Ποτέ δεν γιόρτασα την επέτειό μας. Αναγνώριζα πάντα την ιστορική της σημασία, την ανάγκη να τιμηθούν οι αγώνες των γυναικών για ισότητα και ελευθερία και την αφορμή να καταδειχθούν αδικίες εις βάρος των γυναικών στη σύγχρονη "προοδευτική" μας κοινωνία. Ποτέ όμως δεν ένιωσα να ταυτίζομαι προσωπικά με όλο αυτό. Ποτέ δεν ένιωσα αδικημένη ή παραγνωρισμένη ως γυναίκα. Προέρχομαι από μια νησιώτικη κοινωνία, στην οποία οι γυναίκες είχαν πάντα ισότιμο ρόλο και δυναμική στάση, και στην οικογένεια και στην κοινότητα. Οι άνδρες έλειπαν στη θάλασσα ή στα ξένα και εκείνες διαχειρίζονταν τα οικονομικά, δούλευαν στη γη, ανέτρεφαν μόνες τους τα παιδιά, αντιμετώπιζαν κάθε είδους δυσκολία. Σε παλιότερες εποχές μάλιστα, ήταν αυτές που μετανάστευαν και άφηναν πίσω τους άνδρες. Πού να βρεθεί άνδρας μετά να τις βάλει στη γωνία; Ποτέ όμως αυτές οι γυναίκες δεν έγιναν άνδρες στη θέση των ανδρών, δεν τους παραμέρισαν ή τους υποβάθμισαν. Αντίθετα, τους έδειχναν σεβασμό και αναγνώριση και τους άφηναν να έχουν πάντα την τελευταία λέξη σε κρίσιμα θέματα. Και μέσα στο σπίτι διατήρησαν πάντα τον καταμερισμό εργασιών και ρόλων σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα, χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Μεγαλώνοντας και ζώντας τα φεμινιστικά πρότυπα της εποχής μας, αμφισβήτησα κατά καιρούς αυτές τις αρχές και μαϊμούδισα απόψεις και συμπεριφορές ισοπεδωτικές για τους ρόλους των φύλων. Πάντα όμως επιδερμικά, χωρίς συνέπεια και σταθερότητα και πάντα "διολίσθαινα" προς τα παραδοσιακά πρότυπα, χωρίς πολλή φασαρία. Δεν θυμάμαι πχ ούτε έναν καυγά με άνδρα, που να έγινε για λόγους "ισότητας",πχ για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα ή θα βγάλει τα σκουπίδια. Αυτά γίνονταν "από μόνα τους" με τη λογική τι ταιριάζει σε ποιον, ποιος κάνει καλύτερα ή πιο εύκολα κάτι, χωρίς όμως συμβόλαια και υπογραφές.
Όταν μετά το γάμο μου γνώρισα μια παραδοσιακή πατριαρχική κοινωνία, αυτή της Ηπείρου, συνειδητοποίησα τις διαφορές. Θυμάμαι την πρώτη φορά που η πεθερά μου εμφανίστηκε με το δίσκο με τα ρακιά, κέρασε τους άνδρες και ούτε καν πέρασε από μένα. Σε μας τουλάχιστον θα είχε προσθέσει στο δίσκο ροσόλια για όσες γυναίκες δεν έπιναν ρακί. Αποφάσισα να μη συναινέσω σ' αυτή την "αδικία" και τη ρώτησα γιατί δεν με κερνάει: "Πίνεις, παιδί μου;" Η γνήσια έκπληξη. Ποιος ξέρει τι μπεκρού έκανα νύφη, θα σκέφτηκε.
