Thursday, August 27, 2009

Καλλιόπη Μουστάκα, μια μεγάλη Δασκάλα από την Άνδρο.



Στα 1918 που γεννήθηκε η Καλλιόπη Μουστάκα στη Μεσαριά της Άνδρου, τα κορίτσια, και μάλιστα τα ορφανά από πατέρα, όπως αυτή, δεν σπούδαζαν, δεν πήγαιναν καν γυμνάσιο (εδώ δεν πήγαιναν όλα τα κορίτσια γυμνάσιο, το 1985). Η μικρή Καλλιόπη χρειάστηκε να επιμείνει πολύ, για να την αφήσει η χήρα μάνα της να πάει στο γυμνάσιο με τα αγόρια. Χρειάστηκε όμως ακόμη μεγαλύτερη επιμονή και αποφασιστικότητα, για να την πείσει να στείλει το μοναχοπαίδι της-κορίτσι πράμα- στην Αθήνα να σπουδάσει δασκάλα, πέντε χρόνια περίπου πριν από την Κατοχή.
Κι αυτές οι δύο νίκες θα ήταν αρκετές για να τη θαυμάζουμε σήμερα, αλλά η μικρή Καλλιόπη είχε πολύ μεγάλο δρόμο ακόμα να βαδίσει. Στις αποσκευές της όμως είχε τη στέρεη πεποίθηση ότι "μόνο στα γράμματα και στη γνώση δεν θα βγεις γελασμένη. Η ζωή τι θα σου δώσει, καλά- κακά όλα θα τα περιμένει κανείς"

Με την αποφοίτησή της από τη Μαράσλειο το 1937, αρχίζει μια θητεία στην Εκπαίδευση αδιάκοπη και ακάματη, με όλο και μεγαλύτερες κατακτήσεις, με όλο και μεγαλύτερα εμπόδια. Ενώ δίδασκε σε διάφορα δημοτικά σχολεία (και στο Πρότυπο της Μαρασλείου), γράφτηκε το 1941 στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ήρθε αντιμέτωπη, αυτή μια φτωχή δασκάλα, με την προκατάληψη ενός φοιτητικού χώρου που προερχόταν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Στην περίοδο της Κατοχής, η νεαρή φοιτήτρια στο πλευρό των ελεύθερων νέων της γενιάς της αγωνίζεται για λευτεριά και αξιοπρέπεια, τη στιγμή που άλλοι συνάδελφοί της υποτάσσονται στην ανάγκη για ψωμί, για δίπλωμα, για μια θεσούλα. "Σεις που αύριο θα βγήτε δασκάλοι θάχετε πάντα σκυφτό το κεφάλι για το λίγο ψωμί. Κόφτε τον ενθουσιασμό σας, θάψτε την ψυχή σας ζωντανή, από αύριο θάστε θαμμένοι για πάντα. Κι ακόμα θα σας στείλομε κι αλλού να φτιάξετε κι άλλες ψυχές σαν κι εσάς...δουλόπρεπες" γράφει στο ημερολόγιό της.

Μετά την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο στέλνεται στην Παιδόπολη Αγία Σοφία του Βόλου, όπου για 2 χρόνια αφήνει πολύ σημαντικό έργο, διαμορφώνοντας ελεύθερες προσωπικότητες, που τίποτε δεν τους επιβάλλεται, αλλά ό,τι κάνουν το κάνουν για το απρόσωπο "πρέπει", για τον ίδιο τον εαυτό τους και την αξιοπρέπειά τους . Χρόνια μετά ένας μαθητής της και δάσκαλος πια κι ο ίδιος, της γράφει: "Νομίζω πως σας βλέπω στην τραπεζαρία ή στ' αμφιθέατρο, να οικοδομείτε την ψυχή και με καλοσύνη κι ανθρωπιά και με γνώση που στεριώνει το είναι μου..."

Στο διάστημα 1951-1953, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, στα Παιδαγωγικά και στην Κοινωνική Ψυχολογία. Το 1959 περάτωσε τις διδακτορικές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εκείνη την εποχή ελάχιστοι είχαν τέτοιες λαμπρές σπουδές στην Ελλάδα και μάλιστα στο χώρο της εκπαίδευσης. Η φτωχή δασκάλα της Κατοχής πήγε τελικά πολύ πιο μακριά από πολλούς ευνοημένους κοινωνικά και οικονομικά συμφοιτητές της.

