Ενδοσχολικοί διαγκωνισμοί

Άρχισαν τα όργανα!
Έχει ξαναγίνει επανειλημμένα θέμα συζήτησης η διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων από συναδέλφους ξένων γλωσσών ή θεολόγους. Αυτή τη φορά οξύνθηκε η αντιπαράθεση και βέβαια καθόλου παράξενο δεν είναι. Διεκδικούν όλοι μια θέση στο σχολείο, διεκδικούν ωράρια, μονιμοποίηση, οργανικές θέσεις, τώρα που καθόλου κεκτημένα δεν είναι όλα αυτά για κανέναν. Ωραίο βέβαια δεν είναι να υπάρχει μια τέτοια αντιπαράθεση μεταξύ συναδέλφων, αλλά ας προσπαθήσουμε εμείς οι πιο παλιοί να το δούμε λίγο πιο νηφάλια το πράγμα, ανεξαρτήτως ειδικότητας και κλαδικών συμφερόντων.
Δικαιούνται λοιπόν οι ξενόγλωσσοι να διδάσκουν ιστορία ως μάθημα δεύτερης ανάθεσης; Υποβαθμίζεται το μάθημα από μια τέτοια ανάθεση; Η μία πλευρά, των φιλολόγων, ισχυρίζεται ότι οι συναφείς ειδικότητες δεν δικαιούνται να διδάσκουν ιστορία ή άλλα φιλολογικά μαθήματα, γιατί δεν τα έδωσαν στον ΑΣΕΠ και δεν τα διδάχθηκαν στο πανεπιστήμιο, όσο οι φιλόλογοι, ενώ η άλλη πλευρά απαντάει ότι έχουν διδαχθεί στις ξενόγλωσσες φιλολογίες και ιστορία και άλλα μαθήματα νεοελληνικής φιλολογίας,ίσως και περισσότερο από ορισμένους φιλολόγους.
Δεν μας συμφέρει αυτή η συζήτηση, συνάδελφοι.
Κρύβετε λόγια...
Μη μάθει ο κόσμος πως πολλοί φιλόλογοι δεν έχουν διδαχθεί πχ καθόλου αρχαία ελληνικά και λατινικά, γιατί έχουν τελειώσει ΦΠΨ (ψυχολογία- παιδαγωγικά), άλλοι, ορισμένων φιλολογικών τμημάτων, δεν έχουν κάνει ούτε μία ώρα παιδαγωγικά και διδακτική του αντικειμένου τους, άρα δεν είναι δάσκαλοι, απλώς ειδικοί στη γλώσσα ή στη λογοτεχνία. Υπάρχουν πολλοί ιστορικοί μεταξύ μας που έχουν σπουδάσει διεξοδικά ιστορία και άλλοι που την είχαν ως μάθημα επιλογής, αποσπασματικά και ευκαιριακά. Ποιος ελέγχει ποιος έχει σπουδάσει τι και ποιος δικαιούται να διδάσκει τι; Ποιος παρακολουθεί πώς διδάσκουμε ιστορία ή λογοτεχνία; Όλοι οι φιλόλογοι την αναδεικνύουν την ιστορία και όλοι οι άλλοι την καταποντίζουν; Προσωπικά, έχω πολύ θετική εμπειρία από ξενόγλωσσους συναδέλφους στο μάθημα της ιστορίας. Πολλών τη δουλειά έχω ζηλέψει και σε καμία περίπτωση δεν τους θεωρώ κατώτερους, άσε που είναι οι καθ' ύλην αρμόδιοι να διδάξουν ιστορία και λογοτεχνία της ομόγλωσσης χώρας που τους αντιστοιχεί. Ξέρουμε πχ εμείς οι φιλόλογοι καλύτερα τον Γκαίτε από τους συναδέλφους μας της γερμανικής φιλολογίας; Καλύτερα την ιστορία της γαλλικής επανάστασης από τους γαλλομαθείς;
Ας αφήσουμε λοιπόν τη συντεχνιακή λογική που δεν οδηγεί πουθενά κι ας αναπτύξουμε αλληλεγγύη και πνεύμα συνεργασίας στα σχολεία, μπας και δώσουμε κάτι καλύτερο στους μαθητές μας στα παραμελημένα και απαξιωμένα ανθρωπιστικά μαθήματα.
Κι αν θέλουμε να διδάσκουν οι ειδικοί και οι καταρτισμένοι, ας ζητήσουμε να ισχύσει η πρώτη ανάθεση μόνο για όσους έχουν διδαχθεί στις σχολές τους εκτενώς τα διάφορα αντικείμενα, πχ η ιστορία να ανατεθεί στους αποφοίτους ιστορικών τμημάτων, η γλώσσα στους αποφοίτους φιλολογικών κοκ. Για παράδειγμα εγώ που τελείωσα νεοελληνικό τμήμα να έχω δεύτερη ανάθεση τα λατινικά, που τα διδάχθηκα μόνο στο Α' έτος.
Αλλιώς, ας δεχθούμε επιτέλους πως είμαστε οι πιο... ερασιτέχνες στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση κι ας αρκεστούμε στην υψηλή ειδικότητα του δασκάλου, που γίνεσαι όταν πάψεις να είσαι ειδικός.
Αρκεί να την αγαπάμε αυτή την τέχνη.

