους, τους καρπούς των δέντρων, το κρασί, το ρακί, το λάδι, τα τυριά, τα λουκάνικα, το μέλι, τα αυγά. Επίσης ορισμένοι κάνουν δουλειές που αλλού προορίζονται μόνο για μετανάστες, κόβουν ξύλα, οργώνουν, ασπρίζουν σπίτια, βοηθάνε στις ελιές και στον τρύγο. Συγχρόνως και αρκετοί υπάλληλοι, έμποροι, συνταξιούχοι, ασχολούνται τόσο συστηματικά με τα παραπάνω, που καλύπτουν μεγάλο μέρος των αναγκών τους με δικά τους αγαθά.
Παράλληλα, κανείς δεν ψάχνει με το παραμικρό τον "ειδικό", για να φτιάξει κάτι που χάλασε ή να καρφώσει ένα καρφί στον τοίχο. Όλοι καταπιάνονται με μικροεπισκευές και κατασκευές και ο ένας βοηθάει τον άλλο, όπου δυσκολεύονται.
Τι γίνεται όμως με τα παιδιά; Περνάει αυτή η στάση ζωής στη νεότερη γενιά ή μεγαλώνουν με τη νοοτροπία ότι όλα τα έχει το σουπερμάρκετ και το πολυκατάστημα κι εμείς πρέπει μόνο να εξασκούμαστε στο πάτημα κουμπιών σε κάθε είδους συσκευές;
Νομίζω ότι στην περιοχή μου, στο Κόρθι,από την επαφή που έχω με τους μαθητές μου, δύσκολα θα βρεις παιδί να μην γνωρίζει στοιχειώδεις αγροτικές εργασίες, αν είναι αγόρι, και αρκετές δουλειές του σπιτιού, αν είναι κορίτσι. Όλα σχεδόν βοηθούν ή τον πατέρα ή τη μάνα στις δουλειές και δεν θεωρείται φυσικό να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματά τους και τις τυπικές δραστηριότητες των παιδιών της πόλης.
Αυτή τη νοοτροπία στην Αθήνα που δίδασκα την εύρισκα μόνο στα παιδιά των μεταναστών, που τα περισσότερα είχαν ευθύνες στο νοικοκυριό ή βοηθούσαν στις δουλειές των πατεράδων τους. Τα άλλα, τα δικά μας, μεγάλωναν σε ένα "υβριδικό" περιβάλλον, μακριά από οποιαδήποτε χειρωνακτική ασχολία. Κανένα σχεδόν δεν έκανε δουλειές στο σπίτι, αν και οι μητέρες ήταν εργαζόμενες,κανένα σχεδόν δεν είχε επαφή με τη δουλειά των γονιών του ή έστω με κάποιες αγροτικές δουλειές τα καλοκαίρια. Οι διακοπές ήταν το ιερό δικαίωμα στο καθισιό και στη διασκέδαση. Καμιά υποψία για τις διακοπές που σε φέρνουν σε επαφή με παραδοσιακές ή λιγότερο παραδοσιακές ασχολίες. Ακόμα κι αν οι διακοπές σου υπηρετούνται από το μόχθο γιαγιάδων, θειάδων, γονιών, κανένας δεν σου λέει ότι πρέπει να βοηθάς, γιατί οι ανάγκες της καθημερινής σου επιβίωσης δεν ξέρουν από διακοπές.
Λογικό λοιπόν είναι αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας να θεωρούν επάγγελμα ό,τι γίνεται πίσω από ένα γραφείο και πάνω σε μια καρέκλα. Ακόμα και επαγγέλματα κάθε άλλο παρά καθιστικά και θεωρητικά, του οδοκαθαριστή, του αστυνομικού, του μηχανικού,του κομμωτή, έχουν εξελιχθεί σε γραφειοκρατικά στις μέρες μας. Έχω γνωρίσει μηχανικούς στη δουλειά μου που το αυτοκίνητο το διδάσκουν σε μαθητές, χωρίς να έχουν λερώσει ποτέ τα χέρια τους με μηχανόλαδα. Κομμωτές που επιδιώκουν μια θέση καθηγητή, χωρίς να έχουν και μεγάλη σχέση με τις κομμώσεις. Υποψήφιους αστυνόμους που αναζητούν μια θέση σε γραφείο, για να προστατεύουν μέσω σφραγίδων τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών. Όλα κάποια στιγμή καταλήγουν γλυκά στην ασφυκτική αγκαλιά του δημοσίου, που αφαιρεί κάθε επαγγελματική δεξιότητα από τους εργαζόμενους, κρατώντας μόνο τη γραφειοκρατική εκδοχή της.
