Σεφέρης Θεοδωράκης Φαραντούρη: Ένα Τραγούδι.

Πόσα χρόνια το ψάχνω αυτό στο διαδίκτυο ούτε θυμάμαι. Από τον καιρό που αναζήτησα τραγούδι ίσως; Γιατί είναι από τα τραγούδια που "τραγουδώ" όταν κανείς δεν ακούει.
Φοιτητικά χρόνια, συναυλίες, το Μυθιστόρημα του Σεφέρη, το Νεοελληνικό της Φιλοσοφικής. Το δέντρο που μεγάλωσα στον ίσκιο του και μου το έκοψαν. Το δέντρο που με σήκωνε ψηλά τα καλοκαίρια και τώρα χαμήλωσε. Ο ύπνος ενός μωρού με τα πράσινα φύλλα του να χαράζει τα όνειρά μου. Η αγρύπνια του έρωτα που δεν ζηλεύει τον ύπνο. Η έγνοια που αναπαύεται μόνο στον ήσυχο ίσκιο του.
(Αφιερωμένο σε αγαπημένο συνάδελφο, σεφερικό και ομογάλακτο της ποίησης.)

Το facebook και οι αντιρρησίες του.

Τι σας έχω σήμερα! Δυο κείμενα δυο κοριτσιών. Φοιτήτριες και οι δύο εδώ στην Αθήνα αντάλλαξαν τα παρακάτω κείμενα, όταν η μία αποφάσισε να διαγραφεί από το facebook και ενημέρωσε την άλλη, που απάντησε σχεδόν αμέσως. Πρόχειρα και τα δύο, σαν κι αυτά τα ηλεκτρονικά γράμματα που ανταλλάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς καθημερινά σε όλη την κυβερνοχώρα. Κι όμως...ακριβώς επειδή δεν έχουν καμιά επιτήδευση ύφους, δεν προορίζονται για δημοσιοποίηση, διασώζουν τη φρεσκάδα της νεανικής ματιάς, το πάθος, τη ζωντάνια. Μας βάζουν λιγάκι στα άδυτα ενός φοιτητικού δωματίου, στην καθημερινότητα αυτής της γενιάς, που μεγάλωσε μπροστά σε οθόνες και γαλουχήθηκε στην τεχνολογία, από τα πρώτα της βήματα.
Πολλοί τους θεωρούν ακοινώνητους, κλεισμένους σε εικονικούς κόσμους, άβουλους και αδιάφορους για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Προβλέπουν γι' αυτούς δυσοίωνοι κονδυλοφόροι ότι θα αποτελέσουν τα ιδεώδη εξαρτήματα μιας οργουελιανής κοινωνίας.


Μα, αν μπορούν και γράφουν έτσι, αν μπορούν να βάζουν τόση ψυχή, τόση ουσία σε ένα απλό γραμματάκι "του ποδαριού", αν μπορούν να προβληματίζονται, να αμφισβητούν, να αντιδρούν σε ό,τι μοιάζει να κυριαρχεί απόλυτα στο κόσμο τους, γιατί να μην νιώθουμε κι εμείς λίγο πιο ήσυχοι, λίγο πιο δικαιωμένοι;
(Σας το έλεγα εγώ, είναι καλή γενιά...)




