Το περίμενα πολύ αυτό το βιβλίο. Η Ιωάννα Καρυστιάνη έχει γίνει πια για μας τους Ανδριώτες, μέλος της οικογένειάς μας. Ζει εδώ, έρχεται στα σχολεία, μιλάει για όλα μαζί μας, υπέγραψε το σενάριο μιας ταινίας-σταθμού για το νησί μας. Αναρωτιόμουν αν αυτό τη βοηθάει ως συγγραφέα απέναντί μας. Αν αυτή η οικειότητα απομυθοποιεί την ιδιότητα του λογοτέχνη και διαμορφώνει πιο αυστηρά κριτήρια για το έργο της. Κάτι σαν... ουδείς προφήτης στον τόπο του. Περίμενα λοιπόν το βιβλίο να δω "τι ψάρια έπιασε" αυτή τη φορά η Ιωάννα και όταν το έπιασα στα χέρια μου και το ψαχούλεψα, τρόμαξα. Τι έχει κάνει; Μυθιστόρημα με 7 ήρωες; Σε λιγότερες από 300 σελίδες; Τι θα πρωτοπεί; Πώς θα διαγράψει την πορεία τόσων βασικών πρωταγωνιστών; Πώς θα τους φωτίσει αναδρομικά; Πόσο βαθιά θα διεισδύσει στις ζωές τους; Σαν να μην ήθελα να το ξεκινήσω. Σαν να φοβόμουν την απογοήτευση. Επιφυλακτικά το ξεκίνησα, δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ στην αρχή, χτύπαγα πάνω σε ονόματα και σχέσεις, έψαχνα για οδηγούς, οδοδείχτες, σήματα, να βρω την άκρη. Ώσπου με έβγαλε στο δρόμο, μαζί με τα 7 αδέρφια. Ένιωσα όπως όταν βγαίνω να περπατήσω-όπως το συνηθίζω- σιγά σιγά να βρίσκω το ρυθμό, να ζεσταίνομαι, να λύνομαι. Τα πρόσωπα γίνονταν όλο και πιο διακριτά, τα νήματα που τους έδεναν ξεχώριζαν μέσα στον αφηγηματικό ιστό σαν φωσφορίζουσες οδοσημάνσεις. Κι όλο και πιο βαθιά προχωρούσαμε, στο χρόνο, στις αλήθειες των ανθρώπων, στο σπαραγμό τους. Όλο και πιο πλατιά άνοιγε ο δρόμος και έπαιρνε μαζί του την ιστορία, το πρόσφατο παρελθόν, το σήμερα, το πιο "σημερινό" σήμερα που μπορεί να χωρέσει ένα βιβλίο. Η επικαιρότητα, ολόφρεσκη, σπαρακτική μετουσιώνεται σε λογοτεχνία μπροστά στα μάτια μας. Σαν εκείνους τους πίνακες που η ζωή αναβλύζει και διαχέεται έξω από το κάδρο τους. Στο μέλλον όταν θα προσπαθούν να καταλάβουν οι ερχόμενοι πώς ζήσαμε, πώς φτάσαμε ως εδώ και πώς πορευόμαστε στα δύσβατα μονοπάτια που μας έλαχαν, θα βρουν μέσα στο Φαράγγι της Ιωάννας Καρυστιάνη κάποιες από τις πιο αληθινές απαντήσεις.
