Είναι 20 Οκτωβρίου και δεν έβρεξε ακόμα. Μια ψιχάλα μόνο πριν από δυο μέρες. Όλα φρυγμένα από τη διαρκή ζέστη μισού χρόνου σχεδόν περιμένουν τη δροσιά της βροχής. Κι εγώ ξαφνικά πήρα πάνω μου και τη δική σου αγωνία. Ποτέ δεν ήταν αρκετή για σένα η βροχή. Πάντα έλεγες πως δεν φτάνει, ακόμα κι όταν ο ποταμός πλημμύριζε και το νερό έτρεχε μέχρι τον Αύγουστο. Τώρα ξεκουράζεσαι για πάντα κάτω από τη γη. Την ίδια γη που κανάκεψες κι ανάστησες ατέλειωτες φορές στη ζωή σου. Μερικές φορές τη ζήλευα που της έδινες τόσα πολλά. Τώρα μου άφησες την έγνοια της: Πότε θα βρέξει; Τι θα γενούμε με τόση αβροχιά; Όλες οι άλλες έγνοιες μου συμπυκνώθηκαν σ' αυτό το πανάρχαιο μεταφυσικό ερώτημα. Περιμένω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος ν' αναστήσω κι εγώ λίγη από τη χαρά σου, όταν έβλεπες τη βροχή.
Αύριο λένε πως θα βρέξει...
4 comments:
κάπως έτσι μεγαλώνουμε....
με την αποδοχή της κληρονομιάς...
κάπως έτσι βρίσκει η ψυχή το δρόμο κι ησυχάζει
όλα όπως από πάντα
Τι ωραίο κείμενο Αναστασία...φέρνει μέσα του όλη την μελαγχολία και την αμφιθυμία του Φθινοπώρου.
Στις τόσες διαδρομές που νοηματοδοτούν τη ζωή μας, στους τόσους τρόπους να πλουτίζουμε την όρασή μας, τις αισθήσεις μας, η συνομιλία μας με τις απουσίες. Αβάσταχτες, καμιά φορά, μας βοηθάνε να βαστάμε πιο γερά τη ζωή στα χέρια μας.
Να είστε καλά στο όμορφο νησί σας, με κάθε καιρό.
Σπουδαιο κειμενο απο εναν σπουδαιο Ανθρωπο
Post a Comment