Η βασιλόπιτα που έφτιαξα ΜΟΝΗ μου.

Πέρυσι τέτοιες μέρες σας έδωσα τη συνταγή της βασιλόπιτας της γιαγιάς μου, σας την έδειξα σε φωτογραφία,την κέρασα και σε έναν άπιστο Θωμά από σας, έστω και μπαγιάτικη, αλλά μόνο τη διεύθυνση του ζαχαροπλαστείου που την "αγόρασα" δεν μου ζητήσατε!
Αυτή τη φορά έχει πριν και μετά! Να δούμε τι θα πείτε τώρα!
Και...ναι η χρονολογία πήγε μισή μισή.
Εντάξει...με τρομάζουν οι αριθμοί ή τους τρομάζω.

Μια γλυκειά, ζουμερή, αφράτη, μυρωδάτη και νόστιμη χρονιά σε όλους σας, με ή χωρίς νόμισμα.

Τα ζεστά μου Χριστούγεννα

Σήμερα χρονιάρα μέρα θα σας πω τα χρόνια πολλά, στέλνοντάς σας δυο φωτογραφίες από τη διαδρομή μου προς το μοναστήρι, όπου πήγαινα για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία και δεν έφτασα ποτέ, λόγω παγετού.
Και για να ζεσταθούμε όλοι εορταστικά και υπέροχα, διαβάστε αυτό το πρόγραμμα από τη χριστουγεννιάτικη γιορτή ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης.
Πόσες χώρες είναι καλεσμένες; Πόσα παιδιά διαφορετικής καταγωγής παρουσιάζουν τον πολιτισμό τους; Πόσο από το ξεχασμένο οικουμενικό όραμα των Χριστουγέννων ανακαλύψατε εδώ μέσα; Χάσατε το μέτρημα; Μετρήστε τότε πόσα σκαλοπάτια ανεβάζει την ελπίδα για τον τόπο μας και τα σχολειά του μια απλή σχολική γιορτή. (Και τη δική μου περηφάνια ως...νονάς βεβαίως...)







ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ 2008


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


Χριστούγεννα στην καρδιά μου - Διαβάζει η μαθήτρια Φωτεινή Δ (Β2)
« Η Παρθένος σήμερον » - Κοντάκιο Χριστουγέννων από τη χορωδία του σχολείου
Κ. Βάρναλη : « Οι πόνοι της Παναγιάς »
Διαβάζει η μαθήτρια Μαριάννα Τ ( Γ4 )
Χομιάκοβ : « Φωτεινή γιορτή » ( Ρωσικό ποίημα )
Διαβάζει η μαθήτρια Μαρία Π ( Β2 )
Ρωσικό τραγούδι - Τραγουδούν μαθήτριες του Β2
« Το έλατο » - Τραγούδι από την ορχήστρα του σχολείου
Χορευτικό - Συμμετέχουν οι μαθήτριες :
Ελευθερία Β ( Β1 ), Παυλίνα Δ ( Γ2 ),
Ζωή Ζ ( Γ2 ), Ξένια Κ ( Γ2 ),
Αλεξάνδρα Κ (Γ2 ), Δέσποινα Μ (Γ2),
Μάγδα Μ ( Β4 ), Φωτεινή Π ( Β5 ),
Βαλίνα Σ ( Γ2 ), Πετρούλα Χ ( Γ6 ),
Σοφία Ψ ( Γ6 )
« Καλή χρονιά » ( Αλβανικό ποίημα )
Διαβάζουν οι μαθήτριες Κλάουσα Ν και Ρεσμίε Λ ( Α1 )
« Άγια Νύχτα » ( Διαπολιτισμική διασκευή σε 4 γλώσσες )
Από τη χορωδία του σχολείου
Φ. Κόντογλου : « Γιάννης ο Βλογημένος »
Διαβάζει ο Θωμάς Κ

