Sunday, August 22, 2010

Προετοιμασία για το Σεπτέμβριο


Μαθαίνω ότι μαζεύεστε όλοι στις παραλίες με κιθάρες, ανάβετε κεράκια, τα αφήνετε στο κύμα να τα ταξιδέψει και ανηφορίζετε όλοι μαζί πάλι για το ταφείο να γκρεμίσετε τη βαριά σιωπή του με τα τραγούδια σας. Η επανάσταση των μικρών. Των θυμωμένων. Των ανυπόταχτων στις τελεσίδικες απώλειες. Συνασπίζεστε εναντίον όσων μεγάλων ζουν, καταργώντας τη φυσική σειρά, συνωμοτείτε κατά του τυπικού πένθους, εσείς πενθείτε με ερωτικά τραγούδια και αστεία, με λουλούδια και κεράκια. Ακόμα και οι τελετές σας είναι καταφατικές προς τη ζωή, ανέγγιχτες από το θάνατο.
Εμείς πάλι συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως συνεχίζουμε να ζούμε, με λίγη θλίψη υποδόρεια, που αρνείται να κρυφτεί εντελώς και μας βάζει τρικλοποδιά εκεί που δεν το περιμένουμε, στη μέση του γέλιου, στο βυθό καθώς χανόμαστε πίσω από τα ευκίνητα ψαράκια, στις παρέες του καλοκαιριού που έχουν εξορίσει δια ροπάλου κάθε γκρίζα σκιά.
Εμείς είμαστε μόνοι. Δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα της μη προσαρμογής στο αναπότρεπτο. Πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα της ώριμης αντιμετώπισης, να δείχνουμε δυνατοί και συγκρατημένοι. Απαγορεύεται η διάλυση, η απόγνωση, η εμμονή στη θλίψη, το πένθος που δεν δικαιολογείται τυπικά.
Μας μένουν μόνο οι αποχές, ομαδικές και ατομικές, από πανηγύρια και εύθυμες συντροφιές. Μας μένουν κάτι βλέμματα που είχαμε να ανταλλάξουμε από τότε που κοιταζόμασταν στα μάτια, αναζητώντας όσα δεν θέλαμε να κρύψουμε στα λόγια.
Κοντεύουν οι μέρες που θα ανοίξουμε. Πρώτη φορά που αυτή η προοπτική δεν μου δίνει χαρά. Πρώτη φορά που φοβάμαι λιγάκι. Το προαύλιο, τις αίθουσες, το γήπεδο του μπάσκετ, τα πρόσωπά σας, τα λόγια μας,το πρώτο μάθημα, το δεύτερο...
Ίσως όμως να είναι καλύτερα για μας. Στο χώρο αυτό θα μας δείξετε να περνάμε μέσα από το πένθος ανηφορίζοντας προς τη χαρά της ζωής, όπως μόνο εσείς ξέρετε να κάνετε. Θα μας διδάξετε τι σημαίνει στην πράξη αυτή η ωραία φράση του Χαλίλ Γκιμπράν που σας βάλαμε στο fb:
Θέλετε να μάθετε το μυστικό του θανάτου; Αλλά πώς θα το βρείτε αν δεν το γυρέψετε μέσα στην καρδιά της ζωής; Αν θέλετε πραγματικά να αντικρίσετε την ψυχή του θανάτου, ανοίξτε την καρδιά σας ολάκερη στο σώμα της ζωής. Γιατί η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα, καθώς ο ποταμός κι η θάλασσα είναι ένα.

7 comments:

meril said...

Αχ... τι δύσκολο δύσκολο που είναι να σου κάνει μπαμπεσιές και προδοσίες το θέρος....
το περίμενες
πώς και τι το περίμενες...
και βγήκε να σου χει αφήσει τη γεύση στυφή...
τώρα άλλο δε σου μένει
παρά να ονομάσεις θέρος το φθινόπωρο και το χειμώνα
μέχρι να βάλει η ζωή γλυκάδα
και ισορροπήσει η ζυγαριά

και η ζωή φιλενάδα μου -που μου λείπεις κιόλας πολύ-
θα ναι εκεί στα μάτια που θα κοιτάς

gyristroula2 said...

Ακριβώς έτσι,μεριλού. Κι εμένα μου λείπεις (-ετε), αν και δεν είμαι καλή παρέα αυτό τον καιρό.

Θανασης Ξ. said...

Καλό φθινόπωρο Αναστασία. Τα κακά σας μαντάτα πριν λίγο καιρό, μας έκαναν όλους να αναρωτηθούμε πάλι. Δεν μπορείς να τα βάλεις με κάποια πράγματα τελικά...

Θερσίτης said...

Δύναμη σε όλους σας εκεί. Ιδίως στα παιδιά που είναι αμάθητα σε τέτοια χαστούκια, γυριστρούλα.

gyristroula2 said...

Θανάση, επίσης καλό φθινόπωρο (την βελτίωσες την ευχή κατά τι...)
Ελπίζω να ξεκουράστηκες, τουλάχιστον.
Βλέπεις κι εγώ προετοιμάζομαι με τον τρόπο μου για τα δύσκολα...

gyristroula2 said...

θερσίτη μου, επίσης. Κι εμείς παίρνουμε δύναμη από αυτά, μην το ξεχνάς.

sgouro said...

Μη χάνεις το κουράγιο σου μωρέ Ανεστασία...η ζωή θα βρει τον τρόπο να προχωρήσει , το ξέρεις
Τα παιδιά θα σου δείξουν τον δρόμο...όπως πάντα.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...