Τα παιδιά ενάντια στη Βαστίλη

Τον Δημήτρη τον Μαριόλη τον έβρισκα πάντα πολύ ριζοσπαστικό. Με έχει κατατρομοκρατήσει αρκετές φορές η θέα του στην τηλεόραση, πρώτη μούρη απέναντι στα ΜΑΤ, δαρμένου και ψεκασμένου. Ένας τύπος που δεν τα πάει καλά με τον καναπέ του. Δάσκαλος, συνδικαλιστής, αγωνιστής χωρίς εισαγωγικά. Παντρεύτηκε κι ένα δικό μας κορίτσι, ο τυχερός, και προσπαθεί να κατατροπώσει και τα ψάρια μας, αλλά αυτά...αντιστέκονται, τα αφιλότιμα.
Σήμερα πρωί πρωί, έπεσα πάνω σε ένα κείμενό του στο alfavita. Ήταν από αυτά που παλιά με ευκολία θα τα χαρακτήριζα υψιπετή, υπερεπαναστατικά και θα έμενα μόνο στην αρτιότητα της έκφρασής τους. Τώρα, δεν έγινε έτσι. Δεν βρήκα το κουράγιο να αποστασιοποιηθώ, δεν ένιωσα ασφαλής στις απόψεις μου, ούτε καλοκαθισμένη στον καναπέ μου.
Κι έτσι σας το παραθέτω αυτούσιο ως μια μικρή εξιλέωση που δεν ήμουν εκεί και κυρίως που δεν πιστεύω ακόμη ότι μπορώ να είμαι εκεί.

Τα παιδιά ενάντια στη Βαστίλη



Του Δημήτρη Μαριόλη



Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας φάνηκαν ξεκάθαρα τα βαριά σύννεφα που κρέμονταν πάνω από τον ουρανό της Αθήνας. Όλοι οι θυμοί που ξεχείλισαν, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη ενώθηκαν σε ένα ποτάμι νεανικής και κοινωνικής οργής και αγανάκτησης που παρέσυρε τα πάντα. Η κραυγή της εξέγερσης μπορεί να μας φαίνεται άναρθρη και πολιτικά αδιέξοδη. Όμως αυτή η εξέγερση είναι το ξέσπασμα της οργισμένης αλήθειας. Τα πεζοδρόμια που αναστατώνει πετούν σπίθες δικαιοσύνης. Και με ποιο δικαίωμα αλήθεια, θα παραστήσουμε τους εισαγγελείς εμείς και θα σηκώσουμε το δάχτυλο νουθετώντας ; Εμείς που δεν παραδώσαμε σ΄ αυτά τα παιδιά ούτε ίχνος κοινωνικού οράματος από όλα τα ευγενικά συλλογικά όνειρα που φλόγισαν τη νιότη μας ;

Όσοι είχαν κομματικό και κοινωνικό συμφέρον να σταθούν απέναντι σε αυτή την εξέγερση, κρύφτηκαν νωρίς – νωρίς πίσω από το Πένθος, μίλησαν με τη γλώσσα του Στυλιανίδη και του Κούγια κι ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν.

Όσοι δίστασαν μπροστά στα γεγονότα, έμειναν θεατές κι έκαναν μάθημα τις ημέρες που έπρεπε να παραδώσουν άλλου είδους μαθήματα – αυτοί έχουν το χρόνο να το ξανασκεφτούν και να τιμήσουν το παρελθόν τους .



Όμως, όσοι περπατούν αυτές τις μέρες στους δρόμους της φωτιάς, αντικρίζουν εικόνες που θα σημαδέψουν όλη τη ζωή τους. Μέσα από τις φλόγες και τους καπνούς της εξέγερσης ξεπροβάλλουν όλοι οι ήρωες του Βίκτωρα Ουγκώ. Ο Μάριος, ο Ενζολοράς και οι ευγενικές φυσιογνωμίες των εξεγερμένων φοιτητών. Ο Γιάννης Αγιάννης, ευθυτενής και ασπρομάλλης, να ορθώνει ειρηνικά τα εβδομήντα χρόνια του ανάμεσα στους μαθητές και τα ΜΑΤ μπροστά στο κοινοβούλιο. Ο τρομερός Ιαβέρης, σκοτεινή σκιά με τα χίλια πρόσωπα, ο Νόμος που κινείται ενάντια στο πλήθος σαν αρπαχτικό, με το πρόσωπο του «ακροδεξιού» ή του «αγανακτισμένου πολίτη». Ο μικρός Γαβριάς και τα χαμίνια του δρόμου, που βγάζουν τη γλώσσα τους στις λεγεώνες και απαντάνε στα δακρυγόνα με νεράντζια, στα γκλομπ με χαλικάκια. Κι ακόμη – γιατί να το κρύψουμε – οι Θερναδιέροι και οι λούμπεν, οι Άθλιοι των Αθηνών και οι πλιατσικολόγοι. Μόνο που οι αληθινοί Πλιατσικολόγοι της εποχής μας φορούν κοστούμια και είναι ευυπόληπτοι πολίτες, στο Πραγματικό Μεγάλο Πλιάτσικο σήμερα πρωταγωνιστεί η Σοφοκλέους και η Βασιλίσσης Σοφίας, όχι η Αιόλου, η Πειραιώς και η Αθηνάς.



