Τεστ αφωνίας

Το τελευταίο διάστημα, μια σοβαρή λαρυγγίτιδα με κατέστησε πιο άφωνη κι από ψάρι. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι η φωνή είναι πολύ πιο σημαντική από όσο πιστεύει ο πολύς κόσμος. Έμπαινα στην τάξη και προσευχόμουν να μη χρειαστεί να βάλω τις φωνές. Έτσι, φρόντιζα να είμαι πολύ διαλλακτική και φιλική, να μην ελέγξω αν έχουν κάνει εργασίες κι αν έχουν διαβάσει, ώστε να μην μπω στον πειρασμό να γκαρίξω και ακουστεί αυτός ο πνιγμένος βρυχηθμός που ήταν πια η φωνή μου. Σαν λιοντάρι που πάει να κατατροπώσει τη ζούγκλα και ξαφνικά ακούγεται σαν βραχνιασμένο γατί. Μια χαψιά θα το κάνουν τα θηρία.
Πώς κάνεις μάθημα χωρίς φωνή; Εξαρτάται. Από την τάξη, το μάθημα και τις ικανότητές σου στην παντομίμα. Εγώ το τρίτο δεν το έχω εξασκήσει. Να σκεφθείτε ότι προσπαθούσα να κάνω μια άσεμνη χειρονομία στους συναδέλφους που δήλωναν ευτυχείς από την αφωνία μου, και δεν ήξερα να την κάνω σωστά! Πήρα μερικά μαθήματα από μερικούς πρόθυμους, αλλά πάλι η χειρονομία μου ήταν πιο ασυνάρτητη κι από τα ελληνικά εκείνου του αξέχαστου Γκμοχ. Κάτι σαν: "Να πάτε όλους πηδήσετε"
Επομένως, αφού δεν τα κατάφερνα στη στοιχειώδη μιμόγλωσσα που την ξέρει κι ο τελευταίος καμένος χούλιγκαν, τι ελπίδες είχα να ανταποκριθώ στο υψηλό γλωσσικό επίπεδο ενός Σοφοκλή, ενός Ευριπίδη; Πώς να δείξεις με χειρονομίες το "έρως ανίκατε μάχαν" ή το "εγώ είμαι η Ελένη, μια καλή και τίμια γυναίκα, με παρεξηγήσατε...";
Κατέφυγα λοιπόν στη βοήθεια των μαθητών μου. Ό,τι και να πεις για τους μαθητές είναι οι μόνοι που δεν πανηγύρισαν με την αφωνία μου. Αν και στην τάξη επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή-γιατί και οι ίδιοι "παρασύρονταν" και ψιθύριζαν σαν κι εμένα- στην πραγματικότητα δούλευε σαν κυψέλη. Ανέπτυξα μια πολύ εποικοδομητική αλληλογραφία με τον καθένα χωριστά, περνώντας από θρανίο σε θρανίο. Ένα ιδιότυπο chat με τα δικά τους δεδομένα. Έτσι ο καθένας είχε την ευκαιρία να μου απαντήσει σε ερωτήσεις φτιαγμένες στα μέτρα του και να ανεβάσει το σκορ του, ανάλογα με τη γρηγοράδα και την αποτελεσματικότητά του στο γραπτό λόγο. Ευτυχώς η αφωνία τελείωσε πριν να μεθοδευτούν επιβραδυντικές τακτικές.
Εντάξει με τους μεγάλους του λυκείου, αν εξαιρέσουμε κάτι χεράκια που πονούσαν από το γράψιμο, καλά τα πήγαμε. Με τα πρωτάκια στην ιστορία τι κάνουμε που, αν δεν μου κάνουν 20 ερωτήσεις τη μέρα, μαραζώνουν; Ε, μ' αυτά κατάλαβα πως δεν είναι και τόσο απαραίτητο τελικά το βασικό εργαλείο της φωνής για έναν δάσκαλο με πρόθυμους μαθητές. Ο πίνακας έγινε πεδίο ανταλλαγής πληροφοριών, αποριών, σπαζοκεφαλιών. Ένα γήπεδο έγινε που όλοι έπαιζαν μπάλα και εγώ παρακολουθούσα σαν λουφαδόρος προπονητής.
Η αφωνία μου, λοιπόν, ήταν μια δοκιμασία για τους καλούς μου συναδέλφους, τον άντρα μου-που ακόμα με προτρέπει να μη μιλάω, ανησυχώντας προφανώς μην ξανακυλήσω- αλλά κυρίως για μένα την ίδια. Μου έδειξε ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο στη σχολική τάξη και τίποτα αδοκίμαστο.
Αρκεί να ξέρεις από μπάλα.