Η οικογένεια των πεθερικών μου φαινομενικά δεν διέφερε σε τίποτε από τη δική μου, αγάπη, σεβασμός, συνεργασία, συνεννόηση. Οι αποφάσεις όμως, η διαχείριση των οικονομικών, η εξουσία, δεν μοιράζονταν καθόλου. Ανήκαν στον άνδρα και ήταν στο χέρι του να κάνει συνετή χρήση ή όχι. Οι σπουδές των κοριτσιών ακόμα και εύπορων οικογενειών θυσιάζονταν για τα αγόρια. Οι γονείς προτιμούσαν να δώσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας στο γιο και να μείνουν μαζί του, ενώ σε μας κράταγαν πάντα την κόρη και μάλιστα τη μικρότερη ως "πατρίδα", δηλαδή κληρονόμο του πατρικού και γηροκόμο των γονιών της. Τα παιδιά τα βάφτιζαν πρώτα με τα ονόματα των γονιών του πατέρα, ενώ σε μας το αγόρι ανήκε στον πατέρα και το κορίτσι στη μάνα. Επίσης, μεγάλη βαρύτητα είχε γι' αυτούς η απόκτηση γιού, σε σημείο που να μην χαίρονται το ίδιο για τη γέννηση κοριτσιού. (Μετά από χρόνια η πεθερά μου αναγνώρισε πόσο άδικο είχε που ήθελε μόνο αγόρια, αφού μόνο από τότε που έκανε νύφη πίνει έναν καφέ και λέει μια κουβέντα μαζί της. "Τροξή ήμ'να παιδάκι μ', παλιά μυαλά...")
Τελικά όμως, οι γυναίκες από την Ήπειρο, νιώθοντας την ανάγκη να ξεφύγουν από τα παραδοσιακά καταπιεστικά πλαίσια, εξελίχθηκαν πολύ περισσότερο και ως προς τις σπουδές και ως προς τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι με ίσους όρους, σε σύγκριση με μας τις Κυκλαδίτισσες που δεν είχαμε σοβαρούς λόγους να αντιπαρατεθούμε στις παραδοσιακές δομές. Τι εννοώ; Όλες σχεδόν οι γυναίκες της ηλικίας μου έχουν σπουδάσει στο χωριό του άνδρα μου, ενώ στο δικό μου ελάχιστες. Και δεν είναι μεμονωμένο παράδειγμα.
Νομίζω ότι μέσα από αυτές τις κοινωνίες μπορούμε να αντλήσουμε αρχές και πρότυπα που αξίζει να κρατήσουμε και άλλα που πρέπει να τα αφήσουμε πίσω, γιατί ξεπεράστηκαν από τη ζωή, όμως δεν πρέπει στο όνομα μιας ισοπεδωτικής ισότητας να καταστρέφουμε τη χαρά της διαφοράς με το άλλο φύλο. Τον φυσικό καταμερισμό, το παιχνίδι των ρόλων, τη φροντίδα που εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα με το φύλο, την ανάγκη της συνύπαρξης και της αλληλοσυμπλήρωσης, ακριβώς γιατί δεν είμαστε ίδιοι.
Και ας το πούμε κι αυτό, επιτέλους, οι γυναίκες γιορτάζουν και ευτυχούν, και όταν περιβάλλονται από αγαπημένους άνδρες, όπως και το αντίθετο...
Γιατί κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, κορίτσια...
15 comments:
Σωστή, πολύ σωστή! Μαζί σου Gyristoula 2. Μας έχουν πεθάνει με τις ημερομηνίες. Η ημέρα του φουκαρά πότε είναι;
Και να ξερες πόσα μου θύμισες....
Γυριστρούλα μου, θα συμφωνήσω σε όλα. Η "ημέρα της γυναίκας" μάλλον... ενοχική γιορτή μου φαίνεται. Αλλά και ο φεμινισμός έλεγα πάντα ότι αφορά τις... απελεύθερες γυναίκες, όχι τις ελεύθερες.
Πιστεύω ότι η "ισότητα" των γυναικών -η κοινωνική, γιατί η θεσμική ήταν αναγκαία- στην ουσία ήταν μια πολύ πιο ύπουλη άλωση της γυναικείας υπόστασης, αφού μας οδήγησε στην υιοθέτηση αντρικών προτύπων και στάσεων. Αληθινή ισότητα σημαίνει και αποδοχή της διαφορετικότητας. Άρα στην "μεταφεμινιστική" μας κοινωνία, αυτό για το οποίο πρέπει να νιαστούμε (άντρες και γυναίκες) είναι η κατανόηση του ότι "είμαστε ίσοι, αλλά όχι όμοιοι". Και ο σεβασμός τόσο της θηλυκής όσο και της αρσενικής ματιάς στα πράγματα. Γιατί και οι δύο είναι και αναγκαίες και ενδιαφέρουσες.