« Μπροστά στην φάτνη » - Θεατρικό
Συμμετέχουν οι μαθητές Τάνια Χ-Έυα Κ-Λέντιο Κ- Νικολέτα Ι –Ελένη Κ-Δημήτρης Σ-Μαρία Π- Ελίζα Μ (Β τάξη)
« Καλή Χρονιά » ( Ρουμάνικο ποίημα )
Διαβάζει ο μαθητής Φλορίν Τ (Β3)
« Καλή Χρονιά» ( Ποίημα από τη Γεωργία )
Διαβάζει ο μαθητής Ηλίας Κ ( Γ4 )
Μ. Άβλιχου : « Χριστούγεννα »
Διαβάζει η μαθήτρια Βάσω Π ( Γ4 )
Mendelsson : « Οι ποιμένες γονατίζουν »
Από τη χορωδία του σχολείου
« Anoul nov » ( Ποίημα από τη Μολδαβία )
Διαβάζει ο μαθητής Ιγκόρ Ρ ( Γ4 )
«Γενναιόδωρο βράδυ στη γη» (Τραγούδι από την Ουκρανία)
« Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα » ( Ποίημα από τη Βουλγαρία )
Διαβάζει η μαθήτρια Βεσελίνα Μ ( Γ3 )
Ποντιακά κάλαντα - Από μαθητές της Β΄τάξης
Χορευτικό
Κάλαντα – Από τη χορωδία του σχολείου
Γαλλικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια
Από τους μαθητές της Γ΄τάξης


Η γενική επιμέλεια της γιορτής είναι της Αριάδνης Γ και της Χαρούλας Κ.
Την επιλογή των Ελληνικών κειμένων έκανε ο Θωμάς Κ.

Την επιλογή και επιμέλεια για τα ξενόγλωσσα κείμενα είχαν οι : Βαΐτσα Μ- Μαρία Α - Σπυριδούλα Α -Ελένη Μ -Σωτήρης Ν τους οποίους και ευχαριστούμε.
Η μουσική επιμέλεια και η διεύθυνση της χορωδίας είναι του
Βαγγέλη Σ.
Τα χορευτικά επιμελήθηκε η Βερονίκη Τ.
Η επιμέλεια προβολής εικόνων είναι της Σοφίας Ν.
Ευχαριστούμε για τη βοήθειά τους την Κα Κ -την αγαπημένη μας Αγγελική - τη Θεοδώρα Ι, τη Σούλα Κ, το Γιάννη Γ και τα παιδιά του σχολείου που βοήθησαν στη διακόσμηση.

Οι μαθητές μάς παρουσιάζουν τα παιδιά των εργοστασίων του 19ου αιώνα.

Εν μέσω καταλήψεων, πορειών και επεισοδίων εμείς βρήκαμε λίγο χρόνο να παρουσιάσουμε μια εργασία των περυσινών μαθητών της Τρίτης στην ιστορία. Ήρθαν, ενώ είχαν κατάληψη στο διπλανό μας λύκειο, και μας παρουσίασαν το θέμα ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Συγχρόνως έγινε και μικρή αναφορά στο τι συνέβαινε τότε στη χώρα μας. Στον επίλογο αναφερθήκαμε και στο τι γίνεται σήμερα στη χώρα μας και στον κόσμο.
Έχει σημασία, πρώτα απ’όλα, να πούμε ότι οι μαθητές αυτοί εργάστηκαν με δικά τους μέσα, στα σπίτια τους, χωρίς το σχολείο να είναι σε θέση να τους συνδράμει τεχνολογικά στην έρευνά τους. Μετέφρασαν αποκλειστικά σχεδόν ξενόγλωσσες πηγές από το διαδίκτυο, χρησιμοποίησαν γνώσεις πληροφορικής, αλλά και επιστράτευσαν τα ελληνικά τους και τις ιστορικές τους γνώσεις , χωρίς αυτή η συνεργασία να γίνει τυπικά και επίσημα, όπως προβλέπουν τα διαθεματικά πρότζεκτ. Ερασιτεχνική δουλειά, με την καλή έννοια, γιατί τα παιδιά αγαπήσανε την ιστορία που ερευνάς και δεν σου δίνεται έτοιμη και τελεσίδικη. Ερασιτεχνική όμως και με την ειρωνική έννοια, γιατί το σχολείο δεν έχει άλλο τρόπο σήμερα να προσεγγίσει τη γνώση που δεν βασίζεται στην κιμωλία, στον πίνακα και στο μοναδικό σχολικό εγχειρίδιο, παρά μόνο αναλώμασι γονέων και κυρίως με αθεράπευτο νεανικό ερασιτεχνισμό.
Δηλώνω υπερήφανη που τους είχα μαθητές μου και τους ευχαριστώ που δέχτηκαν να μας παρουσιάσουν έστω και αργά την εργασία τους, αφού τώρα καταφέραμε να έχουμε τον τεχνολογικό εξοπλισμό.
Να μερικά αποσπάσματα και φωτογραφικό υλικό:
ΣΥΝΘΗΚΕΣ: Παιδιά από 4 ετών δούλευαν στα εργοστάσια, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες, αναγκαστικά, αφού πολλές φορές ήταν ορφανά. Για τις συνθήκες και τον τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά ο John Allett δηλώνει χαρακτηριστικά στον Michael Sudler πως θα προτιμούσε να βλέπει τα παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα, παρά να τους συμπεριφέρονται με τον συγκεκριμένο τρόπο. Ο Charles Aberdeen δηλώνει πως η αύξηση της εργασίας μειώνει το 1/10 της ζωής των παιδιών και πως το όριο ζωής τους δεν ξεπερνά τα 40 χρόνια! Σύμφωνα με την Ελίζαμπεθ Μπέντλεϊ, η σκόνη στα υφαντουργία κατέστρεψε τα πνευμόνια και τα κόκκαλά της, σε σημείο που να μην μπορεί να εργαστεί άλλο σε εργοστάσιο, από τα 23 της! Ο Στέφεν Μπίνις αναφέρει πως στα υφαντουργεία η θερμοκρασία του αέρα έφτανε τους 80ο C, του νερού 110ο -120ο C και τα παιδιά υπέφεραν, καθώς έβρεχαν τα χέρια τους συνέχεια με το καυτό νερό. Τα παράθυρα έμεναν κλειστά και κινδύνευαν να πεθάνουν από την αλλαγή της θερμοκρασίας, όταν έβγαιναν στο κρύο. Κοιμόντουσαν 3 σε 1 κρεβάτι, παρόλο που τους υπόσχονταν καλύτερη ζωή. Ο Τζον Μπίρλεϊ θυμάται τη μέρα που τον πήραν να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο, γυναίκες να κλαίνε και μια να φωνάζει πως θα ξέφευγε από τη θέση του. Ένα άλλο παιδί, ο Ρόμπερτ Μπλινκε απέκτησε σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο, ζώντας την όμορφη ζωή που του υποσχέθηκαν.



