Sunday, October 9, 2011

Και τώρα τι κάνουμε;




Και τώρα που ξέρουμε πια με σιγουριά ότι θα είμαστε φτωχοί και χρεοκοπημένοι, ακόμα κι αν δεν φάγαμε ποτέ χρήματα που δεν τα κερδίσαμε με τη δουλειά μας, τι κάνουμε;
Αγανακτήσαμε, φωνάξαμε, βρίσαμε, μας χτύπησαν, μας έκλεισαν πάλι στα σπίτια. Τα κόμματα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, μας καλούν σε συνεχείς απεργίες, που δεν έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα, εκτός από το να συρρικνώνουν κι άλλο το εισόδημά μας.
Περιμένουμε μέρα με τη μέρα το επόμενο χαράτσι, το επόμενο δυσμενές μέτρο, την ανεργία, την εφεδρεία, την απόλυση. Είμαστε στωικά έτοιμοι για όλα πια: στάση πληρωμών, δέσμευση καταθέσεων, πόλεμο, πανδημία, πυρηνική καταστροφή. Ένας λαός μαργωμένος από την κατάθλιψη να ακούει τα ίδια και τα ίδια για το τι έφταιξε και ποιος και για το ποιοι την πληρώνουν και ποιοι τη γλιτώνουν. Έτοιμοι να κατασπαράξουμε όποιον θεωρήσουμε λίγο καλύτερό μας, λίγο πιο βολεμένο από μας.

Όλα τα όπλα μας έχουν στομώσει από την κατάχρηση. Κάναμε, χρόνια τώρα συστηματικά, επετειακές καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις. Πώς να λειτουργήσουν τώρα που τα έχουμε ανάγκη; Κατέβηκε όλη η Αθήνα στο Σύνταγμα και πάλι όλα έγιναν κατά πώς τα σχεδίασαν ερήμην μας. Ούτε οι δημοσκοπήσεις ούτε οι προπηλακισμοί πολιτικών έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα στο πολιτικό τοπίο. Ψηφίζουν, αποφασίζουν, αντιπολιτεύονται, στα ίδια γνωστά μοτίβα, λες και κάποιος πατάει ένα κουμπί στη Βουλή και όλοι ξεχνάνε τι υπάρχει απέξω. Και παρά τη μείωση των ποσοστών των μεγάλων κομμάτων, μια χαρά τη φτιάχνουν πάλι την κυβέρνηση του δικομματισμού με μια καλή βοήθεια.

Τι μας μένει από δω κι εμπρός;
Αυτό που έκαναν οι κάτοικοι της Πομπηΐας, όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν και είδαν το Βεζούβιο να τους απανθρακώνει;
Πώς θα αποφύγουμε να γίνουμε μακάβρια γλυπτά για τα μουσεία του μέλλοντος: "Ο έλληνας που δούλευε στο γραφείο του", "Ο έλληνας που πήγαινε ταξίδι", "Η ελληνίδα που πήγαινε για ψώνια", "Το ελληνάκι που πήγαινε χαρούμενο στο σχολείο", "Ο παππούς που έδινε χαρτζιλίκι στο εγγόνι του";