Και τώρα που η οικονομική κρίση κλείνει τη στρόφιγγα των διορισμών κάθε είδους, τι γίνεται;
Πού θα απασχοληθούν τόσοι φερέλπιδες προσοντούχοι εργαζόμενοι με "άσπρα κολάρα";
Ποιοι θα μπορέσουν να ανταποκριθούν καλύτερα στις απαιτήσεις των καιρών; Οι "αγκυλωμένοι" ,ικανοί μόνο για ένα πράγμα ή όσοι πιάνουν τα χέρια τους όσο και το μυαλό τους;
Θυμάμαι έναν ταξιτζή που γνώρισα κάποτε, με υψηλότατο επίπεδο μόρφωσης. Αξιοποίησε τα διπλώματα και τις γλώσσες δημιουργώντας μια εταιρεία ταξί για υψηλών απαιτήσεων πελάτες, που πλήρωναν αδρά για να έχουν οδηγό με μόρφωση και γνώσεις στις περιηγήσεις τους στα αξιοθέατα της χώρας μας. Ένας συνδυασμός χειρωνακτικού και θεωρητικού επαγγέλματος, έξω από τη νοοτροπία των Νεοελλήνων, που θεωρούν ότι οποιοδήποτε πτυχίο πάει μαζί με μια αναπαυτική πολυθρόνα γραφείου.
Θυμάμαι ακόμη την επίσκεψή μου στο σπίτι των φίλων Γερμανών μουσικών, Μάριον και Βολφγκάνγκ Σούπερτ, που είναι ολόκληρο ένα δημιούργημα αξιοσύνης, μαζί με τα αγαθά που παράγει ο κήπος και η κουζίνα του. Δυο άνθρωποι με ακαδημαϊκή παιδεία, καθόλου "ανάπηροι" ως προς τις ταπεινές χειρωνακτικές δραστηριότητες. Ή ακόμη, τη φίλη μου Φαμπιέν, τη Γαλλίδα, που θα τη ζήλευε σε επιδεξιότητα και η πιο ικανή γυναίκα μιας παραδοσιακής κοινωνίας.
Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν στο σχολείο τόσα πράγματα, που εμείς ούτε που τα έχουμε ποτέ συμπεριλάβει, ούτε σε κατώτερες τεχνικές σχολές: (μαγείρεμα,ράψιμο, χειρισμό μηχανημάτων, μικροεπισκευές, κηπουρική, διακοσμητικές τέχνες κλπ.)
Είναι φανερό ότι η εκπαίδευσή μας βρίσκεται πολύ μακριά από μια τέτοια μη ακαδημαϊκή θεώρηση και καμιά πολλά υποσχόμενη μεταρρύθμιση δεν έχει σκοπό, όπως φαίνεται, να το αλλάξει αυτό.
Εμείς όμως που σε πείσμα των καιρών κρατάμε ακόμα τα παιδιά μας σε επαφή με τη γη και το μόχθο της ή τους μαθαίνουμε από πολύ νωρίς να χρησιμοποιούν τα χεράκια τους όχι μόνο για να γράφουν και να πληκτρολογούν, ας το φυλάξουμε αυτό όσο μπορούμε περισσότερο κι ας το αξιοποιήσουμε εν όψει των προκλήσεων που φέρνουν οι νέοι καιροί. Ίσως είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα στην μετά ΔΝΤ εποχή.
Ετσι, κι εγώ υπόσχομαι να μη βάλω ποτέ τις φωνές σε μαθητή μου που δεν έκανε εργασία, επειδή πήγε για τα πρόβατα ή πλεξάνιαζε κρεμμύδια! Αν και αυτά τα παιδιά που έχουν ψηθεί στις δύσκολες αγροτικές δουλειές, έχουν περισσότερες αντοχές και για δύσκολες, ακαδημαϊκού τύπου, εργασίες. Αρκεί να φυσάει λίγο καθαρό αεράκι και σ' αυτές.

