ΙΟΑΝΙΣΟΣΦΙΛΙΣΠΟΣΟΜΑΛΟΝΤΑΧΙΝΟΣ

Να θες να κάνεις το μπάνιο σου και να μην σ' αφήνουν ήσυχη αυτοί οι παπαράτσι.






Εντάξει, ξέρω, ζηλεύεις εσύ τώρα. Τι απ' όλα πιο πολύ; Την ιδιωτική πισίνα; Το αδιάβροχο μαγιό ή που μπορούμε να κολυμπάμε και το χειμώνα;






Έλα, μια ιδέα είναι, βούτα!







Ψοφίμι! Δεν τολμάς. Μείνε στεγνή να τραβάς φωτογραφίες!







"Θα μείνεις πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής..."







Εκτός αν ξέρεις και στη στεριά να κλέβεις την παράσταση!


ΥΓ: Ποιος καλός αναγνώστης/τρια μπορεί να γράψει σωστά το ΙΟΑΝΙΣΟΣΦΙΛΙΣΠΟΣΟΜΑΛΟΝΤΑΧΙΝΟΣ,μια που το έφερε η περίσταση; (Οι φιλόλογοι εξαιρούνται.)

Το '40 του Γιαννούλη Γλυνού

Το καλύτερο αφιέρωμα στο '40 από έναν πολύ δικό μας άνθρωπο, τον μπάρμπα Γιαννούλη . Μια σχολική γιορτή που θα γίνει ιστορικό βίωμα για τους τυχερούς μαθητές της Μαρίας Λαμπριάδου και της Αλίκης Περτέση,του Δημοτικού Σχολείου Άνδρου. Και η βιντεοσκόπηση από τον Βαγγέλη Λουκίσσα της Κινηματογραφικής Λέσχης, που εδώ και καιρό γυρνάει όλο το νησί και καταγράφει με την κάμερά του ό,τι αξίζει να μείνει στην ιστορία και στη μνήμη.
Σας ευχαριστούμε όλους.

Ένας κοντός μαουνιέρης από το Κατάκολο

Όταν έσκασε η οβίδα, με πήρανε τα σκάγια παντού και όπως ήμουνα μέσα στα αίματα, κύλησα σα βαρελάκι στη σκόνη που είχε καθίσει από τα πολυβόλα και σταμάτησα σε ένα θάμνο. Τότε ήρθανε προς το μέρος μου οι άλλοι που οπισθοχωρούσανε και τους είπα: "Αφήστε με να πεθάνω. Μέχρι εδώ ήτανε". Ένας τότε από το Κατάκολο είπε: "Το Μήτσο το καλύτερο παιδί θα αφήσουμε;" Και με πήρε ψάρια. Ήταν όμως κοντός και τα ποδάρια μου σέρνονταν κάτω. Αυτός ο άνθρωπος με έσωσε. Ήταν μαουνιέρης στο Κατάκολο στην Πελοπόννησο. Τίποτα άλλο δε θυμάμαι."
1951, Οκτώβριος, Κορέα.
2010, Οκτώβριος, σε ένα σχολείο του Αιγάλεω, ένας μικρός μαθητής θα διαβάσει την πολεμική εμπειρία του μπάρμπα Μήτσου στην τάξη του.
Κι εγώ θα μάθω ότι οφείλω την ύπαρξή μου σε έναν κοντό μαουνιέρη από το Κατάκολο.