Σήμερα ο όφις θα μοίραζε τον sakis και σείς πάλι θα τσιμπούσατε το δόλωμα και μετά αντε πάλι από την αρχή στην κόλαση....
boul- boulάκι, καλημέρα, μην ξεχνάς πως στο νησί μας είχαμε ανέκαθεν γυναικοκρατία, με την καλή έννοια:)). Έχεις ζήσει εσύ γυναικεία γλέντια, με μεθύσι και χορό, έχεις πετύχει μασκαρεμένες γυναίκες σε γυναικοπαρέα να δεις να αναβιώνουν τα πιο διονυσιακά δρώμενα; Θυμάσαι ποιος είχε το πορτοφόλι, η γιαγιά ή ο παππούς; Άκουσες ποτέ άνδρα να κακοποιεί γυναίκα και να γίνεται "ανεκτό"; Αντίθετα, έχω ακούσει ιστορίες γυναικών που χειροδίκησαν κατά βίαιων ανδρών και το είχαν τίτλο τιμής. Η γιαγιά μου ήταν μία από αυτές. Όρμησε και πήρε το μαχαίρι από έναν μεθύστακα του σογιού της, που είχε μαχαιρώσει τη γυναίκα του. Αλλού δεν ήταν έτσι και ίσως δεν είναι ακόμα, στη χώρα μας.
Μέριλ, έχουμε κάτι κοινά εμείς ε;
Λορελάη, πού είσαι εσύ καλή μου;
Ξέρεις,το βλέπω αυτό στη νέα γενιά γυναικών, στις τριαντάρες. Έχουν μπει με τα μπούνια πλέον στα ανδρικά καλούπια. Καριέρα πάση θυσία,ανεξαρτησία,
μοναχικότητα, απορριπτική στάση προς τους άνδρες, και καμιά διάθεση να συνυπάρξουν, να κάνουν υποχωρήσεις. Ο άνδρας γίνεται θήραμα, τρόπαιο, και... όσο κρατήσει. Με λίγα λόγια υιοθετούν ακριβώς τα παραδοσιακά πρότυπα που οι ίδιοι οι άνδρες τα έχουν πια κατά πολύ αφήσει πίσω τους, λόγω των κοινωνικών συνθηκών (δεν μπορούν πια να είναι μόνο αυτοί που κάνουν καριέρα ή φέρνουν χρήματα και έχουν ανακαλύψει τη χαρά να μεγαλώνεις παιδιά, να έχεις ελεύθερο χρόνο, πιο αργούς ρυθμούς, λιγότερες φιλοδοξίες)
Αυτό με την οικονομική κρίση που αναπτύσσεται, θα βαίνει διογκούμενο. Καριέρα θα κάνει ο αφοσιωμένος στη δουλειά επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Ελεύθερος χρόνος; Οικογένεια; Έρωτες; Φιλίες; Αυτά είναι για τους...ανέργους. Οι γυναίκες θα πρέπει να παραιτηθούν σχεδόν από τη γυναικεία τους υπόσταση, για να τα βγάλουν πέρα σ' αυτή τη ζούγκλα.
Γιώργο, εσείς, αφού ξέρετε, να προσέχετε. Ή μήπως...είναι γλυκό το μηλαράκι;
Γυριστρούλα,
Είσαι η "προσωπική" μου όαση στο blogging... οταν εκνευρίζομαι, θυμώνω με τις ανοησίες που διαβάζω από εδώ και απο εκεί, έρχομαι εδώ να ...ηρεμήσω...
Θα συμφωνήσω απόλυτα, τόσο με την ουσία των όσων γράφεις, όσο και με την αντιμετώπιση της σχέσης γυναίκας-άνδρα που διαφαίνεται στην ανάρτησή σου...
Η επιδίωξη θα πρέπει να είναι πάντα να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο... είτε γυναίκα, είτε ανδρας, είτε παιδί, είτε Αλβανός, είτε μετανάστης.
Τα έγραψα και στην αντίστοιχη ανάρτηση της Κατερίνας, θα τα επαναλάβω και εδώ.
Είναι μιά ανάρτηση που ανεβάζει την ισότητα των φύλων στα πραγματικά επίπεδα... που αναζητά την ισότητα της γυναίκας όχι στην ανδρική ...ελεημοσύνη, αλλά στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εξίσωση ...που σημαίνει εξίσωση δικαιωμάτων και εξίσωση υποχρεώσεων... που ξεφεύγει από την υποστήριξη δικαιωμάτων μειονοτήτων, και ουσιαστικά μεταθέτει το πρόβλημα στα δικαιώματα των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΝΑΙ στην κατάργηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης... όχι της γυναίκας, αλλά των ανθρώπων... ΟΧΙ στην βία ενάντια στον ΑΝΘΡΩΠΟ γενικά... να σταματήσουν οι διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων... αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος, το φύλο, η σεξουαλικές προτιμήσεις, η ηλικία, η εθνικότητα δεν πρέπει να παίζουν κανένα ρόλο στην γενικότερη αυτή απαίτηση...
Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί η αθλιότητα της εκμετάλλευσης των γυναικών στην Δυτική Αφρική ή το δουλεμπόριο γυναικών στην Ελλάδα δίνει περισσότερα δικαιώματα στην σημερινή excutive έναντι του συναδέλφου της στο γραφείο μιάς σύγχρονης επιχείρησης... γιατί στο όνομα των (πραγματικών) δεινών της γυναίκας είτε σε υποανάπτυκτες χώρες είτε σε κοινωνικά στρώματα ανεπτυγμένων θα πρέπει η υπάλληλος στο ελληνικό κατάστημα να συνταξιοδοτείται 5, 10 ή και 15 χρόνια νωρίτερα από τον συνάδελφό της... γιατί έχουμε σήμερα πενηντάρες αεροσυνοδούς της τραγικής Ολυμπιακής με συντάξεις από τα ...τριάντα οχτώ (!) τους χρόνια...
Να είσαι καλά...
Σχολιαστή,
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και σ' αυτή την περίπτωση το σχόλιο υπερβαίνει την ανάρτηση. Εγώ αναφέρθηκα στην ψυχική μου προδιάθεση προς την επέτειο και την αιτιολόγησα με βάση τις καταβολές μου, φτάνοντας και σε κάποιες προεκτάσεις τους στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ως προς το ότι στο όνομα της ισότητας δόθηκαν δικαιώματα που κάθε άλλο παρά την ισότητα υπηρετούν.
Ξέρω πολλές γυναίκες που συνταξιοδοτήθηκαν στα 35 τους, άλλες που θα εισπράττουν εφ' όρου ζωής συντάξεις ανύπανδρων κορασίδων ή χηρών από τα 30 τους τουλάχιστον. Κι άλλες που πήραν διαζύγιο και μαζί το σκαλπ των ανδρών τους, κάνοντάς τους τη ζωή αβίωτη και στερώντας τους, όσο περισσότερο μπορούν τα παιδιά τους, με τη συμπαράσταση του νόμου. Αυτές οι ακρότητες δείχνουν ότι σε ανεπτυγμένες χώρες έχουμε θεσμικά κατοχυρωμένη ανωτερότητα, στο όνομα της προστασίας μας.
Εκεί όμως που χρειάζεται γερή παρέμβαση του νομικού και πολιτικού συστήματος για τα δικαιώματα των γυναικών που πράγματι καταπατούνται, στις μουσουλμανικές χώρες, στις υπανάπτυκτες πολιτισμικά κι όχι μόνο οικονομικά, όποιος/α μιλήσει μπορεί να θεωρηθεί και σύμμαχος του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Μου συνέβη αυτό κάποτε σε μια παρέα, όταν έλεγα ότι δεν δικαιούται κανείς στο όνομα της θρησκείας να φυλακίζει τις γυναίκες μέσα σε ράσα, να τις ξυλοκοπεί, να τις λιθοβολεί και να μην αντιδράει η παγκόσμια κοινότητα.