Τα παιδιά έπιαναν συνήθως δουλειά σε κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες. Εκεί η δουλειά που έκαναν τα μικρότερα, έξι με εφτά χρονών, ήταν αυτή των «σκουπιδιάρηδων». Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να μαζεύουν το μαλλί που είχε πέσει στο πάτωμα του εργοστασίου. Περιλάμβανε όμως και το σύρσιμο κάτω από τις μηχανές που δούλευαν, με πολύ συχνά τα ατυχήματα. Φυσικά, απαγορεύονταν να κάτσουν τα παιδιά κάτω ή να ξεκουραστούν. Μια άλλη σημαντική δυσκολία ήταν ο τρόμος που ένιωθαν τα παιδιά, ακούγοντας και μόνο το μηχάνημα πάνω από τα κεφάλια τους, η σκόνη που υπήρχε μέσα στα εργοστάσια και τα έπνιγε, και ένας δυνατός πόνος στη μέση από τη σκυφτή στάση που έπρεπε να έχουν διαρκώς. Πάντα όμως ακούγονταν και η αντίθετη άποψη των εργοστασιαρχών. Σύμφωνα μ’ αυτούς η δουλειά που είχαν να κάνουν τα μικρά παιδιά ήταν πανεύκολη, αφού απλά περπατούν και, όποτε θέλουν, μπορούν να καθίσουν.


Σε όλες αυτές τις ώρες δουλειάς, δεν υπήρχε καμιά ευκαιρία ξεκούρασης. Όποιος τολμούσε να καθίσει το πλήρωνε στην κυριολεξία με αίμα. Ο Στέφεν Μπίνις, ο οποίος έγινε επιτηρητής, δηλώνει ότι τα παιδιά, για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τρώνε συνέχεια ξύλο και πως κάθε φορά που υπάρχει κάποιο αντικείμενο, στο οποίο μπορούν να ξεκουραστούν, διατάζει να εξαφανιστεί. Ο Τζον Μπίρλεϊ θυμάται μια φορά που ο γιος ενός τεχνίτη τον χτυπούσε, μέχρι που τρόμαξε. Ο Τζον λιποθύμησε από τον πόνο και ο άγριος νέος νόμιζε πως τον είχε σκοτώσει. Υπήρχαν όμως κι επιτηρητές που λυπούνταν τα παιδιά. Ο Ρόμπερτ Μπλίνκε αναφέρει πως υπήρχε κάποιος που δεν άντεχε τις φωνές των παιδιών και το αίμα που έσταζε από το ξύλινο ταβάνι και έκανε παρατηρήσεις στους επιτηρητές. Όταν όμως η βάρδια του τελείωνε, οι υπόλοιποι τσάκιζαν τα παιδιά.



