Thursday, September 3, 2009

Οδηγίες προς επιστρέψαντες παραθεριστές


Τώρα που γυρίσατε στην πόλη, φίλοι μου καλοκαιρινοί, βάλτε κι αυτό το γραμματάκι μου μαζί με τα άλλα απομεινάρια των διακοπών σας.
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, μας ήρθατε μπόλικοι και φέτος, ευτυχώς. Στην αρχή είδαμε και πάθαμε να σας ηρεμήσουμε. Έρχεστε σαν άγρια θηρία, κορνάρετε για μια θέση παρκαρίσματος, προσπερνάτε του σκοτωμού, βαριόσαστε να περιμένετε λίγο παραπάνω να σας φέρουν τον καφέ, κουβαλάτε όλη την οικοσκευή στην παραλία, γκρινιάζετε για τον αέρα, τη ζέστη, την υγρασία, τα ζωύφια. Ψάχνετε την καλύτερη παραλία, το καλύτερο εστιατόριο, το πιο μοδάτο μπαράκι, προσπερνώντας ένα ηλιοβασίλεμα ακατάδεχτοι και αφήνοντας ολομόναχες τις ανατολές.
Σιγά σιγά, μαθαίνετε. Πέφτουν οι ρυθμοί, ξεχνιέστε δίπλα στη θάλασσα μέχρι το βράδυ, απολαμβάνετε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι πάνω σ' ένα άσπρο πεζούλι, χωρίς φώτα και μουσικές. Kλείνετε το λάπτοπ, το κινητό, το cd player, το mp3, ακούγοντας εκστατικοί τις σιωπές της νύχτας. Κι όσο περνούν οι μέρες και σιγώνει η επιστροφή, μελαγχολείτε όμορφα και μελώνετε σαν τα ώριμα σύκα. Τότε είναι που θέλω να μη φύγετε. Να μείνετε για πάντα εδώ. Να κρατήσετε γεμάτους τους δρόμους, τις παραλίες, τα μαγαζιά. Να κρατήσετε το σινεμά ανοιχτό, το περίπτερο μέχρι αργά, το ζαχαροπλαστείο γεμάτο φρέσκα γλυκά. Να βλέπουμε τα ντόπια παιδιά να λάμπουν μέσα σε πολύβουες παρέες, τα πιτσιρίκια να γεμίζουν την πλατεία, και να θέλεις μια ώρα να διασχίσεις την αγορά με τα διόδια κουβέντας στημένα σε κάθε γωνιά.
Μα εσείς είστε κιόλας φευγάτοι. Σε μια μέρα εξαφανίζεστε όλοι μαζί, λες και σας έπαιξε η πόλη το μαγεμένο αυλό.
Ακόμα η άμμος έχει το σχήμα σας. Η θάλασσα που ημερέψατε δεν πρόλαβε ακόμα να αγριέψει. Κι εμείς που μείναμε εδώ, ακόμα φυλάμε το γλυκό που σας αρέσει. Και τις κουβέντες που κόψαμε στη μέση, για να απολαύσουμε χωρίς λόγια την παρουσία σας, τις έχουμε αφήσει ανοιχτές.
Κρατήστε κι εσείς λίγο από καλοκαίρι στη ζωή σας εκεί στη μεγάλη πόλη.
Μην τα κρύψετε όλα τα καλοκαιρινά, αφήστε το μαγιό να στολίζει μια γωνιά στην κρεβατοκάμαρα, το αντηλιακό ανοιχτό στο μπάνιο, τις φωτογραφίες στο σαλόνι και την ψάθα ξεχασμένη στο αυτοκίνητο.
Αφήστε ένα κομμάτι καλοκαιριού να επιβραδύνει λίγο τους σφυγμούς σας, όταν δεν βρίσκετε θέση για παρκάρισμα.
Δείτε λίγο ακόμη θερινό σινεμά, φάτε παγωτό στο παγκάκι της πλατείας, πιείτε καφέ έξω στο μπαλκόνι το πρωί κι όχι μπροστά στο λάπτοπ.
Ανοίξτε το βιβλίο που διαβάζατε στην παραλία να πέσει και λίγη άμμος στο πάτωμα.
Βάλτε κι ένα βοτσαλάκι στην τσέπη, πριν να φύγετε για τη δουλειά, ξορκίζει το στρες, όταν το χαϊδεύεις κρυφά.
Α, και έχετε και κάτι φίλους ξεχασμένους στο νησί, μην τους αφήσετε απότιστους, θα τους βρείτε ξερούς.
Καλή επιστροφή λοιπόν και...
το καλοκαίρι μαζί σας...

