Κρέμα-σοκολάτα

-Εγώ είμαι φράουλα!
-Όχι, εγώ είμαι φράουλα, εσύ είσαι λεμόνι!
Πώς να τους πεις χωρίς προσχήματα πόσο άσπρη και γαλατένια είναι η μια και πόσο σκούρο καθαρό σοκολατί η άλλη. Η αλήθεια δεν τους άρεσε ποτέ έτσι σκέτη.
Ούτε τα φρούτα τους άρεσαν σκέτα κι άντε να βάζεις στην πορτοκαλάδα στολίδια για να μοιάζει με κοκτέιλ και να εφευρίσκεις κάθε φορά έναν άλλο συνδυασμό στη διακόσμηση, για να προσελκύσεις το ενδιαφέρον τους.
 Τα αρχαία, πάλι, δεν τους άρεσαν ούτε σκέτα ούτε ανάμικτα, και κάθε φορά που τους έκανα μάθημα έβρισκαν όλες τις σκανταλιές μαζεμένες, για να με τυραννήσουν, ώσπου μια μέρα, πήρα τον Εμπειρίκο κι άρχισα να τον διαβάζω μεγαλόφωνα. Κατατρόμαξαν και ησύχασαν...για λίγο.
Φέτος μου ζήτησαν να κάνουμε ιστορία. Στρώθηκαν σαν μαθήτριες και ρώταγαν το ένα και το άλλο. Έχουμε μείνει στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου και θα μας χρειαστεί καμιά δεκαετία, όπως πάμε, για να καλύψουμε την ύλη.

Ραντεβού στην αυλή, κορίτσια, το άλλο καλοκαίρι.
Μέχρι τότε,  κρέμα στο Παρίσι, σοκολάτα στο Λονδίνο και σκέτο λεμόνι εδώ.