Οι τιμωρίες που δέχονταν τα παιδιά, ακόμα και για ασήμαντες αφορμές ήταν πάρα πολύ σκληρές και συνήθως επιβάλλονταν από τους επιτηρητές. Τα παιδιά τους φοβούνταν και τους μισούσαν γι’ αυτά που έκαναν. Οι τιμωρίες μπορεί να ήταν μαστίγωμα ή άγριο γρονθοκόπημα, αρκετές φορές μέχρι θανάτου. Οι προφάσεις που έβρισκαν για να τιμωρήσουν ήταν η παραμικρή καθυστέρηση των παιδιών στη δουλειά ή και η «ανικανότητά» τους να επιτελέσουν κάποια εργασία, ανεξάρτητα από το βαθμό δυσκολίας της. Ακόμη, αν υπήρχε η οποιαδήποτε υποψία ότι κάποιος εργάτης, μεγάλα κορίτσια κυρίως, ηλικίας 17-18 χρονών, μπορεί να το έσκαγαν, τότε έδεναν στα πόδια τους σίδερα, με τα οποία έπρεπε να κυκλοφορούν συνέχεια. Αυτά τα σίδερα δένονταν γύρω από τους αστραγάλους και τους γοφούς και συνδέονταν μεταξύ τους. Έτσι, τα κορίτσια έπρεπε να φορούν λιγότερα ρούχα, ακόμη και στο βαρύ χειμώνα. Φυσικά, και σ’ αυτή την περίπτωση, υπήρχαν κάποιοι που υποστήριζαν ότι αυτά ήταν οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας.



Τα ατυχήματα ήταν επίσης πάρα πολλά. Προς το τέλος της ημέρας, τα παιδιά ήταν πολύ κουρασμένα και λιγότερο προσεκτικά. Ο Τζον Άλετ ήταν αυτόπτης μάρτυρας ενός ατυχήματος: Ένα νυσταγμένο παιδί ετοίμαζε το μαλλί για τη μηχανή παραγωγής υφάσματος. Ένα λουρί όμως τον τράβηξε και τον έσυρε στη μηχανή. Το παιδί διαμελίστηκε.

Ένα κορίτσι ονόματι Μέρι Ρίτσαρντς, η οποία ήταν πάρα πολύ όμορφη, έφυγε από το πτωχοκομείο σε ηλικία 10 ετών, για να δουλέψει σε εργοστάσιο. Το ατύχημα έγινε ένα απόγευμα, όταν η ποδιά της πιάστηκε στο κοντάρι της μηχανής. Σε μια στιγμή το καημένο το κορίτσι σύρθηκε με ακαταμάχητη δύναμη και συντρίφτηκε πάνω στο πάτωμα. Όλοι άκουσαν τις κραυγές της. Ο Μπλίνκε έτρεξε προς το μέρος της, αβοήθητος και κατατρομαγμένος από την τρομαχτική αυτή σκηνή. Την είδε να στροβιλίζεται γύρω γύρω, μαζί με το κοντάρι. Άκουγε τα κόκκαλά της να σπάνε, να συντρίβονται, καθώς το μηχάνημα τη στροβίλιζε γύρω και τράβαγε όλο και πιο σφιχτά το σώμα της μέσα, το αίμα της σκορπίζονταν πάνω στα τελάρα και έρρεε πάνω στο πάτωμα. Το κεφάλι της έγινε χίλια κομμάτια. Στο τέλος, το κατακρεουργημένο σώμα της συνθλίφτηκε τόσο γρήγορα ανάμεσα στο κοντάρι και στο πάτωμα, που το νερό χαμήλωσε και οι τροχοί σταμάτησαν. Τότε σταμάτησε και το κεντρικό κοντάρι. Όταν το σώμα της απαγκιστρώθηκε, κάθε κόκκαλό της βρέθηκε σπασμένο. Τη μάζεψαν σχεδόν πεθαμένη.



Η ζωή στα εργοστάσια ήταν πολύ δύσκολη για τα παιδιά. Σκληρή δουλειά, κακή τροφή, τιμωρίες, ατυχήματα, αναπηρίες, αρρώστιες, θάνατος. Ο Σάμουελ Φίλντεν που σε ηλικία 8 χρονών δούλευε σε εργοστάσιο βαμβακιού έγραψε στην αυτοβιογραφία του: « Αν ο διάβολος είχε έναν συγκεκριμένο εχθρό, τον οποίο ήθελε να βασανίσει ανελέητα, το καλύτερο που μπορούσε να κάνει είναι να πάρει την ψυχή του και να τη βάλει μέσα σε ένα εργαζόμενο παιδί στα εργοστάσια και να τον κρατήσει εκεί μέχρι το τέλος του.»








