Η μαθητική ποίηση

Μέρα της ποίησης σήμερα και βρεθήκαμε να τη γιορτάζουμε εντελώς αντιποιητικά με τα παιδιά της Γ΄λυκείου. Διαγώνισμα στην έκθεση, έξω τύμπανα και πρόβες παρέλασης, μέσα σκυμμένα κεφάλια και αγώνας δρόμου των μολυβιών με το χρόνο.

Μπροστά μου το βιβλίο λογοτεχνίας της Γ' Λυκείου. Ρίχνω μια ματιά στις πρώτες σελίδες. Ποιήματα της μεταπολεμικής περιόδου, γνωστά, αγαπημένα, τριμμένα λιγάκι από την πολλή χρήση, μα ωστόσο πολύ ανθεκτική η μαγεία τους. Σχεδόν πολλαπλασιασμένη επί τον αριθμό των εφήβων αναγνωστών τους. Προστιθέμενη αξία κάθε απόπειρα ξεκλειδώματος των μυστικών τους από αδέξια χέρια και δεκτικές ψυχές.
Οι αγωνίες των ποιητών καθησυχασμένες από την αιώνια ανεμελιά των αναγνωστών τους. Τα οράματά τους ανασφαλή και εκτεθειμένα σε ωραίες αναίδειες. Κι ο φόβος της φθοράς και του θανάτου κουρελόχαρτο μπροστά στα χαχανητά και τα υπονοούμενα της νέας ζωής. Μόνο στον έρωτα βρίσκαν λιγάκι τον εαυτό τους και μετά αφήνονταν να τους αποσπάσει γλυκά η ζωή απ' τις σελίδες του.
Αλήθεια, το υποπτεύθηκαν ποτέ πόσα ποιήματα μού γράψανε πάνω στα ποιήματα που διαβάσαμε μαζί; Για να 'χω κι εγώ κάτι να κάνω την ώρα των διαγωνισμάτων.
Καλή επιτυχία στους ποιητές μου.

Το πληκτρολόγιο του Γύγη

Τον τελευταίο καιρό περιδιαβάζοντας ειδησιογραφικές ιστοσελίδες και ιστολόγια, έχω τρομάξει από την ακρότητα και αγριότητα των ανωνύμων σχολιαστών. Αν πιστέψουμε ότι έστω και λίγο αυτά τα σχόλια απηχούν τη σιωπηρή πλειοψηφία των συμπολιτών μας, κάτι πολύ άσχημο εκκολάπτεται εκεί μέσα, σε χώρους δουλειάς και σπίτια. Όλοι εναντίον όλων: δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, γιατροί, δάσκαλοι, δικηγόροι, όλοι μα όλοι έχουν γίνει στόχος στερεότυπων χαρακτηρισμών και ύβρεων. Όλοι "τα παίρνουν", "έχουν μπει με μέσον", "είναι τεμπέληδες", "είναι φακελάκηδες ή ιδιαιτεράκηδες", "αεριτζήδες", "άπλυτοι", "ανώμαλοι", "χασοδίκηδες". Η τύχη τους, η δουλειά τους, η επιχείρησή τους διακυβεύεται κι όμως δεν νιώθουν αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπό τους που πάσχει τα ίδια. Καλά να πάθει αυτός. Να μείνει χωρίς δουλειά, να πεινάσει, να αυτοκτονήσει, να αυτοπυρποληθεί. Ναι, ακόμα και για την τραγική γριούλα που αυτοπυρπολήθηκε, κάποιος βρήκε να πει πως εκθέτει τα παιδιά της στη μικρή κοινωνία που ζούσε. Τις προάλλες πάλι κάποιοι δυστυχείς, που είχαν παιδί με σοβαρά προβλήματα υγείας, είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν, επειδή έχαναν τη δουλειά τους σε μια υπό κατάργηση δημόσια υπηρεσία. Ε, μόνο "πέσε, πέσε!" δεν πήγαν να τους φωνάξουν. Το έγραψαν με πολλούς τρόπους, κρυμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο, που σαν εκείνο το δακτυλίδι του Γύγη από τον πλατωνικό μύθο, τους επιτρέπει να κρύβουν πίσω από την ανωνυμία του την αγριανθρωπιά τους.
Αν δεν βλέπαμε στην εκτός διαδικτύου κοινωνία τα πρώτα σαφή δείγματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, θα λέγαμε ότι η οικονομική δυστυχία θα φέρει την πιο μεγάλη καταστροφή στον τόπο μας, θα τον μετατρέψει σε αρένα αλληλοσπαραγμού, πολύ πριν μας κατασπαράξουν τα μεγάλα θεριά της οικουμένης και οι ντόπιοι υπηρέτες τους.
Τώρα, ας ευχηθούμε οι ανώνυμοι Γύγηδες να κλείσουν τον υπολογιστή και να βγάλουν την αδιέξοδη οργή τους εναντίον όλων, σεριάνι στις γειτονιές των αληθινών ανθρώπων.
Ίσως κοιτώντας κατάματα τον "εχθρό" να ανακαλύψουν την ομοιότητά τους με το είδος το ανθρώπινο.