Τι τραγούδι να σου στείλω;

Τι τραγούδι να σου στείλω σήμερα που γιορτάζεις τα γενέθλιά σου;
Το..."βα...αίνει...σουπή" δεν το στέλνω, εντάξει. Κάποτε το ζητούσες επίμονα  και αρνιόσουν να κοιμηθείς αν δεν στο τραγουδούσα, αλλά τώρα πια τα...συμφραζόμενα κυριολεκτούν και δεν μας συμφέρει. Το Fragile του Sting που το είχαμε λιώσει, θυμάσαι, αυτό με τις βροχές που πέφτουν σαν δάκρυα από τα άστρα για να μας θυμίζουν πόσο εύθραυστοι είμαστε, παραέγινε εύθραυστο και θα μας μείνει στα μισά. Το "μωρή κοντούλα λεμονιά" ,πάλι, κάπως αδύνατο να ξεριζωθεί από το πάτριο έδαφος, χωρίς να ξεραθεί και να χάσει το άρωμά του στα βόρεια κλίματα.
Το βρήκα! Τα καβουράκια θα σου στείλω!
Αυτό είναι τραγούδι ό,τι πρέπει για γενέθλια.
Με τον απελπισμένο κάβουρα να τραβάει τα μαλλιά του, την κυρία καβουρίνα στα ρηχά με τον ξενύχτη το σπάρο και τα καβουράκια να σπαράζουν στο κλάμα.
Χρόνια πολλά, αστέρι μου!

Αύριο λένε πως θα βρέξει

Είναι 20 Οκτωβρίου και δεν έβρεξε ακόμα. Μια ψιχάλα μόνο πριν από δυο μέρες. Όλα φρυγμένα από τη διαρκή ζέστη μισού χρόνου σχεδόν περιμένουν τη δροσιά της βροχής. Κι εγώ ξαφνικά πήρα πάνω μου και τη δική σου αγωνία. Ποτέ δεν ήταν αρκετή για σένα η βροχή. Πάντα έλεγες πως δεν φτάνει, ακόμα κι όταν ο ποταμός πλημμύριζε και το νερό έτρεχε μέχρι τον Αύγουστο. Τώρα ξεκουράζεσαι για πάντα κάτω από τη γη. Την ίδια γη που κανάκεψες κι ανάστησες ατέλειωτες φορές στη ζωή σου. Μερικές φορές τη ζήλευα που της έδινες τόσα πολλά. Τώρα μου άφησες την έγνοια της: Πότε θα βρέξει; Τι θα γενούμε με τόση αβροχιά; Όλες οι άλλες έγνοιες μου συμπυκνώθηκαν σ' αυτό το πανάρχαιο μεταφυσικό ερώτημα. Περιμένω τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος ν' αναστήσω κι εγώ λίγη από τη χαρά σου, όταν έβλεπες τη βροχή.

Αύριο λένε πως θα βρέξει...