ΜΠ
March 16 at 9:11pm



Σε λίγα λεπτά θα ‘χω καταργήσει το λογαριασμό μου στο facebook. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος, άλλα χαίρομαι που συνειδητοποίησα γρήγορα σχετικά ότι δεν αρμόζει σε έστω λίγο λογικά άτομα να ασχολούνται με τέτοιες αηδίες...
Ας ξυπνήσουμε όλοι επιτέλους! Πόσο χρόνο μας τρώει το facebook καθημερινά; Πόσα άλλα πράγματα ισχυριζόμαστε ότι" δεν προλαβαίνουμε" να κάνουμε, ενώ έχουμε τον άπλετο χρόνο να κατασκοπεύουμε τις ζωές των άλλων στις εντελώς χαζές αυτές σελίδες;
Νομίζουμε ότι ανοίγουμε τους κοινωνικούς μας ορίζοντες... Α ναι; Πρόκειται μήπως κάποιος που" κάνατε add" στο φαν να σας μιλήσει , όταν σας πετύχει στο δρόμο; Έμένα αυτό δε μου συνέβη. Χειρότεροι είναι όσοι περιμένουν να βρουν το σύντροφο τής ζωής τους. Εδώ, ρε φίλε; Μα είναι δυνατόν; Ακόμη μεγαλύτερα θύματα είναι όσοι λένε:" Έλα μωρέ... για πλάκα"... όπως εγώ! Λάθος κύριοι! Δεν είναι καθόλου πλάκα! Σύντομα εθίζεσαι, ώσπου να πεις κύμινο έχεις κολλήσει, μπροστά από αυτή την οθόνη, πληρώνοντας κάθε μήνα τη συνδρομή, για να κατασκοπεύσεις πού θα βγει ο τάδε απόψε, με ποιον τα ‘χει, τι ζώδιο είναι ή να δίνεις αναφορά πχ: τώρα τρώω, αύριο φεύγω για 5ημερη( Big Brother... George Όργουελ... διαβάστε το...)
Επιπρόσθετα, έχουμε όλοι την πεποίθησή ότι εξελισσόμαστε. Όταν όμως δίνεις με κάθε φωτογραφία σου τροφή για σχόλια, με κάθε αναφορά για την προσωπική σου ζωή τη δυνατότητά ο κάθε άσχετος να εμπλέκεται σ' αυτήν και να έχει δικαίωμά έκφρασης γνώμης, όταν επίσης προβάλλεις τον εαυτό σου με έναν ψεύτικο τρόπο, όταν δίνεις μία εικόνα προς τα έξω αναζητώντας αναγνώριση, τότε είσαι ο πιο οπισθοδρομικός και πιο υποδουλωμένος απ' όλους! Δεν είσαι ελεύθερος ούτε στο ελάχιστο. Φακελώνεσαι! Και αυτό πολλές φορές είναι πολύ μα πάρα πολύ επικίνδυνο. Πάρτε για παράδειγμά το εξής: πριν λίγο καιρό έφτιαξα έναν ψεύτικο λογαριασμό. Μάζεψα άτομα άσχετα που δε γνώριζα καν... και φαντάζεστε πόσα έμαθα; Πόσα στοιχεία μάζεψα; Από το πού θα βγουν το βράδυ, σε ποιο club συχνάζουν, ποιους κολλητούς έχουν, αν είναι σε σχέση ή όχι, μέχρι τι φαγητό προτιμούν, πού σπουδάζουν κλπ. Κάντε και εσείς το πείραμα. Φαντάζεστε να πέσουν τα στοιχεία σας σε λάθος χέρια; Και πού ξέρω αν είναι παρανοϊκός ο άλλος; Αν θέλει το καλό η το κακό μου; Γιατί να του δίνω στοιχεία λοιπόν; Είναι στις μέρες μας να εμπιστεύεσαι; Αν λοιπόν στο μέλλον δεις τη φωτογραφία που είχες τραβήξει στη Σκιάθο στην παράλια, κάτω από λεζάντα που να γράφει «τηλεφώνησέ μου αν νιώθεις μόνος» μην παραξενευτείς! Μη γελάτε! Δεν είναι καθόλου αστείο! Έχει ξαναγίνει αυτό... και ω, ναι φίλε μου, οι φωτογραφίες όπως και όλα τα στοιχεία σου φακελώνονται στα αρχεία του facebook ακόμη και αν τα αλλάξεις ή αν καταργήσεις το λογαριασμό. Και μετά βλέπουμε κάτι σούργελα να φωτογραφίζονται προκλητικά ή έστω αισθησιακά, δείχνοντας ό, τι μπορούν και διαθέτουν. Μα χάθηκαν οι έξυπνοι άνθρωποι, ρε γμτο;
Το facebook για μένα μόνο να αποπροσανατολίσει μπορεί . Δε μιλάω για όλους... μα οι περισσότεροι βυθίζονται μέρα με τη μέρα σε αυτό το θεσμό που τους χλευάζει και εκείνοι το δέχονται. Κάνουμε φίλους με ένα κλικ, αντί να βγούμε μία βόλτα με την παρέα μας, κερνάμε ποτά με ένα κλικ, αντί να πάμε στο μπαράκι τής γειτονιάς. Στέλνουμε ένα ψυχρότατο μα οικονομικότατο " χρονιά πολλά", αντί να πάρουμε τηλέφωνο. Ακουμπάμε τον άλλον!( βλέπε poke...) Έλεος!!! Απαντάμε σε ηλίθια quiz αναζητώντας τον ίδιο μας τον εαυτό, αναζητώντας το είναι μας και την επιβεβαίωσή ότι υπάρχουμε. Παίζουμε παιχνίδια, και καλά αυτό! Αλλά παίζουμε με ψεύτικα pets! Δηλαδή έλεος! Κλικ από δω κλικ από κει και μαζεύουμε χρήματα για να πάρουμε εκείνο το υπέροχο κολιέ στο γατάκι μας! Μα είμαστε σοβαροί; Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο! Αν σάς το έλεγαν ποτέ, δε θα ξεσπούσατε σε τρανταχτά γέλια; Από αξίες; Εμπορευματοποίηση, χρήμα, εκμετάλλευση... Αμ’ το άλλο πού το πας; Τόσο πολύ μας έχουν κάνει πλύση εγκέφαλου, που δεν θέτουμε το μυαλό μας στη στοιχειώδη λειτουργία, ώστε να καταλάβουμε πως, όταν σου λένε «κάλεσε 30 φίλους στο group και τότε θα έχεις το νέο chat που δεν κολλάει, έγχρωμο φαν, μουσική στη σελίδα σου κλπ», προφανώς μας δουλεύουν κατάμουτρα! Ή το άλλο mail περί διαγραφής από facebook. Πολύ είχα γελάσει! Ο σκοπός; Να μαζευτούμε πολλοί, πολλές διευθύνσεις δηλαδή και να τις συλλέξουν οι κύριοι διαφημιστές, εκπληρώνοντας τους στόχους τους.
Μη δέχεστε άλλο να αποτελείτε υποχείριο. Γίνετε κύριοι του εαυτού σας. Αποκτήστε ισχυρή προσωπικότητά και κάντε τη διαφορά. Πείτε όχι στο σύστημα αυτό που μας αποβλακώνει, αν θέλετε. Και στο κάτω κάτω... ΌΧΙ!!! Δε με νοιάζει τι κάνει ο Γιάννης ή πού θα πάει διακοπές η Μαρία ή με ποιον τα έφτιαξε η Άννα. Κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου. Δεν αφήνω κανέναν να επέμβει στην προσωπική μου ζωή ούτε να έχει ποτέ πρόσβασή σε αυτή και καλώ όποιον θέλει να έχει επαφές μαζί μου να βρει άλλον αληθινό και όχι ψεύτικο τρόπο. Είμαι κάθετη στο σύστημα αυτό και το δηλώνω έμπρακτα: ΔΕΝ θα υποστηρίξω ΆΛΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ! Εσείς είστε διατεθειμένοι να συνεχίσετε να την υποστηρίζετε;