Με την επιστροφή της θα περίμενε κανείς να διαγκωνίζονται τα πανεπιστήμια για το ποιο θα την πρωτοπάρει, αλλά δεν έγινε έτσι. Πρόσφερε σημαντικότατο έργο από πολύ λιγότερο υψηλές θέσεις από αυτές που της αναλογούσαν: Διεύθυνση Ψυχοπαιδαγωγικής Έρευνας, Κέντρο Κοινωνικών Επιστημών, όπου ερευνά με πολύ πρωτοποριακό για την εποχή τρόπο θέματα όπως η εσωτερική μετανάστευση ή οι αντιλήψεις για την πατρίδα και άλλα έθνη. Πολλές φορές εκεί συγκρούστηκε με τους κρατικούς μηχανισμούς που προσπαθούσαν να επιβάλλουν τακτικές που προσέκρουαν στο επιστημονικό και ερευνητικό της ήθος.

Επί Υπουργού Ευάγγελου Παπανούτσου διορίστηκε, το 1965, σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, που μόλις είχε συσταθεί. Συμμετείχε στην επιτροπή που συνέγραψε τα νέα βιβλία του δημοτικού, έδωσε αγώνα για το θεσμό του ολοήμερου σχολείου, αντιμετωπίζοντας και την συντεχνιακή αντίδραση μερίδας του συνδικαλιστικού κινήματος των δασκάλων, που έβλεπαν το ολοήμερο ως πλήγμα για το ωράριό τους.
Στη χούντα απολύθηκε, όπως όλοι οι συνάδελφοί της, αφού έκλεισε το Π.Ι, και επειδή είχε πεθάνει ο άνδρας της,Θρασύβουλος Αετόπουλος, και δεν είχε άλλους πόρους ζωής εκτός από την εργασία της (σαφές δείγμα εντιμότητας και ακεραιότητας το ότι δεν πλούτισε από το πέρασμά της σε υψηλές διοικητικές θέσεις), βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική δυσπραγία, "επένετο" όπως όμορφα είπε σε διάλεξή της η βιογράφος της κ. Κούλα Κασιμάτη. Παρ' όλα αυτά όμως, αρνήθηκε να στελεχώσει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της Χούντας, αν και της το ζήτησαν, λέγοντας: "τη στιγμή που άλλοι συνάδελφοί μου είναι στη φυλακή και στην εξορία, είναι ντροπή μου να δουλεύω εγώ, καλύτερα να πεθάνω από την πείνα" .
Ήταν άξια γυναίκα όμως και δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε ως επιμελήτρια εκδόσεων, δίδαξε ελληνικά σε στελέχη ξένων επιχειρήσεων, συνεργάστηκε με εταιρίες ερευνών αγοράς. Βιοπορισμός με αξιοπρέπεια και αξιοσύνη, σε αντίθεση με πολλούς που "προσκύνησαν" λόγω ανωτέρας βίας. Και η Καλλιόπη Μουστάκα δεν ήταν αριστερή ή επαναστάτρια, κεντρώων, "συντηρητικών" πολιτικών πεποιθήσεων ήταν. Να, που πιο πολύ κι από τις ιδεολογικές περγαμηνές, η στάση και η συμπεριφορά είναι αυτό που μας καταξιώνει και μας σώζει.

Στη μεταπολίτευση, επανέρχεται στο Υπουργείο Παιδείας και εντάσσεται ως σύμβουλος στο ΚΕΜΕ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μελετών και Επιμόρφωσης) ως το θάνατό της το 1978.
Οι παιδαγωγικές απόψεις της, όπου κλήθηκε να τις εκφράσει και να τις υλοποιήσει, από την Παιδόπολη του Βόλου, μέχρι το ΚΕΜΕ, διέπονται από μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και τους νέους, των οποίων τα δικαιώματα αναγνώριζε και σέβοταν 40 χρόνια πριν από την επίσημη χάρτα, από απόλυτη αφοσίωση στο αγαθό της παιδείας, στης οποίας την ιδιωτικοποίηση αντιτασσόταν σθεναρά, και από φλογερή πίστη στο έργο του δασκάλου, που ρόλος του είναι να βγάζει ελεύθερους ανθρώπους με φρόνηση και ήθος.