Γεια σου Gyristroula,
Θα μείνω πιο πολύ στην απάντηση σου στην Λορελάη και λιγότερο στο κείμενο. Η νέα γενιά των γυναικών, αυτές που είναι συν/πλην τριάντα λες ότι «έχουν μπει με τα μπούνια πλέον στα ανδρικά καλούπια». Μα gyristroula μου δεν υπάρχουν αντρικά και γυναικεία καλούπια στην καριέρα. Η καριέρα τρέφεται από τα όνειρα. Δεν σημαίνει ούτε λιγότερη θηλυκότητα, ούτε λιγότερη τρυφεράδα κτλ. Εγώ έχω συναντήσει τέτοιες γυναίκες, για την ακρίβεια τα τελευταία χρόνια συνανταω μόνο τέτοιες γυναίκες και δεν μπορώ παρά να σου πω ότι είναι πολύ Γυναίκες. Ναι, είναι δύσκολο να βγαίνεις με μία κοπελιά που δουλεύει front office στην Goldman Sachs, αλλά είναι και αυτό «προκλητικό» με μία έννοια. Δεν με πειράζει ο ανταγωνισμός gyristroula (πως θα μπορούσε άλλωστε εδώ που είμαι), ούτε καν αν αυτός υπάρχει σε μία σχέση. Δύο ευφυείς άνθρωποι ξέρουν που πρέπει να τελειώνει η προσωπική αντιπαράθεση και που αρχίζει η κοινή πορεία. Εξάλλου δες το και από την άλλη. Αν δεν έχει φιλοδοξίες μία γυναίκα τότε ενδοικογενιακά αυτές θα πρέπει να καλυφθούν από τον άντρα. Ετσι θα είναι αυτός που θα έχει πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο και θα ζει με πιο εντατικούς ρυθμούς το οποίο αργά ή γρήγορα θα επηρρεάσει και την οικογένεια. Αν όμως και οι δύο έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής τότε η συμβίωση γίνεται πιο εύκολη. Πάντα φυσικά μιλάω για ανθρώπους που έχουν την κριτικη ικανότητα να αντιλαμβάνονται που είναι τα όρια μεταξύ φιλοδοξιών και προσωπικής/κοινωνικής ζωής.
Οσο για την άποψη που περιγράφεις παρακάτω για την καριέρα δεν θα συμφωνήσω 100%. Ναι, πράγματι πρέπει να είσαι αρκετά προσηλωμένος και ναι πράγματι πολλές σχέσεις είναι σύντομες και χωρίς τρομερό συναίσθημα, αλλά έχω δει και διαφορετικές. Εξάλλου δεν νομίζω ότι οι άνεργοι ή οι εργαζόμενοι πιο λίγες ώρες κάνουμε πιο σταθερές σχέσεις. Τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψη μου.
Οσον αφορά την απάντηση σου στον Γιώργο, χιουμοριστικά θα πω ότι εγώ θα το έτρωγα το μήλο. Μπορεί και ολόκληρη τη μηλιά δηλαδή. Σπάνια είμαι αρνητικός σε προτάσεις ωραίων γυναικών και η Εύα πρέπει να ήταν κούκλα.
Να είσαι καλά Gyristroula!
Πολύ ενδιαφέρον το σχόλιό σου, ndn μου, και λόγω του ότι προφανώς ανήκεις σ' αυτή τη γενιά, έχει αξία μαρτυρίας. Για μένα λειτουργεί και καθησυχαστικά, αφού η τύχη αυτών των γυναικών αφορά και την ερχόμενη γενιά, στην οποία ανήκει η κόρη μου.
Οι αξίες που υιοθετούν ή που αναγκάζονται να υιοθετήσουν αυτές οι γυναίκες καριέρας είναι εξ ορισμού το ευαγγέλιο του συστήματος προς τα εκλεκτά μέλη του. Αν αυτά τα μέλη ανήκουν στο ανδρικό φύλο, οι παρενέργειες είναι λιγότερο οδυνηρές ή τουλάχιστον πιο αποδεκτές κοινωνικά. Στην περίπτωση όμως των γυναικών, που το βιολογικό ρολόι και ο μητρικός ρόλος δεν πάνε με τα ωράρια και τις απαιτήσεις απόδοσης των εξέκιουτιβ, συμβαίνουν δύο τινά συνήθως ή οι γυναίκες θυσιάζουν τα πάντα στην καριέρα ή για να κάνουν οικογένεια, παραιτούνται από τις φιλοδοξίες τους. Τουλάχιστον στην Ελλάδα έτσι γίνεται, δεν ξέρω έξω ίσως είναι πιο φιλικές οι επιχειρήσεις για τις γυναίκες.
Το θέμα είναι κατ' εμέ να μην κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και γίνονται βασιλικότερες του συστήματος, υιοθετώντας απόλυτα και άκριτα τις αξίες του. Κι όχι μόνο ή όχι καν ως προς τη μητρότητα, κυρίως ως προς την ιεράρχηση αξιών και προτεραιοτήτων στη ζωή.
