Το ΟΧΙ του μπάρμπα-Μήτσου

Σήμερα, μια συζήτηση σε αντικριστά τραπεζάκια με  συγχωριανό συνταξιούχο καπετάνιο, έφερε στο φως μια άγνωστη ιστορία με πρωταγωνιστή τον πατέρα μου, Δημήτρη Σκόρδο.
Είναι μια από τις πολλές που ποτέ δεν μας έλεγε ο ίδιος. Μόνο από άλλους τις ακούγαμε ή μας τις έλεγε άκρες μέσες, αφού τον σταυρώναμε στις ερωτήσεις.
Στην περίοδο της Χούντας, σε ένα από τα διαβόητα δημοψηφίσματα, ο πατέρας μου ταξίδευε. Ψήφιζαν τότε και οι ναυτικοί και όταν άνοιξε η κάλπη του βαποριού, βρέθηκε μόνο ένα ΟΧΙ. Αυτό ήταν φυσικά απαράδεκτο για την αρραγή "εθνική ομοψυχία" του γύψου και ο καπετάνιος (Μαστραντώνης από το Μπατσί) έπρεπε να βρει τον "ένοχο". Τότε, ο πρόθυμος ρουφιάνος του βαποριού πήγε και του κάρφωσε τον πατέρα μου που ως αριστερός ήταν ο συνήθης ύποπτος. Τον χαρακτήρισε μάλιστα και ως επικίνδυνο στοιχείο. Ο καπετάνιος, ένας καλός και έντιμος άνθρωπος, συμπαθούσε πολύ τον μπάρμπα Μήτσο και δεν ήθελε να του κάνει κακό, αν και ήταν ο ίδιος συντηρητικών απόψεων. Τον κάλεσε στην καμπίνα του και τον παρακάλεσε να αλλάξει την ψήφο του, αφού είχε σκοπό να επαναλάβει τη διαδικασία των εκλογών, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να μην τον καταγγείλει όπως ήταν υποχρεωμένος. Έλεγε μετά από χρόνια στον συνομιλητή μου:" Του είπα μπράβο που υποστήριζε τις ιδέες του, αλλά του ζήτησα ως προσωπική χάρη να ψηφίσει αλλιώς για να μην με βάλει σε μπελάδες. Και το έκανε!"
(Τον ρουφιάνο φυσικά δεν μου τον είπε, είναι κι αυτός συχωρεμένος όπως ο πατέρας μου.)
Ευχαριστώ πολύ καπτα- Πέτρο Μανέτα (Καμαρά) για αυτή την ιστορία-κεράκι στη μνήμη του πατέρα μου,

Γιάννης Τζέρμπος, Μαρτυρίες ζωής

Γιάννης Τζέρμπος
Μαρτυρίες ζωής
Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί έργο δόκιμου ή επίδοξου λογοτέχνη. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας λογοτεχνικής ή περγαμηνές λαογραφικής ή ιστορικής αυθεντίας. Είναι η φωνή ενός βαθιά εγγράμματου αλλά συγχρόνως απλού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που τολμά να ανοίξει την ψυχή του στη μικρή κοινότητα του χωριού του, να μιλήσει γι'αυτά που τον δένουν μ'αυτήν. Να διασώσει τις ιστορίες  και τα πρόσωπα που συνθέτουν την πνευματική κληρονομιά αυτού του τόπου.
Το ύφος έχει κάτι από τον ευθύ και απλό τρόπο των ανθρώπων, την μοναδική σύζευξη μόρφωσης και αυθεντικότητας που συναντάς στην Ήπειρο. Το δωρικό ήχο του τραγουδιού της που φτάνει στην ψυχή σου με έναν ολόισιο δρόμο που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει.
Σ' ευχαριστούμε, θείε Γιάννη, για το δώρο σου. Καθαρή πηγούλα αληθινού, γνήσιου λόγου,  μέσα σε καιρούς στεγνούς και αλάλητους.

Οι Κινέζοι

Ο πατέρας μου ως ναυτικός γνώρισε πολλούς λαούς αλλά συμπαθούσε πιο πολύ τους Κινέζους. Μου έλεγε πως αυτοί όταν δουν σε έναν δημόσιο χώρο μια πέτρα βγαλμένη από τη θέση της, θα σταματήσουν να την ξαναβάλουν εκεί που πρέπει, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να ξαναπεράσουν ποτέ από αυτό το μέρος. Σκεφτόμουν, μέρες που είναι, κι επειδή χθες πέρασαν έξι μήνες από τότε που έφυγε ένας τέτοιος "Κινέζος" από κοντά μας, πόσο διαφορετικά αντιδρούν οι άνθρωποι στη θέα μιας βγαλμένης πέτρας σε δημόσιο δρόμο. Άλλοι δεν την βλέπουν καν, το οπτικό τους πεδίο περιλαμβάνει μόνο τον δικό τους μικρόκοσμο. Άλλοι την βλέπουν και αδιαφορούν. Άλλοι την βλέπουν και γίνονται έξαλλοι και καταγγέλλουν τους υπεύθυνους που δεν την έβαλαν στη θέση της. Άλλοι την βάζουν με χαρά στη θέση της, το διατυμπανίζουν παντού, εισπράττουν χειροκρότημα και ουαί κι αλίμονο αν δεν αναγνωρισθεί η προσφορά τους. Είναι ικανοί να πάνε να την ξαναβγάλουν και τουλάχιστον ορκίζονται να μην ξαναβάλουν ποτέ καμιά πέτρα στη θέση της στους δρόμους των αχάριστων ανθρώπων. Μερικοί μάλιστα το φτάνουν στα άκρα. Δεν πατούν πια στη γη από την περηφάνια τους που έβαλαν μια πετρούλα πάνω σ' ένα ντουβαράκι, λες κι ανακάλυψαν τον τροχό.
Μέρες που είναι λοιπόν, ας ψάξουμε τους Κινέζους.
Ζουν ανάμεσά μας αρκετοί ευτυχώς...