ΥΓ1: Γι' αυτή την εργασία δούλεψαν οι μαθητές: Χρύσα Μπ., Αθανασία Ν, Κατερίνα Σ, Δημήτρης Σ, Στέφανος Π, Λίνα Οι., η οποία βοήθησε και στην τεχνική επιμέλεια.
Δηλώνω υπεύθυνα ότι τα γεγονότα και τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται στην εργασία, ουδεμία σχέση έχουν με σημερινά γεγονότα και καταστάσεις. Άλλωστε, εμείς εδώ τα αγαπάμε τα παιδιά μας...
YΓ2: Ούτε το: you won't fool the children θέλει να μας πει τίποτα. Προς θεού...

Τα παιδιά ενάντια στη Βαστίλη

Τον Δημήτρη τον Μαριόλη τον έβρισκα πάντα πολύ ριζοσπαστικό. Με έχει κατατρομοκρατήσει αρκετές φορές η θέα του στην τηλεόραση, πρώτη μούρη απέναντι στα ΜΑΤ, δαρμένου και ψεκασμένου. Ένας τύπος που δεν τα πάει καλά με τον καναπέ του. Δάσκαλος, συνδικαλιστής, αγωνιστής χωρίς εισαγωγικά. Παντρεύτηκε κι ένα δικό μας κορίτσι, ο τυχερός, και προσπαθεί να κατατροπώσει και τα ψάρια μας, αλλά αυτά...αντιστέκονται, τα αφιλότιμα.
Σήμερα πρωί πρωί, έπεσα πάνω σε ένα κείμενό του στο alfavita. Ήταν από αυτά που παλιά με ευκολία θα τα χαρακτήριζα υψιπετή, υπερεπαναστατικά και θα έμενα μόνο στην αρτιότητα της έκφρασής τους. Τώρα, δεν έγινε έτσι. Δεν βρήκα το κουράγιο να αποστασιοποιηθώ, δεν ένιωσα ασφαλής στις απόψεις μου, ούτε καλοκαθισμένη στον καναπέ μου.
Κι έτσι σας το παραθέτω αυτούσιο ως μια μικρή εξιλέωση που δεν ήμουν εκεί και κυρίως που δεν πιστεύω ακόμη ότι μπορώ να είμαι εκεί.

Τα παιδιά ενάντια στη Βαστίλη



Του Δημήτρη Μαριόλη



Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας φάνηκαν ξεκάθαρα τα βαριά σύννεφα που κρέμονταν πάνω από τον ουρανό της Αθήνας. Όλοι οι θυμοί που ξεχείλισαν, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη ενώθηκαν σε ένα ποτάμι νεανικής και κοινωνικής οργής και αγανάκτησης που παρέσυρε τα πάντα. Η κραυγή της εξέγερσης μπορεί να μας φαίνεται άναρθρη και πολιτικά αδιέξοδη. Όμως αυτή η εξέγερση είναι το ξέσπασμα της οργισμένης αλήθειας. Τα πεζοδρόμια που αναστατώνει πετούν σπίθες δικαιοσύνης. Και με ποιο δικαίωμα αλήθεια, θα παραστήσουμε τους εισαγγελείς εμείς και θα σηκώσουμε το δάχτυλο νουθετώντας ; Εμείς που δεν παραδώσαμε σ΄ αυτά τα παιδιά ούτε ίχνος κοινωνικού οράματος από όλα τα ευγενικά συλλογικά όνειρα που φλόγισαν τη νιότη μας ;

Όσοι είχαν κομματικό και κοινωνικό συμφέρον να σταθούν απέναντι σε αυτή την εξέγερση, κρύφτηκαν νωρίς – νωρίς πίσω από το Πένθος, μίλησαν με τη γλώσσα του Στυλιανίδη και του Κούγια κι ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν.

Όσοι δίστασαν μπροστά στα γεγονότα, έμειναν θεατές κι έκαναν μάθημα τις ημέρες που έπρεπε να παραδώσουν άλλου είδους μαθήματα – αυτοί έχουν το χρόνο να το ξανασκεφτούν και να τιμήσουν το παρελθόν τους .