Από τι πέθανε ο Βέντρις;

Μα, από τι πέθανε ο Βέντρις; Έλα ντε! Ποιος θυμάται τώρα μια τέτοια λεπτομέρεια; Δεν φτάνει που αυτός αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β΄τη γραφή των Μυκηναίων, και μάθαμε όλοι ότι αυτοί είχαν γλώσσα ελληνική, είναι ανάγκη να ξέρουμε κι από τι πέθανε;
Πέθανε νέος, αυτό μας φτάνει. Πέθανε πάνω στη χαρά της ανακάλυψής του,μόλις λίγα χρόνια μετά.
Όταν όμως είσαι δεκατριών κι ακούς πως κάποιος τόσο σπουδαίος πέθανε νέος, είναι φυσικό να ρωτήσεις: "Από τι;"
Γιατί η ιστορία, όταν είσαι δεκατριών, δεν έχει πάψει να είναι ιστορία ανθρώπων και δεν αφήνεις κανένα να το ξεχάσει αυτό. Ούτε την ξεχασιάρα φιλόλογό σου.
Αυτή άλλωστε η περιέργειά σου είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη του νεαρού αρχιτέκτονα που θέλησε να διαβάσει τα μυστικά του αρχαίου κόσμου.
Σίγουρα κι αυτός ρωτούσε, όταν οι άλλοι βιάζονταν να "πάνε παρακάτω". Σίγουρα αυτός ρωτούσε για να μάθει, όταν οι άλλοι ρωτούσαν για να δουν αν "ξέρει το μάθημα".
Από τροχαίο πέθανε ο Βέντρις, νομίζω...

Ένας αριστερός "δεξιός"

Απόψε έμαθα ότι υπάρχεις. Γιατρέ ενός μεγάλου δημόσιου νοσοκομείου,σε μεγάλη πόλη της Ελλάδας, που χειρουργείς 30 χρόνια χωρίς να πάρεις ποτέ αμοιβή από ασθενή σου. Μένεις στο πόστο σου, δηλώνοντας "δεξιός", όταν άλλοι συνάδελφοί σου "αριστεροί", μόλις έγιναν φίρμες, άνοιξαν κλινικές και πνίγουν τις "αριστερές" ευαισθησίες τους σε άφθονο χρήμα. Δεν θα σε γνωρίσω ποτέ από κοντά, ποτέ δεν θα μάθεις ότι κάποιος έγραψε για σένα στο μπλογκ του, αλλά, να...απόψε είχα ανάγκη να μάθω ότι υπάρχεις. Εδώ και καιρό πληθαίνουν οι φωνές που απαξιώνουν όλα αυτά που υπηρετείς, την προσφορά στον άνθρωπο, την ανιδιοτέλεια, τη φροντίδα για το δημόσιο αγαθό. Φτωχύναμε τόσο,γιατρέ. Μαζεύουμε το χρόνο μας σαν τις δεκάρες του Σκρουτζ, την προσφορά μας την πουλάμε χρυσή, στοιβάζουμε αμέτρητα "τι με νοιάζει εμένα", κλεινόμαστε όλο και πιο βαθιά στο αυτιστικό μας σύμπαν και γινόμαστε χειρότεροι κι από αυτούς που καταγγέλλουμε ως δυνάστες της ανθρωπότητας, στη δική μας μίζερη κλίμακα. Η πάρτη μας, η βολή μας, η "καψούρα" μας, γίνονται τα ιερά και τα όσια και θυσιάζουμε σ' αυτά εκατόμβες δικών μας "ασθενών". Μόνο που αυτοί δεν πεθαίνουν τόσο θεαματικά όσο οι δικοί σου. Κακοφορμίζουν και δηλητηριάζουν μια ολόκληρη γενιά, μια ολόκληρη χώρα.
Ο φίλος μου απόψε αναρωτιέται για το τι είναι αριστερός, εγώ του συστήνω εσένα. Συγνώμη, γιατρέ...

