Οι παραξενιές που δεν έχω πια.

Τώρα τελευταία, είναι μόδα στην μπλογκογειτονιά μας τα παιχνίδια αυτογνωσίας. Πρώτος ο ndn, μετά η μεριλού. Ας πάρω τη σκυτάλη: Ποιες είναι οι παραξενιές μου ή άλλως πως, τι με εκνευρίζει, πέρα από τα αναμενόμενα;
.
Αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, που λέει κι αυτό το καλό παιδί ο ndn, στη μία ανήκουν οι ιδιαίτερα ευφυείς, δημιουργικοί και ακατάστατοι, στην άλλη ανήκω σίγουρα εγώ. Αν θέλεις να μου σπάσεις τα νεύρα, βάλε με να ζήσω σε ένα σπίτι με ανακατεμένο τον ερχόμενο. Να μην είναι τίποτα στη θέση του, να μη βρίσκεις χώρο να πατήσεις, χώρο να ξεκουράσεις τη ματιά σου και το πνεύμα σου. Θα μαρτυρήσω ό,τι θες, θα προδώσω ό,τι μυστικά ξέρω, θα αλλαξοπιστήσω, θα γίνω ολυμπιακός, ΝΔ, μουσουλμάνα, αρκεί να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, να ηρεμήσω.
Μόνο που αυτή η παράγραφος έπρεπε να γραφτεί στον παρατατικό, ο ενεστώτας δεν της ταιριάζει. Και να γιατί:
Όλα αυτά ίσχυαν προτού γεννηθεί από μένα ένα δημιουργικό, ευφυές και ολωσδιόλου ακατάστατο πλάσμα. Από αυτά που τρέφονται από το χάος που τα περιβάλλει, ζουν σε απόλυτη αρμονία με βομβαρδισμένα δωμάτια, ντουλάπες σαν να έχουν μπει οι διαρρήκτες, γραφεία που μόνο τρωκτικά δεν κατοικούν (δεν παίρνω όρκο γι' αυτό, εδώ που τα λέμε). Στην αρχή προσπάθησα με ωραίο και παιδαγωγικά ενδεδειγμένο τρόπο να το συμμορφώσω. Του έδωσα πολύχρωμα κουτιά να βάζει τα πράγματά του, ντουλάπες, συρτάρια, καλάθια. Το έκανα να μοιάζει με παιχνίδι, ήλπιζα να γίνει συνήθεια. Δεν έγινε ποτέ. Πάντα η δύναμη της αδράνειας έφερνε τα πράγματα ακριβώς στο σημείο εκκίνησης. Πολύ παλιά, και στο πρώτο μου μπλογκάκι τον ανεμόμυλο σκέτο, (πριν ξεχάσω τον κωδικό), είχα πει τον πόνο μου μιλώντας για ένα γράμμα απελπισίας που της είχα γράψει σε μια δύσκολη στιγμή:

To γράμμα
Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο... Όταν μπαίνεις στο δωμάτιο μιας έφηβης και η υστερία σου σου γνέφει απ' όλες τις βομβαρδισμένες γωνιές... Μην πιάσεις τη σκούπα, ούτε το ξεσκονόπανο, ούτε...-κυρίως ούτε- τον σκουπιδοτενεκέ. Γράψε της ένα γράμμα. Αληθινό, δακρύβρεχτο, μελοδραματικό που να αποτυπώνει ακέραιο το σπαραγμό σου. Πες της για τα όνειρά σου που είναι γεμάτα καθαρά σεντόνια, τακτοποιημένα συρτάρια, ελεύθερα για χορό πατώματα. Πες της για το νόημα της ζωής, για τη θεωρία του χάους, για το ότι η ίδια η ζωή είναι μια μικρή ανυπακοή στο χαοτικό σύμπαν. Δεν θα σε καταλάβει πιθανόν... Θα παραξενευτεί στα όρια του "μπας και την έχω τρελάνει τη μάνα μου;" Και θα συμμαζέψει!