Thursday, November 18, 2010

Βραδιά φουρτάλιας στο Κόρθι της Άνδρου



Θυμάστε ένα παλιό παιχνίδι: Αν ήσουν λουλούδι, τι λουλούδι θα ήσουν; Αν ήσουν δέντρο, ποιο δέντρο θα ήσουν; Αν ήσουν φαγητό, ποιο φαγητό θα ήσουν;
Αν λοιπόν η Άνδρος ήταν λουλούδι, θα ήταν ανεμώνα. Πουθενά δεν έχω βρει πιο όμορφες και πιο άφθονες. Αν ήταν δέντρο, θα ήταν πρίνος, πουθενά αλλού δεν τον λένε έτσι με το παλιό του όνομα, παντού πουρνάρι τον λένε. Αν ήταν φαγητό, θα ήταν φουρτάλια. Το πιο κλασικό ανδριώτικο πιάτο και το πιο...παρεξηγημένο.
Πολλά υποσχόμενο όνομα, αλλά μόλις εξηγήσεις τι περιέχει, ακούς: "Σιγά, αυτό είναι ομελέτα με πατάτες και λουκάνικα." Μέχρι να το δοκιμάσουν. Γιατί καμιά σχέση δεν έχει μια κοινή ομελέτα με τη φουρτάλια, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια συστατικά.
Είναι ο τρόπος μαγειρέματος, το αργό, "σκεπαστό" ψήσιμο, σε αντίθεση με το... βάρβαρο τηγάνισμα της ομελέτας; Είναι τα ντόπια υλικά; Γλύνα, λουκάνικα, λούζες, χερνά (όχι ευτυχώς αυτά πια δεν τα βάζουμε), πατάτες, αυγά, ντόπιο τυρί; Είναι το βαρύ τηγάνι, το μουτζωμένο; Πάντως ό,τι κι αν είναι, ένας που έχει φάει φουρτάλια κανονική, δεν θα πει ποτέ ότι είναι μια απλή ομελέτα. Ακόμα και κάτι επήλυδες- άπιστοι θωμάδες- που χρειάστηκε να φάνε φουρτάλιες επί μια εικοσαετία, αμφισβητώντας τις, στο τέλος έχουν πια πεισθεί, μετά από τόσο συστηματική εκπαίδευση γεύσης, για τη μοναδικότητά της.
Σιγά σιγά η γεύση εκπαιδεύεται, όχι μόνο τρώγοντας ή μάλλον και χωρίς να χρειαστεί να φας. Σιγά σιγά απλώνεται στο χρόνο, γύρω από τραπέζια απλά, σε καπνισμένα κουζινάκια, με γιαγιάδες που μοσχομυρίζουν θυμάρι και ρίγανη και ξενυχτάει στις βεγγέρες που γίνονται γλέντια, με μεζέ "από τα βρισκούμενα". Και η φουρτάλια πάντα εκεί, με τις απαραίτητες ανεκαπνιές για ενισχυτικό γεύσης.
Αυτή τη φουρτάλια θα τιμήσουμε κι εμείς οι Γυναίκες του Κορθίου με το Σύλλογό μας, μεθαύριο Σάββατο, στις 8 το βράδυ, στην πιτσαρία του Γιαλού. Σας περιμένουμε όλους για να σας κεράσουμε. (Είσοδος 5 ευρώ, που θα διατεθούν για την ενίσχυση των δραστηριοτήτων του Συλλόγου μας:μαθήματα χορού, γυμναστικής, ταεκβοντό κλπ.)

ΥΓ :Υπάρχουν και ενδιαφέρουσες παραλλαγές της, ανάλογα με την εποχή και τα διαθέσιμα υλικά, κουκιοφουρτάλια, ξινάδες φουρτάλια, κολοκυθοφουρτάλια, κρεμμυδοφουρτάλια και μελιτζανοφουρτάλια (αυτή θα τη φτιάξω μεθαύριο με μελιτζάνες δικής μας παραγωγής).

