Μέρα της ποίησης σήμερα και βρεθήκαμε να τη γιορτάζουμε εντελώς αντιποιητικά με τα παιδιά της Γ΄λυκείου. Διαγώνισμα στην έκθεση, έξω τύμπανα και πρόβες παρέλασης, μέσα σκυμμένα κεφάλια και αγώνας δρόμου των μολυβιών με το χρόνο.
Μπροστά μου το βιβλίο λογοτεχνίας της Γ' Λυκείου. Ρίχνω μια ματιά στις πρώτες σελίδες. Ποιήματα της μεταπολεμικής περιόδου, γνωστά, αγαπημένα, τριμμένα λιγάκι από την πολλή χρήση, μα ωστόσο πολύ ανθεκτική η μαγεία τους. Σχεδόν πολλαπλασιασμένη επί τον αριθμό των εφήβων αναγνωστών τους. Προστιθέμενη αξία κάθε απόπειρα ξεκλειδώματος των μυστικών τους από αδέξια χέρια και δεκτικές ψυχές.
Οι αγωνίες των ποιητών καθησυχασμένες από την αιώνια ανεμελιά των αναγνωστών τους. Τα οράματά τους ανασφαλή και εκτεθειμένα σε ωραίες αναίδειες. Κι ο φόβος της φθοράς και του θανάτου κουρελόχαρτο μπροστά στα χαχανητά και τα υπονοούμενα της νέας ζωής. Μόνο στον έρωτα βρίσκαν λιγάκι τον εαυτό τους και μετά αφήνονταν να τους αποσπάσει γλυκά η ζωή απ' τις σελίδες του.
Αλήθεια, το υποπτεύθηκαν ποτέ πόσα ποιήματα μού γράψανε πάνω στα ποιήματα που διαβάσαμε μαζί; Για να 'χω κι εγώ κάτι να κάνω την ώρα των διαγωνισμάτων.
Καλή επιτυχία στους ποιητές μου.
2 comments:
Παραδέξου το, κυρία, την ώρα που τα παιδιά σου γράφουν έκθεση, την ώρα που σχεδιάζουν τα ποιήματά τους, τότε που σου προσφέρουν ησυχία και χρόνο να τα παρατηρείς και να τα πλησιάζεις με τη σκέψη σου, εκείνη την ώρα, λοιπόν, επιβεβαιώνεις πως η τάξη είναι η ναυς των ονείρων. Ή όχι;
ΝΑΙ, το ομολογώ! (Μεταξύ κατεργαρέων...)
Post a Comment