Kώστας Γαρύφαλλος: Ηχώ Εικόνες Είδωλα...Κάπου στην Άνδρο

Αυτό το καλοκαίρι μας χρωστάει ακόμη, ευτυχώς, ωραίες στιγμές. Μια από τις καλύτερες, το βιβλίο του ζωγράφου, Κώστα Γαρύφαλλου: "ΗΧΩ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΙΔΩΛΑ",των εκδόσεων ergo που παρουσιάστηκε προχθές στο καφέ του Μουσείου Γουλανδρή, και είχα την τύχη να ξεφυλλίσω πρώτη κι από το συγγραφέα του.
Σ' αυτό το λεύκωμα περιέχονται φωτογραφίες και πίνακες του συγγραφέα, αλλά και ποιητικά κείμενα μεγάλων λογοτεχνών, αντλημένα από τα διαβάσματά του και ορισμένα δικά του, όλα με κέντρο αναφοράς τον τόπο μας, το νοτιοανατολικό κομμάτι της Άνδρου, την περιοχή του δήμου Κορθίου. Περιέχεται επίσης μια εισαγωγή του Μανώλη Γλέζου, απόλυτα εναρμονισμένη με την ποιητική δύναμη των εικόνων και των ήχων του λευκώματος, που εκπορεύεται από τον ίδιο έρωτα της κυκλαδίτικης γης και της θάλασσας.
Αυτό το βιβλίο είναι και δεν είναι του Γαρύφαλλου που ξέρω, του φίλου, συναδέλφου , που με πολλούς τρόπους συμπορευτήκαμε εδώ και πάνω από 20 χρόνια.
Είναι δικό του, γιατί μόνο αυτός παραμένει ερωτευμένος αγιάτρευτα με τη γενέθλια γη, που όλους τους άλλους ιθαγενείς κατά καιρούς μας απο-γοήτευσε, αν και ποτέ δεν πάψαμε να την αγαπάμε. Σ' αυτό λοιπόν τον υψηλής αισθητικής τόμο-εκδοτικό εγχείρημα απονενοημένο και εξίσου κεραυνοβολημένο από τον ίδιο έρωτα- περιέχεται η "κρεβατοκάμαρα" αυτού του αγιάτρευτου ειδυλλίου. Όλες οι πικάντικες λεπτομέρειες: συναντήσεις κρυφές, σκοτεινές φωλιές, μυστικά περάσματα, καμπύλες, εσοχές, ύψη, βάθη, ρωγμές, ισώματα, γεύσεις, χρώματα, αγγίγματα,ήχοι.
Μα, ζω εγώ σ'αυτό τον τόπο; Μήπως είναι η ματιά του ζωγράφου που περνάει και μετουσιώνει το τοπίο σε ουτοπία ονείρων και ονειροπολήσεων; Μήπως αυτή η Άνδρος των φωτογραφιών ξεπήδησε από την άλλη των πινάκων του, σε μια μυστηριακή ανάποδη αντιγραφή της φύσης από την τέχνη; Δεν γνωρίζω, αλλά θα δανειστώ αυτή την οπτική γωνία στις περιπλανήσεις μου από δω και μπρος στη γενέθλια terra incognita.
Υπάρχει όμως κι ένα στοιχείο του λευκώματος που δεν είναι του Γαρύφαλλου που ξέρω: Τα κείμενά του, πεζά και ποιητικά. Τα ρίχνει μέσα, εδώ κι εκεί, ανυπόγραφα, σαν λεζάντες στους πίνακες, σαν διακοσμητικά αντικείμενα, που μπορείς και να τα προσπεράσεις, προσηλωμένος στις εικόνες που δεσπόζουν. Κι όμως, έτσι και τραβήξουν την προσοχή σου, κλέβουν την παράσταση σαν τους κομπάρσους που περνάνε βουβοί στη σκηνή και με ένα βλέμμα, μια κίνηση, επισκιάζουν τους μεγάλους πρωταγωνιστές.
"Το ποτάμι ορμητικό
πήγαινε προς τη θάλασσα
Μέχρι που κάποιος το πέρασε.
(Από καιρό το προσπαθούσε
με θυσίες, μόχθο και συστολή).
Αυτομάτως το ποτάμι τη θάλασσα ξέχασε
άλλαξε πορεία.
Τώρα εκβάλλει στις πηγές του."
Αυτή η αντιστροφή, η πορεία προς τις πηγές είναι,κατά τη γνώμη μου, το μότο της πολύμορφης αυτής ποιητικής συλλογής, ας γίνει τώρα και δικός μας δρόμος που διψάσαμε στην ξηρασία των καιρών.

ΥΓ: Σ' ευχαριστούμε, Παναγιώτη Αναστασόπουλε, εκδότη και κοινωνέ της ίδιας "λωλάδας" με τον συγγραφέα για το νησί, που μας χάρισες κάτι τόσο όμορφο, για να ημερέψουμε αυτό το άγριο καλοκαίρι.