Α.Δ
March 16 at 10:20pm



Χμμμ.. Μπορώ να πω πως βρήκα πολύ ενδιαφέροντα και σωστά τα όσα έγραψες. Και μπήκα στον πειρασμό να σου απαντήσω όχι για να διαφωνήσω μαζί σου σε κάτι, άλλα για να παραθέσω κατά μία έννοια μια.. λίγο διαφορετική οπτική γωνία. Όλα αυτά τα.." ολισθήματα" που προανέφερες ( η έκθεσή προσωπικών δεδομένων, η εκμετάλλευσή τους, η απουσία προσωπικής ζωής λόγω τις εικονικής σαχλαμάρας που προσφέρει το internet, το ότι έχουμε καταντήσει όλοι λίγο πολύ" ηδονοβλεψίες") είναι και θα είναι πάντα οι παγίδες που κρύβει το internet είτε αυτό λέγεται facebook, είτε myspace είτε hi5- ή... Ίσως το facebook απλώς να το έκανε με πιο μαζικό και οργανωμένο τρόπο.
Και τώρα θα μου πεις και ποια είναι η λύση; Θα βγάλουμε το pc απ την πρίζα; Νομίζω πως αυτό θα ήταν ίσως το ίδιο αφελές με το να εξαφανίσουμε τα μαχαίρια από τη συρταριέρα, στη σκέψη ότι θα πετύχουμε κανέναν ξώφαλτσα! Και το μήλο πώς θα το κόβουμε; Με το πιρούνι; Ίσως η χρυσή τομή να κρύβεται.... εκεί που αρχίζει η αληθινή δύναμη του ανθρώπου, στο να γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, χωρίς να τον χρησιμοποιεί αυτή...
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το facebook, για να ανακαλύψεις συμμαθητές σου, παλιούς φίλους ή ακόμα ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Με ένα μοναδικά εύκολο και άμεσο τρόπο, που μόνο το internet μπορεί να σου προσφέρει. Κι αυτό να είναι η αφορμή για να αξιοποιήσεις όσα ανακάλυψες σε μια..." τρισδιάστατη" καφετέρια με αληθινά ανθρώπινα όντα, χωρίς καλώδια!
Τώρα το αν θα επιλέξεις να δημοσιοποιήσεις το... ΑΝ έχεις σχέση.. και με ΠΟΙΟΝ και ΠΟΥ πήγες το Σαββατόβραδο και ΤΙ συζητάς με τις κολλητές σου και βγάλεις στη φόρα τις απολύτως προσωπικές σου φώτο... Ή αν έχεις επιλέξει να περνάς τα 3/4 της μέρας σου σ’ αυτό, τότε ίσως εκεί στο πρόσωπο του facebook να ανακαλύψεις έναν απειλητικό Μεγάλο Αδερφό. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω πως καμία ιστοσελίδα έχει τη δύναμη να εισβάλει στη ζωή σου, παρά μόνο αν της ανοίξεις εσύ τη χαραμάδα. Το internet δεν είναι ούτε απειλή, ούτε παιδική χαρά. Είναι ό, τι ακριβώς είσαι ΕΣΥ στη δουλειά, στη σχολή σου, στο δρόμο, στο σχολείο, στην καφετέρια. Όπως δεν λες στον παππού στο λεωφορείο τα εσώψυχα σου για το βλάκα το Μήτσο που σε παράτησε, έτσι δεν ενημερώνεις και το facebook γι’ αυτό. Όμως αν ο ίδιος παππούς θελήσει να μοιραστεί μαζί σου τις μαρτυρίες του από τον πόλεμο, ( ξέρεις τώρα πώς είναι οι παππούδες στα λεωφορεία... αφορμή για κουβέντα ψάχνουν) ίσως τον ακούσεις με ενδιαφέρον. Την ίδια στάση μπορείς να κρατήσεις κι απέναντι στο" διαδικτυακό οργασμό πληροφορίας". Πάρε ό,τι έχει να σου δώσει...

