Ήταν το στέκι της γενιάς μας και της παρέας μας. Ένα μικρό μπαράκι, το Δόλωμα, κολλημένο πάνω στο εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, δίπλα στην ομώνυμη παραλία του Γιαλού. Ένα αμαρτωλό εκκλησάκι. Ένα αγιασμένο μπαράκι.
Στέγασε τις πιο όμορφες καλοκαιρινές βραδιές μας, για πάνω από 30 χρόνια. Στα πέτρινα τραπεζάκια του απιθώσαμε μαζί με τα ποτά μας, τις αγωνίες της νιότης μας, τους έρωτες, τις μεγάλες μας ουτοπίες. Χτίσαμε φιλίες πάνω στις άσπρες πεζούλες που ακόμα μας κρατάνε. Ακούσαμε μουσικές, είπαμε τραγούδια, που ακόμα μας προστατεύουν από το θόρυβο που πληθαίνει γύρω μας. Γελάσαμε, πολύ γελάσαμε, τόσο που γέμισαν οι τσέπες μας και μας φτάνει για τα επόμενα 100 σκυθρωπά χρόνια. Δίπλα στη σκοτεινή θάλασσα μπορέσαμε ακόμη και να ξεκλέψουμε χρόνο από την παρέα και το σαματά για λίγες κλεφτές συνευρέσεις με το υγρό σκοτάδι της, που καθρέφτιζε όσα δεν μπορούσαμε ή δεν θέλαμε να μοιραστούμε. Μας είδε να μεγαλώνουμε, να γαληνεύουμε κι ακόμα να βρισκόμαστε, ζευγαρωμένοι πια και κατασταλαγμένοι, μα κατά βάθος για πάντα κρυφοί νοσταλγοί της ίδιας ουτοπίας. Έστω με την ψευδαίσθηση μιας νιότης που δεν έλεγε να μας αφήσει, μιας εφηβείας που δεν λέγαμε να την αφήσουμε.
Μετά το αφήσαμε, μας άφησε;
Τι έγινε ακριβώς; Κάποιοι κατήγγειλαν την πλημμελή αποχέτευση, βρέθηκαν άλλα στέκια πιο...οικολογικά, πιο κοσμικά, λιγότερο επιρρεπή σε επιστροφές παντός τύπου;
Δεν θυμάμαι. Δικαιούμαι κι εγώ να ξεχνάω πότε πότε...
Πέρυσι, ο νυν δήμαρχος και ιδρυτικό μέλος της παρέας εκείνης έβαλε να το φτιάξουν, γιατί ανήκει στο δήμο, το έβαψαν, το στόλισαν και κάναμε ένα πάρτι να γιορτάσουμε την αναβίωση. Ήσυχο πάρτι, για ήσυχους και ντροπαλούς μεσήλικες. Μοιάζαμε να παίζουμε τους παλιούς εαυτούς μας και να μας έρχονται λίγο στενά τα κοστούμια. Είχαν έρθει καινούριοι φίλοι που έμοιαζαν να το απολαμβάνουν περισσότερο. Και τα παιδιά μας ενέσκηψαν με την παρέα τους να δουν πώς τη βρίσκουν οι γέροι τους και να πιουν και κανένα καθαρό ποτό τζάμπα. Οι φίλοι με τις ωραίες φωνές και τις κιθάρες μας κράτησαν όλους εκεί, μικρούς και μεγάλους, παλιούς και καινούριους.
Δεν το επαναλάβαμε. Δεν λειτούργησε ξανά.
Φέτος είχα σκοπό να το ψάξω το θέμα.
Πηγαίνοντας για το πρώτο μου μπάνιο εκεί, το βρήκα λεηλατημένο. Με πέτρες είχαν σπάσει όλα τα μικρά παραθυράκια της πρόσοψης. Τα άσπρα τραπεζάκια ήταν γεμάτα χώματα και πέτρες. Ο Δήμος έβαλε και κάρφωσαν τη τζαμαρία με κόντρα πλακέ. Το έκανε αποθήκη. Τέλος.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να καθαρίζεις με τη νοσταλγία και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Πετροβολώντας. Ευχαριστούμε, γνωστοί και άγνωστοι συντοπίτες μας, που μας παραδίδετε αθώους και αγέραστους, χωρίς μνήμη, στους καιρούς που έρχονται.
Eίμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. που λέει κι ο δικός μας ποιητής.
11 comments:
Αχ Γυριστρούλα μου, την είδα με τα μάτια μου αυτή τη θλίψη και... δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Τι να κάνουμε; πράγματα τελειώνουν, πράγματα αρχίζουν.. "να κυλάει ο μύθος" που λέει και η Μέριλ. Ας μένουμε "αθώοι και αγέραστοι", όπως λες, για να φτιάχνουμε καινούρια΄στέκια, τα παλιά έτσι κι αλλιώς τα κρατάμε στην καρδιά μας...
καλό μήνα και καλή σχολική χρονιά!
Ευχαριστώ πολύ, Αγγέλα. Το Δόλωμα όμως είναι το πιο όμορφο μέρος του Γιαλού, δεν βρίσκεις εύκολα κάτι τέτοιο. Θα δούμε...κάτι θα γίνει...
Πήγα να γράψω "τυχεροί που ήσαστε", αλλά φτάνοντας στο τέλος έχω να πω "τι άτυχοι που είστε, μια και ζήσατε αυτό το ξεθεμέλιωμα της βιωμένης νιότης". Γιατί ξέρεις καλά πως το παρελθόν είναι συνδεδεμένο με τόπους, στέκια, χρώματα, μυρωδιές, βλέμματα.
