Στον Θόδωρο Αγγελόπουλο

Μέσα στις ταινίες σου είδαμε τα λόγια των ποιητών μας. Είδαμε την αληθινή ομορφιά του τόπου μας, τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων του, μέσα στο χρόνο και πέρα από το χρόνο. Συναντήσαμε αυτά που η ιστορία μάς έκρυψε ντύνοντάς τα με χρώματα παρδαλά και στολίδια άχρηστα. Εσύ τα καθάρισες, τα άγιασες, με το γλυκό γκρίζο της πέτρας, με το μολυβί της σιγανής βροχής και το άσπρο το απέραντο του χιονιού. Αυτά τα τοπία ταίριαξαν με τα όνειρά μας, με τα όνειρα των ποιητών και τις ιστορίες των γερόντων.
Είδαμε το βλέμμα σου να πορεύεται σ' ένα ταξίδι που έγινε δικό μας, αν δεν ήταν από πάντα δικό μας. Δεν ξέρω αν μας πήρες τις ζωές να τις κάνεις εικόνες ή οι εικόνες σου ζωγράφισαν απ' την αρχή τις ζωές μας, μα μας επέστρεψες το είδωλο μιας ζωής που πάντα θέλαμε να ζήσουμε.
Ξεκινήσαμε μαζί σου στα νιάτα μας και ποτέ δεν βγήκες απ' το κάδρο μας, όσο κι αν θόλωσε η όρασή μας από παράσιτα άλλων κόσμων.
Μας συντρόφεψες στα δύσκολα μονοπάτια της ενηλικίωσης, των μεγάλων διαψεύσεων. Βρήκες έναν τρόπο να μας συμφιλιώσεις με την απώλεια, τη φθορά, τη ματαιότητα. Αυτόν τον πανάρχαιο τρόπο της ομορφιάς και της συγκίνησης.
Αρχές του '90. Βρεθήκαμε μπροστά στα γκρεμισμένα τείχη των ονείρων μας και κανείς δεν ήξερε πώς να θρηνήσει. Σαν τους δειλούς δεν βγαίναμε στο παράθυρο να αποχαιρετήσουμε τη δική μας Πόλη που χάθηκε για πάντα. Και μόνο μπροστά στα δικά σου μετέωρα πλάνα ήρθαν τα δάκρυα της κάθαρσης.
Σήμερα που φεύγεις πιο πολύ σου χρωστάμε αυτά τα δάκρυα και στα αποδίδουμε με σεβασμό.