Πεθαίνοντας, αφήνει το σπίτι της στο Δήμο Χαλανδρίου με την επιθυμία να ονομαστεί Αετοπούλειο Κέντρο (το όνομα του άνδρα της) και να στεγάσει εκδηλώσεις παιδείας και πολιτισμού για τους νέους. Ο Δήμος πράγματι αξιοποίησε τη δωρεά και έφτιαξε γύρω από το ίδρυμα αυτό μια εστία τέχνης και πολιτισμού, με το περίφημο φεστιβάλ και τόσα άλλα γνωστά στο κοινό της πόλης.
Ο μόνος όμως που θυμήθηκε να τιμήσει την Καλλιόπη Μουστάκα, δίνοντας το όνομά της στο Νηπιαγωγείο, είναι ο Δήμος Κορθίου με δήμαρχο το Γιάννη Γλυνό. Υπό την αιγίδα του, έγινε και μια ωραία τιμητική εκδήλωση για την Καλλιόπη Μουστάκα στις 20 Αυγούστου, στο Πνευματικό Κέντρο της Αγίας Τριάδας Κορθίου, όπου μίλησε η καθηγήτρια του Παντείου κ Κούλα Κασιμάτη*, της πολύ ενδιαφέρουσας ομιλίας της οποίας απόσταγμα είναι και η παρούσα ανάρτηση.

Τέλος, αφιερώνω σε όλους τους συναδέλφους μου που ετοιμάζονται για την καινούρια σχολική χρονιά, μέσα σ' αυτό το αποπνικτικό τοπίο, αυτά τα λόγια της Καλλιόπης Μουστάκα: Τι όμορφο πράγμα να νιώθεις πως οι λάσπες γύρω σου σ' αγγίζουν αλλά δεν σε λερώνουν...Μέσα μου νιώθω ένα θεό μεγάλο. Θα μπορούσα άραγε κάποτε να τον κάμω ύλη; Ύλη θα πει πράξη, δουλειά και φως...πάντα υπάρχουν αξίες στη ζωή. Πιστεύω στη ζωή ακόμη κι όταν είναι τόσο βρώμικη όσο είναι τελευταία. Έχει όμως κι ομορφιές. Ας μην ξεχνάμε τα βουνά που μας περιμένουν και μας τραβάνε ψηλά. Ας μην ξεχνάμε τη γεμάτη ζωή. (Από το ημερολόγιό της, Οκτώβρης 1943)

*Από την ομιλία στις 20/8/09 και το άρθρο της στο περιοδικό ΝΗΣΟΣ ΑΝΔΡΟΣ/2009/3,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΥΠΩΘΗΤΩ σελ.155-167

22 comments:

NdN said...

Γεια σου Γυριστρούλα και καλή αρχή στην σχολική χρονιά.

Μεγάλοι δάσκαλοι υπήρχαν πάντοτε, σε όλες τις εποχές και υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Ηταν αυτοί σαν την Καλλιόπη Μουστάκα δεν δείλιασαν μπροστά στα "πρέπει" της εποχής τους και γι αυτό πήγαν μπροστά τραβώντας μαζί τους και όσους μαθητές τους μπόρεσαν.

Γιάννης said...

Πολύ ενδιαφέρον!

meril said...

Α, Γυριστρούλα εσύ βάλθηκες σ' όλους μας να βάλεις τα γυαλιά...
Μπράβο μπράβο!
Εξαιρετική κι αυτή σου η ανάρτηση που μας αφορά όλους και κυρίως εμάς τους εκπ/κούς
και πόσο επίκαιρος ο λόγος της τέτοιες μέρες!
Σε συγχαίρω και σ' ευχαριστώ μικρή μου

αφηγήτρια said...

έτσι, να παίρνουμε κουράγιο...
καλή σχολική χρονιά...

gyristroula2 said...

Ndn, ευχαριστώ πολύ! Νομίζω ότι πρέπει να τους αναζητούμε και να τους προβάλλουμε, γιατί χρειαζόμαστε το παράδειγμά τους, όσο ποτέ άλλοτε.

gyristroula2 said...