Δεν έχω, φυσικά, απάντηση σ'αυτά τα ερωτήματα, μα δεν έγραψα αυτό το κείμενο για να εκφράσω απλώς τις απορίες μου και να δηλώσω αμηχανία.
Έχω την υποψία ότι η κοινή μας αίσθηση αδιεξόδου είναι όχι μόνο αυτό που μας ενώνει, αλλά κι αυτό που μας απομακρύνει. Σαν τα λαβωμένα θηρία που φεύγουν από την αγέλη, για να γλείψουν τις πληγές τους. Μόνο που όταν επιστρέφουν, δεν βρίσκουν κανέναν εκεί που τον άφησαν.
Γι'αυτό λοιπόν, αν υπάρχουν απαντήσεις, θα τις βρούμε μαζί. Οι συνάδελφοι, οι συγχωριανοί, οι συγγενείς, οι φίλοι. Όλα τα μικρά και μεσαία κοινωνικά δίκτυα που έχουμε δημιουργήσει ως πρόσωπα.
( Όχι, τα μεγάλα που τα έχουμε φτιάξει ως κουκιά, δεν κάνουν.)
Δεν επικαλούμαι μόνο την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά που θα γιατρέψουν τους πληγωμένους και πένητες. Αναφέρομαι στην κοινωνική και πολιτική στάση μας ως πρόσωπα μέσα σ'αυτά τα ποικίλα δίκτυα.
Για παράδειγμα, όσο κι αν είναι συρρικνωμένο το εισόδημά μας, ως καταναλωτές έχουμε ακόμη δύναμη όλοι μαζί. Το ποια προϊόντα ή υπηρεσίες θα προτιμήσουμε ή θα συστήσουμε ή το πώς θα συνεταιριστούμε για να επιτύχουμε καλύτερη εξοικονόμηση χρημάτων και πόρων.
Δείτε τι γίνεται με τις ανταλλαγές χωρίς χρήματα ή με τα διάφορα "συν" που ανθούν σε πολύ πιο εύπορες κοινωνίες. Οι άνθρωποι συγκατοικούν, μετακινούνται μαζί, πηγαίνουν διακοπές ό ένας στο σπίτι του άλλου, φροντίζουν ή διαβάζουν μαζί τα παιδιά τους, ανταλλάσσουν τα είδη ρουχισμού, τα φαγώσιμα κλπ.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη:
Απευθύνομαι σε ένα από τα δικά μου δίκτυα, τους συναδέλφους μου δασκάλους και καθηγητές:
Καιρός να αρχίσουμε να συνεταιριζόμαστε, να διεκδικήσουμε πχ καλύτερες τιμές για βιβλία, που πια δεν μπορούμε να προμηθευτούμε με το μισθό μας. Να διεκδικήσουμε καλύτερα επιτόκια από τις τράπεζες για τη μισθοδοσία μας, καλύτερα ενοίκια στους τόπους που υπηρετούμε μακριά από τα σπίτια μας. Να επιλέξουμε τη συγκατοίκηση, να κάνουμε μπέιμπι σίτινγκ ή σχολική βοήθεια στα παιδιά μας. Να οργανώσουμε ακόμη και δραστηριότητες που θα μας ενισχύσουν οικονομικά πχ συλλογικές εκδόσεις βιβλίων και περιοδικών.

Σημαντικό επίσης είναι να μην κάνουμε εκπτώσεις. Να μην πέσουμε στην παγίδα του:"αυτοί κάνουν πως με πληρώνουν κι εγώ θα κάνω πως δουλεύω."
Ειδικά όσοι είμαστε στο δημόσιο και η δουλειά μας αφορά τη ζωή, την υγεία, τη μόρφωση των συμπολιτών μας και των παιδιών τους. Αν πέσουμε σ'αυτή την παγίδα, γρήγορα μαζί με την ανέχεια, θα αντιμετωπίσουμε και την αδιαφορία των συνανθρώπων μας, όταν τους χρειαζόμαστε.
Ίσα ίσα τώρα είναι που πρέπει να σταθούμε όρθιοι, να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, γιατί οι συμπολίτες μας δεν θα έχουν εναλλακτικές λύσεις, για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες από την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων μας.
Ας κάνουμε για παράδειγμα εμείς οι δάσκαλοι τα σχολεία εστίες αντίστασης στη μαυρίλα και την απόγνωση. Απογευματινά μαθήματα, εκδηλώσεις, αθλητισμό, ομάδες θεάτρου, χορού, κινηματογράφου. Ένα ολοήμερο προσφορά στη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Μια ανάσα για τον γονιό που αγωνιά για το ψωμί του παιδιού του. Τουλάχιστον να μην αγωνιά για τη μόρφωσή του. Δεν μπορούμε μια φορά κι εμείς στην ιστορία μας να αγωνιστούμε ανοίγοντας κι όχι κλείνοντας το σχολείο; Ας δοκιμάσουμε, τι άλλο έχουμε να χάσουμε πια; Τίποτα δε σώσαμε με το "ενάντια", το "κάτω" και το "κατά". Ας δούμε τι μπορεί να βγει με το "μαζί", το "υπέρ" και το "πάνω".

Ωραία και συμμορφωμένα τα λες, φρόνιμη γυριστρούλα, θα μου πείτε.
Μια χαρά θα τη βγάλουν όσοι μας κλέβουν τα χρήματα, τα δικαιώματα, τις δουλειές, τον εθνικό πλούτο.
Ενώ εμείς θα φτιάχνουμε δίκτυα αλληλεγγύης και συνεταιριστικούς ομίλους, αυτοί θα λυμαίνονται ανενόχλητοι το βιος μας.
Δεν προσπαθώ να γιατρέψω με ασπιρίνες τον καρκίνο, φίλοι μου. Τον αληθινό ενεργό πολίτη προσπαθώ να "αναστήσω". Αυτόν που θάφτηκε κάτω από τη φούσκα μιας πλαστικής ευμάρειας, κάτω από τη σήψη των ξύλινων πολιτικών λόγων και ιδεών. Αν αυτό το ον δεν καταφέρει να βρει το βιότοπο που θα το κάνει να ευδοκιμήσει, αν δεν μπορέσει να διαφεντέψει το έχει του, το μέλλον των παιδιών του ως πολίτης κι όχι ως φοβισμένο ανθρωπάκι, όλα τα θεριά αυτού του κόσμου θα συνεχίζουν ανενόχλητα το κατασπάραγμά μας.

