Μαθήματα ελευθερίας

Ο φίλος και συνάδελφος ήρθε από ελληνικό σχολείο της Γερμανίας, φέρνοντας στις αποσκευές του ένα βίντεο,(που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το αναρτήσουμε και ίσως ακόμα δεν πρέπει, γι' αυτό και το συναφές θεματικά των Pink Floyd), προϊόν της δουλειάς του με τους μαθητές. Στο σχολείο αυτό επικρατούσε απόλυτα αυταρχικό πνεύμα, απόλυτος έλεγχος και απόλυτη τάξη. Απηυδισμένοι από το ελληνικό εκπαιδευτικό φαινόμενο της πλήρους χαλαρότητας, προχειρότητας και ασυδοσίας, ίσως βιαστούμε να πούμε: "Αυτό είναι σχολείο!" , αλλά ας μη βιαστούμε. Το σχολείο, η παιδεία γενικότερα, έχουν ανάγκη την τάξη, την οργάνωση, την αποτελεσματικότητα, αλλά και την ελευθερία, το διάλογο, την επικοινωνία, τη χαρά. Ο φόβος, η καχυποψία, η ρουφιανιά, η υποταγή στην παράλογη εξουσία, καταπνίγουν ακριβώς αυτές τις δυνάμεις της ψυχής που θέλει να αναπτύξει η παιδεία. Διαμορφώνουν εξαρτημένα, φοβισμένα ανθρωπάκια κι όχι ανθρώπινες υπάρξεις ικανές να σκέπτονται και να πράττουν ελεύθερα.
Σ' αυτές τις συνθήκες οι εκπαιδευτικοί χάνουν το ρόλο τους, γίνονται από δάσκαλοι χωροφύλακες, από επιστήμονες ενεργούμενα μιας τυφλής ιεραρχίας, που τους απαξιώνει στα μάτια των μαθητών τους, πρώτα από όλα. Αν θέλουν να επιβιώσουν εκεί, πρέπει να σιωπούν και να εκτελούν. Κάθε αντίρρηση, κάθε άρνηση εκτέλεσης ισοδυναμεί με καταχώριση στη μαύρη λίστα και τίποτε καλό δεν προμηνύει για τη συνέχεια.
Πάντα όμως βρίσκεται κάποιος που αντιστέκεται. Και στην πιο μαύρη τυραννία.
Εδώ αυτός κατάφερε σε συνθήκες παρανομίας να γυρίσει αυτό το βίντεο με τους μαθητές του. Όλα έγιναν εν κρυπτώ, χωρίς πρόβες, σε χώρους εκτός σχολείου, στο σχολείο σε ώρες εκτός μαθημάτων, με πλήρη μυστικότητα. Θα μπορούσε ακόμα και αστυνομική δίωξη να επισύρει η πράξη αυτή κατόπιν εντολής της διεύθυνσης!
Τα κατάφεραν όμως. Αυτές οι ωραίες φατσούλες, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί παίζουν τους εαυτούς τους, τους δασκάλους τους, διακωμωδούν και αποδυναμώνουν έτσι τον αυταρχισμό που καταδυναστεύει τις ζωές τους. Με ευρηματικότητα, χιούμορ, ζωντάνια, ουσία, ωραία μουσική, ωραία κίνηση.
Είμαι σίγουρη ότι αυτά τα μαθήματα ελευθερίας δεν θα τα ξεχάσουν ποτέ.

Στην άγρυπνη επισκέπτρια

Είναι κακό να συνηθίζεις. Ζεις μέσα στην ασχήμια και δεν σε ενοχλεί. Ζεις μέσα στην ομορφιά και δεν τη βλέπεις. Περπατάς μέσα σε ξερά τοπία και δεν μπορείς να βρεις το νερό, τους ίσκιους, τα δέντρα. Ο ουρανός γίνεται σαν το σαλόνι σου, οικείος, σπιτικός, "το 'χεις δει πολλές φορές το φεγγάρι να βγαίνει". Μερικές φορές αρκεί μια άλλη ματιά να δανειστείς και όλα ξεθολώνουν, διακρίνονται. Υπάρχουν κάποιοι που μας δανείζουν μάτια, που μας κρατάνε ξύπνιους με την αγρύπνια τους, που μας χορταίνουν με το τσιγάρο τους που μένει πάντα αναμμένο "στην άμμο". Στο νησί μας έρχονται να κατακτήσουν κάθε μικρό κάστρο που στήσαμε να κλειστούμε. Δεν είναι κι άσχημα τελικά με τις πόρτες ανοιχτές. Ας μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα πετούμενα τις νύχτες να μας θυμίζουν πώς δεν είναι τελικά και τόσο απειλητική για το δέρμα μας η συνύπαρξη.





Και τότε το αλογάκι άρχισε να γυρίζει να μας κοιτάξει κάθε φορά που του φωνάζαμε.
Μας χάρισε και μια φωτογραφία να θυμόμαστε τις μέρες που ανακαλύψαμε ξανά τον τόπο μου. Μαζί.

Στιγμιότυπα από τις θερινές μου διακοπές.

Ήρθαν και οι δύο μαζί. Ο ένας πιο όμορφος από τον άλλον. Έμοιαζαν πολύ, αλλά όχι σαν δίδυμοι που ήταν. Γαλανό της ήρεμης θάλασσας στα μάτια ο ένας, πιο γκρίζο και σκοτεινό ο άλλος. Ο πιο λευκός με κοίταξε με περιέργεια και παραδόθηκε στα χάδια μου με απροκάλυπτη ευχαρίστηση. Ο άλλος έτρεμε σαν το φύλλο στα χέρια μου και δεν άγγιξε το φαΐ που καταβρόχθισε με όρεξη ο άλλος. Ο θαρραλέος μου είπε αμέσως το όνομά του: Λεωνίδας. Φυσικά, τι άλλο. Ο άλλος ψέλλισε ένα Αλκι...βιάδης, αλλά δεν είχε δύναμη και του έμεινε μόνο το Αλκης. Για την ώρα. Εντάξει, με χάδια πολλά και καλό φαΐ θεριεύουν κι αντριεύουν, αλλά οι ανάγκες της επιβίωσης δεν περιμένουν. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τον Κυρίαρχο και νόμιμο διεκδικητή της εύνοιάς μου, ο οποίος μόλις τους είδε σκύλιασε και πήγε να τους κόψει φέτες. Και τότε ο Λεωνίδας δικαίωσε 3000 χρόνια ιστορίας και όνομα και καταγωγή και παράστημα. Βγήκε μπροστά να ανδροκαλέσει το θεριό. Ύψωσε το ανάστημά του, έβγαλε πολεμικές ιαχές, πάλεψε με νύχια και με δόντια, που λέει ο λόγος, και το θεριό υποχώρησε. Ο Άλκης κούρνιασε στην αγκαλιά μου κι από κει έκανε τον καμπόσο, έτσι για τα μάτια. Η μάχη κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Ο Κυρίαρχος δεν παραιτείται από το θρόνο του και έρχεται ακόμη κι όταν τους έχω αγκαλιά να μπει ανάμεσά μας με άγριες φωνές και κλάματα. Είναι ένας πόλεμος μοιραίος και αναπόφευκτος. Τρία υπέροχα αρσενικά διεκδικούν τα χάδια μιας και μόνης...Γυριστρούλας. Πού να φτάσει κι αυτή; (Σε επόμενη δημοσίευση και φωτογραφικό ρεπορτάζ)