Παραθερίζοντας στο Γ.Ν.Α -Γ.Γεννηματάς

Το μεγαλύτερο μέρος των φετινών μου διακοπών το πέρασα σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου, αλλά δεν ήταν. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα μέσα σε αυτό το νοσοκομείο ανατρέποταν ένα στερεότυπο από αυτά που έχουν παγιωθεί στη συνείδηση όλων μας. Πρώτα άλλαξε η εικόνα του νοσοκομείου που εφημερεύει: πολύς κόσμος, ουρές, καροτσάκια, αγωνιώντες συγγενείς, τρελαμένοι γιατροί, όλα αυτά εκ πρώτης όψεως, εκ δευτέρας, γρήγορη απίστευτα γρήγορη διεκπεραίωση της γραφειοκρατίας εισαγωγής και των αρχικών εξετάσεων. Κι όταν βρεθήκαμε στο θάλαμο, είχαμε και μια αρκετά καλή κατατόπιση του τι μας συμβαίνει και τι έχουμε να περιμένουμε.
Δεύτερη ανατροπή: 20 μέρες εκεί μέσα και δεν άκουσα ούτε είδα οποιαδήποτε συναλλαγή τύπου φακελάκι, ούτε καν έγινε δεκτό ένα δώρο που πήγε να προσφέρει φεύγοντας στον εξαιρετικό γιατρό του θαλάμου μας ο γιος του διπλανού μας ασθενή .
Τρίτη: Δεν μου δόθηκε ούτε για μια στιγμή η εντύπωση ότι υπήρχε οποιαδήποτε διάκριση λόγω ηλικίας ή καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης. Και οι φασαριόζοι, και όχι τόσο εξοικειωμένοι με τους κανόνες, ρομά έτυχαν της ίδιας φροντίδας και οι φτωχοί μετανάστες και οι υπερήλικες.
Τέταρτη: Πουθενά δεν είδα ελλείψεις σε υλικά και φάρμακα ή στην καθαριότητα και στη φύλαξη.
Πέμπτη: Το μπάχαλο που όλοι περιμένουμε στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας έδωσε τη θέση του σε ένα άρτια οργανωμένο, ολοκάθαρο νοσοκομείο, με τις βάρδιες σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό πλήρως επανδρωμένες μέσα στο κατακαλόκαιρο, ακόμα κι αν ο επικεφαλής της μονάδας βρίσκοταν εκεί από το πρωί ως το βράδυ, γιατί ήταν σε διακοπές οι συνάδελφοί του.
Τέλος για μένα το πιο σημαντικό απ΄όλα ήταν η συμπεριφορά γιατρών, νοσηλευτών και του υπόλοιπου προσωπικού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλα αυτά που θεωρούνται σπάνια για αυτούς που υπηρετούν τη δημόσια υγεία: ευγένεια, κατανόηση, χαμόγελο, ανθρωπιά, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα.
Ακόμα και η προϊσταμένη "κέρβερος", που έβαζε τις φωνές σε όλους αν διαπίστωνε ότι διαταράσσοταν η ομαλή λειτουργία της μονάδας από υπερβολικό ζήλο συγγενών και επισκεπτών, μια μέρα που ήρθε στο άδειο σαλόνι, για να σβήσει τα φώτα, μόλις με είδε να διαβάζω εκεί μου είπε: "Α, διαβάζεις; Σου αφήνω το φως!"
Τώρα που πέρασαν οι μέρες και μπορώ να σκεφθώ με νηφαλιότητα και ηρεμία όλα αυτά που έζησα εκεί μέσα, διατηρώ την αρχική ευχάριστη έκπληξη και τη γνήσια απορία:
Μπορεί να σου αφήνει το φως αναμμένο ένα δημόσιο νοσοκομείο μέσα σε τόσο σκοτάδι;