Η ασπρόμαυρη ζωή μας

http://www.youtube.com/watch?v=XtNXuMo-DrY&feature=player_embedded

Aναμφισβήτητα ζούμε τις πιο κρίσιμες στιγμές μας ως χώρα. Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε αν μπορούμε να ελπίζουμε, αν μπορούμε να αρχίσουμε να αναδυόμαστε από τα βάθη που μας έθαψαν ή αν κλείσει η καταπακτή για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας.
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να εκφέρω πολιτική άποψη που να έχει λόγο ύπαρξης στο διαδίκτυο. Υπάρχουν πολλοί που κάνουν άριστες πολιτικές αναλύσεις και στους οποίους καταφεύγω κι εγώ για να φωτιστώ. Αυτή η αίσθηση "ανεπαρκούς"πολιτικού λόγου σε καιρούς αρκούντως πολιτικούς έκανε και τη φτερωτή του ανεμόμυλου να γυρνάει όλο και πιο αργά τον τελευταίο καιρό.
Η σημερινή μου ανάρτηση κινείται λίγο στα παρασκήνια της πολιτικής, στην αίσθηση που αποκομίζω από τον κοινωνικό μου περίγυρο για όλα όσα συμβαίνουν σ'αυτήν.
Τα προφανή, σε πρώτο επίπεδο, διαβάζονται με την πρώτη ματιά. Οι άνθρωποι φοβούνται, νιώθουν αβεβαιότητα, θυμώνουν, οργίζονται, μελαγχολούν, απομονώνονται. Όλοι μας περνάμε από όλα αυτά τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις. Κι αυτό που σκεπτόμαστε και νιώθουμε οι ίδιοι, δεν το αντέχουμε πολλαπλασιασμένο στο διπλανό μας, γι'αυτό αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη που βάζει μπροστά μας ο συνομιλητής μας και παριστάνουμε ότι όλα είναι όπως πριν, αστειευόμαστε, χαλαρώνουμε μπροστά σε ένα φλιτζάνι καφέ και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων.
Όσες φορές κάποιος σπάει αυτό το άγραφο συμβόλαιο, ξεδιπλώνονται η μία πίσω από την άλλη τρομακτικές καθημερινές ιστορίες: η απόλυση, το δάνειο, η κατάσχεση, η εφεδρεία, η πετσοκομμένη σύνταξη, η αρρώστια που δεν έχει τα μέσα να θεραπευτεί. Γυρνάς στο σπίτι και τίποτε δεν μπορείς να αφήσεις έξω από την πόρτα σου. Τα κουβαλάς στο τραπέζι, στο γραφείο, στο κρεβάτι. Τις άγρυπνες νύχτες σου τις περνάς με μεγάλες συντροφιές, οι δικές σου έγνοιες απωθούνται σαν κακομαθημένα παιδιά στη γωνιά τους και ούτε που διαμαρτύρονται για την παραμέληση.
Μερικές φορές συνειδητοποιείς ότι η μεμονωμένη περίπτωση είναι αντιπροσωπευτική όχι απλώς μιας επαγγελματικής τάξης ή μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που η κρίση την πέτυχε στο φτερό, μόλις άρχιζε να βάζει τις βάσεις στην επαγγελματική και στην προσωπική ζωή. Πρόκειται για τη γενιά των "τριάντα κάτι και σαράντα κάτι", αυτών που δεν πρόλαβαν να σταθεροποιηθούν στη δουλειά, να ξεκινήσουν οικογένεια, να δημιουργήσουν. Αυτών που αισθάνονται παγιδευμένοι, αφενός στην οικονομική δυσπραγία και αβεβαιότητα και αφετέρου στην αίσθηση ότι είναι αργά για να αρχίσουν από το μηδέν, όπως μπορούν να κάνουν οι νεότεροι.
