Τω καλλίστω

Επειδή τον τελευταίο καιρό σέρνονται κάτι αδέσποτες φήμες, ακόμα κι από μακρινές δυσπρόσιτες παραλίες, για το ότι οιονδήποτε άρρεν, με το όνομα Μπράντο, μπορεί να μην είναι το ομορφότερο όλων των παρεπιδημούντων στην μπλογκόσφαιρα και στην υδρόγειο γενικώς, σπεύδω να αποκαταστήσω την τρωθείσα αλήθεια.
Μεγαλύτερα πειστήρια άμα τη εμφανίσει στα χωρικά του ύδατα.
Σας περιμένει, για να σας πείσει!

There is more to the picture...

Ένα τραγουδάκι για τους απόφοιτους μας, τους φετινούς που θα μας λείψουν πολύ, αλλά θα μας έρχονται συνέχεια, λέει, και τους προ προ προπέρσινους που πήγαν πολύ καλά φέτος στις πανελλήνιες.
Καλό καλοκαίρι...και για να μη ξεχνιόμαστε, Αθανασία, ρίξε μια μετάφραση σ' αυτά τα στιχάκια:

My my, hey hey
Rock and roll is here to stay
It's better to burn out
Than to fade away
My my, hey hey.

Out of the blue and into the black
They give you this, but you pay for that
And once you're gone, you can never come back
When you're out of the blue and into the black.

The king is gone but he's not forgotten
This is the story of a johnny rotten
It's better to burn out than it is to rust
The king is gone but he's not forgotten.

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye.
Hey hey, my my.

Μαργαριτάρια!

