Να τι έπαθα απόψε:
Ξεκίνησα να πάω στο Μέγαρο, χειμώνα καιρό, να παρακολουθήσω μια διάλεξη- παράσταση για το Νίτσε, του καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόση Πελεγρίνη. Ακούγεται πολύ βαρύ, αλλά δεν είναι. Αυτός ο δάσκαλος έχει τον τρόπο του με τη φιλοσοφία. Μπορεί να σε μυήσει στις πιο δυσνόητες θεωρίες με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, με χιούμορ και χάρη, και να πιστέψεις ότι η φιλοσοφία δεν είναι τελικά για λίγους και εκλεκτούς. Αυτή τη φορά πάντως το...παράκανε, γιατί έγινε λαϊκό προσκύνημα στο Μέγαρο. Πήγα μισή ώρα πριν από την έναρξη και δεν βρήκα δελτίο! Γεμάτες δύο αίθουσες. Έφυγα άπρακτη, μια και πήγαινε πολύ να παρακολουθήσω από το φουαγιέ, μέσω οθόνης, πιθανότατα όρθια.
Να σας πω την αλήθεια...το χάρηκα. Αυτός ο κόσμος που στήθηκε μιάμιση ώρα στην ουρά να πάρει εισιτήρια για μια διάλεξη φιλοσοφίας, που άφησε το σπιτάκι του, τη ζεστασιά του, την τηλεόραση, χωρίς να έχει, πιθανότατα, ειδικές σπουδές ή φιλοσοφική προπαιδεία...μου άρεσε πολύ. Μου έφτιαξε τη διάθεση σαν να είχα ακούσει τον Πελεγρίνη.
Και μια και με βρίσκετε στις καλές μου, θα σας αντιγράψω ένα ταιριαστό με την περίσταση απόσπασμα από το "Τάδε έφη Ζαρατούστρα": (Το αφιερώνω ιδιαιτέρως σε "ανάποδο" συνομιλητή της μπλογκογειτονιάς μας. Νομίζω θα του αρέσει.)
Όταν υπάρχουν δοκάρια μέσα στο νερό, όταν γεφυράκια και κιγκλιδώματα περνούν πάνω από το ποτάμι: τότε, αληθινά, κανένας δεν πιστεύει εκείνον που λέει: "τα πάντα ρει".
Αντίθετα, ακόμη και οι βλάκες τον αντικρούουν. "Πώς; λένε οι βλάκες, όλα ρέουν; Και τα δοκάρια και τα κιγκλιδώματα που είναι πάνω από το ρέμα;" "Πάνω από το ρέμα όλα είναι στέρεα, όλες οι αξίες των πραγμάτων, τα γεφύρια, οι έννοιες, κάθε "καλό" και"κακό": όλα αυτά είναι στέρεα!
Όταν έρχεται ο σκληρός χειμώνας, ο δαμαστής των ποταμών: τότε ακόμη και οι πιο πονηροί μαθαίνουν να δυσπιστούν. Και αληθινά, δεν είναι μόνο οι βλάκες που λένε τότε: " μήπως δεν είναι τα πάντα- ακίνητα;"
"Κατά βάθος τα πάντα είναι ακίνητα"- ιδού μια σωστή χειμωνιάτικη διδασκαλία, ένα καλό πράγμα για άγονες εποχές, μια καλή παρηγοριά για όσους πέφτουν σε χειμερία νάρκη και σπιτόγατους.
"Κατά βάθος τα πάντα είναι ακίνητα" ενάντια σ' αυτό το πράγμα όμως κηρύττει ο χλιαρός άνεμος που λιώνει τα χιόνια!
Ο άνεμος που λιώνει τα χιόνια, ένας ταύρος, που δεν είναι καθόλου βόδι που οργώνει- ένας άγριος καταστροφέας, που με θυμωμένα κέρατα σπάζει τον πάγο! Ο πάγος όμως σπάζει γεφύρια!
Ω, αδελφοί μου, δεν ρέουν τα πάντα τώρα; Δεν έχουν πέσει στο νερό όλα τα γεφύρια και τα κιγκλιδώματα; Ποιος θα μπορούσε ακόμα να κρατηθεί από το "καλό" και το "κακό";
Αλίμονό μας! Ζήτω μας! Ο άνεμος που λιώνει τα χιόνια φυσά!"- Έτσι να κηρύσσετε, αδελφοί μου, σ' όλους τους δρόμους!"