ΥΓ1 Τις ευχαριστώ πολύ και τις δύο, αν και μόνο από τη μία πήρα την άδεια γι' αυτή τη δημοσίευση.
ΥΓ2 Εκφράζω την αγανάκτησή μου και τον καημό μου, γιατί και τα δύο ήταν γραμμένα σε γκρίκλις και είδα κι έπαθα να τα μεταγράψω (έμαθα και για τους μετατροπείς, όμως, να είστε καλά, κορίτσια μου)

Οι παραξενιές που δεν έχω πια.

Τώρα τελευταία, είναι μόδα στην μπλογκογειτονιά μας τα παιχνίδια αυτογνωσίας. Πρώτος ο ndn, μετά η μεριλού. Ας πάρω τη σκυτάλη: Ποιες είναι οι παραξενιές μου ή άλλως πως, τι με εκνευρίζει, πέρα από τα αναμενόμενα;
.
Αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, που λέει κι αυτό το καλό παιδί ο ndn, στη μία ανήκουν οι ιδιαίτερα ευφυείς, δημιουργικοί και ακατάστατοι, στην άλλη ανήκω σίγουρα εγώ. Αν θέλεις να μου σπάσεις τα νεύρα, βάλε με να ζήσω σε ένα σπίτι με ανακατεμένο τον ερχόμενο. Να μην είναι τίποτα στη θέση του, να μη βρίσκεις χώρο να πατήσεις, χώρο να ξεκουράσεις τη ματιά σου και το πνεύμα σου. Θα μαρτυρήσω ό,τι θες, θα προδώσω ό,τι μυστικά ξέρω, θα αλλαξοπιστήσω, θα γίνω ολυμπιακός, ΝΔ, μουσουλμάνα, αρκεί να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, να ηρεμήσω.
Μόνο που αυτή η παράγραφος έπρεπε να γραφτεί στον παρατατικό, ο ενεστώτας δεν της ταιριάζει. Και να γιατί:
Όλα αυτά ίσχυαν προτού γεννηθεί από μένα ένα δημιουργικό, ευφυές και ολωσδιόλου ακατάστατο πλάσμα. Από αυτά που τρέφονται από το χάος που τα περιβάλλει, ζουν σε απόλυτη αρμονία με βομβαρδισμένα δωμάτια, ντουλάπες σαν να έχουν μπει οι διαρρήκτες, γραφεία που μόνο τρωκτικά δεν κατοικούν (δεν παίρνω όρκο γι' αυτό, εδώ που τα λέμε). Στην αρχή προσπάθησα με ωραίο και παιδαγωγικά ενδεδειγμένο τρόπο να το συμμορφώσω. Του έδωσα πολύχρωμα κουτιά να βάζει τα πράγματά του, ντουλάπες, συρτάρια, καλάθια. Το έκανα να μοιάζει με παιχνίδι, ήλπιζα να γίνει συνήθεια. Δεν έγινε ποτέ. Πάντα η δύναμη της αδράνειας έφερνε τα πράγματα ακριβώς στο σημείο εκκίνησης. Πολύ παλιά, και στο πρώτο μου μπλογκάκι τον ανεμόμυλο σκέτο, (πριν ξεχάσω τον κωδικό), είχα πει τον πόνο μου μιλώντας για ένα γράμμα απελπισίας που της είχα γράψει σε μια δύσκολη στιγμή:

To γράμμα
Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο... Όταν μπαίνεις στο δωμάτιο μιας έφηβης και η υστερία σου σου γνέφει απ' όλες τις βομβαρδισμένες γωνιές... Μην πιάσεις τη σκούπα, ούτε το ξεσκονόπανο, ούτε...-κυρίως ούτε- τον σκουπιδοτενεκέ. Γράψε της ένα γράμμα. Αληθινό, δακρύβρεχτο, μελοδραματικό που να αποτυπώνει ακέραιο το σπαραγμό σου. Πες της για τα όνειρά σου που είναι γεμάτα καθαρά σεντόνια, τακτοποιημένα συρτάρια, ελεύθερα για χορό πατώματα. Πες της για το νόημα της ζωής, για τη θεωρία του χάους, για το ότι η ίδια η ζωή είναι μια μικρή ανυπακοή στο χαοτικό σύμπαν. Δεν θα σε καταλάβει πιθανόν... Θα παραξενευτεί στα όρια του "μπας και την έχω τρελάνει τη μάνα μου;" Και θα συμμαζέψει!