Η απώλεια τελικά είναι πολλών ειδών πονάει όμως ίδια...
Το "κάτι θα γίνει" πάει να πει υπάρχει ακόμα ελπίδα;
Να τους πεις "έχω μια φίλη που δεν το πρόλαβε.... Αφήστε να το γνωρίσει πριν χαθεί..."
Όμως ό,τι και να γίνει (που μακάρι) δύσκολα θα γυρίσει πίσω ό,τι έφυγε
Είναι κρίμα να καταστρέφονται έτσι τα μέρη που δημιούργησαν τις αναμνήσεις σας. Απορώ πάντως που συμβαίνουν και σε τόπους μικρούς αυτά. Υποτίθεται ότι εσείς εκεί γνωρίζεστε όλοι μεταξύ σας και οι αδικίες και η κακοδιαχείριση της γης, των παραλιών κτλ ακούγονται πολύ. Ειδικά από τη στιγμή που ο δήμαρχος ήταν γνωστης.
Καλό μήνα και καλή σχολική χρονιά!
Χμ, γυριστρούλα μου, αυτές οι αναβιώσεις μόνο τη μελαγχολία επιτείνουν... δε λέω βέβαια να αφήσετε το μέρος να ρημάξει, αλλά καμιά προσπάθεια επαναφοράς του δε θα έχει αποτέλεσμα. Και όλα ίδια να ξαναγίνουν, ο χρόνος έχει αλλάξει, εσείς έχετε αλλάξει επίσης. Καλύτερα κάτι διαφορετικό παρά το ξέφτισμα των αναμνήσεων - άσε που έχετε απόθεμα για 100 χρόνια όπως λες : )
Φιλιά, καλή σχολική χρονιά να έχουμε !
Έτσι είναι, θερσίτη, αλλά στην πραγματικότητα τίποτε από όσα ζήσαμε δεν μπορεί να μας ξεθεμελιώσει κανείς. Μεριλού, αυτό είναι ένα θαυμάσιο επιχείρημα! Όλοι αυτοί που δεν το πρόλαβαν, το δικαιούνται. Δεν μας ανήκει και δεν οφείλει να πεθάνει μαζί με το παρελθόν. Είναι ένας ωραίος χώρος...παραγωγός ονείρων, αναμνήσεων...γιατί να τον στερηθούν οι επόμενοι;
Ούτε εγώ πιστεύω στις αναβιώσεις, αφηγήτρια και μέριλ, δεν γίνεται να ξαναμπείς στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά, αλλά και το καινούριο ποτάμι ωραίο είναι. Άλλωστε εκείνη η βραδιά άρεσε πιο πολύ σε όσους δεν είχαν πάει ποτέ πριν στο μπαράκι αυτό.
Τα μικρά μέρη, ndn μου, δεν είναι αγγελικά πλασμένα. Το Δόλωμα ίσως να ενοχλούσε τον κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό, ίσως, ποιος ξέρει, να προκάλεσε με την ομορφιά του κάποια άγρια ένστικτα.
Καλή χρονιά σε όλους σας, συναδέλφους και μη, άλλωστε με μας που μπλέξατε είναι σαν να αρχίζει η...μπλογκική χρονιά μαζί με τη σχολική.
Μήπως θα μπορούσε ο Δήμαρχος να με διορίσει φύλακα του χώρου? Θα δείξω θάρρος, αυταπάρνηση,γενναιότητα,θα γαυγίζω τους κακούς και θα σερβίρω και τα ποτά.( και μην ακούσω τίποτα για τους σκύλους της περιοχής γιατί αυτοί είναι μέχρι να τρομοκρατούν τις γάτες)
Δίνε μου ιδέες εσύ Γιώργο! Πώς το λένε μην τάξεις τ'άγιου κερί και της γυριστρούλας...εθελοντική φύλαξη;
Καλημέρα.
Περαστικός από το μπλογκ σου, μου άρεσε ο τρόπος που διηγήθηκες τη μελαγχολική αυτή ιστορία με τη θλιβερή σημερινή κατάληξη.
Το παρεκκλήσι/μπαράκι, "αγιασμένο" το αποκαλείς (σίγουρα από τα νεανικά βιώματα). Και η εκκλησία, "αμαρτωλή" (εδώ η εξήγηση του επιθέτου δεν προκύπτει από το κείμενο, εκτός αν εννοείς τις αμαρτίες των θαμώνων του παρακείμενου μπαρ).
Μου' φερε στο μυαλό κάτι από "Σινεμά ο Παράδεισος".
Νοσταλγία και ίσως κι αρκετή πίκρα.
Φιλικά,
Ιρλανδός
Καλώς όρισες στον ανεμόμυλο, Ιρλανδέ, που είσαι και προσεκτικός αναγνώστης. Πράγματι δεν αιτιολογώ τους χαρακτηρισμούς. Το εκκλησάκι λοιπόν έχει "αμαρτήσει" γειτονεύοντας τόσα χρόνια με τις νύχτες των νεαρών και λιγότερο νεαρών θαμώνων, αλλά και το μπαράκι έχει αγιάσει γιατί όσο να 'ναι όλο και κάποια ευλογία φτάνει μέχρι εκεί από την εκκλησία, που λειτουργείται κανονικότατα.
Πάντως και τώρα που είναι κλειστό το μπαράκι, η εκκλησία είναι χώρος για ραντεβουδάκια, γιατί είναι απόμερη.
Post a Comment