Οι Κινέζοι

Ο πατέρας μου ως ναυτικός γνώρισε πολλούς λαούς αλλά συμπαθούσε πιο πολύ τους Κινέζους. Μου έλεγε πως αυτοί όταν δουν σε έναν δημόσιο χώρο μια πέτρα βγαλμένη από τη θέση της, θα σταματήσουν να την ξαναβάλουν εκεί που πρέπει, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να ξαναπεράσουν ποτέ από αυτό το μέρος. Σκεφτόμουν, μέρες που είναι, κι επειδή χθες πέρασαν έξι μήνες από τότε που έφυγε ένας τέτοιος "Κινέζος" από κοντά μας, πόσο διαφορετικά αντιδρούν οι άνθρωποι στη θέα μιας βγαλμένης πέτρας σε δημόσιο δρόμο. Άλλοι δεν την βλέπουν καν, το οπτικό τους πεδίο περιλαμβάνει μόνο τον δικό τους μικρόκοσμο. Άλλοι την βλέπουν και αδιαφορούν. Άλλοι την βλέπουν και γίνονται έξαλλοι και καταγγέλλουν τους υπεύθυνους που δεν την έβαλαν στη θέση της. Άλλοι την βάζουν με χαρά στη θέση της, το διατυμπανίζουν παντού, εισπράττουν χειροκρότημα και ουαί κι αλίμονο αν δεν αναγνωρισθεί η προσφορά τους. Είναι ικανοί να πάνε να την ξαναβγάλουν και τουλάχιστον ορκίζονται να μην ξαναβάλουν ποτέ καμιά πέτρα στη θέση της στους δρόμους των αχάριστων ανθρώπων. Μερικοί μάλιστα το φτάνουν στα άκρα. Δεν πατούν πια στη γη από την περηφάνια τους που έβαλαν μια πετρούλα πάνω σ' ένα ντουβαράκι, λες κι ανακάλυψαν τον τροχό.
Μέρες που είναι λοιπόν, ας ψάξουμε τους Κινέζους.
Ζουν ανάμεσά μας αρκετοί ευτυχώς...