Ναι, κάπως έτσι. Μόνο όταν φοβόταν για την ψυχική μου ισορροπία, συμμάζευε κάπως. Μόλις ησύχαζε, ξανά μανά...
Κάπου εκεί, αργά, γλυκά και διαβρωτικά, άλλαξα. Όλα τα μάθαμε, όλα τα συνηθίσαμε, την αδικία, τον καπιταλισμό, την οικονομική κρίση. Έτσι έμαθα κι εγώ να αντέχω την ακαταστασία. Να συνυπάρχω με τη διάλυση. Να μην αποδιοργανώνομαι μέσα στον πανικό των ατάκτως ερριμμένων. Είμαι κατά τι λιγότερο παράξενη πλέον, χάρη στο βλαστάρι μου.
Μα, δεν είναι μόνο αυτό. Μια δεύτερη παραξενιά μου ήταν ότι δεν μου άρεσε ποτέ να μοιράζομαι τα προσωπικά μου είδη. Καλλυντικά, ρούχα, μικροπράγματα. Ζώντας με αδελφό, έχοντας για παρέα ξαδέλφια και φίλους αγόρια, δεν διεκδικούσε κανείς τα κοριτσίστικα πραγματάκια μου. Παιχνίδια και δώρα δεν είχα κανένα πρόβλημα να μοιραστώ, ούτε γλυκά ή κεράσματα, ακόμα και στα χρήματα ήμουν πολύ δεκτική σε...δανειοδοτήσεις και πίστευα ότι είμαι γενναιόδωρο άτομο. Ώσπου ένα κοριτσάκι φιλάρεσκο άπλωσε τα χεράκια του στα καλλυντικά μου, στα ρούχα μου, στα παπούτσια μου, στα κοσμήματα. Έβρισκα ζουληγμένα κραγιόν, στραβοπατημένες γόβες, ρούχα να σέρνονται στα πατώματα, κοσμήματα να γίνονται..."κομπολόι δίχως χάντρες". Σιγά σιγά, οι αταξίες αυτές έγιναν καθεστώς κοινοκτημοσύνης, που θα το ζήλευαν και οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες, μόνο που είχαν μια τάση να δημιουργούν αρνητικό ισοζύγιο εις βάρος μου, γιατί μέσα στο προαναφερθέν χάος, τα πραματάκια μου είχαν την τύχη του ελλείμματος στα οικονομικά του ελληνικού κράτους. Έπεφταν μέσα σε μια μαύρη τρύπα και χάνονταν (έτσι θα γίνεται και με το έλλειμμα). Σιγά σιγά, το ξεπέρασα κι αυτό. Τώρα ξέρω πια πως τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν μου ανήκει σ' αυτή τη ζωή. Κατέκτησα το φιλοσοφικό στοχασμό που άλλοι πετυχαίνουν με αιώνες άσκησης και περισυλλογής, η τυχερή μάνα.
Βελτιώθηκα και σε άλλα δύο σημεία όμως και μάλιστα αυτά τα πέτυχα με ένα σμπάρο.
Το ένα ήταν η παραξενιά μου να μην με αγγίζουν μέσα στη θάλασσα. Πάω όσο βαθιά θέλετε, κολυμπάω ακούραστα ατελείωτες ώρες, αρκεί να μη με πλησιάσει τίποτε και με αγγίξει. Ξαφνικά γίνεται υπαρκτό το βάθος, από ψάρι γίνομαι άνθρωπος και μάλιστα ορεσίβιος άνθρωπος με φωνητικές δυνατότητες σειρήνας.
Το άλλο είναι που μου αρέσουν τα βιολιά. Όχι τα κανονικά, τα άλλα που δεν είναι κανονικά. Τα νησιώτικα. Αυτά που τα παίζουν κάπως...πιο αυθεντικά οι βιολιτζήδες του τόπου μου. Κάπως πιο...βάρβαρα για μουσικώς καλλιεργημένα αυτάκια, εθισμένα στο Μπάχ και στο Σοπέν. Έχω και κάτι κασέτες αρχαιολογικής αξίας, τώρα κάτι δισκάκια ερασιτεχνικά και τα ακούω καμιά φορά να μου φτιάξουν το κέφι. Ε, εδώ και 20 χρόνια περίπου, αυτή είναι μια παράνομη δραστηριότητα. Πώς ήταν ο Θεοδωράκης επί χούντας; Πρέπει να είμαι μόνη, να έχω κλείσει παράθυρα και πόρτες, να φυλάω τσίλιες μην εσκήψουν οι υπόλοιποι ένοικοι, που δεν τρέφουν καμιά συμπάθεια γι' αυτό το είδος μουσικής. (Άσε, που δεν το θεωρούν καν μουσική)
Κι εδώ έρχεται ο φαρμακερός συνδυασμός που λέγαμε: Κάθε φορά που είμαι στα βαθιά και το βλαστάρι μου κολυμπάει στα χωρικά μου ύδατα, έρχεται με απειλητικές διαθέσεις προς το μέρος μου, αναφωνώντας: "Μαμά, θα ξανακούσεις νησιώτικα;" Εκείνη την ώρα είμαι πρόθυμη να υποστηρίξω ότι θα ακούω όπερα στην υπόλοιπη ζωή μου.
Και όταν πάλι ενδώσω στον πειρασμό, και βάλω εκείνον τον ωραίο μπάλο: "Στη θάλασσα θα πέσω μέσα στα κύματα", μια γλυκιά φωνούλα μου ψιθυρίζει: "Πού θα μου πας, δεν θα πέσεις;" και αυτομάτως μου φεύγει κι αυτή η παραξενιά.
Είμαι πια μια εκπαιδευμένη γυριστρούλα, χωρίς παραξενιές, υπάκουη και βολική. Να παίρνουν σειρά για "εκπαίδευση" οι νεότεροι "παράξενοι". (Ακούς ndn;)
Και να συνεχίσει το παιχνίδι ο vagnes, παρακαλώ...