Όμως, όσοι περπατούν αυτές τις μέρες στους δρόμους της φωτιάς, αντικρίζουν εικόνες που θα σημαδέψουν όλη τη ζωή τους. Μέσα από τις φλόγες και τους καπνούς της εξέγερσης ξεπροβάλλουν όλοι οι ήρωες του Βίκτωρα Ουγκώ. Ο Μάριος, ο Ενζολοράς και οι ευγενικές φυσιογνωμίες των εξεγερμένων φοιτητών. Ο Γιάννης Αγιάννης, ευθυτενής και ασπρομάλλης, να ορθώνει ειρηνικά τα εβδομήντα χρόνια του ανάμεσα στους μαθητές και τα ΜΑΤ μπροστά στο κοινοβούλιο. Ο τρομερός Ιαβέρης, σκοτεινή σκιά με τα χίλια πρόσωπα, ο Νόμος που κινείται ενάντια στο πλήθος σαν αρπαχτικό, με το πρόσωπο του «ακροδεξιού» ή του «αγανακτισμένου πολίτη». Ο μικρός Γαβριάς και τα χαμίνια του δρόμου, που βγάζουν τη γλώσσα τους στις λεγεώνες και απαντάνε στα δακρυγόνα με νεράντζια, στα γκλομπ με χαλικάκια. Κι ακόμη – γιατί να το κρύψουμε – οι Θερναδιέροι και οι λούμπεν, οι Άθλιοι των Αθηνών και οι πλιατσικολόγοι. Μόνο που οι αληθινοί Πλιατσικολόγοι της εποχής μας φορούν κοστούμια και είναι ευυπόληπτοι πολίτες, στο Πραγματικό Μεγάλο Πλιάτσικο σήμερα πρωταγωνιστεί η Σοφοκλέους και η Βασιλίσσης Σοφίας, όχι η Αιόλου, η Πειραιώς και η Αθηνάς.



Ολόκληρος ο στρατός των δημοσκόπων, των πολιτικών αναλυτών, των κοινωνιολόγων και των πολιτικών επιτελείων, ατενίζει από το ύψος της κοινωνικής του θέσης αυτή τη φλεγόμενη άβυσσο με ίλιγγο και δέος. Ολόκληρο (ή σχεδόν ολόκληρο) το πολιτικό σύστημα φοβερίζει, απειλεί, εκλιπαρεί για ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Οι πολιτικές ηγεσίες διαγκωνίζονται υπολογίζοντας κέρδη και ζημιές, μετρώντας ψήφους και ποσοστά. Όλες οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις κοστολογούν και συμψηφίζουν τα κοινωνικά και εκλογικά αποτελέσματα της θύελλας – με θλιβερή εξαίρεση το ΚΚΕ που μετρά αποκλειστικά και μόνο ψήφους.



Ο Β. Ουγκώ έγραφε : «αν πιστέψει κανείς τα θέσφατα μερικών καταχθόνιων πολιτικών, μια ταραχή είναι ωφέλιμη στο καθεστώς. Το δυναμώνει χωρίς να το ανατρέπει. Δοκιμάζει την πίστη του στρατού, συγκεντρώνει την αστική τάξη, ξεμουδιάζει την αστυνομία, δοκιμάζει την αντοχή του κοινωνικού σκελετού». Η κυβέρνηση σήμερα παίζει το μόνο χαρτί που της απέμεινε. Το χαρτί του Σαρκοζί, τη συσπείρωση δηλαδή της γαλλικής πλειοψηφίας απέναντι στα παρισινά προάστια που φλέγονταν πριν τρία χρόνια και την άγρια καταστολή της εξέγερσης. Τραπεζίτες, καταστηματάρχες και ασφαλιστικές εταιρίες, έμποροι και νοικοκυραίοι, υπάλληλοι, κάτοικοι των αστικών κέντρων και γονείς σε νευρική κρίση επιδιώκεται να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι και με μακρύ χέρι τον ακροδεξιό συρφετό και τις φασιστικές συμμορίες να «βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά». Η καταστολή της νέας γενιάς από τη σιωπηρή πλειοψηφία είναι το μόνο σοβαρό κυβερνητικό σχέδιο, τα υπόλοιπα περί δήθεν παραιτήσεων υπουργών και εκφράσεων θλίψης για το 15χρονο είναι για τους αφελείς.

Γι' αυτό η αστυνομική βαρβαρότητα προχώρησε σε μια τρομερή ιεροσυλία χτυπώντας στο ψαχνό ακόμα και στην κηδεία του παιδιού. (Ούτε η Χούντα, ούτε οι Γερμανοί δεν χτυπούσαν την ώρα της κηδείας !)

Γι' αυτό, κάθε μέρα τα ΜΑΤ συλλαμβάνουν και κακοποιούν δεκάδες μαθητές ακόμα και στις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις.

