Στιγμιότυπα από τις θερινές μου διακοπές.

Ήρθαν και οι δύο μαζί. Ο ένας πιο όμορφος από τον άλλον. Έμοιαζαν πολύ, αλλά όχι σαν δίδυμοι που ήταν. Γαλανό της ήρεμης θάλασσας στα μάτια ο ένας, πιο γκρίζο και σκοτεινό ο άλλος. Ο πιο λευκός με κοίταξε με περιέργεια και παραδόθηκε στα χάδια μου με απροκάλυπτη ευχαρίστηση. Ο άλλος έτρεμε σαν το φύλλο στα χέρια μου και δεν άγγιξε το φαΐ που καταβρόχθισε με όρεξη ο άλλος. Ο θαρραλέος μου είπε αμέσως το όνομά του: Λεωνίδας. Φυσικά, τι άλλο. Ο άλλος ψέλλισε ένα Αλκι...βιάδης, αλλά δεν είχε δύναμη και του έμεινε μόνο το Αλκης. Για την ώρα. Εντάξει, με χάδια πολλά και καλό φαΐ θεριεύουν κι αντριεύουν, αλλά οι ανάγκες της επιβίωσης δεν περιμένουν. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τον Κυρίαρχο και νόμιμο διεκδικητή της εύνοιάς μου, ο οποίος μόλις τους είδε σκύλιασε και πήγε να τους κόψει φέτες. Και τότε ο Λεωνίδας δικαίωσε 3000 χρόνια ιστορίας και όνομα και καταγωγή και παράστημα. Βγήκε μπροστά να ανδροκαλέσει το θεριό. Ύψωσε το ανάστημά του, έβγαλε πολεμικές ιαχές, πάλεψε με νύχια και με δόντια, που λέει ο λόγος, και το θεριό υποχώρησε. Ο Άλκης κούρνιασε στην αγκαλιά μου κι από κει έκανε τον καμπόσο, έτσι για τα μάτια. Η μάχη κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Ο Κυρίαρχος δεν παραιτείται από το θρόνο του και έρχεται ακόμη κι όταν τους έχω αγκαλιά να μπει ανάμεσά μας με άγριες φωνές και κλάματα. Είναι ένας πόλεμος μοιραίος και αναπόφευκτος. Τρία υπέροχα αρσενικά διεκδικούν τα χάδια μιας και μόνης...Γυριστρούλας. Πού να φτάσει κι αυτή; (Σε επόμενη δημοσίευση και φωτογραφικό ρεπορτάζ)