Αιδώς ΟΛΜΕ

Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δεν παίρνει μέρος στο διάλογο και καταθέτοντας για ακόμη μία φορά την εκπαιδευτική πρότασή της για το περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου που επιδιώκει και για το οποίο αγωνίζεται η ΟΛΜΕ ανέφερε: "Το ΕΣΥΠ εξ αντικειμένου αδυνατεί να εκφράσει τη συνισταμένη της κοινωνικής ευαισθησίας και βούλησης, ενώ επανειλημμένα χρησιμοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις για την επικύρωση προειλημμένων αποφάσεών τους". Η ομοσπονδία των καθηγητών, που έχει αρχίσει το δικό της διάλογο οργανώνοντας εκδηλώσεις-συζητήσεις στην περιφέρεια, δεν αποκλείει να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις μέχρι τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς, αν η κυβέρνηση αρνηθεί να δώσει θετικές απαντήσεις στα αιτήματά της.

Έτσι μπράβο, παλικάρια!
Ψηλά το λάβαρο βρε, μη καμπουριάζετε!
Δικός σας είναι ο διάλογος μην αφήσετε κανένα να σας τον πάρει. Δεν ντρέπονται πια να θέλουν να σας κάνουν διάλογο, ενώ εσείς έχετε όλες τις απαντήσεις, τις λύσεις, τα αυγά, τα πασχάλια...
Εσείς οι αγνοί κι οι ωραίοι, οι ιδανικοί εραστές της παιδείας, ταγοί των υψηλών ιδεωδών, δεν μολύνεστε με ανόσιες συνευρέσεις γύρω από τραπέζια, που γύρευε ποιος μπορεί να σας παρενοχλήσει με το...διάλογό του.
Αφήστε τους, μωρέ, να διαλέγονται, σιγά μην φτουρήσει το πράμα. Ελλάδα είναι, ένας διάλογος παραπάνω και ξανά μανά στα ίδια τα παλιά και γνωστά.
Πού να τρέχουμε τώρα για αλλαγές; Καλά δεν είμαστε κι έτσι; Τι πάθαμε που καθόμαστε και περιμένουμε την επανάσταση και το σοσιαλισμό σαν καλά παιδιά χωρίς αταξίες; Μόνο απεργίες επιτρέπονται, γιατί αυτές θα φέρουν την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Εμείς άλλωστε δεν μπαίνουμε στην τάξη, να έχουμε κι αυτά τα σκασμένα να μας κοιτάνε "σαν να τα ξέρουν όλα"
...................
Ντρέπομαι πολύ σήμερα...
Γι' αυτό η ειρωνεία και η χλεύη. Για πιο σοβαρή αντιμετώπιση σας παραπέμπω σε παλιότερη ανάρτηση.

