Saturday, August 20, 2011

Παραθερίζοντας στο Γ.Ν.Α -Γ.Γεννηματάς


Το μεγαλύτερο μέρος των φετινών μου διακοπών το πέρασα σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου, αλλά δεν ήταν. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα μέσα σε αυτό το νοσοκομείο ανατρέποταν ένα στερεότυπο από αυτά που έχουν παγιωθεί στη συνείδηση όλων μας. Πρώτα άλλαξε η εικόνα του νοσοκομείου που εφημερεύει: πολύς κόσμος, ουρές, καροτσάκια, αγωνιώντες συγγενείς, τρελαμένοι γιατροί, όλα αυτά εκ πρώτης όψεως, εκ δευτέρας, γρήγορη απίστευτα γρήγορη διεκπεραίωση της γραφειοκρατίας εισαγωγής και των αρχικών εξετάσεων. Κι όταν βρεθήκαμε στο θάλαμο, είχαμε και μια αρκετά καλή κατατόπιση του τι μας συμβαίνει και τι έχουμε να περιμένουμε.
Δεύτερη ανατροπή: 20 μέρες εκεί μέσα και δεν άκουσα ούτε είδα οποιαδήποτε συναλλαγή τύπου φακελάκι, ούτε καν έγινε δεκτό ένα δώρο που πήγε να προσφέρει φεύγοντας στον εξαιρετικό γιατρό του θαλάμου μας ο γιος του διπλανού μας ασθενή .
Τρίτη: Δεν μου δόθηκε ούτε για μια στιγμή η εντύπωση ότι υπήρχε οποιαδήποτε διάκριση λόγω ηλικίας ή καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης. Και οι φασαριόζοι, και όχι τόσο εξοικειωμένοι με τους κανόνες, ρομά έτυχαν της ίδιας φροντίδας και οι φτωχοί μετανάστες και οι υπερήλικες.
Τέταρτη: Πουθενά δεν είδα ελλείψεις σε υλικά και φάρμακα ή στην καθαριότητα και στη φύλαξη.
Πέμπτη: Το μπάχαλο που όλοι περιμένουμε στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας έδωσε τη θέση του σε ένα άρτια οργανωμένο, ολοκάθαρο νοσοκομείο, με τις βάρδιες σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό πλήρως επανδρωμένες μέσα στο κατακαλόκαιρο, ακόμα κι αν ο επικεφαλής της μονάδας βρίσκοταν εκεί από το πρωί ως το βράδυ, γιατί ήταν σε διακοπές οι συνάδελφοί του.
Τέλος για μένα το πιο σημαντικό απ΄όλα ήταν η συμπεριφορά γιατρών, νοσηλευτών και του υπόλοιπου προσωπικού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλα αυτά που θεωρούνται σπάνια για αυτούς που υπηρετούν τη δημόσια υγεία: ευγένεια, κατανόηση, χαμόγελο, ανθρωπιά, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα.
Ακόμα και η προϊσταμένη "κέρβερος", που έβαζε τις φωνές σε όλους αν διαπίστωνε ότι διαταράσσοταν η ομαλή λειτουργία της μονάδας από υπερβολικό ζήλο συγγενών και επισκεπτών, μια μέρα που ήρθε στο άδειο σαλόνι, για να σβήσει τα φώτα, μόλις με είδε να διαβάζω εκεί μου είπε: "Α, διαβάζεις; Σου αφήνω το φως!"
Τώρα που πέρασαν οι μέρες και μπορώ να σκεφθώ με νηφαλιότητα και ηρεμία όλα αυτά που έζησα εκεί μέσα, διατηρώ την αρχική ευχάριστη έκπληξη και τη γνήσια απορία:
Μπορεί να σου αφήνει το φως αναμμένο ένα δημόσιο νοσοκομείο μέσα σε τόσο σκοτάδι;

14 comments:

Θερσίτης said...

Βρε θηρίο, ήσουν εδώ πάνω και δεν έκανες ένα τηλεφώνημα να έρθω να σε δω; Αχ, Ανεστασία... Μπράβο στο δημόσιο νοσοκομείο, μπράβο στο προσωπικό του, μπράβο και σε σένα που τους μνημονεύεις. Λες να ευθύνεται το όνομα; Γιατί κι εγώ αντίστοιχα θετικές μνήμες έχω από λίγα χρόνια πριν με τον πεθερό. Είναι καλύτερα ο μπαμπάς;

gyristroula2 said...

Αχ, Αντώνη μου πού μυαλό; Τα ξέρεις... Είναι καλύτερα,ποτίζει τα δέντρα του.
Λες να παίζει ρόλο η σκιά του αείμνηστου Γεννηματά; Πάντως από όσα είδα εκεί, στη συγκεκριμένη μονάδα (νεφρολογικό) νομίζω ότι 2, 3 διευθυντές γιατροί είναι πίσω από όλο αυτό. Όλα είναι θέμα "ηγεσίας". Κι αυτό το ξέρεις εσύ καλύτερα από μένα.

meril said...

Χαίρομαι που ήταν μόνο μια περαστική ταλαιπωρία....
Δώσε τα χαιρετίσματά μου στον μπαμπά σου(δεν πειράζει που δεν τον ξέρω) και τις μέρες που απομένουν απόλαυσέ τις!

Υ.Γ.Ως συνήθως ...καθόλου μίζερη αποδίδεις τα δέοντα... (και γι' αυτό σ' αγαπάω...)

giorgos_st said...