Γιάννη, καλή χρονιά και σε σένα, συνάδελφε από το Περιστέρι

gyristroula2 said...

Μεριλού, τα μόνα γυαλιά που θέλω να σας βάλω (να μας) είναι τα λίγο πιο...ροζ ή έστω τα λίγο λιγότερο μαύρα.
Αλλά... όλα κι όλα, εσύ είσαι η μικρή μας και δεν αλλάζει.
Καλή μας αρχή...

gyristroula2 said...

Αφηγήτρια,
Καλώς τηνε!
Μη χάνεσαι εσύ!
Καλή χρονιά επίσης...

Λορελάη said...

Συγκινητικό Γυριστρούλα μου. Τέτοιους μεγάλους δάσκαλους χρειαζόμαστε και σήμερα. Είναι αυτό που λέει και ο Θερσίτης στην ανάρτησή του. Νομίζω μάλιστε ότι σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα από τότε, γιατί οι δαίμονες είναι πολλοί και ύπουλοι.
Καλή δύναμη σε όλους σας στην χρονιά που αρχίζει!
σε ΄φιλώ γλυκιά μου :)

Θανασης Ξ. said...

Σίγουρα θα το διαβάσω ολόκληρο στον γιό μου !

Μπράβο στον Δήμαρχο και σ' όλους τους φορείς εκεί, που την τίμησαν.

Και βέβαια ένα μπράβο σε σένα Γυριστούλα που μας την γνώρισες. Χρωστάμε στους ανθρώπους αυτούς, (που τα media σπάνια ασχολούνται μαζί τους).

gyristroula2 said...

Λορελάη, σ' ευχαριστώ πολύ. Πάντα αναζητούμε δασκάλους, ακόμα κι αν οι ίδιοι ασκούμε το επάγγελμα, χρειαζόμαστε "τροφοδοσία" από ζώντες και τεθνεώτες.
Ειδικά σ' αυτούς τους μπερδεμένους καιρούς, που χάνουμε εύκολα το δρόμο μας.

Εσύ μου έχεις λείψει να ξέρεις...:(

gyristroula2 said...

Σ' ευχαριστώ, θανάση. Καλή χρονιά και στον Κωνσταντίνο σου και σε σένα που είσαι πλέον μέλος της σχολικής κοινότητας ως γονιός.

Ο Γιάννης ο Γλυνός, εκπαιδευτικός κι ο ίδιος, έχει την ίδια έγνοια για την παιδεία και αγωνίζεται με όσα μέσα διαθέτει γι' αυτήν. Πρέπει να δεις το πνευματικό μας κέντρο, που στεγάζεται σε ένα υπέροχο κτίριο, προεπαναστατικό σχολείο, δίπλα στην εκκλησία, σε ένα ορεινό χωριό. Εκεί βρίσκεται και το Περιβαλλοντικό μας Κέντρο, το μοναδικό στις Κυκλάδες.

katerina said...

Καλως σε ξαναβρισκω γυριστρούλα μου. Εγώ, παιδί του χειμώνα θα τον ευχηθώ. Καλό χειμώνα λοιπόν να έχουμε.

Λοιπόν, το ποστ σου με βρηκε να αναρωτιέμαι για αυτόν τον υπέροχο ηρωισμό των ανθρωπων της διπλανής πόρτας. Το ερεθισμα μου ήταν η ηρωική πτωση του πιλότου στην Κεφαλονιά, έχει καρφωθεί απο προχθες στο μυαλό μου, η σκέψη για ...τις τελευταιες του στιγμές, την αγωνία του, το να φροντισει πριν εκτιναχθεί απο το αεροπλάνο, να μην πεσει το πυροσβεστικό πάνω σε ανθρωπους ή κτιριο.
Ενα τετοιο ηρωισμό, αλλά ηρωισμό σαν στάση ζωής διακρινω και στην Καλλιοπη Μουστάκα, που μας γνωρισες.
Και ξερεις βρε γυριστρουλα, έχω την αισθηση ότι αυτές οι περιπτωσεις, δεν ειναι ουτε λίγες, ουτε τυχαιες, στον κόσμο μας, ακομα και στην εποχή μας. Απλά ασχολουμαστε πολύ περισσότερο, με τα αποβράσματα, με τους πάσης φυσεως αμοραλιστές. Κι ίσως να βολευομαστε κιόλας, να στεκόμαστε στη γωνία και να κάνουμε αυτό το ευκολο...τς, τς, τς.
Ποια να ειναι άραγε η αλήθεια μας για την αρετή και την τόλμη; Όχι η ...άποψη μας. Η αλήθεια μας.

gyristroula2 said...

