Κυρία, το κλείσαμε!

Έχουν πολλούς λόγους να μείνουν σπίτι.
Ζουν στη χώρα του βολέματος, που όλοι περιμένουν την καλή και μέχρι τότε, κλείνονται στο μικρόκοσμό τους και πέρα βρέχει. Οι γονείς τους, αμήχανοι, δεν ξέρουν αν πρέπει να είναι υπερήφανοι που δεν κονομάνε, που δεν τα πιάνουν. Δεν ξέρουν αν πρέπει να τα γαλουχήσουν στην εντιμότητα, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την αξιοκρατία. Φοβούνται μήπως αύριο δεν θα έχουν εξαιτίας αυτών των αρχών, όχι μόνο πολλά λεφτά και αναγνώριση, αλλά ούτε καν επιβίωση.
Εμείς οι δάσκαλοί τους πολλές φορές, όσο και να προσπαθούμε αρκετοί για το αντίθετο, δεν καταφέρνουμε να τους δώσουμε όπλα και οράματα και όνειρα να πορευτούν μέσα στην ομίχλη και το ζόφο που τα περιβάλλει.
Η καθημερινότητά τους σε ρυθμούς εξοντωτικούς, σχολείο, μετά φροντιστήριο, ενδιάμεσα και ανάμεσα διάβασμα, εξωσχολικές δραστηριότητες. Η ξενοιασιά, το ανέμελο παιχνίδι, η δημιουργική ονειροπόληση που τροφοδοτούν την ανάπτυξη των υγιών ανθρώπινων πλασμάτων, γίνονται όλο και πιο μακρινά και δυσεύρετα.
Φαίνονται χορτάτα, χαϊδεμένα, είναι καλοντυμένα,θα μπορούσες να πεις και κακομαθημένα. Βουτυρόπαιδα, σοκολατόπαιδα. Εμείς που τα ζούμε καθημερινά ξέρουμε πολύ καλά πόσο πλαστή είναι αυτή η εικόνα. Πόσος πόνος κρύβεται μέσα στα χίλια δυο γκαζετάκια, στα σινιέ ρούχα και στα περίεργα μαλλιά και σκουλαρίκια. Τι σημαίνει μια οικογένεια σκορποχώρι. Πόσο δύσκολο να είσαι εσύ ο γονιός των γονιών που έχουν συντριβεί κοινωνικά, ψυχικά. Τι είναι να μην έχεις ένα σταθερό σημείο να πιαστείς, αυτό έστω που είχαμε παλιά, το σόι, η γειτονιά, οι παππούδες.
Οι οθόνες που τα περιβάλλουν τους δίνουν αντιφατικά μηνύματα. Το καταναλωτικό όνειρο και οι κούφιες αξίες από τη μια, τα μεγάλα λόγια, αγώνες, δημοκρατία, παιδεία, πολιτισμός, από την άλλη. Γι' αυτά ο πολιτισμός μας είναι το ίδιο άπιαστος και αόριστος με τα πανάκριβα αυτοκίνητα και τις βίλες. Το ίδιο ξένος. Φροντίζουμε να τα κρατάμε σε απόσταση από αυτόν και να τα μπουκώνουμε με πληροφορίες, γνώσεις άχρηστες, γνώσεις χρησιμοθηρικές, κενές ουσίας θρεπτικής, όπως τα τζανκ φουντ που τα ταΐζουμε.
Ακόμα κι αυτοί που θέλουν να τα βγάλουν από το σπίτι, τους έχουν έτοιμη τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουν. Με τα δικά τους χρώματα, τη δική τους οριοθέτηση. Μέρος ενός κινήματος διαμαρτυρίας, κομμένου και ραμμένου στις κομματικές ντιρεκτίβες, στις ιδεολογικές αγκυλώσεις τις παρωχημένες.
Σήμερα βγήκαν μόνα τους.
Τα βρήκα στο δρόμο μου προς το σχολείο.
"Γεια σας, κυρία!" Και μετά "Δεν θα περάσει!"
Σκότωσαν έναν δικό τους. Έναν πιτσιρικά που πήγε να "την πει" σε έναν "μπάτσο", έτσι για "τσαμπουκά", έτσι όπως κάνει την επανάστασή του κάθε πιτσιρικάς, πριν να φορέσει σινιέ κουστουμάκι και στολή, πριν να βολευτεί και να κλειστεί στο σπίτι. Μόνο που αυτός δεν θα έχει την ευκαιρία να "διορθωθεί" να κάτσει σπίτι.
Γέμισαν οι δρόμοι, η γειτονιά, η πλατεία. "Κυρία, το κλείσαμε!" "Καλά κάνατε!" Πρώτη φορά από μένα ακούσανε κάτι τέτοιο, που ούτε μια μέρα κατάληψη δεν σηκώνω στο σπαθί μου. "Αλήθεια;"
Αλήθεια!
Σ' αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα παιδιά δεν τα έχουμε για σκότωμα!