Ιστορικές απορίες

Μα,γιατί τα πρωτάκια πάντα έχουν αυτή την επίμονη απορία: "Κυρία, πώς κάνανε τις μούμιες;" Τους απαντάς στο περίπου, αποκρύπτοντας όλες τις φρικιαστικές λεπτομέρειες, αλλά αυτά εκεί: "Και τι τα κάνανε τα εντόσθια;" και "πώς αφαιρούσαν το μυαλό;"
Μια φορά θυμάμαι τους είχα ρίξει το μπαλάκι:"Βρείτε στοιχεία να μάθω κι εγώ, γιατί δεν ξέρω ακριβώς." Δεν περίμενα να βρουν, αλλά σιγά μη δεν έβρισκαν. Κι αρχίζουν να περιγράφουν λεπτομερέστατα τη διαδικασία κι εγώ να μην ξέρω πώς να τα σταματήσω.
Φέτος το έργο πήγαινε για επανάληψη κι όπως έχω μια τάξη γεμάτη με περίεργα και φιλομαθέστατα πρωτάκια, δεν απέφυγα τις υπεκφυγές και τις "οφσάιτ μπαλιές". Μια από αυτές ήταν και το ντοκιμαντέρ που τους έδειξα για τα μυστικά των Φαραώ, το οποίο είχε άφθονες πληροφορίες για το επίμαχο θέμα, μαζί με μια σύγχρονη αναβίωση της αρχαίας διαδικασίας μουμιοποίησης από επιστήμονες. Δεν πτοήθηκαν και πολύ τα θηριάκια. Κι ωραίες απορίες είχανε μετά: "Γιατί ήταν μαύρες οι μούμιες;" και "πώς και είχανε μαλλιά;"
Να που πετύχανε οι Φαραώ την αθανασία που κυνηγούσανε, με κάπως ανορθόδοξο τρόπο βέβαια.
Όσο για μένα, ευτυχώς είχα φουρτάλια το μεσημέρι. Ελπίζω όμως να μην είχαν χοιροσφάγια τα πρωτάκια.