Κατερίνα μου, καλή χρονιά και σε σένα αφού έχεις παιδί στο σχολείο και καλό φθινόπωρο (κάνε μια παραχώρηση σε μας τα παιδιά του καλοκαιριού, καλή μου, άκου χειμώνα κατευθείαν!).
Υπάρχουν άνθρωποι σαν την Καλλιόπη και σαν τον ηρωικό πιλότο, που τους ξεχνάμε ή τους αγνοούμε εντελώς, γιατί δεν προβάλλονται. Οι προβολείς πέφτουν πάνω στα φρικαλέα πρόσωπα των κάθε είδους μαϊντανών της πολιτικής και της "τέχνης".
Και σκέψου...επηρεαζόμαστε εμείς οι υποψιασμένοι, τα παιδιά μας τι παθαίνουν;
Καιρό τώρα με τρώει η ιδέα ότι αυτός είναι ο πιο ανελέητος ακήρυχτος πόλεμος και δεν είμαι σίγουρη για το πόσο ετοιμοπόλεμοι είμαστε.

Διονύσης Μάνεσης said...

Βρε, βρε, βρε,

Εσείς αρχίσατε κιόλας το χορό - και με τέτοιες αναρτήσεις κιόλας;

Εγώ δε θα σας χαριστώ. Θα σας καταγγείλω για φανατικό τοπικισμό και υστερογράφως θα αναφέρω πως αυτό το χαίρομαι ιδιαίτερα, αφού θα μάθουμε ένα σωρό υπέροχα για το νησί.

Πέρασα να ευχηθώ για τη χρονιά που αρχίζει αύριο και που και για σένα, μετά τη μετάθεσή σου, θα είναι τόσο ενδιαφέρουσα και...προκλητική.

Μου λείψατε, κυρία μου, λόγω της θερινής αποχής, αν και δε θα έπρεπε να έχουμε παράπονο, αφού είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε κιόλας!

Καλή αρχή, λοιπόν!

loyk said...

Τι όμορφο πράγμα να νιώθεις πως οι λάσπες γύρω σου σ' αγγίζουν αλλά δεν σε λερώνουν...Μέσα μου νιώθω ένα θεό μεγάλο. Θα μπορούσα άραγε κάποτε να τον κάμω ύλη; Ύλη θα πει πράξη, δουλειά και φως...πάντα υπάρχουν αξίες στη ζωή. Πιστεύω στη ζωή ακόμη κι όταν είναι τόσο βρώμικη όσο είναι τελευταία. Έχει όμως κι ομορφιές. Ας μην ξεχνάμε τα βουνά που μας περιμένουν και μας τραβάνε ψηλά. Ας μην ξεχνάμε τη γεμάτη ζωή

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΓΥΡΙΣΤΡΟΥΛΑ,ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.

Να γινω λιγο κακος σημερα;
Αξιοι ολοι αυτοι οι Δασκαλοι που τιμησαν με το παραπανω το λειτουργημα τους,με τους σημερινους τι γινεται ομως;
Καλες οι θεωριες και οι ευχες και τα ωραια λογια για την παιδεια,ομως εγω τα 500 ευρω που θα τα βρω φετος για τα φροντηστηρια των παιδιων μου;
Ο Μισθος του δημοσιου υπαλληλου των 1200 ευρω πως θα καλυψει αυτη τη τρυπα,τι θα γινει με ολους αυτους τους συναδελφου σου,που γινονται φροντηστηριαρχες νταβατζηδες της τσεπης μας και ολους τους αλλους που κανουν τα ιδιαιτερα τους με 15-80 ευρω την ωρα;
Δεν τα βαζω μαζι σου ,εσυ και καποιοι αλλοι εισαστε η ειξαιρεση,ο κανονας ομως ειναι πολυ σκληρος και η πραγματικοτητα φυσικα.
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΓΥΡΙΣΤΡΟΥΛΑ,ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ.

leondokardos said...