Μόνο που εδώ δεν είναι τα προάστια του Παρισιού, είναι ολόκληρη η χώρα κι είναι τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά αυτά που «πρέπει να χτυπηθούν». Κι ακόμα δεν έχουμε 2005 αλλά 2008, οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι συμπιέζονται, δυσφορούν, αγανακτούν, αγωνιούν για το μέλλον που τους επιφυλάσσει η κρίση.



Το δίλημμα είναι εδώ μπροστά μας κι εξαρτάται κι από μας η εξέλιξη των γεγονότων. Να πάρουμε λοιπόν θέση. Απερίφραστα. Έμπρακτα. Με τα παιδιά, ενάντια στη Βαστίλη. Με τα πλατιά κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια στο άδικο. Με τη δύναμη των πολλών, ενάντια στη δύναμη των ισχυρών. Ραντεβού στους δρόμους…

What is that? (Τι είναι αυτό;) 2007

Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό;
Όσες φορές και να ρωτήσουμε μη δυσανασχετήσετε.
Να έχετε την ίδια υπομονή που είχαμε, όταν σας μεγαλώναμε, που έχουμε- όσοι έχουμε- όταν σας διδάσκουμε.
Κάποτε θα καταλάβουμε.
Κάποτε θα σας καταλάβουμε.

Κυρία, το κλείσαμε!

Έχουν πολλούς λόγους να μείνουν σπίτι.
Ζουν στη χώρα του βολέματος, που όλοι περιμένουν την καλή και μέχρι τότε, κλείνονται στο μικρόκοσμό τους και πέρα βρέχει. Οι γονείς τους, αμήχανοι, δεν ξέρουν αν πρέπει να είναι υπερήφανοι που δεν κονομάνε, που δεν τα πιάνουν. Δεν ξέρουν αν πρέπει να τα γαλουχήσουν στην εντιμότητα, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την αξιοκρατία. Φοβούνται μήπως αύριο δεν θα έχουν εξαιτίας αυτών των αρχών, όχι μόνο πολλά λεφτά και αναγνώριση, αλλά ούτε καν επιβίωση.
Εμείς οι δάσκαλοί τους πολλές φορές, όσο και να προσπαθούμε αρκετοί για το αντίθετο, δεν καταφέρνουμε να τους δώσουμε όπλα και οράματα και όνειρα να πορευτούν μέσα στην ομίχλη και το ζόφο που τα περιβάλλει.
Η καθημερινότητά τους σε ρυθμούς εξοντωτικούς, σχολείο, μετά φροντιστήριο, ενδιάμεσα και ανάμεσα διάβασμα, εξωσχολικές δραστηριότητες. Η ξενοιασιά, το ανέμελο παιχνίδι, η δημιουργική ονειροπόληση που τροφοδοτούν την ανάπτυξη των υγιών ανθρώπινων πλασμάτων, γίνονται όλο και πιο μακρινά και δυσεύρετα.
Φαίνονται χορτάτα, χαϊδεμένα, είναι καλοντυμένα,θα μπορούσες να πεις και κακομαθημένα. Βουτυρόπαιδα, σοκολατόπαιδα. Εμείς που τα ζούμε καθημερινά ξέρουμε πολύ καλά πόσο πλαστή είναι αυτή η εικόνα. Πόσος πόνος κρύβεται μέσα στα χίλια δυο γκαζετάκια, στα σινιέ ρούχα και στα περίεργα μαλλιά και σκουλαρίκια. Τι σημαίνει μια οικογένεια σκορποχώρι. Πόσο δύσκολο να είσαι εσύ ο γονιός των γονιών που έχουν συντριβεί κοινωνικά, ψυχικά. Τι είναι να μην έχεις ένα σταθερό σημείο να πιαστείς, αυτό έστω που είχαμε παλιά, το σόι, η γειτονιά, οι παππούδες.
Οι οθόνες που τα περιβάλλουν τους δίνουν αντιφατικά μηνύματα. Το καταναλωτικό όνειρο και οι κούφιες αξίες από τη μια, τα μεγάλα λόγια, αγώνες, δημοκρατία, παιδεία, πολιτισμός, από την άλλη. Γι' αυτά ο πολιτισμός μας είναι το ίδιο άπιαστος και αόριστος με τα πανάκριβα αυτοκίνητα και τις βίλες. Το ίδιο ξένος. Φροντίζουμε να τα κρατάμε σε απόσταση από αυτόν και να τα μπουκώνουμε με πληροφορίες, γνώσεις άχρηστες, γνώσεις χρησιμοθηρικές, κενές ουσίας θρεπτικής, όπως τα τζανκ φουντ που τα ταΐζουμε.
Ακόμα κι αυτοί που θέλουν να τα βγάλουν από το σπίτι, τους έχουν έτοιμη τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουν. Με τα δικά τους χρώματα, τη δική τους οριοθέτηση. Μέρος ενός κινήματος διαμαρτυρίας, κομμένου και ραμμένου στις κομματικές ντιρεκτίβες, στις ιδεολογικές αγκυλώσεις τις παρωχημένες.
Σήμερα βγήκαν μόνα τους.
Τα βρήκα στο δρόμο μου προς το σχολείο.
"Γεια σας, κυρία!" Και μετά "Δεν θα περάσει!"
Σκότωσαν έναν δικό τους. Έναν πιτσιρικά που πήγε να "την πει" σε έναν "μπάτσο", έτσι για "τσαμπουκά", έτσι όπως κάνει την επανάστασή του κάθε πιτσιρικάς, πριν να φορέσει σινιέ κουστουμάκι και στολή, πριν να βολευτεί και να κλειστεί στο σπίτι. Μόνο που αυτός δεν θα έχει την ευκαιρία να "διορθωθεί" να κάτσει σπίτι.
Γέμισαν οι δρόμοι, η γειτονιά, η πλατεία. "Κυρία, το κλείσαμε!" "Καλά κάνατε!" Πρώτη φορά από μένα ακούσανε κάτι τέτοιο, που ούτε μια μέρα κατάληψη δεν σηκώνω στο σπαθί μου. "Αλήθεια;"
Αλήθεια!
Σ' αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα παιδιά δεν τα έχουμε για σκότωμα!