Monday, November 15, 2010

Γιάννης Γλυνός, Δήμαρχος Άνδρου




Στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν η φοιτητική ζωή στην Αθήνα ήταν ένας παράδεισος γεμάτος πάρτι, συναυλίες, εκδρομές,πορείες και διαδηλώσεις, τον ακούσαμε να λέει, πριν καλά καλά πάρει πτυχίο: "Εγώ θα πάω στην Άντρο". Βρε, καλέ μας, βρε χρυσέ μας, τι θα κάνεις εκεί στις ερημιές με τους αιτούλους θα μιλάς; Ανένδοτος, απροσκύνητος, άφησε σε μας την Αθήνα να τη χαιρόμαστε και γύρισε στον τόπο μας. Δεν έλειψε ούτε μια μέρα είτε είχε τυπική συμμετοχή στα κοινά είτε όχι, από το προσκλητήριο αυτού του τόπου. Πάντα για κάτι σημαντικό πάλευε, πάντα αγωνιούσε για τις τύχες των ανθρώπων του.
Όταν επιστρέψαμε κάποτε, τον βρήκαμε εκεί να μας έχει στρώσει το χαλί της αγάπης του, της έγνοιας του. Συμπορευτήκαμε, μεγαλώσαμε παιδιά, διδάξαμε παιδιά, μοιραστήκαμε αγωνίες και χαρές. Από τότε που ανέλαβε δήμαρχος, αμφιβάλλω αν μπορέσαμε να σταυρώσουμε δυο κουβέντες, χωρίς να γυρνάμε συνεχώς γύρω από τα προβλήματα του τόπου και τα σχέδια για το μέλλον του.
Κάποτε που είπα να φύγω κι εγώ από το νησί, για τους δικούς μου λόγους, αντιμετώπισα εκτός από την αποδοκιμασία του και τη μόνιμη επωδό κάθε φορά που τον έβλεπα: "Μάζευτα κι έλα". Κανέναν δεν αφήνει να "αλλαξοπιστήσει", κανέναν δεν θέλει να χαρίσει στην Αθήνα, ντόπιο ή "ξένο", μόνιμο κάτοικο ή προσωρινό επισκέπτη. Νομίζω ότι αυτός είναι ο βαθύτερος καημός του, να τους κρατήσει όλους εδώ, ακόμη και κλειδώνοντας την "πόρτα", για την οποία λέει ότι θα είναι ο τελευταίος που θα την κλείσει.
Χθες αυτός ο ορκισμένος Αντριώτης, ανταμείφθηκε για την αγάπη του για τον τόπο και τα έργα αυτής της αγάπης, βγαίνοντας δήμαρχος όλου του νησιού.
Χθες βράδυ, στο Κόρθι, ζήσαμε την πάνδημη χαρά, όπως είχαμε ζήσει προ μηνών τον πάνδημο θρήνο. Όλα τα μάτια δακρύσανε από χαρά, ακόμα κι εκείνης που δεν έχουν σταματήσει να δακρύζουν από πόνο εδώ και τέσσερις μήνες.
Μόνο που πια ο Γιάννης δεν είναι "δικός μας". Το ένιωσα χθες βράδυ που τον συνοδέψαμε στη Χώρα, ένα ποτάμι αυτοκίνητα, και τον παραδώσαμε σαν γαμπρό, με τα βιολιά, στο ψηλό κτίριο της Πλατείας Γηροκομείου. Ο Γιάννης ο Γλυνός είναι πια ο Δήμαρχος όλων μας, μας το είπε καθαρά: "Οι εκλογές τελείωσαν. Τώρα είμαστε όλοι μαζί". Μαζί κι ο γιατρός ο Θεοδόσης ο Σουσούδης κι ο έπαρχος ο Γιάννης ο Μαλταμπές, μαζί κι όλοι οι "χαμένοι". Το μισό νησί, δεν μπορεί ποτέ να είναι χαμένο, χωρίς να χαθεί όλο.
Και είναι καιρός αυτό το νησί, που πάντα ήταν χωρισμένο σε τρία μικρότερα, πιο κοντά στην Αθήνα το καθένα τους, παρά στα άλλα δύο, να ενωθεί κοινωνικά, οικονομικά, ακόμα και ψυχικά και να παλέψει για το παρόν και για το μέλλον του, στους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
ΥΓ
Εδώ θα πάρετε μια γεύση από τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς δια χειρός vanglouk