Πρώτη τάξη, πρώτο μάθημα στην ποίηση

Πρώτη τάξη, πρώτο μάθημα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία: Όλα τα πήρε το καλοκαίρι του Ο. Ελύτη.
Τι να σου πάρει το καλοκαίρι, όταν είσαι δεκατριών κι ακόμα ονειρεύεσαι πολύχρωμα παγωτά, μακροβούτια και βόλτες με ποδήλατο; Αρκεί να απλώσεις το χέρι και θα γίνουν όλα δικά σου, τα μεσημέρια, τα βαρκάκια, οι εκκλησιές κι οι θάλασσες.
Κι όμως σαν να ξέρεις ήδη της αγάπης τους καημούς, κάθεσαι και μαζεύεις μια μια τις λέξεις του ποιητή, όπως μαζεύεις βότσαλα και κοχύλια στην παραλία.
Φτιάχνεις το άλμπουμ των αναμνήσεων που θα έρθουν τα άλλα καλοκαίρια και το μελετάς να είσαι έτοιμος.
Γιατί οι ποιητές τραγουδάνε για τα καλοκαίρια που έρχονται, ακόμα κι όταν τους πονάνε τα καλοκαίρια που φύγαν.

Λίγο πριν τον αγιασμό

Αρχίσαμε τα σχέδια επί χάρτου στο γραφείο, ακόμα δεν μπήκαμε στις τάξεις. Πού θα πάμε, τι θα δούμε, πώς θα κάνουμε αυτό, πώς το άλλο. Χαράξαμε με γρήγορες μολυβιές την πορεία της χρονιάς, όπως το σκιτσάκι που μου είχε κάνει ο Κίμωνας σε 5 λεπτά και δεν μου το υπέγραφε, αλλά το πήρα με το έτσι θέλω και το κορνίζωσα. Έτσι και σήμερα. Τις έβαλα σε κορνίζα τις "αποφάσεις", ας μην έχουν υπογραφές. Ξαφνικά το ΔΝΤ, οι περικοπές, η κρίση, έγιναν ξένο παραμύθι για μας, αφού ζήσαμε πρόσφατα το δικό μας αληθινό παραμύθι με τον κακό δράκο. Μπορεί φέτος να μην έχουμε θέρμανση, λεφτά για φωτοτυπικό χαρτί, λεφτά για μεταφορές μαθητών, αλλά αυτά δεν μας τρομάζουν. Σκεπτόμαστε ευφάνταστες χορηγίες, επιστροφές στο '50 με γαϊδουράκια και μολυβοκόντυλα, επικές αναβάσεις σε βουνά και καταβάσεις σε πλατείες και δρόμους. Παράλληλα, οργανώνουμε τις επισκέψεις, τα ταξίδια, το εργαστήριο καλλιτεχνικών, τακτοποιούμε και συμμαζεύουμε με πάθος νοικοκυράς του '50, τους χώρους, τα βιβλία, τα χαρτιά και τις καρτέλες.
Μόνο μια καρτέλα που βάλαμε στην άκρη, δεν μπορούμε ν' αντέξουμε.
Είναι ο ελέφαντας στο γραφείο, που ακόμα κι αν κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε πέφτουμε συνέχεια απάνω του, γιατί βρίσκεται παντού. Μέσα έξω...

Αντίο, Τζοντίλιο!

Ήρθε χθες στο σχολείο με τη μητέρα του να μας αποχαιρετήσει. Ένα ευγενικό και έξυπνο παιδί,ο Τζοντίλιο από την Αλβανία, μας φεύγει. Οι γονείς του δεν βρίσκουν πια δουλειά εδώ και επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Ποια είναι όμως η πατρίδα του Τζοντίλιο; Πού βρίσκονται όλα όσα γεμίζουν τη ζωή ενός δεκατετράχρονου παιδιού; Οι φίλοι, οι συμμαθητές, το σχολείο, το γήπεδο, η πλατεία; Είναι αρκετοί οι συγγενικοί δεσμοί, η καταγωγή, η μητρική γλώσσα, να αναπληρώσουν τέτοιες απώλειες; Σίγουρα θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί κι εκεί, όπως τα κατάφερε κι εδώ, άλλωστε τα παιδιά είναι ευπροσάρμοστα από τη φύση τους. Για μας σημασία έχουν τα δάκρυα που είδα στα μάτια του, όταν μας αποχαιρετούσε και το "ευχαριστούμε" της μάνας του. Ήταν χαρά μας που τον είχαμε στην τάξη και θα μας λείψει πολύ. Του ευχόμαστε καλή επάνοδο στην πατρίδα του και καλή σχολική χρονιά και περιμένουμε να μας γράψει, όπως μας υποσχέθηκε.

Νέα εποχή στον τρύγο

Σήμερα είχαμε τρύγο. Τώρα που γράφω ο μούστος έχει μπει στα βαρέλια, εκτός από μια μικρή ποσότητα που βράζει σε ένα καζάνι με τη στάχτη, για να γίνει μουσταλευριά και, ίσως, μουστοκούλουρα (αν δεν βαρεθώ). Όλα έγιναν όπως πάντα, το κόψιμο των σταφυλιών, το μάζεμα, η μεταφορά στο πατήρι...όχι, αυτό δεν έγινε. Ένα καινούριο μηχανηματάκι αντικατέστησε όλη τη διαδικασία του πατήματος. Μπήκαμε κι εμείς στη βιομηχανική εποχή και σ' αυτή τη μικρή κυκλαδίτικη γη, για πρώτη φορά εδώ και ίσως πολύ περισσότερα από 5000 χρόνια, δεν πατήσαμε τα σταφύλια. Δεν τόλμησα να δείξω τη λύπη μου στους ενθουσιασμένους άνδρες της οικογένειάς μου, που γλίτωσαν πολύ κόπο, πολύ χρόνο και αρκετά τσιμπήματα από σφήκες. Εσείς τουλάχιστον ελπίζω να μην υποδεχτείτε την πολυτελή μου μελαγχολία με ένα: "Αφού σου άρεσε τόσο πολύ, γιατί δεν μπήκες ποτέ στο πατήρι;"