Αποσπάσματα από τις απαντήσεις μαθητών της Τρίτης Γυμνασίου στο μάθημα της ιστορίας στις εξετάσεις. Η πρώτη ερώτηση κρίσεως: "Ποιοι ευθύνονται για τη Μικρασιατική Καταστροφή". Οι απαντήσεις δεν υπάρχουν στο βιβλίο, δεν υπαγορεύθηκαν στην τάξη, απλώς υπήρξε γόνιμος προβληματισμός και ακούστηκαν πολλές διαφορετικές απόψεις, κατά τη διδασκαλία. Σημασία έχει επίσης να γνωρίζουμε ότι δεν ήταν υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν με τη διδάσκουσα, ούτε στις εξετάσεις. Γιατί τα δημοσιεύω; Γιατί είμαι χαρούμενη, υπερήφανη και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Γιατί βαρέθηκα να διαβάζω "μαργαριτάρια" μαθητών, να μιλάνε όλοι για αγράμματη, ανιστόρητη γενιά, κι από την άλλη, να δημοσιεύουν τα φροντιστήρια τις έτοιμες απαντήσεις και τις σελίδες του βιβλίου στις πανελλήνιες. Και για να πάρουμε λίγο αέρα αισιοδοξίας όλοι, διδάσκοντες και μη.
"Πιστεύω πως η επιτυχία της Συνθήκης των Σεβρών συνεπήρε το Βενιζέλο, ο οποίος θέλησε να επεκτείνει τα εδαφικά κέρδη της Ελλάδας στη Μ. Ασία. Έτσι, προχώρησε σε βάθος πολύ μεγαλύτερο από αυτό που όριζε η Συνθήκη, γεγονός που εξόργισε τον τουρκικό λαό. Έπειτα, ο Βενιζέλος έκανε εκλογές που πίστευε ότι θα κέρδιζε. Ο λαός όμως ήταν εξουθενωμένος από τους πολέμους. Οι βασιλικοί υποσχέθηκαν τερματισμό του πολέμου και ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέστρεψε, όμως δεν τήρησε τις προεκλογικές υποσχέσεις. Συνέχισε τον πόλεμο, γεγονός που εξουθένωσε τον ελληνικό στρατό, που ήταν πλέον ευάλωτος. Παράλληλα η Ρωσία, δυσαρεστημένη από τη στάση που κράτησε η Ελλάδα κατά την Οκτωβριανή επανάσταση, έκανε συμφωνία με τον Κεμάλ. Οι Δυνάμεις άρχισαν να έχουν αμφιβολίες. Με πρόφαση την επιστροφή του βασιλιά, εγκατέλειψαν τους Έλληνες. Η μόνη σύμμαχος ήταν πλέον η Αγγλία και αυτή σε διπλωματικό επίπεδο." Στέφανος Π.
" Κύριος φταίχτης της Μικρασιατικής Καταστροφής θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός λαός που ψήφισε το φιλοβασιλικό κόμμα και όχι αυτό των φιλελευθέρων. Αυτός όμως το μόνο που ήθελε ήταν να σταματήσουν οι πόλεμοι που ταλαιπωρούσαν για χρόνια την Ελλάδα και έτσι ψήφισαν αυτούς που θα τους ικανοποιούσαν. Δεν θα μπορούσαν να ξέρουν τι θα συνέβαινε στο μέλλον. Κάποιος άλλος σημαντικός παράγοντας θα μπορούσε να είναι οι Μεγάλες Δυνάμεις. Σίγουρα, αν αυτές ήθελαν, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί η Καταστροφή. Καθεμία από αυτές όμως κοίταζε πάντα τα συμφέροντά της και όλοι το ήξεραν αυτό. Έτσι, πιστεύω ότι όποιος ήταν στην εξουσία, θα έπρεπε να καταλάβει τι συνέβαινε και να πράξει ανάλογα, φέρνοντας τις Μεγάλες Δυνάμεις πάλι με το μέρος της Ελλάδας..." Αθανασία Ν
"Κατά τη γνώμη μου, οι Έλληνες πολιτικοί δεν χειρίστηκαν το θέμα σωστά. Έπρεπε να φερθούν πολύ πιο διπλωματικά... Η αλαζονεία τους για μεγαλύτερη έκταση επιρροής και εξουσία τους έκανε να πράξουν λανθασμένα, ξεχειλίζοντας έτσι το ποτήρι μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, προκαλώντας ουσιαστικά για αντίποινα και εκδίκηση..." Μαρινίκη Σ.
"Η Ελλάδα οδηγήθηκε στη Μικρασιατική Καταστροφή εξαιτίας:...iii) της αντικατάστασης των έμπειρων και αγαπητών στους στρατιώτες βενιζελικών αξιωματικών από άλλους φιλοβασιλικούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν ήξεραν πώς να διοικούν από την πρώτη γραμμή, αλλά και δεν ενέπνεαν ψυχικά τους στρατιώτες, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση του ηθικού των ελλήνων στρατιωτών..." Απόστολος Κ (αυτά δεν αναφέρονταν καν στο σχολικό εγχειρίδιο)
Η δεύτερη ερώτηση κρίσεως αναφέρονταν στην πολιτική του Καποδίστρια και σε πιθανά λάθη ή παραλείψεις της, που ,κατά τη γνώμη τους, συνετέλεσαν στη δολοφονία του. Πάλι όχι "διδαγμένη"
" Προσωπικά, πιστεύω ότι η πολιτική του Καποδίστρια δεν είχε λάθη. Ήταν σωστή, δίκαιη και δεν έκανε διακρίσεις. Αυτό που πιστεύω ότι συνετέλεσε στη δολοφονία του ήταν το τελευταίο, δεν έκανε διακρίσεις, δηλαδή οι προεστοί, οι Φαναριώτες, που πριν είχαν προνόμια, τώρα με την πολιτική του Καποδίστρια, τα έχασαν και αυτό τους εξόργισε..." Χρύσα Μπ.
" Θεωρώ ότι το πρώτο ίσως και μεγαλύτερο λάθος του Καποδίστρια, ήταν το να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Αυτό, ανεξάρτητα από τη μεγάλη του προσφορά στην Ελλάδα, έστρεψε πολλούς εναντίον του. Αυτό ήταν φυσιολογικό, αφού ουσιαστικά, αρκετά από αυτά για τα οποία πάλευαν οι Έλληνες επί χρόνια, καταργήθηκαν, μόλις πήρε την εξουσία ο Καποδίστριας..." Αθανασία Ν
" Καταρχάς, πιστεύω πως δεν έπρεπε να χάσει ο Καποδίστριας τη συμπαράσταση των αγωνιστών του '21. Η ανατίναξη στον Πόρο των δύο μεγαλύτερων πλοίων του ελληνικού στόλου από τον Μιαούλη, ο οποίος ήταν αρχικά στο πλευρό του κυβερνήτη, έδειξε την απέχθεια των αγωνιστών για το σύστημα..." Στέφανος Π
Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα να παραθέτω ενδιαφέρουσες απόψεις, σε σωστά ελληνικά, με γνώση και φρεσκάδα νεανική, χωρίς φόβο και συμμόρφωση στις "επικρατούσες" θέσεις ιστορικών και μη. Δεν χρειάζεται να σας κουράσω. Θέλω μόνο να συνοφρυώνεστε λίγο, όταν ακούτε εύκολη ισοπεδωτική κριτική για τους σημερινούς νέους. Απλώς, να συνοφρυώνεστε.

Η πιο όμορφη θάλασσα

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, μια από τις πιο ωραίες "συναντήσεις" ποίησης, μουσικής, λαών.
Να το λέτε κάθε φορά μέσα σας σαν προσευχή, όταν μπαίνετε σε μια καινούρια θάλασσα...

Όσοι πιστοί....