Ολόκληρος ο στρατός των δημοσκόπων, των πολιτικών αναλυτών, των κοινωνιολόγων και των πολιτικών επιτελείων, ατενίζει από το ύψος της κοινωνικής του θέσης αυτή τη φλεγόμενη άβυσσο με ίλιγγο και δέος. Ολόκληρο (ή σχεδόν ολόκληρο) το πολιτικό σύστημα φοβερίζει, απειλεί, εκλιπαρεί για ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Οι πολιτικές ηγεσίες διαγκωνίζονται υπολογίζοντας κέρδη και ζημιές, μετρώντας ψήφους και ποσοστά. Όλες οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις κοστολογούν και συμψηφίζουν τα κοινωνικά και εκλογικά αποτελέσματα της θύελλας – με θλιβερή εξαίρεση το ΚΚΕ που μετρά αποκλειστικά και μόνο ψήφους.



Ο Β. Ουγκώ έγραφε : «αν πιστέψει κανείς τα θέσφατα μερικών καταχθόνιων πολιτικών, μια ταραχή είναι ωφέλιμη στο καθεστώς. Το δυναμώνει χωρίς να το ανατρέπει. Δοκιμάζει την πίστη του στρατού, συγκεντρώνει την αστική τάξη, ξεμουδιάζει την αστυνομία, δοκιμάζει την αντοχή του κοινωνικού σκελετού». Η κυβέρνηση σήμερα παίζει το μόνο χαρτί που της απέμεινε. Το χαρτί του Σαρκοζί, τη συσπείρωση δηλαδή της γαλλικής πλειοψηφίας απέναντι στα παρισινά προάστια που φλέγονταν πριν τρία χρόνια και την άγρια καταστολή της εξέγερσης. Τραπεζίτες, καταστηματάρχες και ασφαλιστικές εταιρίες, έμποροι και νοικοκυραίοι, υπάλληλοι, κάτοικοι των αστικών κέντρων και γονείς σε νευρική κρίση επιδιώκεται να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι και με μακρύ χέρι τον ακροδεξιό συρφετό και τις φασιστικές συμμορίες να «βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά». Η καταστολή της νέας γενιάς από τη σιωπηρή πλειοψηφία είναι το μόνο σοβαρό κυβερνητικό σχέδιο, τα υπόλοιπα περί δήθεν παραιτήσεων υπουργών και εκφράσεων θλίψης για το 15χρονο είναι για τους αφελείς.

Γι' αυτό η αστυνομική βαρβαρότητα προχώρησε σε μια τρομερή ιεροσυλία χτυπώντας στο ψαχνό ακόμα και στην κηδεία του παιδιού. (Ούτε η Χούντα, ούτε οι Γερμανοί δεν χτυπούσαν την ώρα της κηδείας !)

Γι' αυτό, κάθε μέρα τα ΜΑΤ συλλαμβάνουν και κακοποιούν δεκάδες μαθητές ακόμα και στις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις.

Μόνο που εδώ δεν είναι τα προάστια του Παρισιού, είναι ολόκληρη η χώρα κι είναι τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά αυτά που «πρέπει να χτυπηθούν». Κι ακόμα δεν έχουμε 2005 αλλά 2008, οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι συμπιέζονται, δυσφορούν, αγανακτούν, αγωνιούν για το μέλλον που τους επιφυλάσσει η κρίση.



Το δίλημμα είναι εδώ μπροστά μας κι εξαρτάται κι από μας η εξέλιξη των γεγονότων. Να πάρουμε λοιπόν θέση. Απερίφραστα. Έμπρακτα. Με τα παιδιά, ενάντια στη Βαστίλη. Με τα πλατιά κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια στο άδικο. Με τη δύναμη των πολλών, ενάντια στη δύναμη των ισχυρών. Ραντεβού στους δρόμους…