Tuesday, November 20, 2007

Γιατί το Πολυτεχνείο δεν μας ανήκει

Ήταν μια απ' αυτές τις σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο. Λίγο πολύ όλες μοιάζουν. Ποιήματα, τραγούδια, ηχητικά ή κινηματογραφικά ντοκουμέντα, το χρονικό των γεγονότων, το νόημά τους για τότε και τώρα. Τίποτε συγκλονιστικό, τίποτε εξαιρετικό. Μια αξιοπρεπής επέτειος. Μια ωραία σχολική αργία. Κόντευε να τελειώσει. Όλοι προσδοκούσαμε μια ωραία βόλτα, έναν καφέ στην πλατεία, μικροί, μεγάλοι. Τελευταίος ο Στέφανος (συγνώμη Στέφανε, δεν σε ρώτησα γι' αυτό, ελπίζω να μη θυμώσεις). Είχε να κλείσει τη γιορτή με το ποίημα του Ρίτσου:
.....Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος
δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον
κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και
μετράς το σφυγμό του
πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι
χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.

Ο Στέφανος δεν είναι η ιδανική περίπτωση πρόθυμου μαθητή για σχολικές γιορτές. Είναι η ιδανική περίπτωση κανονικού εφήβου. Με όλη την αυθάδεια, την ανυπακοή και τη σκανταλιά της...περίπτωσης.
Γι' αυτό όταν πήρε το μικρόφωνο, μας κοίταξε όλους με το γνωστό ωραίο... θράσος του κι άρχισε να μας απαγγέλλει το ποίημα απέξω(πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για τις σχολικές γιορτές στα γυμνάσια και τα λύκεια) με δυνατή και σίγουρη φωνή, μείναμε...άναυδοι. Ούτε εγώ που ήμουν η υπεύθυνη δεν ήμουν στο ελάχιστο προϊδεασμένη. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παιδί εκεί μέσα διέσωσε όλο το νόημα αυτής της γιορτής, μας είπε ότι δεν είναι το Πολυτεχνείο ακόμα ένα έθιμο της σχολικής ζωής, ότι ακόμα ανήκει στα νιάτα που το δημιούργησαν και δεν θα καταφέρουμε να το βάλουμε στο μουσείο, όλοι εμείς οι...νοσταλγοί ηρωικών ημερών.
ΟΚ, Στέφανε, ωραίο το μήνυμα, ωραίο και το μάθημα....

9 comments:

giorgos_st said...

Η εφηβία πάντα έχει τον τρόπο της να μας εκπλήσσει, αρκεί και μείς να είμαστε έτοιμοι γι' αυτό, αρκει και σείς οι εκπαιδευτικοί να παραμένετε και λίγο έφηβοι...

Θερσίτης said...

Συναδέλφισσα, είχα την τύχη ο πρώτος μου μαθητής να είναι και ο ικανότερος στη φιλολογία συνάδελφος. Από τότε (1984) προσπαθώ να βρω και να μπολιάσω το "αρρωστημένο" μου παιδαγωγικό ιδανικό σε μαθητές που αγαπούν το διάβασμα και θέλγονται από την προοπτική της φιλολογίας. Σιγά σιγά δημιουργείται μια ομάδα από κάμποσους ελπιδοφόρους φοιτητές και συναδέλφους.
Κάποτε στο 20ο Γυμνάσιο είπα ενόψει της γιορτής του Πολυτεχνείου στη Μαρία να γράψει ένα κειμενάκι για το μέλλον και για το ρόλο της γενιάς της. Έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο. Το είδε η γυναίκα μου και το έβαλε στη γιορτή του δημοτικού της, το είδε η ανιψιά μου και το διάβασε στο σχολείο της στην Πετρούπολη προσέχοντας να ειπωθεί και το όνομα της Μαρίας. Αυτό το κείμενο σιγά σιγά ταξιδεύει από γιορτή σε γιορτή και από σχολείο σε σχολείο. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί ο Στέφανος στο σχολείο σου υπάρχει σε κάθε σχολείο. Χρέος μας είναι να ελευθερώσουμε κοντά του το χώρο για να απλώσει τα φτερά του. Ίσως να μας καλύψει και να μας δώσει και μας δύναμη Ή να μας στείλει στην αποστρατεία αναλαμβάνοντας αυτός και οι δικοί του τα ηνία του αγώνα. Άμποτε, Στέφανε.

loyk said...

Ακριβως οπως το ειπες anemomylos2
εχουμε γινει νοσταλγοι ηρωικων πραξεων ισως γιατι μεγαλωσαμε καλη μου φιλη και εχουμε γινει πρωην ,πρωην αγωνιστες ,πρωην αριστεροι ισως και πρωην ανθρωποι.
Ξερεις,ο Στεφανος και ολοι οι Στεφανοι ολου του κοσμου,ειναι αυτοι που νοιωθουν την αυρα,το γλυκο αερακι που ερχεται απο το παρελθον ,το πιανουν ,το νοιωθουν ,το καταλαβαινουν,χωρις τη δικη μας υποδειξη και μακαρι να το προχωρησουν πιο κατω .......

gyristroula2 said...

Έχετε δίκιο, φίλοι, κάπως πρέπει να μείνουμε ανοιχτοί σ' όλα αυτά που μπορούν να μας εκπλήξουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Ίσως είναι αυτό ό,τι απόμεινε από την αγωνιστικότητά μας...

vagnes said...

34 χρονια προσπαθουμε να κανουμε αναπαρασταση με αρκετη αποτυχια...

Ο Στεφανος εκανε την παρασταση του, με μεγαλη επιτυχια, αυτη ειναι η διαφορά.

DEMIS said...

anemomylos2 δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι το Πολυτεχνείο έγινε για να μπορούν παιδιά σαν τον Στέφανο να εκφράζονται όπως θέλουν. Και είναι καθήκον γονέων και εκπαιδευτικών και να μην επιτρέψουμε να γίνει το Πολυτεχνείο μια ακόμα σχολική γιορτή αλλά και να μεταδόσουμε στα παιδιά μας και τα οράματα και τα ιδανικά των παιδιών που αγωνίστηκαν για αυτά. Και όλοι οι σημερινοί 50δες και... ωφείλουμε να προστατέψουμε την τότε αλήθεια και να μην επιτρέψουμε να μετατραπεί το Πολυτεχνείο σε ένα ωραίο ιστορικό παραμυθάκι. DEMIS

gyristroula2 said...

Δυστυχώς, το να μη γίνει το Πολυτεχνείο μια ακόμη μουσειακή επέτειος δεν είναι στο δικό μας χέρι, κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε κι εμείς και η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου με τον τρόπο που ζούμε, πράττουμε και "πολιτευόμαστε", μάλλον προς το αντίθετο συμβάλλουμε...
Όσο για την ιστορική αλήθεια, αφού δεν ταιριάζει με τις επιλογές μας και τις πορείες ζωής μας, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν...

Dimitris Giannakos said...

Οσο υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν εσάς τα παιδιά μας δεν θα χαθούν σε σκοτεινούς δρόμους.

Γιατί "αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό, παρά μόνο στο δίκιο ..."

gyristroula2 said...

Ευχαριστώ πολύ,ktiriodesign, μακάρι να μπορούσαμε να παίζουμε τόσο καθοριστικό ρόλο, μα δυστυχώς για πολλούς λόγους δεν ισχύει....

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...