Άνδρος- Χώρα: Δυο εκθέσεις ζωγραφικής, δυο απολαυστικές αισθητικές εμπειρίες.

Και αυτό το καλοκαίρι στο νησί μου είχαμε την ευκαιρία να δούμε δυο πολύ σημαντικές εκθέσεις, του Πολ Ντελβό, του μεγάλου Βέλγου ζωγράφου του 20ου αιώνα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Γουλανδρή και του Χάρη Λάμπερτ, σύγχρονου έλληνα δημιουργού, στο Ίδρυμα Κυδωνιέως.
Δεν φιλοδοξώ να σας τις παρουσιάσω με όρους τεχνοκριτικής, άλλωστε από τους παραπάνω συνδέσμους μπορείτε να διαβάσετε εγκυρότερες κριτικές παρουσιάσεις.
Πιο πολύ με ενδιαφέρει να καταγράψω τις εντυπώσεις μου ως επισκέπτριας και να σας τις μεταφέρω, μήπως και συγκινήσω μερικούς από σας τους αργοκίνητους (λέγε με θερσίτη, διονύση, και άλλες φιλολογικές και εκπαιδευτικές δυνάμεις), γιατί ίσα που προλαβαίνετε.
Η πρώτη έκθεση είχε θέμα τη σχέση του Ντελβό με την ελληνική αρχαιότητα. Όλοι οι πίνακες είχαν αναφορές άμεσες ή έμμεσες σε αρχαιοελληνικά στοιχεία, μυθικού, συμβολικού ή εικαστικού περιεχομένου. Πιο απλά, είδαμε απλωμένα στους τοίχους τα όνειρα ενός ζωγράφου, που με τόλμη συνδύαζε τη ρεαλιστική απεικόνιση αρχαίων ελληνικών μνημείων και μορφών με τα δικά του ονειρικά τοπία και τις αναζητήσεις του.
Διαφορετικά υλικά και τεχνικές, διαφορετικές ιστορικές περίοδοι του 20ου αιώνα δέθηκαν με την ίδια ανθρωποκεντρική οπτική και την ίδια υψηλή τέχνη. Εκεί που νιώθαμε τη σκοτεινιά του επερχόμενου πολέμου, εκεί μας έκλειναν το μάτι οι αισθησιακές γυναικείες μορφές, γεμάτες από τη χαρά της ζωής, που τις διαδέχονταν άλλες πιο εμβληματικές αρχαϊκής αταραξίας και πνευματικότητας.
Σχολιάσαμε ευφρόσυνα την απουσία ή την ισχνή παρουσία ανδρικής φιγούρας (όνειρα ανδρός γαρ...)και σταθήκαμε πολλή ώρα μπροστά στα αριστοτεχνικά σχέδια σινικής μελάνης, που δεν ανθολογούνται ούτε στις παρουσιάσεις, ούτε στις κάρτες.
Βγήκαμε με εκείνο το μόνιμο χαμόγελο αυτών που τους έχει συμβεί κάτι ωραίο και πήγαμε για έναν καφέ στον Πλάτανο με καλή συντροφιά (λέγε με αννούλα-boul boul)
Επόμενος σταθμός, το Ίδρυμα Κυδωνιέως, απέναντι από το παλιό Εμπειρίκειο Γυμνάσιο.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως η μετάβαση αυτή εμπεριείχε το ρίσκο μιας σύγκρισης προορισμένης να αδικήσει τη δεύτερη έκθεση.
Δεν συνέβη. Πολλές φορές,άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, στο Κυδωνιέως μας περιμένουν εκθέσεις υψηλής αισθητικής συγκίνησης.
Αυτή τη φορά, οι πίνακες του Χάρη Λάμπερτ ήταν οι πλόες στη σύγχρονη ζωγραφική, που αρμενίζει έχοντας κόψει τους κάβους του φορμαλισμού, της εκζήτησης, του εστετισμού και της ομφαλοσκόπησης, σε νερά γεμάτα ομορφιά, φως, νόημα, αλήθεια.
Ποπ άρτ που εξελίχθηκε σε πνευματικά και ανθρωποκεντρικά έργα, αληθινές συνομιλίες με τα μεγάλα θέματα του καιρού μας.
Πολύ ωραίοι πίνακες, που με την κατάλληλη χρήση φωτισμού και λέιζερ αναδείκνυαν άλλες πτυχές έκφρασης και μας έκαναν να βγούμε "ξαφνιασμένοι" στο ανδριώτικο καλοκαίρι και στον αέρα του, λες και ήρθαμε από άλλο χώρο και χρόνο.
Γι' αυτό διέκοψα και τη σιωπή μου των διακοπών, για να το μοιραστούμε, έστω και εξ αποστάσεως.