18 comments:

giorgos_st said...

Καλησπέρα, αν και δεν είμαι σίγουρα στο συγκεκριμένο target grup την κατανοώ αυτήν την μετάλλαξη(αυτών) και εν συνεχεία συμπάθεια που νιώθεις για τους "βαρβάρους".Είναι μερικές φορές βέβαια που η αναχώρησή τους είναι λύτρωση για τους εναπομείναντες.

Θανασης Ξ. said...

Καλημέρα Γυριστρούλα.
Όμορφο 'γράμμα' να το πάρει κανείς μαζί του. Έτσι θα 'πρεπε να είναι..

Εγώ, πάλι, δεν ξέρω: Καμιά φορά αισθάνομαι πως εμείς οι 'τουρίστες' τα 'βιάζουμε' τα μέρη στα οποία εκστρατεύουμε. Τα μετατρέπουμε σε μικρές 'Αθήνες'. Προκαλούμε αλλαγή στο τοπίο τους. Μετατρέπουμε την ακτή σε πλαζ. Μετατρέπουμε το ψαροχώρι σε καρτ-ποστάλ. Μετατρέπουμε το κύμα σε υδρομασάζ. (Δεν είναι πραγματικά γελοίο να υπάρχουν ξενοδοχεία με πισίνα διπλα στην θάλασσα ;;).
Και δεν είναι το χειρότερο: Αλλάζουμε τους ίδιους τους ανθρώπους του. Αλλάζουμε την οικονομία τους. Από γεωργούς, ψαράδες, κτηνοτρόφους τους κάνουμε ξενοδόχους, εστιάτορες, dj. Πολλές φορές τους παντρεύουμε και με καμιά ψηλή ξανθιά Γερμανίδα, που ερωτεύτηκε περαστική τον ..ήλιο.
Προλαβαίνουν τον άλλο μισό χρόνο να συνέλθουν; Χρειάζεται να μαζέψουν τις ελιές τους; Nα καλαφατίσουν τη βάρκα, να σπείρουν το χωράφι; Ή μήπως έχουν κερδίσει τόσα πολλά που το μόνο που κάνουν είναι να συντηρήσουν την 'τουριστική υποδομή' τους;..
Απ' την άλλη, το 'φαινόμενο' μεταδίδεται παντού πλέον. Δεν είναι πια μόνο τα νησιά και τα αρχαία. Χωριά στην μέση του τίποτε, που η 'τουριστική' αξία τους αυτή ακριβώς ήταν, πως ήταν σκέτα, παρθένα 'χωριά' τώρα μετατρέπονται κι αυτά σε 'αγροτουριστικές' περιοχές. (Αγροτουρισμός, τι λέξη κι αυτή). Μισό χιλιόμετρο απ' το μονότοξο γεφύρι του Αράχθου, κάμποσο τσιμέντο, κακέκτυπο Ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής, με φοινικάκια (παραδίπλα στο πουρνάρι) και ξαπλώστρες (!)στον 'κήπο', απέκτησε βαρύγδουπο όνομα: Gefiri Plakas Hotel. Ο 'γυναικείος αγροτικός συνεταιρισμός Άνω Γουργουρίτσας' συσκευάζει το γλυκό του κουταλιού σε in βαζάκια, ακολουθώντας κατά γράμμα τις αρχές του marketing. Και βέβαια, το πανηγύρι (ξέρω πως τα λατρεύεις) έγινε πια 'πολιτιστικό φεστιβαλ', φιλοξενώντας κι όλες τις 'αρπαχτές' αθηναϊκές παραστάσεις.

Μου φαίνεται σε λίγο θα επιστρέφουμε στην 'Αθήνα', φέρνοντας στις αποσκευές μας λίγη 'Αθήνα' ακόμη..

meril said...

Έι έι γυριστρούλα νεραϊδούλα
τι γλυκό γραμματάκι έστειλες....

εδώ είμαστε εδώ θα είμαστε
αναχωρητές και συνάμα αμετακίνητοι κάτοικοι του ίδιου χωριού...

Λίγο λίγο λιγοστεύουν και στη δική μου θάλασσα οι λουόμενοι... ας πάνε στο καλό.....

leondokardos said...