19 comments:

οι μαθητές του Γ3 και Γ4 said...

Αναστασία στο άρθρο σου συνόψισες τόσα πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι καθημερινά.Έχουμε δύναμη , αρκεί να τη συνειδητοποιήσουμε.Και μάλιστα την πρόταση σου για το ανοιχτό, ολοήμερο σχολείο την πρότεινε ένας συνάδελφος στην τελευταία συνέλευση που είχαμε.Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο στους χαλεπούς καιρΟυς που ζούμε.

gyristroula2 said...

Παναγιώτα, τα χαιρετίσματά μου στο νησί σας και στους συναδέλφους. Ναι, μπορούμε. Αρκεί να πιστέψουμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ μας. Μέχρι τώρα όλο και κάποιον "καλό μπαμπά" καρτερούσαμε.

Anonymous said...

πόσο συμφωνώ!!! μέσα στην καρδιά μου μίλησες, μια μέρα που νιώθω να έχω συνθλιβεί από όλα... δεν ξέρω αν μπορούμε να τα καταφέρουμε αλλά είναι υπέροχο να έχουμε τουλάχιστον μια τέτοια προοπτική... Κατερίνα

gyristroula2 said...

Κατερίνα, κι εγώ κάπως έτσι. Λες και όλα συμμάχησαν για να μας καταρρακώσουν. Λες και η κρίση μεταδίδεται παντού σαν την πανώλη.
Αν είσαι η Γλ., η δική μου, να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ.

ξωτικό said...

Οι σκέψεις μου ακριβώς !!! Τι υπέροχο συναίσθημα !!
Να'σαι καλά !

οι μαθητές του Γ3 και Γ4 said...

Το μόνο σίγηουρο είναι πως είμαστε ΑΠΟΛΥΤΩΣ μόνοι μας.Εμείς και οι μαθητές μας.Και μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Ήδη από πέρσι κάποιοι συνάδελφοι στο σχολείο έκαναν ενισχυτική διδασκαλία και είχαν τη συμμετοχή των παιδιών.Και φυσικά εννοείται ότι δίδασκαν αμισθί.Το πλήθος των παιδιών που ερχόταν επιβεβαιώνει το πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά να νιώθουν ότι στηρίζονται από τους καθηγητές τους και πέρα από το σχολικό ωράριο.

Roadartist said...

Καλώς σε βρίσκω!
Ήρθα εδώ μέσω του σχολίου μιας φίλης στο δικό μου blog. Όλα όσα γράφεις, είναι σκέψεις μου.
Δηλώνω παρούσα στον αγώνα... παρούσα με θέληση για πραγματική αλλαγή.
Δεν ελπίζω σε πολιτικούς, πιστεύω μόνο στον Άνθρωπο.
Θα ήθελα να τα λέμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις! Ευχαριστώ.

meril said...

Αυτό που μας συμβαίνει είναι πολύ άσχημο για να το περάσουμε με ευκολία
Όμως είναι όντως καιρός να βάλουμε κάτω τα πράγματα και να τα δούμε και αλλιώς
Είχαμε μια έστω επίπλαστη ανοδική πορεία για καιρό
Που επενδύσαμε λοιπόν; Σε ποια μας ανάπτυξη σε ποια καλλιέργεια μας δώσαμε το μεγάλο μας μερίδιο;
Εκ του αποτελέσματος η απάντηση
Και εάν ο καημός μας είναι να επανακτήσουμε τα χαμένα για να επιτρέψουμε όσο γρηγορότερα γίνεται στον πρότερό μας βίο,
τότε μία απ' τα ίδια και χειρότερα θα ζήσουν οι επερχόμενοι

Καιρός, που το εγώ οφείλει να κάνει ένα βήμα πίσω
Καιρός να φανεί το μαζί

Φιλενάδα που μου λείπεις πολύ
να σαι καλά!

gyristroula2 said...

Παναγιώτα μου, μεγάλο στοίχημα είναι αυτό. Και αν δεν το κερδίσουμε δεν θα χάσουμε μόνο εμείς.

gyristroula2 said...

ξωτικό, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

gyristroula2 said...

roadartist, καιρός να παράγουμε εμείς πολιτική με τους δικούς μας όρους, ας πούμε με μια λογική "ερασιτεχνισμού". Αρκετά με τους επαγγελματίες...

gyristroula2 said...

μεριλού, είδες πόσο εύκολα χανόμαστε, τώρα ακριβώς που πρέπει να βρεθούμε;Δεν ξέρω πόσα πολλά μπορούμε να κάνουμε, αλλά ας μείνουμε μαζί τουλάχιστον, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πολιτικά ή κοινωνικά.

