Πώς να ήταν άραγε τότε εκεί στις αρχές του '50, όταν έφυγες από το νησί και πήγες φαντάρος; Πόσο μακριά ήταν τότε η Κορέα για σένα που σε στείλανε να πολεμήσεις "εθελοντής", για ιδέες αντίθετες από τις δικές σου; Ένας μήνας ταξίδι με το πλοίο; Κάθε πότε λάβαινες γράμμα από τη μάνα σου; Το ήξερες άραγε ότι έβγαζε τα ρούχα σου από τα συρτάρια και τα έδειχνε στη μελλοντική σου γυναίκα, που ήτανε μικρή και τα έβρισκε πολύ αστεία όλα αυτά; Άργησες πολύ να γυρίσεις. Μήνες νοσηλείας στα διάφορα νοσοκομεία. Λιώμα γύρισες από τον πόλεμο. Παντού στο σώμα σου σκάγια. Και να 'θελες δεν μπόρεσες ποτέ να ξεχάσεις. "Δεν είναι ο πόλεμος χαρές και ζήτω, όπως σας λένε τα βιβλία..."Δεν μίλαγες σχεδόν ποτέ γι' αυτά. Τα τελευταία χρόνια μάθαμε πως σώθηκες χάρη σε έναν κοντό λοχία από το Κατάκωλο, που σε κουβάλησε στην πλάτη ώρα πολλή. "Το Μήτσο το καλύτερο παιδί θ' αφήσουμε εδώ να πεθάνει;"
Τώρα είναι εκεί η Ανθή. Για τη δουλειά της πήγε, αλλά αμέσως έψαξε το Μουσείο Πολέμου. Όλο το πρωί στο Skype ήθελε μαθήματα ιστορίας να πάει έτοιμη. Τι να υπάρχει εκεί μέσα από σένα; Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, μια σημαία, ένα κομμάτι από την οβίδα που σε κτύπησε; Αυτή η μικρή χώρα που της έδωσες το αίμα σου, πρόκοψε και είναι μέσα στις πιο δυνατές του κόσμου. Το άλλο της μισό ένας πυρήνας σκληρός απροσπέλαστος, ένα απολίθωμα ιδεών που λάτρεψε η γενιά σου. Παράξενη δικαίωση αναδρομική για το χυμένο αίμα; Παράξενη εκδίκηση για τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων; Δεν τα ξέρει αυτά η ιστορία. Δεν τα ξέρει αυτά η ζωή.
Η ζωή ξέρει μόνο ένα κορίτσι που περπατάει στους δρόμους της Σεούλ και ρωτάει για ένα Μουσείο Πολέμου.