Μιά πολύ τρυφερή ανάρτηση, να δώσει ελπίδα,δύναμη,αισιοδοξία.
Πόση ψυχική δύναμη όμως χρειάζεται για να μαζέψεις ελπίδες τη σημερινή εποχή !
Αλλά ας μη σου χαλάω τη τόσο όμορφη προτροπή σου.
Kαλό...καλοκαιριάτικο χειμώνα λοιπόν.

gyristroula2 said...

Γιώργο, το τάργκετ γκρουπ είναι φαινομενικό, στην πραγματικότητα όλοι κατά καιρούς γινόμαστε βάρβαροι ή ιθαγενείς για κάποιους τόπους.
Για την ώρα πάντως είναι αισθητή η απουσία των δικών μας "βαρβάρων".

gyristroula2 said...

θανάση, εμείς εδώ δεν είμαστε τόσο τουριστική περιοχή και έχουμε και αγρότες και ψαράδες και κανονικά πανηγύρια. Φτιάχνουμε γλυκά του κουταλιού στα σπίτια και ακόμα κι ο συνεταιρισμός των γυναικών λειτουργεί με όρους οικοτεχνίας.
Ξέρεις τι γίνεται όμως; Η εξέλιξη είναι αναπόφευκτη και στα λιγότερο τουριστικά μέρη και μάλιστα αυτή γίνεται ακόμα πιο καταστρεπτική για τη φυσιογνωμία τους, γιατί δεν είναι κεφάλαιο προς επένδυση.
Είδα προχθές ένα γραφικό εκκλησάκι με μια τεράστια πέργκολα γύρω γύρω. Σκέτη αηδία, αλλά αυτοί θέλουν να μην τους καίει ο ήλιος, όταν πηγαίνουν στην εκκλησία, και δεν τους νοιάζει η αισθητική ή η παράδοση. Αυτό στη Μύκονο ή στην Πάρο πχ δεν θα συνέβαινε ποτέ.
Έστω και για καρτποσταλικούς λόγους, διατηρούν τη γραφικότητα του τοπίου τους.
Να έρχεστε πάντως, βάρβαροι ξεβάρβαροι, δίνετε ζωή στα μέρη μας.

gyristroula2 said...

μεριλού μου, σήμερα η θάλασσα ήταν υπέροχη, τη χάρηκες;
Τους σκέπτομαι αυτή την εποχή, μωρέ, τους κατοίκους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων. Ακόμα ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι είναι. Εμένα μου έλειπε πολύ η θάλασσα τέτοιες μέρες στην Αθήνα.

gyristroula2 said...

Δεν περνάνε όλα από το χέρι μας, λεοντόκαρδε, αλλά ας μην παραδοθούμε αμαχητί στη μαυρίλα. Το καλοκαίρι δεν είναι απλώς μια εποχή, είναι ένας άλλος τρόπος ζωής και ύπαρξης που πρέπει να τον διασώσουμε, όσο μπορούμε.

Διονύσης Μάνεσης said...

Έξοχα τα γράφεις, έξοχη κι η τελευταία σου πρόταση στο παραπάνω σχόλιο.
Το κακό είναι πως, τουλάχιστον τα αρκετά τελευταία χρόνια αποτελώ κομμάτι της βαρβαρότητας που επελαύνει αγριεμένη. Ωστόσο..η μισή μου καρδιά...
Σαν το κομπόδεμα για ώρα ανάγκης. Κάπου φυλαγμένη η προσμονή. "Κάποτε.." Μ' αναγωγές σ' ένα κάποτε που πεισματικά παραμένει αμετακίνητο προσπαθούμε, εδώ στην πόλη, να ανακουφίσουμε τη δυασαρέσκεια.
Χαιρετισμούς.

Λορελάη said...