Το δικό μου παράπονο

Αυτή την εποχή στη χώρα μου, περνάμε την περίοδο της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική. Περάσαμε κι άλλοτε κρίσεις, πτωχεύσεις,προσφυγιές, κατοχές, κι αντέξαμε να είμαστε άνθρωποι. Τώρα βλέπω γύρω μου να φουσκώνει όλο και περισσότερο ένα κύμα οργής,μίσους, καχυποψίας, απαξίωσης, όλων για όλους και όλων για όλα. Ο καθένας, πολιτικός, δημόσιος υπάλληλος, έμπορος, επιχειρηματίας, κάτοχος ακινήτων ή κινητών αγαθών, "μεγαλοσυνταξιούχος", ελεύθερος επαγγελματίας, θεωρείται ένοχος,μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ευημερεί; Δεν μπορεί θα έκανε παρανομίες! Δυσπραγεί; Ε,βέβαια, τεμπέλης, δεν κυνηγάει τη δουλειά! Είναι ήρεμος ή χαρούμενος; Δεν τον αγγίζουν τα προβλήματα, τη βγάζει καθαρή. Είναι δραστήριος, δρα συλλογικά; Ε,κάτι πάει να βγάλει, να πιάσει την κουτάλα κι αυτός. Απέχει; Δεν αγωνίζεται, είναι βολεμένος.
Συχωριανοί,δεν πάμε πουθενά έτσι.
Ακόμα κι αν βγούμε σώοι από την κρίση, θα έχουμε υψώσει τέτοια τείχη ανάμεσά μας, που θα είναι αδύνατον να συνυπάρξουμε κοινωνικά, στη δουλειά, στην προσωπική μας ζωή, στις τοπικές κοινωνίες, στις συλλογικές δράσεις.
Και τότε δε θα μας φάει μόνο η μοναξιά,που θα την κρύβουμε πίσω από οθόνες και παράθυρα, αλλά θα μας φάνε και τα πραγματικά θηρία, που υπάρχουν και τρέφονται ακριβώς από αυτή τη μοναξιά.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι έχουμε ευθύνη γι'αυτό που συμβαίνει, είτε επωφεληθήκαμε είτε όχι. Άλλος λίγο άλλος πολύ το ταΐσαμε το "θηρίο" με την εθελοτυφλία μας,με την ανοχή μας,με την ευκολοπιστία μας, με την προσδοκία ενός βολέματος, ακόμα κι αν δεν κλέψαμε, ακόμα κι αν δεν διοριστήκαμε με μέσο ή δεν παρανομήσαμε.
Δεν έχει νόημα τώρα να κατασπαράξουμε όσους αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να αρπάξουν ό,τι δεν προστατεύοταν. "Φύσει γαρ υπάρχει τοις παρούσι τα των απόντων".
Προς θεού δεν αναφέρομαι σ' αυτούς που αποδεδειγμένα έκλεψαν, ρήμαξαν το κράτος, ενώ όφειλαν να το προστατέψουν. Αυτοί δεν δικαιούνται καμιά ανοχή.
Μιλάω για το διπλανό μας που μπορεί να επωφελήθηκε,μπορεί και όχι. Να επιτρέψουμε την αμφιβολία έστω. Να μην βγάζουμε το χατζάρι για όποιους- δημοτικές εκλογές έρχονται- θέλουν να συμμετέχουν στα κοινά. Να μην παίρνουμε τον κουβά με τη λάσπη μόλις δούμε ότι κάποιος "είναι με τους άλλους". Να μην κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι καλό βλέπουμε γύρω μας.
Κι εδώ να πω το προσωπικό μου παράπονο:
Δεν ασχολήθηκα με τα κοινά στον τόπο μου ποτέ. Δεν θέλω να βάλω σε δεύτερη μοίρα το δασκαλίκι, για μένα είναι και δουλειά και μεράκι. Και πάντα ένιωθα ότι μέσα από αυτό μπορείς να συμμετέχεις πολύ ουσιαστικά στο παρόν και στο μέλλον μιας κοινωνίας.
Ζω όμως σε ένα μικρό τόπο, που αν είχες 15 χρόνια να τον επισκεφθείς κι ερχόσουν τώρα, δεν θα τον αναγνώριζες. Είναι τόσα πολλά αυτά που έγιναν, που πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα σε όλη τη χώρα. Και για όποιον έχει ασχοληθεί να φτιάξει οτιδήποτε, δημόσιο ή ιδιωτικό, να έρθει αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία, την ανοργανωσιά, τη ραθυμία του συστήματος, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ένα τέτοιο έργο. Ας υπάρχουν παραλείψεις,παράπονα, αδικίες, λάθη, ας μην υπάρχει μηδενισμός, αχαριστία, καχυποψία, τυφλότητα.
Είναι απόλυτα θεμιτό να διεκδικούν κι άλλοι την εξουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης, να θέλουν κι άλλοι να συμμετέχουν στα κοινά. Κανείς δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο αυτής της διεκδίκησης, όσο επιτυχημένος και να είναι. Δεν είναι ανάγκη όμως να κοντύνουμε τους ψηλούς, για να αναδειχθούμε. Ο καθένας έχει τη δική του πρόταση, τη δική του αξία, ας αναμετρηθούν οι προτάσεις και οι αξίες, όχι η απαξίωση.
Είπα παραπάνω πως δεν έχω αναμιχθεί στα κοινά. Ψέματα.Εδώ και 12 χρόνια, έχω προσφέρει σ' αυτά τον καλύτερό μου φίλο και τον καλύτερό μου συνάδελφο.Τους έχω χάσει και τους δυο και δεν τους έχω αντικαταστήσει. Είναι το ίδιο πρόσωπο,ο Γιάννης ο Γλυνός, ο επί 12 χρόνια δήμαρχος Κορθίου, μα, τώρα που το σκέπτομαι, όχι και "δικός μου" δήμαρχος. Μια δημοτική πισίνα έχω ζητήσει, εδώ και 10 χρόνια, να κολυμπάω το χειμώνα κι όσο την είδατε εσείς,άλλο τόσο την είδα κι εγώ...