H γιορτή της γυναίκας

Ποτέ δεν γιόρτασα την επέτειό μας. Αναγνώριζα πάντα την ιστορική της σημασία, την ανάγκη να τιμηθούν οι αγώνες των γυναικών για ισότητα και ελευθερία και την αφορμή να καταδειχθούν αδικίες εις βάρος των γυναικών στη σύγχρονη "προοδευτική" μας κοινωνία. Ποτέ όμως δεν ένιωσα να ταυτίζομαι προσωπικά με όλο αυτό. Ποτέ δεν ένιωσα αδικημένη ή παραγνωρισμένη ως γυναίκα. Προέρχομαι από μια νησιώτικη κοινωνία, στην οποία οι γυναίκες είχαν πάντα ισότιμο ρόλο και δυναμική στάση, και στην οικογένεια και στην κοινότητα. Οι άνδρες έλειπαν στη θάλασσα ή στα ξένα και εκείνες διαχειρίζονταν τα οικονομικά, δούλευαν στη γη, ανέτρεφαν μόνες τους τα παιδιά, αντιμετώπιζαν κάθε είδους δυσκολία. Σε παλιότερες εποχές μάλιστα, ήταν αυτές που μετανάστευαν και άφηναν πίσω τους άνδρες. Πού να βρεθεί άνδρας μετά να τις βάλει στη γωνία; Ποτέ όμως αυτές οι γυναίκες δεν έγιναν άνδρες στη θέση των ανδρών, δεν τους παραμέρισαν ή τους υποβάθμισαν. Αντίθετα, τους έδειχναν σεβασμό και αναγνώριση και τους άφηναν να έχουν πάντα την τελευταία λέξη σε κρίσιμα θέματα. Και μέσα στο σπίτι διατήρησαν πάντα τον καταμερισμό εργασιών και ρόλων σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα, χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Μεγαλώνοντας και ζώντας τα φεμινιστικά πρότυπα της εποχής μας, αμφισβήτησα κατά καιρούς αυτές τις αρχές και μαϊμούδισα απόψεις και συμπεριφορές ισοπεδωτικές για τους ρόλους των φύλων. Πάντα όμως επιδερμικά, χωρίς συνέπεια και σταθερότητα και πάντα "διολίσθαινα" προς τα παραδοσιακά πρότυπα, χωρίς πολλή φασαρία. Δεν θυμάμαι πχ ούτε έναν καυγά με άνδρα, που να έγινε για λόγους "ισότητας",πχ για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα ή θα βγάλει τα σκουπίδια. Αυτά γίνονταν "από μόνα τους" με τη λογική τι ταιριάζει σε ποιον, ποιος κάνει καλύτερα ή πιο εύκολα κάτι, χωρίς όμως συμβόλαια και υπογραφές.
Όταν μετά το γάμο μου γνώρισα μια παραδοσιακή πατριαρχική κοινωνία, αυτή της Ηπείρου, συνειδητοποίησα τις διαφορές. Θυμάμαι την πρώτη φορά που η πεθερά μου εμφανίστηκε με το δίσκο με τα ρακιά, κέρασε τους άνδρες και ούτε καν πέρασε από μένα. Σε μας τουλάχιστον θα είχε προσθέσει στο δίσκο ροσόλια για όσες γυναίκες δεν έπιναν ρακί. Αποφάσισα να μη συναινέσω σ' αυτή την "αδικία" και τη ρώτησα γιατί δεν με κερνάει: "Πίνεις, παιδί μου;" Η γνήσια έκπληξη. Ποιος ξέρει τι μπεκρού έκανα νύφη, θα σκέφτηκε.
Η οικογένεια των πεθερικών μου φαινομενικά δεν διέφερε σε τίποτε από τη δική μου, αγάπη, σεβασμός, συνεργασία, συνεννόηση. Οι αποφάσεις όμως, η διαχείριση των οικονομικών, η εξουσία, δεν μοιράζονταν καθόλου. Ανήκαν στον άνδρα και ήταν στο χέρι του να κάνει συνετή χρήση ή όχι. Οι σπουδές των κοριτσιών ακόμα και εύπορων οικογενειών θυσιάζονταν για τα αγόρια. Οι γονείς προτιμούσαν να δώσουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας στο γιο και να μείνουν μαζί του, ενώ σε μας κράταγαν πάντα την κόρη και μάλιστα τη μικρότερη ως "πατρίδα", δηλαδή κληρονόμο του πατρικού και γηροκόμο των γονιών της. Τα παιδιά τα βάφτιζαν πρώτα με τα ονόματα των γονιών του πατέρα, ενώ σε μας το αγόρι ανήκε στον πατέρα και το κορίτσι στη μάνα. Επίσης, μεγάλη βαρύτητα είχε γι' αυτούς η απόκτηση γιού, σε σημείο που να μην χαίρονται το ίδιο για τη γέννηση κοριτσιού. (Μετά από χρόνια η πεθερά μου αναγνώρισε πόσο άδικο είχε που ήθελε μόνο αγόρια, αφού μόνο από τότε που έκανε νύφη πίνει έναν καφέ και λέει μια κουβέντα μαζί της. "Τροξή ήμ'να παιδάκι μ', παλιά μυαλά...")
Τελικά όμως, οι γυναίκες από την Ήπειρο, νιώθοντας την ανάγκη να ξεφύγουν από τα παραδοσιακά καταπιεστικά πλαίσια, εξελίχθηκαν πολύ περισσότερο και ως προς τις σπουδές και ως προς τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι με ίσους όρους, σε σύγκριση με μας τις Κυκλαδίτισσες που δεν είχαμε σοβαρούς λόγους να αντιπαρατεθούμε στις παραδοσιακές δομές. Τι εννοώ; Όλες σχεδόν οι γυναίκες της ηλικίας μου έχουν σπουδάσει στο χωριό του άνδρα μου, ενώ στο δικό μου ελάχιστες. Και δεν είναι μεμονωμένο παράδειγμα.
Νομίζω ότι μέσα από αυτές τις κοινωνίες μπορούμε να αντλήσουμε αρχές και πρότυπα που αξίζει να κρατήσουμε και άλλα που πρέπει να τα αφήσουμε πίσω, γιατί ξεπεράστηκαν από τη ζωή, όμως δεν πρέπει στο όνομα μιας ισοπεδωτικής ισότητας να καταστρέφουμε τη χαρά της διαφοράς με το άλλο φύλο. Τον φυσικό καταμερισμό, το παιχνίδι των ρόλων, τη φροντίδα που εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα με το φύλο, την ανάγκη της συνύπαρξης και της αλληλοσυμπλήρωσης, ακριβώς γιατί δεν είμαστε ίδιοι.
Και ας το πούμε κι αυτό, επιτέλους, οι γυναίκες γιορτάζουν και ευτυχούν, και όταν περιβάλλονται από αγαπημένους άνδρες, όπως και το αντίθετο...
Γιατί κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, κορίτσια...

