Είναι κακό να συνηθίζεις. Ζεις μέσα στην ασχήμια και δεν σε ενοχλεί. Ζεις μέσα στην ομορφιά και δεν τη βλέπεις. Περπατάς μέσα σε ξερά τοπία και δεν μπορείς να βρεις το νερό, τους ίσκιους, τα δέντρα. Ο ουρανός γίνεται σαν το σαλόνι σου, οικείος, σπιτικός, "το 'χεις δει πολλές φορές το φεγγάρι να βγαίνει". Μερικές φορές αρκεί μια άλλη ματιά να δανειστείς και όλα ξεθολώνουν, διακρίνονται. Υπάρχουν κάποιοι που μας δανείζουν μάτια, που μας κρατάνε ξύπνιους με την αγρύπνια τους, που μας χορταίνουν με το τσιγάρο τους που μένει πάντα αναμμένο "στην άμμο". Στο νησί μας έρχονται να κατακτήσουν κάθε μικρό κάστρο που στήσαμε να κλειστούμε. Δεν είναι κι άσχημα τελικά με τις πόρτες ανοιχτές. Ας μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα πετούμενα τις νύχτες να μας θυμίζουν πώς δεν είναι τελικά και τόσο απειλητική για το δέρμα μας η συνύπαρξη.
Και τότε το αλογάκι άρχισε να γυρίζει να μας κοιτάξει κάθε φορά που του φωνάζαμε.
Μας χάρισε και μια φωτογραφία να θυμόμαστε τις μέρες που ανακαλύψαμε ξανά τον τόπο μου. Μαζί.
Και τότε το αλογάκι άρχισε να γυρίζει να μας κοιτάξει κάθε φορά που του φωνάζαμε.
Μας χάρισε και μια φωτογραφία να θυμόμαστε τις μέρες που ανακαλύψαμε ξανά τον τόπο μου. Μαζί.
4 comments:
Σωστά. Είναι κακό να συνηθίζεις την ομορφιά την ασχήμεια...
Ναι χρειάζεται κάποτε να τα ξαναδούμε με τα μάτια των άλλων μα πιο πολύ χρειάζεται να τα βλέπουμε με τα άλλα μας μάτια που όλα καταφέρνουν να τα κάνουν ίδωμα της πρώτης φοράς.
Δεν είναι εύκολο είμαι όμως πρόκληση
Πολύ ωραίο κείμενο Γυριστρούλα. Πολύ ωραίο
Να μην πω τίποτα καλύτερα, χαίρομαι πολύ που τα σκέφτηκες και που τα γραψες αλλά πιό πολύ που είχες την τύχη...
Καρδούλα μου γλυκιά... εγώ ευχαριστώ... για την ζεστασιά, για το αγκάλιασμα, για την απλωσιά και την φροντίδα... και για το που αντέξατε να...σας καπνίζω χωρίς σταματημό αδιαμαρτύρητα!!! :)))
φιλιά φιλιά φιλιά σε όλους
Μέριλ, καλά που το κατάλαβες! Άρα; Με την πρώτη ευκαιρία, θα μου δείξεις κι εσύ μερικά όμορφα εδώ γύρω. Γιώργο, πράγματι, είχα την τύχη κι όχι μόνο με εκείνη την άγρυπνη. Λορελάη, ναι ναι, όπως τα λες, ανεβάζεις τον πήχυ της αντοχής στα ύψη, βρε παιδί μου! Αχ, ευτυχώς, τουλάχιστον, που δεν χρειάζεσαι πολλά λόγια για να καταλάβεις, όσο φαγητό! Χαχαχαχα!
Post a Comment