Α, φιλενάδα μου καλή... δεν πρόλαβες να μετοικήσεις, και... οι ιδέες σου όλες ενησιώτησαν!!:):)
Όπως τα λες είναι. Κι επειδή εγώ την Αθήνα την εγκαταλείπω με το που βάζω πρώτη στ' αυτοκίνητο, αυτοί όλοι που την κουβαλάνε μαζί τους είναι και οι δικοί μου "βάρβαροι" -εντός και εκτός πόλης για να λέμε την αλήθεια...
Γι' αυτό αποφεύγω όπως μπορώ τον Αύγουστο, αλλά και πάλι... τι τα θες. τώρα που όπως λες είναι υπέροχα "εκεί", εγώ είμαι "εδώ". Νάξερες πόσο λυπάμαι... και τι να σου κάνει το βοτσαλάκι στην τσέπη, και η ψά΄θα στ' αυτοκίνητο -τα κάνω, τα κάνω, όλ' αυτά τα.. ξόρκια- η βαρβαρότητα νικάει όπου γης!
νάσαι όμως καλά για το γλυκύτατο γράμμα σου:)

gyristroula2 said...

Διονύση, μην το λες. Εσύ με τον τρόπο που...πολιτεύεσαι εκεί στην πόλη, χορταίνεις με το κομπόδεμά σου πολλές ψυχές.
Μακάρι να μπορέσουμε κι εμείς οι...χορτάτοι να αβγατίσουμε έτσι τη δωρεά μας.
(Νοστάλγησα την παρέα του Ιανού, μόλις διάβασα το κείμενο...)

gyristroula2 said...

Λορελάη, σήμερα κι εγώ λυπόμουν που ήμουν σχεδόν ολομόναχη στη μεγάλη παραλία, με θάλασσα καθρέφτη και τον πιο...φιλικό ήλιο του καλοκαιριού. Πολλή ομορφιά για έναν άνθρωπο...κρίμα...

NdN said...

Κι εγώ τείνω να συμφωνήσω με τον Θανάση. Θυμάμαι φοιτητής που διάβζα για την εξεταστική του Ιουνίου στην άδεια Χαλκδική, ίσως με ελάχιστους ξένους που έκαναν ηλιοθεραπεία 12 ώρες αμίλητοι. Χωρίς γόπες στην άμμο, χωρίς φασαρία, κινητά, ρακέτες και λίγες εβδομάδες αργότερα ακόμα και φασαρίες για μία θέση πάρκινγκ.

Οσο για την αλλαγή των ανθρώπων εκεί θα συμφωνήσω ακόμα περισσότερο. Αλλάζουμε την οικονομία τους και γι αυτό όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό θέλουν να δπυλεύουν 3 μήνες και να ζούνε 12.

Πάντως πολύ όμορφες οι περιγραφές που έκανες. Θα ήθελα να είμαι και εγώ σε μία αμμουδιά, ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο. Ετσι, για να μην είναι η τόση ομορφιά μόνο για λίγους.

gyristroula2 said...

Πραγματικά, ndn μου, θα απολάμβανες εδώ αυτή τη μοναξιά που έχεις ανάγκη, ζώντας σε μια μεγαλούπολη, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Φαντάσου σήμερα το μεσημέρι παρά τον αέρα έξω και το κρύο, κολυμπούσα σχεδόν μια ώρα, μόνη σε όλο το μήκος των ακτών μας. Και η θάλασσα ήταν ζεστή, δεν ήθελα να βγω. Εμένα πάντως θα μου άρεσε να βλέπω κι άλλους να το χαίρονται αυτό κι ας έκαναν φασαρία.

Χαρ. Αλβερτος said...

ΕΓΩ ΗΡΘΑ, ΣΤΟ ΝΗΣΙ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ! :)

ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΗΓΑ ΠΡΟΣ ΚΟΡΘΙ ΜΕΡΙΑ!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ! ΕΙΔΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ!
ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ!

ΚΙ ΕΜΑΘΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ... ΜΥΛΟ ΣΟΥ!
ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ... ΟΥΤ' ΕΝΑΣ, ΟΥΤΕ ΔΥΟ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ ΑΡΚΟΥΝ! :)

ΦΤΙΑΧΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ!

ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ!

gyristroula2 said...

ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!
Παντοτινέ ταξιδευτή, για σένα μου μίλαγε ο Γιάννης το πρωί στο τηλέφωνο; Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω, έλα αύριο από το σχολείο για καφέ.

Χαρ. Αλβερτος said...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

ΕΛΠΙΖΩ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ!
ΤΟΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΑΞΙΔΙ ΑΣΤΡΑΠΗ, 48 ΜΟΝΟΝ ΩΡΕΣ!

gyristroula2 said...

Όπως είπα και στο Γιάννη, ανυπομονώ να σε γνωρίσω, συγχωριανέ μου από το πατρικό μου χωριό (το Μωρακαίο)

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...