Γραπτή έκθεση με θέμα...

Σήμερα πέρασα ωραία. Ήμουν ο ντισκ- τζόκεϊ (πώς το λένε αυτό στα ελληνικά τώρα;) σε ένα πάρτι. Και συγχρόνως με έβαλαν και πρώτων βοηθειών, γιατί με βρήκαν πρόχειρη. Το πάρτι είχε θέμα: "Γράφω για τη φιλία" Τα κομμάτια που πρότεινα για χορό ήταν: "Σας παρουσιάζω το φιλαράκι μου", "Μια φιλία που χάλασε", "Ο φίλος μου δεν είναι Έλληνας" και "Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου;"
Ο καθένας διάλεξε ένα κομμάτι που του ταίριαζε και βάλθηκε να ακολουθήσει το ρυθμό με το μολύβι του. Το τι χορό έριξαν τα μολύβια δε λέγεται. Φαίνεται πως από τον πολύ χορό κάποιοι χρειάστηκαν και πρώτων βοηθειών, γι' αυτό κάθε τόσο με φώναζαν και πήγαινα να φροντίσω τον τραυματία και να τον ξαναβάλω στο γλέντι. Μου άρεσαν πολύ οι καντρίλιες των παρουσιάσεων. Διάφορα φιλαράκια, διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων παρήλαυναν στην πίστα, λέγανε τα δικά τους, υποκλίνονταν και έφευγαν. Μετά ήρθαν τα βαριά ζεμπέκικα των πικραμένων φίλων. Τι παρεξηγήσεις, τι καυγάδες, τι εγώ που σε εμπιστεύτηκα και με πρόδωσες, τι γεννήθηκες για την καταστροφή και αλήτη μ' είπες μια βραδιά... Μετά ήρθε ένα ωραίο μπάλο νησιώτικο, με ντάμα και καβαλιέρο, που συντόνιζαν τα βήματά τους και μια χάνονταν, μια πλησίαζαν. Τέλος, είχαμε τα έθνικ. Χορευτές από διαφορετικές χώρες έδειχναν τους χορούς τους σε Έλληνες κι αυτοί τους μάθαιναν τσάμικα και καλαματιανά.
Να περιμένετε ανταπόκριση από το πάρτι στην Πολύχρωμη Τάξη, εκεί θα δείτε πόσο ωραία περνάμε εμείς οι ντισκ- τζόκεϊ, όταν στο πάρτι μας χορέψουν τόσο καλά.

Εδώ οι καλές ενέσεις!

Χρειάζομαι επειγόντως ποιητική βοήθεια. Η ολοένα και καλπάζουσα επέλαση του ομιχλώδους με συνέχει. Συνεδριάσεις, συναστρίες, συγκυρίες δυσοίωνες. Ανοίγω το κουτί πρώτων βοηθειών. Κερνάω:
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ



Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
Δοσολογία: Μία ακρόαση κάθε πρωί και δύο αναγνώσεις προ του ύπνου.