Χαίρομαι για τον Κυρ Μήτσο που είναι καλά! Καλώς τα εγραψες όλα αυτά μέσα στο κλίμα απάξίας για κάθε τι δημόσιο που ζούμε.

gyristroula2 said...

μεριλού μου, ο μπαρμπα- Μήτσος έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, που δεν είναι περαστικά,αλλά σημασία έχει ότι είναι αυτή τη στιγμή στο χωράφι και ποτίζει.

gyristroula2 said...

Πράγματι, Γιώργο, γι' αυτό έγραψα. Για να μην ακούγονται μόνο τα άσχημα. Είναι άδικο για τόσους ανθρώπους που τους είδα να υπερβαίνουν τα όρια σωματικής και ψυχικής αντοχής. Σκέψου έναν γιατρό, μεγαλύτερο από μας σε ηλικία, να είναι σε επιφυλακή από το πρωί στις οκτώ μέχρι τις οκτώ το βράδυ και να παραμένει ευγενής και προσιτός.
Φιλιά και στο φιλιοσάκι μου

Δημήτρης Σπυρόπουλος said...

Eυχομαι τα καλύτερα για τον πατέρα σου. Κι εσύ να ξεκουραστείς από εδώ και πέρα όσο περισσότερο γίνεται. Τα σχολεία ανοίγουν και πρέπει να μας βρουν με γεμάτες μπαταρίες. Χαιρετισμούς και στο ψαροφάγο...
Ίσως με δεις κι από εκεί...

gyristroula2 said...

Ευχαριστώ, Δημήτρη, αυτό κάνω τώρα, αν και οι δουλειές δεν λείπουν. Είχαμε την κουβέντα σου με ένα φίλο και συνάδελφο, συνονόματό σου, που παραθερίζει στο Κόρθι. Καλώς να ορίσεις!

Θανασης Ξ. said...

Κατ αρχήν περαστικά στον μπαμπά Γυριστρούλα μου..

Όσο για τα νοσοκομεία, εντάξει δεν είναι πάντα ιδανική η εικόνα σε όλα. Όμως οι τελευταίοι που φταινε είναι οι εργαζόμενοι. Ο κ. Λοβέρδος θα κόψει φέτος 11.000 κλίνες (επί συνόλου 45.000 περίπου) 'για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ασθενων' (?!). Βάλε τώρα, και τους τυχόν συμβασιούχους που έφυγαν. Βάλε και τις προσλήψεις 1 προς 5. Σε λίγο η εικόνα θα είναι χειρότερη....

gyristroula2 said...

Θανάση, καλώς όρισες και εδώ. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν αυτό στο Γεννηματά, αλλά είναι απόλυτα ρεαλιστική η περιγραφή, δεν έχει καθόλου σάλτσα. Πριν από 5 χρόνια περίπου ο πατέρας μου είχε κάνει μια επέμβαση σε ιδιωτική κλινική. Αν σου πω ότι οι συνθήκες νοσηλείας ήταν σαφώς ανώτερες στο δημόσιο θα το πιστέψεις;
Τελικά δεν είναι όλα θέμα αριθμών και κονδυλίων ούτε στην υγεία (για την παιδεία το ήξερα).

sgouro said...

Περαστικά στον παππού Γυριστρούλα...
συμβαίνουν και θαύματα καμιά φορά - για το νοσοκομείο μιλάω...χα,χα
Φιλιά πολλά

gyristroula2 said...

Ευχαριστώ πολύ, σγουρό! Πολλά φιλιά επίσης!

marla said...

Τασία μου,
δεν ήξερα για τον πατέρα σου,
λυπάμε για την περιπέτειά του, αλλά χαίρομαι που τώρα είναι καλύτερα και μπορώ να καταλάβω με πόση αγωνία το καμαρώνεις αυτό.
Μακάρι να ΄ναι γερός πάντα και να ποτίζει το χωράφι του.
Πέρασα και γω τις ίδιες αγωνίες με σένα, λόγω της περιπέτειας υγείας του πατέρα μου, εδώ και ένα χρόνο.
Νοσηλεύτηκε δύο φορές, μία σε ιδιωτικό και μία σε δημόσιο, στον Ερυθρό Σταυρό. Και 'κει ήταν ομολογουμένως συγκινητική η εμπειρία, κυρίως όταν αποδεικνύεται ότι υπάρχουν ακόμα γιατροί που βλέπουν τη δουλειά τους ως λειτούργημα.
΄Εκαναν ότι μπορούσαν να κρατήσουν τον πατέρα μου όρθιο και τα κατάφεραν, παρόλο το πολύ προχωρημένο της ηλικίας του.
Και έκανε και ο πατέρας μου μεγάλο αγώνα να κρατηθεί μετά, να αντέξει μέχρι να πάει στην ΄Ανδρο, γιατί εκεί ήθελε να καταλήξει και να ησυχάσει.
Και έφυγε ήσυχος Τασία μου, την αλλη μερα της Παναγίας, έχοντας όλους μας κοντά του.
Εύχομαι καλή σχολική χρονιά, να 'σαι κοντά στον πατέρα σου όσο μπορείς και εκείνος να 'χει τη δύναμη να ξεπεράσει τα προβλήματα, ή να συμφιλιωθεί μ' αυτά, αν χρειαστεί.

gyristroula2 said...

marla μου, οι άνθρωποί μας σ'αυτές τις στιγμές μας δίνουν μεγάλα μαθήματα, σαν κι αυτά που μας δίδαξαν όταν γνωρίζαμε δίπλα τους τον κόσμο.
Κράτα τα σαν το πιο πολύτιμο φυλακτό.
Να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη και περηφάνια.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...