Τον τελευταίο χρόνο μπλέχτηκα σε ένα σεμινάριο πάνω στις Τ.Π.Ε (τεχνολογίες πληροφορίας επικοινωνίας) νούμερο 2. Μπλέχτηκα, με μπλέξανε είναι το πιο σωστό. Έγινε το σχολείο μου επιμορφωτικό κέντρο για τις Κυκλάδες και: "είναι αμαρτία να έρχονται τώρα από τα νησιά κι εσύ κοντά στο σπίτι σου να το χάσεις ενώ το δικαιούσαι". Με κάτι τέτοια με ψήσανε ο διευθυντής κι ο πληροφορικός, ενέδωσα κι εγώ η όψιμη επιμορφούμενη και...τραβάτε με κι ας κλαίω. Ζόρικο σεμινάριο, εφ' όλης της ύλης. Υποτίθεται ότι έχει θέμα την εφαρμογή της τεχνολογίας στη διδασκαλία, αλλά στην πραγματικότητα είναι σεμινάριο στη διδακτική του αντικειμένου, πολύ χρήσιμο, πολύ ενδιαφέρον και πολύ απαιτητικό. Ασκήσεις κάθε βδομάδα, διδακτικές παρεμβάσεις, σενάρια. Ξανακαθίσαμε στα θρανία, λίγες φορές δια ζώσης στο σχολείο και τις περισσότερες εξ αποστάσεως από το σπίτι μας, σε συνεδρίες τηλεδιάσκεψης και σε ασύγχρονες δραστηριότητες. Μάθαμε πολλά για τις πιο σύγχρονες θεωρίες της διδακτικής των αντικειμένων μας, τις δυνατότητες των τεχνολογικών εργαλείων, τις διδακτικές μεθόδους, το σωστό σχεδιασμό του μαθήματος . Μα το κυριότερο: μάθαμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας, κάτι εντελώς άγνωστο στην κουλτούρα της ελληνικής εκπαίδευσης. Προσπαθούμε όλοι να εφαρμόσουμε ομαδοσυνεργατική μέθοδο στην τάξη και δεν έχουμε ποτέ συνεργαστεί εμείς οργανωμένα στα πλαίσια μιας ομάδας. Έτσι, με πολλή και καλή δουλειά κύλησε η σχολική χρονιά.
Όταν τέλειωσε , ήμουν κουρδισμένη και είχα πολλή όρεξη. Μεσολάβησε ένα ράθυμο καλοκαίρι που φαίνεται μου αποκάλυψε μια κούραση που μέχρι τότε κρυβόταν μέσα στην έκρηξη υπερδραστηριότητας. Όταν άνοιξε το σχολείο και φορτώθηκα με μαθήματα και δουλειές, δεν ήθελα να είμαι στο σεμινάριο. "Φτάνουν όσα έμαθα, τι να την κάνω τώρα τη συνέχεια, πού να κάθομαι να γράφω τόσες εργασίες, τι τις θέλω εγώ τώρα τις εξετάσεις;" Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Μια μέρα άνοιξα το φόρουμ με τις εργασίες. Μια συνάδελφος από την Πάρο είχε ανεβάσει ένα σενάριο με θέμα το χαϊκού. Από το Σεφέρη στην ιαπωνική ποίηση, αυτή την ποίηση του ελάχιστου, ταιριασμένη σε ένα εμπνευσμένο σενάριο διδασκαλίας. Θυμήθηκα γιατί είμαι στο σεμινάριο, γιατί είμαι σ' αυτή τη δουλειά. Γιατί σε κάθε γωνία σε περιμένει μια ανάσα ομορφιάς, ακόμα κι όταν εσύ καθόλου δεν την περιμένεις. Συνέχισα. Στην τελευταία συνάντηση, πριν από λίγες μέρες, συνειδητοποίησα ότι το μόνο που δεν μου έμαθε αυτό το σεμινάριο τελικά - απλώς μου το επαλήθευσε για πολλοστή φορά- είναι το πόσες κρυμμένες δυνάμεις έχει η ελληνική εκπαίδευση. Πόσους ταλαντούχους, νέους ανθρώπους, με προσόντα τυπικά και ουσιαστικά, με αγάπη και μεράκι για τη δουλειά τους, που όχι μόνο δεν τους αμείβει σύμφωνα με την αξία τους, αλλά τους απαξιώνει και τους ευτελίζει με κάθε τρόπο καθημερινά.