Αφήνω να μιλήσουν οι αιμασιές, τα εκκλησάκια, οι πλαγιές που σε πάνε ντουγρού στη θάλασσα, η θάλασσα, πιο...υποτακτική από ποτέ, η θάλασσα πιο καθαρή, πιο μοσχομυριστή από ποτέ, κι αυτή η ησυχία, που δεν είναι φωτογραφικό τρικ... και περιμένω...
Είναι ευανάγνωστο, giorgo, φιλιοσάκι, μεριλού, θερσίτη, λορελάη, vagnes, ndn και λοιπές... μπλογκικές δυνάμεις;

Συμ-πτώσεις και "συν- άρσεις"

Σήμερα το πρωί στο σχολείο, με ζήτησε στο τηλέφωνο "κάποιος κύριος". Δεν έχει ξανασυμβεί και πήγα απορώντας να απαντήσω. "Γεια σας, είμαι ο βιβλιοπώλης απέναντι, μου είχατε ζητήσει ένα βιβλίο, το βρήκα!"
Πάει καιρός που ψωνίζω από μικρά συνοικιακά μαγαζιά: "μίνι μάρκετ", μανάβικα, βιβλιοπωλεία. Κερδίζω χρόνο και χρήμα, αφού δεν παρασύρομαι από την αφθονία σε άσκοπες αγορές, αλλά κυρίως, έχω πια την προσωπική μου μανάβισσα, τον δικό μου βιβλιοπώλη... Ο συγκεκριμένος είναι ενημερωμένος και εξυπηρετικός. Βρίσκει ό,τι του ζητάω και μου τα φέρνει.
Αυτή τη φορά του ζήτησα ένα βιβλίο που δεν ήξερα συγγραφέα, ούτε εκδοτικό οίκο. "Μισάντρα", μόνο αυτόν τον τίτλο ήξερα. Κάτι είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα και μου άρεσε, αλλά δεν σκέφτηκα να κρατήσω τα στοιχεία. Να όμως που το κρατάω στα χέρια μου εδώ και λίγη ώρα.
Γιάννης Καισαρίδης, ο συγγραφέας. Από το σύντομο βιογραφικό του, μάλλον συνάδελφος μου φαίνεται. Φιλόλογος από τη Βέροια. Ίσως γι' αυτό συγκράτησα το βιβλίο του.
Στο αφιέρωμα, ένα ποίημα (αντιγράφω αυτούσια τη σελίδα):

Για το Σταύρο και τ' άλλα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη
Εδώ θα είμαι
Φέτος το καλοκαίρι στα δεκάξι μου θα τη σηκώσω
τη μεγάλη πέτρα.
Θ' απλώσω τα μαλλιά μου πάνω από τα κυπαρίσσια.
Θα ταξιδέψω. Πάνω απ΄τον ήλιο, τη βροχή, τον άνεμο.
Με χαραγμένα χέρια και γόνατα.
Θα τη σηκώσω τη μεγάλη πέτρα.
Θα σπάσω την απέραντη σιωπή.
Θα δω τον κόσμο από ψηλά.
Ψιθυριστά στους φίλους μου, σαν την ανάσα του κυπαρισσιού,
χρόνια θ' απλώσω στα φτερά μας.
Επιθυμίες κι όνειρα που κόλλησαν πάνω στο χώμα, σαν το φιλί
το πρώτο, θα χαρίσω.
Θα είμαι εδώ. Όταν κανείς δε θα μιλάει, θα σας μιλάω εγώ.
Θα τη σηκώσω τη μεγάλη πέτρα.
Εδώ θα είμαι.

Οι μόνες διαφυγές από την ανελέητη "φυσική" πραγματικότητα των πρόωρων θανάτων των 21 παιδιών, του Αυγουστή, της Φωτεινής και του μαθητή του θερσίτη, χθες, αυτές οι "μεταφυσικές" συντυχίες και συγγένειες, που κάπως σηκώνουν τις μεγάλες πέτρες που μας βουλιάζουν...