Αν πάντως σκέπτονται κάπως σαν εσένα και τους γύρω από σένα, εγώ θα κοιμάμαι ήσυχη...:))
Είναι πολύ όμορφα όσα γράφεις για τις γυναίκες του χτες. Και για τους νεότερους είναι και πολύτιμο μάθημα, μια και δεν πρόκειται ποτέ να τα βιώσουν. Πάνε πέρασαν. Γι' αυτό και η καταγραφή σου είναι πολύτιμη.
Αύριο μου κρατάς μία πρόσκληση, έτσι;
θερσίτη, εσύ με τόσες γυναίκες γύρω σου έχεις ένα λόγο παραπάνω... καλό λόγο ευτυχώς. Αύριο θα σε περιμένω στο φουαγιέ με την πρόσκληση.
…οι αλήθειες σου πάντα με μαγνητίζουν
...κάθε φορά οι συνθήκες διαβίωσης σε ένα τόπο διαμόρφωναν (και διαμορφώνουν) καταστάσεις και δημιουργούσαν έθιμα που έμοιαζαν παγιωμένα.
Γι αυτό και από τόπο σε τόπο υπήρχαν αυτές οι διαφορές που πολύ σωστά επισημαίνεις.
Όμως σήμερα στην κοινωνία της ενημέρωσης και με δεδομένη την ανώτερη εκπαίδευση των γονιών, γίνεται ισότιμη διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
Τα φαινόμενα της υπερβολής λοιπόν και από τις δυο μεριές -των ανδρών παλαιότερα, των γυναικών πρόσφατα- τείνουν να παρατηρούνται όλο και πιο αραιά και στο μέλλον πιστεύω πως δεν θα μας απασχολούν καθόλου.
Η ειλικρίνεια στις σχέσεις που αποτελεί το θεμέλιο λίθο για μια δυνατή σχέση είναι η εγγύηση για τον τερματισμό όλων των υπερβολών.
Τα σημερινά και αυριανά σοβαρότερα προβλήματα που μας περιμένουν στην στροφή, απαιτούν ενότητα για να τα αντιμετωπίσουμε και ο αγώνας που καθημερινά χρειάζεται να δίνουμε θα πρέπει να έχει κοινή κατεύθυνση χωρίς των φύλλων ή των κομμάτων τις διαχωριστικές γραμμές.
Gyristroula σπάνια γράφω γι αυτά που διαβάζω γιατί πιστεύω ότι μπορεί όποιος θέλει να τα διαβάσει και μόνος του. Προτιμώ να μιλάω γι αυτά που ζω, γι αυτά που βλέπω γύρω μου. Ετσι και γι αυτά που σου έγραψα. Ναι πράγματι ανήκω σε αυτή τη γενιά. Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι τα πράγματα είναι ρόδινα. Οι περισσότερες σχέσεις είναι επιφανειακές. Μικρής διάρκειας και χωρίς διάθεση να μοιραστεί προβλήματα, αλλα μόνο ευχάριστες στιγμές. Εξάλλου πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Οι ώρες εργασίας είναι πολλές και οι αποστάσεις πολύ μακρινές και κουραστικές. Βέβαια πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις τις οποίες και πάλι έχω ζήσει. Αυτά που απολαμβάνουμε όμως είναι πιο σημαντικά από αυτά που χάνουμε. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Εμείς Gyristroula έχουμε άποψη για τις γυναίκες που φοράνε μπουργκα όχι επειδή το διαβάσαμε σε βιβλίο, αλλά επειδή τις ζούμε ανάμεσα μας, ξέρουμε τι σημαίνει συναγωνισμός/ανταγωνισμός χωρίς τα "μέσα" και τους γνωστούς και άλλα πολλά που δεν υπάρχει λόγος να γράψω σε αυτή την ανάρτηση. Η ηθική ικανοποίηση που παίρνει κάποιος που τα καταφέρνει στην καριερα του είναι πολύ μεγάλη και τον γεμίζει αυτοπεποίθηση σε ότι και να κάνει. Αυτό το είπε ο Φρόιντ και όχι ο NdN. :)
Κοίταξε Gyristroula ένας άνθρωπος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει 100 όνειρα του, αυτό το ξέρεις καλύτερα από μένα. Πρέπει να διαλέξει τι είναι πιο σημαντικό σε κάθε στιγμή της ζωης του. Πιστεύω ότι κάποιος που είναι ικανός, που έχει διάθεση για δουλειά, για να γνωρίσει νέα πράγματα, για να κάνει κάτι διαφορετικό, δεν θα πρέπει να έχει όνειρο την δημιουργια οικογένειας από τα 20κάτι. Δεν μας πήραν τα χρόνια. Οικογένεια μπορούμε να κάνουμε και μετά, καριέρα όμως όχι. Βεβαια πάντα έχει σημασία τι βλέπει ο καθένας μας όταν κλείνει τα μάτια του.