Saturday, November 13, 2010

Η Ελένη του Ευριπίδη και η άλλη



Διδάσκοντας φέτος την Ελένη του Ευριπίδη στην Τρίτη τάξη, με απασχόλησε για πρώτη φορά η απήχηση αυτής της πανάρχαιης καλλονής στους σημερινούς εφήβους. Πολλά πέπλα, πολύς θρήνος, πολλοί μύθοι, μπερδεύτηκαν και κρύψανε το αληθινό της πρόσωπο. Σαν να θάμπωσε η ομορφιά της και ήθελε κι αυτή τον κατάλληλο "στιλίστα", για να αναδειχτεί σε αντικείμενο θαυμασμού μπροστά στα ακατάδεχτα εφηβικά βλέμματα.
Γιατί η άλλη, η κλασική, του Ομήρου,η ντερμπεντέρισσα, μια χαρά τα πάει με τη νέα γενιά, δεν έχει πρόβλημα. Αφού τα πήγαινε καλά και με τα γερόντια πάνω στα τείχη της Τροίας που τη ζαχαρώνανε, την ίδια ώρα που οι γιοι τους σκοτώνονταν για χάρη της, και λέγανε χαλάλι ο πόλεμος για έναν τέτοιο κόμματο, ήταν φυσικό και επόμενο να κερδίσει αμαχητί και τα άγουρα νιάτα της μαθητιώσης νεολαίας. Φταίει κι αυτή η αντιηρωική εποχή, βλέπετε...
Τι να σου κάνει όμως η καημένη η τραγική Ελένη του Ευριπίδη, σεμνή και χαμηλοβλεπούσα, γεμάτη ενοχές, αν και αθώα, να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που την κάνανε όμορφη οι θεοί και την έδωσε "φακελάκι" η Αφροδίτη στον Πάρη, για να βγει πρώτη στα καλλιστεία;
Πώς να προκαλέσει το ενδιαφέρον έτσι κατατρεγμένη και παρεξηγημένη, σαν σε ελληνική ταινία του Ξανθόπουλου, όλο να διατυμπανίζει την αγνότητά της, την πίστη της στο Μενέλαο και την απόφασή της να πεθάνει παρά να ατιμάσει το στεφάνι της;
Προορισμένη να υποστεί τον καγχασμό ή τη βαρεμάρα των ανελέητων δεκαπεντάχρονων, ζήτησε τη συνδρομή του... λαϊκού πενταγράμμου.
Ένα πρωί ακούγοντας το "Κι αν με βγάλανε Ελένη", σκέφτηκα να διαπράξω την "ιεροσυλία" να συνδέσω το δραματικό κείμενο με το σύγχρονο τραγουδάκι, που είναι φανερά επηρεασμένο από το πνεύμα του τραγικού ποιητή.
Αν κρίνω από τα πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα του διαγωνίσματος, έπιασε το κόλπο.
Η αρχαία καλλονή βρήκε πάλι τους θαυμαστές της και η τραγωδία το κοινό της, έστω και ως τραγούδι.

Monday, November 8, 2010

Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Άνδρο και ο νικητής


Ο μπάρμπα Σταμάτης ο Σκόρδος, παλαίμαχος αγωνιστής ναυτεργάτης,από το Κόρθι της Άνδρου, που, όπως έλεγε ένας παλιός συναγωνιστής του, αν μαζεύαμε όλο το ξύλο που είχε φάει, θα μπορούσαμε να δείρουμε όλο τον κόσμο, γνωρίστηκε κάποτε με έναν νεαρό φοιτητή, συντοπίτη του, γεμάτο ενθουσιασμό για τις ίδιες ιδέες. Όταν λοιπόν ο νεαρός νεοφώτιστος έβριζε με τα χειρότερα λόγια τους βασανιστές του μπάρμπα Σταμάτη, τον άκουσε να του λέει με απλότητα: "Θύματα ήταν κι αυτοί, παιδί μου."
Αν αυτός μπορούσε να βλέπει έτσι τους βασανιστές του, μήπως κι εμείς οι "άκαπνοι", που δεν έχουμε φάει ούτε ένα χαστούκι στη ζωή μας για τα πιστεύω μας, που δεν μας στέρησε κανείς την ελευθερία ούτε για μια ώρα, μήπως θα μπορούσαμε λίγο να καταλαγιάσουμε το θυμό, την οργή που εκπέμπουμε επί δικαίων και αδίκων, κάθε φορά που συγκρουόμαστε στο πεδίο της πολιτικής και όχι μόνο;
Από τους επικεφαλής των κομμάτων που λούζουν με ακραίους χαρακτηρισμούς κάθε φορά τους αντιπάλους τους, λες και με αυτό τον τρόπο μετριέται η αγωνιστικότητα και η αποτελεσματικότητα των θέσεών τους, μέχρι τους απλούς πολίτες που επιστρατεύουν κάθε αθέμιτο μέσο εναντίον των συμπολιτών τους που εκφράζονται από διαφορετικές πολιτικές ή αυτοδιοικητικές επιλογές, διαμορφώνεται ένα τοπίο απωθητικό, αηδές, για όποιον άνθρωπο θα ήθελε να συμμετέχει στα κοινά, χωρίς να χάσει τον πολιτισμό του.
Και για τους λόγους αυτούς είμαι πολύ υπερήφανη που στο νησί μου και στο χωριό μου χθες το βράδυ τιμήθηκε με την ψήφο των Ανδριωτών, ο Γιάννης ο Γλυνός, ένας άνθρωπος που είναι ο ορισμός αυτής της τόσο σπάνιας αρετής στο σημερινό πολιτικό τοπίο, της ευγένειας, του σεβασμού προς τον αντίπαλο, τον διαφωνούντα, ακόμα και τον υβριστή και το συκοφάντη.
Αν και αυτή του η ανωτερότητα πολλές φορές κι εμένα την ίδια με έχει "ενοχλήσει", χαίρομαι που δικαιώθηκε χθες, όχι μόνο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά και ως προς το κλίμα που επικράτησε σε όσες παρέες βρέθηκα αυτές τις μέρες.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία για έναν μικρό τόπο, σ' αυτή τη δύσκολη συγκυρία, να κρατήσει την ομοψυχία του, τη συνοχή του, όσες διαφωνίες και συγκρούσεις και να υπάρξουν.
Γιατί, αν διχαστεί, όποιο και να είναι το τελικό αποτέλεσμα την άλλη Κυριακή, ο μόνος νικητής θα είναι η κοινωνική και ψυχική του συρρίκνωση που θα τον μετατρέψει σε πραγματικό θύμα των άγριων καιρών που έρχονται.