Απουσιολόγιο

Τώρα που τέλειωσαν οι πανελλήνιες μπορώ να στο πω: Δεν έλειψες ούτε μια μέρα από το τελευταίο θρανίο. Έτσι ψηλός κι ανοικονόμητος που ήσουν, πάλευες να βολέψεις τα πόδια σου, το βλέμμα σου το ίδιο εκείνο βλέμμα καλού παιδιού που μέσα του η εφηβική αυθάδεια υποχωρεί κι αφήνει να βγουν μπροστά η ευγένεια, η σεμνότητα, ο σεβασμός. Χαμήλωνες πάντα τα μάτια, σαν να ντρεπόσουν που σου μιλάγαμε με τον οικείο τρόπο αυτών που σε είδαν να μεγαλώνεις ώρα με την ώρα και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι πάει πια, τους ρίχνεις 2 κεφάλια, δεν είσαι το παιδάκι, ο καλός μαθητής, που θα το ρωτάνε όλο για μαθήματα και σχολεία. Σε βλέπαμε από μακριά με την παρέα σου το καλοκαίρι και σκεπτόμασταν "πολύ άλλαξε αυτό" . Έτσι σε ουδέτερο, "αυτό". Φέτος περιμέναμε τη "δικαίωση", την ηλίθια δικαίωση των μεγάλων, βαθμούς, καλές σχολές, πρωτιές. Το δικό μας το παιδί, το καμάρι μας. Δεν ξέραμε πόση δικαίωση ήταν τα νιάτα σου ανάμεσά μας, πόσο δεν χρειάζονταν τίποτα να αποδείξεις και σε κανέναν. Φέτος δεν γλέντησε κανείς στο νησί. Δεν ακούστηκαν τραγούδια το Πάσχα. Ακόμα κι η βραδιά της Ανάστασης είχε ελάχιστα βεγγαλικά, για τα μάτια. Πού άλλες χρονιές ο ακήρυχτος πόλεμος. Μα το πιο δύσκολο ήταν αυτές οι πανελλήνιες. Το ραντεβού που δεν ήρθες κι ετοιμαζόσουν μια ζωή γι' αυτό. Κάθε παιδί εκεί μέσα έγινε ξαφνικά τόσο εύθραυστο, τόσο πολύτιμο. Ευτυχώς που δεν με πήραν χαμπάρι, θα γινόταν ρεσιτάλ αντιγραφής. Κι ήταν πολλές οι ώρες της σχόλης, της ρέμβης. Πολλές οι άδειες ώρες που ερχόσουν και θρονιαζόσουν λυπημένος, λες και διεκδικούσες πεισματικά μια δική σου θέση. Δεν μπορέσαμε, Αυγουστή, να σε δικαιολογήσουμε. Αδικαιολόγητα απών. Αδικαιολόγητα παρών. Δεν βρήκες τον καλύτερο τρόπο να γλιτώσεις τις πανελλήνιες, ρε μεγάλε.

Μπρρρρρρρρρρρρρρρρ!

Ε, λοιπόν, ηρωισμοί υπάρχουν πολλών ειδών.
Να πολεμάς για την πατρίδα, τα ιδανικά, να αντιστέκεσαι στις σειρήνες του βολέματος και των συμβιβασμών, να μην ενδίδεις στους πειρασμούς του ευδαιμονισμού και της ματαιοδοξίας...
Τι είναι όμως όλα αυτά μπροστά σε μια ηρωϊκή βουτιά στα παγωμένα νερά του Αιγαίου;
Τι αντοχές χρειάζονται, για να μην το βάλεις στα πόδια να κουκουλωθείς με κανα δυο παλτά να συνέλθεις;
Η πρώτη επαφή σε κάνει να παραπατάς σαν πεχλιβάνης μαστουρωμένος, η δεύτερη να σκούζεις σαν να σε τσίμπησε σφήκα, η τρίτη, καθώς το νερό ανεβαίνει ανελέητα στο κορμάκι σου το ανυπεράσπιστο, σου φέρνει σκέψεις για διαθήκες και τελευταίους ασπασμούς κι αρχίζεις τα "σας αγάπησα πολύ και μη με ξεχάσετε και να ποτίζετε το σπαθόφυλλο, να μην ποτίζετε το μπέντζαμιν και να πλένετε το σκύλο πού και πού". Κάπου εκεί, είσαι έτοιμη να την κοπανήσεις με την ουρά στα σκέλια (μια και αναφέραμε το σκύλο), αλλά υπάρχει κι εκείνο το φιλότιμο, που λέει κι ο αείμνηστος Περικλής, είναι κι αυτή η μαυλίστρα η θάλασσα που λαμποκοπά και σε τραβάει σαν μαγνήτης (να σε κάψω, Γιάννη...) και........τολμάς!
Ναι! Είναι τόσο παγωμένη! Σαν να πέφτεις στις αρχαίες θάλασσες των παγετώνων ένα πράμα κι όπου να 'ναι θα γίνεις ένα απολίθωμα να μελετάνε οι ανθρωπολόγοι του μέλλοντος το ευγενές σου είδος.
Τελικά όμως, όλα συνηθίζονται, κι ο καπιταλισμός κι η μοναξιά και οι υψηλές τιμές των αγγουριών στη λαϊκή, δεν θα συνηθίσεις μια ψύχρα, μια κατάψυξη, ένα παγετό εκεί πέρα;
Ναι, επέζησα.
Είμαι πάλι κοντά σας σώα και αβλαβής, οι προσευχές σας εισακούστηκαν.
Το βραβείο ηρωϊκών πράξεων το αφήνω στην απόλυτη εκλογή σας, εγώ δεν ζήτησα τίποτε!

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