Σήμερα που ήρθαμε να σε αποχαιρετήσουμε ήταν σαν μικρό προσκλητήριο της παρέας μας και της γενιάς μας. Ανάμεσά μας τριγύριζαν εκείνα τα παιδιά του ΄70 και του ΄80, με τις μπλε ποδιές, τα πολλά βιβλία και τα μεγάλα ιδανικά. Η Καππαριά που ήταν πάντα κάτι παραπάνω για μας από γενέθλιος τόπος, ένα χωριό-σύμβολο των ιδεών που μας ένωσαν κάποτε, σε κρατάει για πάντα στη γη της τώρα πια. Αν και οι ζωές μας τράβηξαν διαφορετικούς δρόμους, πάντα αναγνωριζόμασταν. Αρκούσε ένα βλέμμα, μια κουβέντα, και ξέραμε: όλα ήταν εκεί, οι πνευματικοί δεσμοί, τα κοινά βιώματα, οι ελπίδες, οι ευαισθησίες. Πάντα ξέραμε να αναζητάμε σ' αυτά τα βλέμματα την επιβεβαίωση ότι δεν ξεστρατίσαμε, κάπου μαζί βαδίζουμε ακόμα. Πάντα απ' αυτές τις λίγες κουβέντες που λέγαμε αντλούσαμε δύναμη να συνεχίζουμε τους όλο και πιο δύσκολους δρόμους που μας έριξαν οι καιροί να βαδίσουμε. Τώρα θα μάθουμε κι εμείς να ζούμε με απουσίες, εσύ η πρώτη απούσα αν και απουσιολόγος. Δεν ταιριάζει.
Εκτός εάν οι καλύτεροι προπορεύονται και στο θάνατο.
Καλό σου ταξίδι, Μίνα Μήλα.
Θα μας λείπεις.
Εκτός εάν οι καλύτεροι προπορεύονται και στο θάνατο.
Καλό σου ταξίδι, Μίνα Μήλα.
Θα μας λείπεις.
