Αναδημοσιεύω σήμερα από το μπλογκ του vagnes ένα συγκλονιστικό κείμενο.
Μια έκκληση για βοήθεια ενός πατέρα που ο γιος του έχει παγιδευθεί στον εφιάλτη των ναρκωτικών και μαζί του και η υπόλοιπη οικογένεια. Ο πατέρας είναι ο μόνος που αντέχει ακόμα. Και είναι μόνος. Σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται σύγχρονο, με πολιτική πρόνοιας, με ενδιαφέρον για τους νέους και την οικογένεια. Όταν όμως αυτή η οικογένεια λυγίσει από τα προβλήματα, γυρνάει και δεν βλέπει κανένα δίπλα της. Το κράτος πρόνοιας είναι μια μαγική εικόνα, που εξαφανίζεται ακριβώς, όταν την έχεις ανάγκη.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η αναδημοσίευση μπορεί να κάνει κάτι, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να παρέμβουμε ως διαδικτυακή κοινότητα. Μετά και από το παράδειγμα της Αμαλίας, νιώθω ότι πρέπει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, πιο πρακτικοί.
Ζητούνται ιδέες επ' αυτού...
Να, το κείμενο-έκκληση:
"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.
Είμαστε μια διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Όποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάματα και φεύγει.
Μόνος εγώ, με την βαριά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, για φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γιό μου. Δεν ξέρω πια λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μόνο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".
Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν αντέχει, δεν φταίει.
Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρει λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα για μένα: Όχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?
4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.
Έχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγει στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, για να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γράφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ίντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.
Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πια, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.
Ενώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθήστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθήστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.
Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στείλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πια κανείς. Ούτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.
Βοηθήστε μας
Ενας Πατέρας"
Μια έκκληση για βοήθεια ενός πατέρα που ο γιος του έχει παγιδευθεί στον εφιάλτη των ναρκωτικών και μαζί του και η υπόλοιπη οικογένεια. Ο πατέρας είναι ο μόνος που αντέχει ακόμα. Και είναι μόνος. Σε ένα κράτος που θέλει να λέγεται σύγχρονο, με πολιτική πρόνοιας, με ενδιαφέρον για τους νέους και την οικογένεια. Όταν όμως αυτή η οικογένεια λυγίσει από τα προβλήματα, γυρνάει και δεν βλέπει κανένα δίπλα της. Το κράτος πρόνοιας είναι μια μαγική εικόνα, που εξαφανίζεται ακριβώς, όταν την έχεις ανάγκη.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η αναδημοσίευση μπορεί να κάνει κάτι, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να παρέμβουμε ως διαδικτυακή κοινότητα. Μετά και από το παράδειγμα της Αμαλίας, νιώθω ότι πρέπει να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, πιο πρακτικοί.
Ζητούνται ιδέες επ' αυτού...
Να, το κείμενο-έκκληση:
"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.
Είμαστε μια διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Όποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάματα και φεύγει.
Μόνος εγώ, με την βαριά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, για φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γιό μου. Δεν ξέρω πια λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μόνο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".
Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν αντέχει, δεν φταίει.
Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρει λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα για μένα: Όχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?
4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.
Έχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγει στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, για να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.
Γράφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ίντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει.
Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πια, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.
Ενώστε τη φωνή σας για την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθήστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθήστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.
Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στείλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.
Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πια κανείς. Ούτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.
Βοηθήστε μας
Ενας Πατέρας"