Wednesday, November 3, 2010

Το τυχερό δεκατριάρι της προϊστορίας



Πήρα βαθμό! Τι, τζάμπα άκουσα όλα αυτά για τις μούμιες, έψαξα να βρω από τι πέθανε ο ένας κι ο άλλος και έκανα παρέα πάνω από ένα μήνα με προϊστορικούς αγριανθρώπους και αδηφάγα για γνώση πρωτάκια;
Ήρθε η ώρα για το βαθμό μου και τον έχω εδώ μαζί μου αστραφτερό και ολοκαίνουριο, του κουτιού. Ένα μεγάλο δεκατριάρι, τυχερό σαν του Προ πο. Αυτός ο βαθμός βγήκε από το μέσο όρο των γραπτών σε επαναληπτικό απροειδοποίητο τεστ στην Προϊστορία. Ξέρω... ξέρω, δεν γίνεται να βάλεις επαναληπτικό τεστ και μάλιστα απροειδοποίητο και μάλιστα όταν έχει περάσει τουλάχιστον μια βδομάδα από το τελευταίο μάθημα του κεφαλαίου, χωρίς να σε στείλουν για μουμιοποίηση, αλλά εγώ τα κατάφερα.
Είπα πως αυτό γίνεται για να δω τι τους μένει, όταν "ξεχνάνε" το μάθημα και τι πιο δελεαστικό για ένα πρωτάκι, να βαθμολογήσει το μάθημα πριν να βαθμολογηθεί το ίδιο.
Να το τεστ: (Απαντήστε το, θα το δώσω στα πρωτάκια για διόρθωση. Μπορεί και να σας φερθούν με επιείκεια, αν ξέρετε τουλάχιστον από τι πέθανε ο Βέντρις.)


ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΤΕΣΤ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ
Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Α. Να συμπληρώσεις τα κενά στις φράσεις: (2,5 μονάδες)
1. Η προϊστορία διακρίνεται στην εποχή του λίθου και στην εποχή του………………..
2. Ο ………………………………………………….θάβει τους νεκρούς του.
3. Ο άνθρωπος στην παλαιολιθική εποχή ήταν κυνηγός και………………………………………..
4. Ο άνθρωπος στη…………………………………………….γίνεται γεωργός και κτηνοτρόφος
5. Οι Σουμέριοι ανακάλυψαν τη…………………………………γραφή
Β.Να αντιστοιχίσεις σωστά τις στήλες: (3 μονάδες)
Α Β
Ειδώλια Αιγύπτιοι
Μονοθεϊστική θρησκεία Μινωίτες
Αλφάβητο Εβραίοι
Ανάκτορα Κυκλαδίτες
Έπος Γιλγαμές Φοίνικες
Πάπυρος
Σουμέριοι