Στην περίπτωσή μου, εκφράστηκε από μια όμορφη κοπέλα γύρω στα τριάντα, που κατηγορηματικά απέκλεισε το ενδεχόμενο να κάνει παιδιά και διαπίστωσα με τρόμο ότι δεν είχα και πολλά πειστικά επιχειρήματα να της αντιτάξω. Πώς μπορείς να φέρεις παιδιά στον κόσμο, αν δεν είσαι σε θέση να τους εξασφαλίσεις τα αναγκαία; Πώς μπορείς να παραιτηθείς από τις στοιχειωδέστερες ανάγκες σου για να χτίσεις μια οικογένεια μέσα στη μιζέρια; Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι αυτή η κατάσταση θα τελειώσει νωρίς, πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης ισοδυναμούν με μια αιωνιότητα ανθρώπινου χρόνου. Αυτό που μπορείς να κάνεις στα 35 σου, ίσως στα 40 θα είναι ανέφικτο. Η βιολογία δεν σκαμπάζει από ρήτρες και επιτόκια.
Μέχρι εδώ νομίζω ότι τελειώνουν τα προφανή,κι όταν τα μάτια σου συνηθίσουν στην ομίχλη, αρχίζεις να διακρίνεις νέα σχήματα να διαμορφώνονται σιγά σιγά.
Σχεδόν δεν ξέρω πώς να μιλήσω γι'αυτά. Είναι τόσο απροσδιόριστα και δυσδιάκριτα, που φοβάμαι ότι θα διαλυθούν στα λόγια μου σαν όνειρα με το πρώτο φως.
Να, είναι που πολλοί άνθρωποι γίνονται καλύτεροι. Πολλοί διπλανοί μας άνθρωποι γλυκαίνουν, ημερεύουν, υποστέλλουν το θυμό, την απολυτότητα. Ακούνε, κοιτάνε στα μάτια, μιλάνε ανοιχτά, απλώνουν το χέρι, χαμογελάνε με ολόκληρο το χαμόγελό τους, μοιράζονται το πρόβλημά τους.
Νέοι άνθρωποι  αναπτύσσουν εκείνη την ευλογημένη εξωστρέφεια που μας καταξίωσε ως έθνος , γίνονται με αξιώσεις πολίτες του κόσμου, αναδεικνύοντας μια Ελλάδα ζωντανή και απροσκύνητη.
Κάποιοι άλλοι βγαίνουν από τον ατομικισμό και την αδιαφορία. Αντιλαμβάνονται ότι πολιτική δεν είναι μόνο αυτό που κάνουν κάποιοι εις βάρος σου, αλλά κι αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ για να τους σταματήσεις.
Μια χαμηλόφωνη αλληλεγγύη αναπτύσσεται εκεί που δεν την περιμένεις. Μεταξύ συναδέλφων, μεταξύ συγγενών και φίλων, μεταξύ αγνώστων.
Βλέπεις ακόμα έναν δημιουργικό οίστρο εκεί που δεν τον περιμένεις. Πολλοί άνθρωποι στο χώρο εργασίας τους υπερβαίνουν εαυτούς, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Πολλά μικρά θαύματα μέσα στην πιο αποκαρδιωτική κατάσταση που έζησε ποτέ ο τόπος μας.
Είναι σαν μικρά φωτάκια στο σκοτάδι. Μια μικρή φωτεινή όαση στο σκοτάδι. Γίνονται όλο και πιο πολλά κάθε μέρα. Δεν περνάει μέρα που να μην ανάψει στο δρόμο μου ένα απροσδόκητο φως.
Ας πούμε, σήμερα, τι έγινε σήμερα;
Μιλούσαμε με έναν φίλο για το βιβλίο που γράφει. Αν είχαμε συνεννοηθεί και με ρωτούσε τι βιβλίο θα ήθελες να διαβάσεις αυτή την εποχή, θα του έλεγα ότι θέλω ένα βιβλίο για την Αριστερά του χθες, του σήμερα και του αύριο, ένα βιβλίο "σκονάκι", να μου θυμίσει τα κλασικά, να με ενημερώσει για τα καινούρια, να με προετοιμάσει για τα μελλούμενα. Δεν είχαμε συνεννοηθεί, αλλά σε λίγο θα έχω στα χέρια μου ακριβώς αυτό το βιβλίο!
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι μόνο οι ευσεβείς πόθοι μιας μυλωνούς με ανίατη αισιοδοξία, αλλά είναι τόσο υπαρκτά στο μικρόκοσμό μου, όπως τα άλλα τα δυσάρεστα.
Σκέπτομαι πως αν ο ανεμόμυλος έχει ένα λόγο ύπαρξης από δω κι εμπρός, είναι να μαζεύει σπυρί σπυρί αυτό το σταράκι, όπου το βρίσκει.

Δέχομαι και προσφορές. Τα αλεστικά χαρισμένα!