Άλλη Ελλάδα, άλλη παιδεία!

Ήτανε μια φορά μια τηλεόραση. Είχε, όπως κάθε σοβαρή τηλεόραση, τουλάχιστον μια ξανθιά παρουσιάστρια με εκπομπή δική της. Μόνο που αυτή η ξανθιά δεν ήταν σαν τις άλλες. Δεν έφερε στην εκπομπή της μαϊντανούς κι άλλα φρέσκα χορταράκια, ούτε κουνιστούς και κουνιστές να σε πιάνει ναυτία και εμετός. Έβαλε ένα μεγάααλο τραπέζι και μάζεψε γύρω γύρω, έναν εκπρόσωπο του Υπουργείου παιδείας, μερικούς εκπροσώπους της Ένωσης καθηγητών και δασκάλων, λίγους καθηγητές και δασκάλους απλούς, δυο τρεις εκπροσώπους των ομοσπονδιών γονέων και κηδεμόνων, κάνα δυο γονείς σκέτους και έκανε...ΔΙΑΛΟΓΟ. Μίλησαν για την παιδεία, έτσι όπως παρέχεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Για τα προβλήματα, τις προτάσεις, τα σχέδια, τα όνειρα. Δεν τσακώθηκαν. Δεν υψώθηκαν ούτε για μια στιγμή οι τόνοι, ούτε τα έριξε ο ένας στον άλλον όλα τα στραβά, ούτε αμφισβήτησαν οι γονείς τους δασκάλους, οι δάσκαλοι το Υπουργείο, το Υπουργείο τις ενώσεις δασκάλων. Δεν ακούστηκαν οι λέξεις: "προσχηματικός διάλογος", "αδιέξοδη πολιτική", "πάγια αιτήματα", "αναβάθμιση της παιδείας", "αδιάλλακτη πολιτική", "υποκινούμενες μειοψηφίες". Αντίθετα ακούστηκαν ζηλευτά, εύηχα, κεντημένα ελληνικά, αντάξια ανθρώπων μορφωμένων, κατάλληλα να διδάσκουν λόγο και ήθος σε μεγαλύτερους και μικρότερους.
Μίλησαν και για την αξιολόγηση σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στο σχολείο. Δέχθηκαν ότι ακόμα κι ο τρισκατάρατος επιθεωρητισμός ήταν προτιμότερος από το τίποτα, την αδιαφορία για το τι συμβαίνει μέσα στις κλειστές τάξεις. Έψαξαν μαζί τρόπους να γίνει το σύστημα καλύτερο, να βοηθάει στη βελτίωση του καθηγητή και του σχολείου. Η Ένωση καθηγητών μάλιστα μίλησε για σχέδιο αξιολόγησης που είχε υποβάλει, το οποίο γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας από το Υπουργείο, σε συνεργασία με αυτήν. Οι αλλαγές συντελούνται σε μακροχρόνια βάση, προκύπτουν από συναινετική διαδικασία και δεν σπεύδουν οι ιθύνοντες να ανατρέψουν το σύμπαν, μόλις αλλάξει η κυβέρνηση ή ο υπουργός. Και το πιο απίστευτο: Πίσω από αυτό το κλίμα υπάρχει και η συναίνεση κορυφής των κομμάτων σ' αυτή την παραμυθένια χώρα! Τα έχουν βρει στο θέμα της παιδείας και προχωράνε μαζί!
Μη με τσιμπάτε, δεν ονειρεύομαι ξύπνια!
Αυτά όλα τα τα είδα με τα μάτια μου και τα άκουσα με τα αυτιά μου! Στο ΡΙΚ Κύπρου, στην εκπομπή ΣΥΝ και ΠΛΗΝ.
Και ζήλεψα τόσο πολύ!