Γ. Να διαγράψεις την παρείσακτη (που δεν ανήκει εκεί) λέξη: (2 μονάδες)
1.Αγία Ειρήνη, Ζάκρος, Φυλακωπή, Καστρί, Πλάκα
2.Δέρματα ζώων, λίθινα εργαλεία, σπηλαιογραφίες, κεραμικά, μαμούθ
3.Όσιρις, πυραμίδες, ιερογλυφικά, Φαραώ, Κώδικας Χαμουραμπί
4.Γραμμική Α΄, Μάλια, Γραμμική Β΄, ταυροκαθάψια, ρυτά

Δ. Σημείωσε Σωστό (Σ), Λάθος (Λ) δίπλα στις φράσεις: (2,5 μονάδες)
1. Οι Μινωίτες χτίζουν τα ανάκτορά τους σε υψώματα και τα οχυρώνουν με γιγάντια τείχη.
2. Η Γραμμική Β΄ εξαφανίστηκε μαζί με τον μυκηναϊκό κόσμο
3.Η θρησκεία των Μυκηναίων διαφέρει από τη μινωική
4.Τον Μυκηναϊκό πολιτισμό αποκάλυψε ο Άρθουρ Έβανς
5.Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός καταστράφηκε το 1200 π Χ από μεγάλο σεισμό.

Ε. Ο συγγραφέας Ε. Η.Gombrich χαρακτήρισε τον προϊστορικό άνθρωπο ως το μεγαλύτερο εφευρέτη που υπήρξε ποτέ. Πώς δικαιολογείται αυτός ο χαρακτηρισμός; (5 μονάδες)

ΣΤ΄ Αν είχες τη δυνατότητα να επισκεφθείς έναν πολιτισμό της προϊστορικής εποχής, ποιον θα διάλεγες και γιατί; (5 μονάδες)

Nα και μερικές ωραίες απαντήσεις για σκονάκι:
"Ένας πολιτισμός που θα διάλεγα ήταν ο πολιτισμός των Μινωϊτών, γιατί πιστεύω ότι ήταν ο πιο καλός κατά την προτίμησή μου. Εννοώ ότι ήταν πιο ελεύθερος, δεν φοβόταν, είχε πλούσια ανάκτορα, πολλούς αξιωματούχους, τοιχογραφίες και πάνω από όλα είχε το λαβύρινθο, όπου είχε μέσα το Μινώταυρο. Εκεί θα κυλούσε ευχάριστα η μέρα."
" Ο προϊστορικός άνθρωπος ήταν ο μεγαλύτερος εφευρέτης για το λόγο ότι δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι πριν από αυτόν και ό,τι ανακάλυψε το ανακάλυψε μόνος, χωρίς καμιά βοήθεια."
"Επίσης στην παλαιολιθική εποχή,ο άνθρωπος έγινε και τροφοσυλλέκτης, δηλαδή μαζεύει τροφή και θα μου άρεσε να δω πώς τη μαζεύει. Εύχομαι να μπορούσα να πάω εκεί, για να δω πώς ζουν και πώς μαζεύουν την τροφή τους και πώς έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι."
" Τον χαρακτηρίζει έτσι,μήπως γιατί, όπως είδαμε στο πρώτο μάθημα, ο σοφός άνθρωπος ανακάλυψε την τέχνη, άναψε φωτιά και σιγά σιγά έφτιαξε όλα τα εργαλεία όπως: μυλόπετρα, δρεπάνι, τροχό, αλέτρι κλπ."
"Θα ήθελα να επισκεφθώ την Εποχή του Χαλκού, επειδή θέλω να δω τους ανθρώπους που χτίζουν τα τεράστια ανάκτορα. Να δω πώς κάνουν τις τοιχογραφίες, να επισκεφθώ τις Μυκήνες και την Κρήτη. Επίσης θα ήθελα να μου μάθουν οι άνθρωποι της εποχής του Χαλκού πώς να φτιάχνω ειδώλια."
"Θα διάλεγα την εποχή του Λίθου, γιατί θα ήθελα να δω τι εργαλεία χρησιμοποιούν για τις καθημερινές τους ανάγκες. Για τις παγίδες που στήνουν, για τα πιάσουν ζώα. Για τον τρόπο ζωής τους, τι κάνουν, πού πάνε για να βρουν φαγητό, τι ρούχα φοράνε και πώς συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον."


,

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...