Ναι, κάπως έτσι. Μόνο όταν φοβόταν για την ψυχική μου ισορροπία, συμμάζευε κάπως. Μόλις ησύχαζε, ξανά μανά...
Κάπου εκεί, αργά, γλυκά και διαβρωτικά, άλλαξα. Όλα τα μάθαμε, όλα τα συνηθίσαμε, την αδικία, τον καπιταλισμό, την οικονομική κρίση. Έτσι έμαθα κι εγώ να αντέχω την ακαταστασία. Να συνυπάρχω με τη διάλυση. Να μην αποδιοργανώνομαι μέσα στον πανικό των ατάκτως ερριμμένων. Είμαι κατά τι λιγότερο παράξενη πλέον, χάρη στο βλαστάρι μου.
Μα, δεν είναι μόνο αυτό. Μια δεύτερη παραξενιά μου ήταν ότι δεν μου άρεσε ποτέ να μοιράζομαι τα προσωπικά μου είδη. Καλλυντικά, ρούχα, μικροπράγματα. Ζώντας με αδελφό, έχοντας για παρέα ξαδέλφια και φίλους αγόρια, δεν διεκδικούσε κανείς τα κοριτσίστικα πραγματάκια μου. Παιχνίδια και δώρα δεν είχα κανένα πρόβλημα να μοιραστώ, ούτε γλυκά ή κεράσματα, ακόμα και στα χρήματα ήμουν πολύ δεκτική σε...δανειοδοτήσεις και πίστευα ότι είμαι γενναιόδωρο άτομο. Ώσπου ένα κοριτσάκι φιλάρεσκο άπλωσε τα χεράκια του στα καλλυντικά μου, στα ρούχα μου, στα παπούτσια μου, στα κοσμήματα. Έβρισκα ζουληγμένα κραγιόν, στραβοπατημένες γόβες, ρούχα να σέρνονται στα πατώματα, κοσμήματα να γίνονται..."κομπολόι δίχως χάντρες". Σιγά σιγά, οι αταξίες αυτές έγιναν καθεστώς κοινοκτημοσύνης, που θα το ζήλευαν και οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, μόνο που είχαν μια τάση να δημιουργούν αρνητικό ισοζύγιο εις βάρος μου, γιατί μέσα στο προαναφερθέν χάος, τα πραματάκια μου είχαν την τύχη του ελλείμματος στα οικονομικά του ελληνικού κράτους. Έπεφταν μέσα σε μια μαύρη τρύπα και χάνονταν (έτσι θα γίνεται και με το έλλειμμα). Σιγά σιγά, το ξεπέρασα κι αυτό. Τώρα ξέρω πια πως τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν μου ανήκει σ' αυτή τη ζωή. Κατέκτησα το φιλοσοφικό στοχασμό που άλλοι πετυχαίνουν με αιώνες άσκησης και περισυλλογής, η τυχερή μάνα.
Βελτιώθηκα και σε άλλα δύο σημεία όμως και μάλιστα αυτά τα πέτυχα με ένα σμπάρο.
Το ένα ήταν η παραξενιά μου να μην με αγγίζουν μέσα στη θάλασσα. Πάω όσο βαθιά θέλετε, κολυμπάω ακούραστα ατελείωτες ώρες, αρκεί να μη με πλησιάσει τίποτε και με αγγίξει. Ξαφνικά γίνεται υπαρκτό το βάθος, από ψάρι γίνομαι άνθρωπος και μάλιστα ορεσίβιος άνθρωπος με φωνητικές δυνατότητες σειρήνας.
Το άλλο είναι που μου αρέσουν τα βιολιά. Όχι τα κανονικά, τα άλλα που δεν είναι κανονικά. Τα νησιώτικα. Αυτά που τα παίζουν κάπως...πιο αυθεντικά οι βιολιτζήδες του τόπου μου. Κάπως πιο...βάρβαρα για μουσικώς καλλιεργημένα αυτάκια, εθισμένα στο Μπάχ και στο Σοπέν. Έχω και κάτι κασέτες αρχαιολογικής αξίας, τώρα κάτι δισκάκια ερασιτεχνικά και τα ακούω καμιά φορά να μου φτιάξουν το κέφι. Ε, εδώ και 20 χρόνια περίπου, αυτή είναι μια παράνομη δραστηριότητα. Πώς ήταν ο Θεοδωράκης επί χούντας; Πρέπει να είμαι μόνη, να έχω κλείσει παράθυρα και πόρτες, να φυλάω τσίλιες μην εσκήψουν οι υπόλοιποι ένοικοι, που δεν τρέφουν καμιά συμπάθεια γι' αυτό το είδος μουσικής. (Άσε, που δεν το θεωρούν καν μουσική)
Κι εδώ έρχεται ο φαρμακερός συνδυασμός που λέγαμε: Κάθε φορά που είμαι στα βαθιά και το βλαστάρι μου κολυμπάει στα χωρικά μου ύδατα, έρχεται με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος μου, αναφωνώντας: "Μαμά, θα ξανακούσεις νησιώτικα;" Εκείνη την ώρα είμαι πρόθυμη να υποστηρίξω ότι θα ακούω όπερα στην υπόλοιπη ζωή μου.
Και όταν πάλι ενδώσω στον πειρασμό, και βάλω εκείνον τον ωραίο μπάλο: "Στη θάλασσα θα πέσω μέσα στα κύματα", μια γλυκιά φωνούλα μου ψιθυρίζει: "Πού θα μου πας, δεν θα πέσεις;" και αυτομάτως μου φεύγει κι αυτή η παραξενιά.
Είμαι πια μια εκπαιδευμένη γυριστρούλα, χωρίς παραξενιές, υπάκουη και βολική. Να παίρνουν σειρά για "εκπαίδευση" οι νεότεροι "παράξενοι". (Ακούς ndn;)
Και να συνεχίσει το παιχνίδι ο vagnes, παρακαλώ...