Η κόρη σου θα πρέπει να δει τι πραγματικά θέλει. Η τύχη της είναι στα χέρια της. Τις αξίες που λες ότι θα υιοθετήσει, δεν λέω, μπορεί και να το κανει, αλλά θα είναι για το 10ωρο που θα δουλεύει. Μετά θα είναι η ίδια που ήταν πάντα. Οταν σχολάει θα μετράνε τα "θέλω" της. Πάντως εγώ σου λέω ότι έχω δει πολλeς γυναίκες που κατάφεραν και πέτυχαν και ταυτόχρονα δεν έχασαν την θυληκότητα τους.
Gyristroula η γνώμη μου και αν θέλεις μεταβίβασε την είναι να κάνει καριέρα ως εκεί που θα χαμογελάει όταν θα κοιτάει τον ευατό της στον καθρέφτη και μετά ας τα παρτήσει όλα και ας κάνει οικογένεια αν αυτό θέλει. Πάντως είναι κρίμα αν είναι ικανή να δει ανθρώπους λιγότερο ικανούς να φτάνουν ψλότερα από αυτήν. Δεν θα της βγει σε καλό στην μετέπειτα ψυχολογία της.
Καλό σου βράδυ!
vagnes, όπως πάντα, βάζεις την πιο ουσιαστική πινελιά στην κουβέντα. Συνοψίζεις επί το ουσιαστικότερο, θα το έλεγε μια φιλόλογος.
Θα πρόσθετα μόνο μακάρι να μας αφήσουν οι συνθήκες και οι καιροί να χορέψουμε αυτό το ταγκό, γιατί τώρα τελευταία είναι μόδα τα μοναχικά ζεϊμπέκικα κι από τα δύο φύλα.
ndn μου, και για τη δική μου γενιά η οικογένεια στα 20 κάτι είχε πάψει να είναι προτεραιότητα, οπότε δεν περιμένουμε κι από σας κάτι τέτοιο ασφαλώς. Εκείνο που μας τρομάζει (λίγο:))) είναι να εγκλωβιστείτε σε έναν τρόπο ζωής που μόνο η σταδιοδρομία, τα υλικά αγαθά και η κοινωνική θέση που παρέχουν θα μετράνε, θα τρώνε όλη την ενέργεια και το χρόνο σας και θα είναι όλο και πιο πολύ στην απέξω οι σχέσεις, φιλικές και ερωτικές, η σχόλη, τα ονειροπολήματα, οι βόλτες, τα τραπεζάκια έξω. Τέτοια, μωρέ...
Μ' αυτό δεν πλήττεται αυτή καθεαυτή η θηλυκότητα, αλλά...η άσκησή της επί της ουσίας.
Η κόρη μου εννοείται ότι δεν διαπραγματεύεται τα επαγγελματικά της όνειρα, που όσο πάει και τα προσδιορίζει μέσα από τις σπουδές και για την ώρα γεμίζει τις μπαταρίες της και...προς την άλλη κατεύθυνση. (Στο ελληνικό πανεπιστήμιο φοιτά)
Την καλημέρα μου εκεί στα ξένα και στα μακρινά, φιλαράκι.
Λοιπόν, ΔΕ θα εκφράσω γνώμη. Ειπώθηκαν τόσα και ωραία πράγματα που θα εκόμιζα γλαύκας..
Θέλω, όμως, να πω πως χαίρομαι πολύ όταν βλέπω σκέψεις που ξεπερνάνε το στερεοτυπικό, το κοινότοπο, το διλημματικό και εστιάζουν εύστοχα στην ουσία των ζητημάτων.
Αυτές οι ιδιαιτερότητες των φύλων, που γράφεις, Γυριστρούλα, οι τόσες αποχρώσεις των προσώπων, είναι που συνιστούν και την ομορφιά. Και που δεν έχουν να κάνουν με την ισότητα των φύλων στον κάθετο άξονα, όπου συνήθως την τοποθετούν.
Καληνύχτα στην ωραία παρέα!
Post a Comment