Η Κυρά- Λεούσα μέσα στα λάινα

Άνοιξε ένας καινούριος χωματόδρομος πίσω από το κοχυλιανό κάστρο, που πάει προς τη Μέλισσα. Φτάνει όμως μόνο μέχρι το ξωκλήσι της Κυρά- Λεούσας, που μέχρι τώρα το λειτουργούσαν μόνο οδοιπόροι πιστοί από το Κοχύλου.
Φτάσαμε μέχρι εκεί περνώντας μέσα από τοπία γνώριμα και άγνωστα μαζί. Μια "νέα γη" μέσα στα γνωστά μας λημέρια, απροσπέλαστη από μηχανοκίνητους επισκέπτες, γεμάτη από ενθυμήματα ανθρώπινου μόχθου, άλωνες, κελιά, αμασιές, εμπατές. Ακόμα και το φυσικό τοπίο, όπως στο υπόλοιπο νησί, είναι δημιούργημα ανθρώπινο, τα λάινα, οι αμυγδαλιές, οι συκιές, τα αμπέλια. Μόνο που εδώ έχουν μείνει όπως τα άφησε ο καιρός. Δύσκολο να χτίσεις, αν δεν υπάρχει δρόμος, ακόμα κι ένα κελί. Ακόμα και μια βουλιάστρα.
Μόνο το ξωκλήσι είναι περιποιημένο. Στο υπέρθυρο ως έτος ανακαίνισης αναφέρεται το 1909. (Τότε που ανακαινίζοταν η Ελλάδα ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε.)
Μέσα στο δάπεδο μια άλλη χρονολογία, 1954.Δωρεά ευσεβούς πιστού. Από πού άραγε έφερε τα χρήματα; Βαπόρια, ξενιτιά; Τι τάμα ξεπλήρωνε με τη δωρεά του;
Στην εικόνα της Παναγιάς, στο πλάι της κορνίζας, λίγα κατοστάρικα παλιά, ξεπληρώνουν ένα άλλο τάμα, που δεν θα χαθεί ποτέ, όπως η αναγραφόμενη νομισματική τους αξία.
Μέσα σ'αυτό το μικρό ιερό, έχει ακόμα θέση για κερί και θυμίαμα.
Έξω η θάλασσα κοντινή και απρόσιτη, μαζί με το λιγοστό νεράκι της ρεματιάς, δροσίζουν το ξερό τοπίο.
Κι εμείς οι φυγάδες των άγριων καιρών, ξαποστάσαμε και ανασάναμε.
Βοήθειά μας η Κυρά- Λεούσα των λάινων.

Ένα κορίτσι με τον παππού του

Καθόταν δίπλα μου στο σαλόνι του νοσοκομείου και περιμέναμε μαζί με άλλους συγγενείς και επισκέπτες να μπούμε στα δωμάτια μετά την επίσκεψη των γιατρών. Ένα πολύ νέο κορίτσι γύρω στα 20 που είχε έρθει να βγάλει τον παππού της που νοσηλεύοταν δίπλα στον πατέρα μου.
Μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να ετοιμάζει τον παππού σαν να ήταν το μωρό της, η κούκλα της. Σκεπτόμουν όσο την έβλεπα να τον φροντίζει έτσι, πόσο σπάνιο είναι πια αυτό το θέαμα. Η φροντίδα των γερόντων από τα παιδιά τους και πολύ περισσότερο από τα εγγόνια τους. Όλα πια έχουν ανατεθεί σε ξένους, νοσοκόμες, συνοδούς, μπέιμπι σίτερς γερόντων, προσωπικό οίκων ευγηρίας. Γινόμαστε όλο και πιο "δυτικοί" στη σωματική μας έκφραση. Περιχαρακώνουμε όλο και πιο αυστηρά τη σωματική μας υπόσταση, την κρατάμε στη σωστή απόσταση, ανάλογα με το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας. Μας βαραίνει όλο και πιο πολύ η σωματική επαφή με όποιον δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο να σεριανίζει στο ζωτικό μας χώρο. Κι όμως, θυμάμαι πως μεγαλώσαμε αλλιώς. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι με γιαγιάδες και θείες, οι εγγονές συνήθιζαν να βοηθάνε τη γιαγιά να πλυθεί, έκαναν εντριβές στον παππού, βοηθούσαν ακόμη και στην τουαλέτα αν χρειαζόταν. Έρχοταν έτσι η φυσική συνέχεια της φροντίδας από τον μεγάλο στο μωρό και από το μικρό στον γέρο.

Η κοπέλα ετοίμασε τον παππού, κάθισε δίπλα του στην άκρη του κρεβατιού, τον αγκάλιασε τρυφερά και του μιλούσε, μέχρι να έρθει ο μπαμπάς της να τους πάρει, και ιδέα δεν είχε για την όμορφη εικόνα που μου χάρισε.