Θερσίτης said...

Μια πρόταση από το μέλλον για το μέλλον είναι η πρότασή σου αλλά με πολυ παρελθόν. Από τότε που ζούσαμε, για να θυμηθώ και τον Πανσέληνο. Πρόταση ουσίας και ζωής, ύπαρξης και αυθυπαρξίας. Προσυπογράφω και όλες τις αποστροφές σου μέχρι κεραίας. Ναι, αυτή είναι η λύση για μια κοινωνία ανθρώπων. Φτωχών υλικά αλλά πλούσιων ψυχικά. Με άλλα λόγια ουσιαστικά ευτυχισμένων. Σε ευχαριστώ, συναδέλφισσα.

gyristroula2 said...

Σ΄ευχαριστώ, φίλε μου. Η παρουσία σου και η άποψή σου πάντα μου δίνουν δύναμη.

Anonymous said...

Τι ωραία αυτά που γράφεις και πόσο ανθρώπινα!Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι φωνές μέσα στη μαυρίλα που ζούμε.

Διονύσης Μάνεσης said...

Γυριστρούλα,

Ναι, μπορεί κανείς να σου πει ό,τι θέλει. Μπορείς να δεις τον οποιονδήποτε να εκμεταλλεύεται τον τρόπο που σκέφτεσαι και ενεργείς.
Γιατί, όμως, πρέπει να μας πτοήσει αυτό; Κι ύστερα, γιατί η οποιαδήποτε κοινωνική διεκδίκηση δεν μπορεί να συνοδεύεται από πράξη στο δικό μας χώρο;

Το ΕΜΕΙΣ υπάρχει, όσο υπάρχει, στα σχολεία, μπορούμε συνεχώς και να το καλλιεργούμε. Είμαστε σε τέτοιο αδιέξοδο μπροστά, που κάθε πρόταση που υλοποιείται είναι ανάσα.
Επιτέλους, ας το κρατήσουμε το μωράκι από το δικό μας χέρι κι ας είμαστε και ξυπόλητοι.

Όσο ηττημένοι κι αν είμαστε. Είναι ζήτημα ψυχής.

Και στο δικό μας σχολείο ξεκινήσαμε τις συζητήσεις, έχουν βρεθεί ήδη κάποιοι συνάδελφοι εθελοντές, έχουν βολιδοσκοπηθεί τα παιδιά, σκεφτόμαστε να ειδοποιήσουμε και παλιούς μας μαθητές που τώρα είναι απόφοιτοι των ΑΕΙ και άνεργοι καθηγητές, να έρθουν και να βοηθήσουν το παλιό τους σχολείο, κάποιοι ήδη έχουν ανταποκριθεί, κάποιους, επίσης, συναδέλφους που έχουν πάρει σύνταξη αλλά είναι πιο ακμαίοι κι από μας κι έχουν αρκετό απόθεμα ψυχής και δυνάμεων. Πολύ σύντομα πιστεύω ότι θα αρχίσουμε τα απογευματινά μας μαθήματα.

Στα υπόλοιπα δεν είχαμε πρόβλημα, ήδη κάναμε αρκετά, υπάρχουν "στρωμένες" κάποιες καταστάσεις.

Το να βλέπεις, όμως, (όπως βλέπουμε μέσα από τη δική σου ανάρτηση) ότι το μικρόβιο υπάρχει και αλλού, αυτό είναι η αναγκαία στήριξη που σε κρατάει. Και σ' ευχαριστούμε τόσο γι' αυτό!

gyristroula2 said...

Ανώνυμε αναγνώστη, ευχαριστώ.

gyristroula2 said...

Διονύση μου, εσείς είσαστε πρωτοπόροι εκεί στην Καλλιθέα. Έχετε "κουλτούρα" αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Πιστεύω ειλικρινά, φίλε, ότι για μας είναι πολύ μεγάλο στοίχημα αυτή η ιστορία. Αν το χάσουμε ως άτομα και ως σύνολο η κρίση που θα περάσουμε θα είναι πολύ χειρότερη από την οικονομική.

Anonymous said...

Άψογο!συμφωνώ σε όλα! Για ένα μόνο σημείο επιφυλάσσομαι...Το μπορώ το είχαμε ανέκαθεν και εσχάτως κάποιοι αποκτήσαμε και το θέλω, αλλά μέχρι το κάνω είναι μια απόσταση..είμαστε καλοί ατομικά όμως στην συνεννόηση, τη συνεργασία και την υλοποίηση..πάσχουμε! Δεν θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη, μόνο να είμαστε σε επαγρύπνηση για τους γνωστούς σκοπέλους!

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...