Μακάρι να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι δάσκαλοι. Η κοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη.
Υπέροχα τα λόγια της.

Θερσίτης said...

Μέχρι να μου επιτρέψουν τα πυρότουβλα (το firewall, Γιώργο) να σε επισκεφτώ, πρόλαβε κόσμος και κοσμάκης να μιλήσει. Ήθελα να σε πω σοβινίστρια, γιατί γράφεις διαρκώς για την Άνδρο, αλλά πρέπει να τηρήσω σιγή υποκλινόμενος σε μια δασκάλα-πρότυπο. Νιώθω ρίγη συγκίνησης που γράφω αυτές τις γραμμές και ευγνωμοσύνη που μας τη γνώρισες. Το Αετοπούλειο λοιπόν είναι για το σύζυγό της. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της δασκάλας. Ναι, τέτοιοι δάσκαλοι δείχνουν πως το ανέφικτο είναι εφικτό και περνά από το χέρι μας.
Διόρθωσε μόνο την αναφορά στον Παπανούτσο. Ήταν Γενικός Γραμματέας του υπουργού Λουκή Ακρίτα.

gyristroula2 said...

Α, Διονύση, τι ωραία! Πάλι εδώ! Ναι, ναι, κατάγγειλέ με, σκοπεύω να γίνω όσο πιο πολύ τοπικίστρια μπορώ, γιατί από αυτά τα "εγγύς" μπορείς να πας στα άλλα τα πιο μεγάλα και μακρινά. Και γιατί έτσι μπορεί να σας...μυήσω στις χάρες ενός τόπου που ψάχνει για "ξένους" που δεν είναι περαστικοί.
Ελπίζω να μην κάνουμε αιώνες να ξαναβρεθούμε (θερσίτη, μ' ακούς;), ήταν τραυματική η πληροφορία ότι συγκατοικήσαμε στα έδρανα της φιλοσοφικής και δεν συναντηθήκαμε.
Καλή σου χρονιά, φίλε.

gyristroula2 said...

Loyk, καλή χρονιά για τα παιδιά σου και εσένα και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι δεν έχεις δίκιο, ότι δεν χρειάζονται φροντιστήριο τα παιδιά σου, ότι οι δάσκαλοί τους θα είναι τουλάχιστον επαρκείς, αν όχι χαρισματικοί σαν την Καλλιόπη, αλλά δεν μπορώ δυστυχώς παρά να συμφωνήσω μαζί σου. Άλλωστε κι εγώ ως γονιός έχω υποστεί τις ανεπάρκειες του σχολείου που υπηρετώ.
Θα σου πω μόνο την πρόταση που έκανα σε μια Συνέλευση του κλάδου, για να προκαλέσω αντιδράσεις που δεν είδα: Να δίνουμε το μισό μισθό μας σε σας τους γονείς, γιατί κάνετε τη δική μας δουλειά.
Άρχισε το γνωστό τροπάριο για την αύξηση των κονδυλίων και ουδείς ενοχλήθη...
Σου εύχομαι το καλύτερο δυνατό, γιατί χρειάζεσαι και λίγη τύχη να πέσεις σε καλούς δασκάλους και να χρειαστείς πολύ λιγότερα φροντιστήρια.

gyristroula2 said...

Λεοντόκαρδε, καλώς μας ήρθες. Μακάρι επίσης να υπήρχαν άνθρωποι σαν την Καλλιόπη σε επιτελικές θέσεις στην ιεραρχία της εκπαίδευσης, που να τολμάνε συγκρούσεις, ρήξεις, καινοτόμες μεταρρυθμίσεις κι όχι παρατρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας.

gyristroula2 said...

Καλέ μου θερσίτη, θα σου ομολογήσω ότι η Καλλιόπη μου θύμισε τη δική σου υπέροχη ξεροκεφαλιά, που με τρομάζει, αλλά και με ξεκουνάει. Αυτό το ουτοπικό ανέφικτο μόνο μπορεί να μας σώσει. Σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση (Το λάθος το βρήκα έτοιμο στο άρθρο. Βλέπεις δεν είναι τυχαίο. Ο Παπανούτσος έχει καταγραφεί ως ψυχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Παπανδρέου)
Καλή σου χρονιά, στο σχολείο σου πια.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...