Εφεδρείες κάτω απ' την πανσέληνο του Αυγούστου.

Τελειώνει ένα καλοκαίρι γεμάτο ένταση και απρόοπτα στο χώρο της εκπαίδευσης. Αφήνει συναδέλφους της τεχνικής με αβέβαιο ή ανύπαρκτο μέλλον στο δημόσιο σχολείο, συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων με την ψυχή στο στόμα από τα σκοτσέζικα ντους του υπουργείου, κάποιους άλλους να φεύγουν πρόωρα, διωγμένοι από τις δυσμενείς εργασιακές εξελίξεις και εμάς που απομένουμε να προσπαθούμε να καταλάβουμε σε τι σχολείο θα βρεθούμε το Σεπτέμβριο.


Το στοίχημά μου προσωπικά ήταν να μαζέψω δυνάμεις. Ποτέ άλλοτε δεν το χρειαζόμουν αυτό. Πάντα ένιωθα έτοιμη να αρχίσω την καινούρια χρονιά στις 30 Ιουνίου. Το μικρό μυστικό μου θαύμα να μην με κουράζει η δουλειά μου, να μην τη βαριέμαι ποτέ, να μην με τρομάζει ποτέ το τέλος του καλοκαιριού, κινδύνεψε σοβαρά στα νύχια του τέρατος που λυμαίνεται εδώ και τρία χρόνια τον τόπο μας και τις ζωές μας. Ένιωθα ανέτοιμη, ψυχικά κουρασμένη, ευάλωτη σε κάθε επίθεση που δεχόμασταν, σε κάθε αρνητικό σχόλιο, σε κάθε κανιβαλικό κοινωνικό αυτοματισμό. Άρχισα για πρώτη φορά να κοιτάω τη νομοθεσία της συνταξιοδότησης, ενώ μέχρι τώρα με έπιανε δυσανεξία και στο άκουσμα της λέξης σύνταξη. Πιο πολύ από όλα με εξουθένωνε η ιδέα ενός σχολείου χαρακωμάτων, "οι ξενόγλωσσοι και εμείς, οι θεολόγοι και εμείς, οι ασεπίτες και εμείς, εμείς και οι νέοι" , μια εφιαλτική διελκυστίνδα που θα συμπαρασύρει ό,τι απέμεινε από το δημόσιο σχολείο.

Αυτός ο Αύγουστος όμως μου επιφύλασσε και κάτι καλό προς το τέλος του: τη χθεσινή βραδιά με την πανσέληνο, στα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα. Μια παρέα από τα παλιά,η πιο αγαπημένη των θρανίων, που 21 χρόνια τώρα κρατάει δεσμούς και ζωντανεύει μνήμες ξεγνοιασιάς, ξαναβρέθηκε και μου θύμισε πώς ήταν παλιά το δημόσιο σχολείο. Τι κληρονομιά άφησε  παρά τις ελλείψεις του.  Όλα αυτά για τα οποία δέσαμε τη ζωή μας με αυτό το  σχολείο ήταν εκεί, γύρω από ένα τραπέζι με μπίρες και σουβλάκια, δίπλα σε ανυποψίαστες παρέες τουριστών και ντόπιων θαμώνων.Τα λόγια, οι σκέψεις, οι επιλογές, τα όνειρα, τα σχέδια, τα διαβάσματα, οι αγωνίες και τα ερωτήματα αυτών των νέων ανθρώπων, που ο καθένας τους ακολούθησε μια διαφορετική πορεία ζωής, είχαν τον ίδιο κοινό παρονομαστή, μια πνευματική και ηθική ευρωστία, αφύσικη για "τους καιρούς αυτούς τους σακάτικους".
Γύρισα στο σπίτι περπατώντας σταθερά και ανάλαφρα, παρά τις μπίρες και τη βαριά πανοπλία που κονόμησα εκεί κάτω από το φεγγαράκι το αυγουστιάτικο.
Συνεχίζουμε τώρα!

ΥΓ:  Η φωτογραφία είναι της Ιωάννας Δ. Μωράκη


.