Άκου, καθηγητάκο!

Σε σένα μιλάω, που για να καθησυχάσεις το φόβο ότι θα είσαι ο επόμενος για σφαγή, εκφράστηκες απαξιωτικά, στα εκπαιδευτικά φόρουμ, για τις "μοδίστρες και τις κομμώτριες" της εκπαίδευσης που απολύονται εν μια νυκτί, χωρίς προειδοποίηση ή αποζημίωση, και προπαντός χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση.
Και μη βιαστείς να πεις ότι αξιολόγηση δεν χρειάζεται, αφού αυτές οι ειδικότητες δεν έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο, γιατί θα σε διαψεύσουν οι ίδιοι οι μαθητές σου, αν τους ρωτήσουν.
Αυτοί, ντε, που τους υποτιμάς, τους ειρωνεύεσαι και δεν μπαίνεις στο κόπο να κατεβείς από το βάθρο της ακαδημαϊκής σου ανωτερότητας για να τους βοηθήσεις να καταλάβουν, χωρίς να χρειαστούν ακριβοπληρωμένα ιδιαίτερα, τα "υψηλά σου διανοήματα" που κραδαίνεις σαν σπάθα πάνω από τα κεφάλια τους. Αυτοί, που όταν τους απέρριπτες με περισσή ευκολία, για να μην πω με σαδιστική ικανοποίηση, τους αναλάμβαναν μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους που απολύθηκαν προχθές και-ναι, ω του θαύματος- αυτά τα παραπεταμένα παιδιά δέχονταν τη φροντίδα ενός αληθινού δασκάλου, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ενός δασκάλου, που μαζί με τις βελονιές, τα χτενίσματα ή την περιποίηση προσώπου που τους δίδασκε, τους μάθαινε συγχρόνως ότι μπορούν, αξίζουν, δικαιούνται μια θέση κάτω από τον ήλιο και μάλιστα ότι διαθέτουν δεξιότητες και ταλέντα που δεν πίστευαν ποτέ ότι έχουν, χάρη και στη δική σου συστηματική προσπάθεια υπέρ του αντιθέτου. Στα πέντε χρόνια που δίδασκα ως φιλόλογος, παράλληλα με το λύκειο, σε ένα τέτοιο επαγγελματικό σχολείο, είδα τόσα πολλά τέτοια θαύματα, όσα δεν είδα στα υπόλοιπα 20 και βάλε που διδάσκω στη γενική εκπαίδευση. Μαθητές που τους έφεραν οι γονείς τους με μεγάλη επιφύλαξη, γιατί ήταν πεπεισμένοι ότι τίποτε δεν μπορούν να καταφέρουν, να ανθίζουν πραγματικά και να βελτιώνονται και στα υπόλοιπα (κλασικά) μαθήματα, επειδή βρήκαν ένα πεδίο γνώσης και κυρίως πρακτικής εφαρμογής της, που αξιοποιούσε και ενίσχυε τις ικανότητες που έτσι κι αλλιώς διαθέτει κάθε ανθρώπινο πλάσμα, μέχρι να τις στομώσει η επαφή έστω και με έναν "προφέσορα" του είδους σου, καθηγητάκο.
Ψάξε στη μνήμη σου να βρεις πότε πήρες ένα παιδί χαμηλών επιδόσεων, του έδωσες θάρρος, ασχολήθηκες με τα ενδιαφέροντά του, έλυσες τις απορίες του, το έκανες να αγαπήσει το μάθημά σου, να αγαπήσει το διάβασμα, το είδες να πιστεύει στον εαυτό του και να προχωράει στη ζωή με τα φτερά που εσύ το βοήθησες να αναπτύξει; Τι έχεις να θυμάσαι; Πόσους έβαλες στο πανεπιστήμιο; Πόσους μαθητάρες είχες που σαν αλογάκια σε κούρσα σε "δικαίωσαν" με τις πρωτιές τους; Αυτό που είσαι μπορεί να λέγεται καλός προπονητής, καλός ειδικός, καλός φροντιστής. Δάσκαλος όμως δεν λέγεται. Δάσκαλος είναι να κερδίσεις τη χαμένη εκπαιδευτικά ψυχή, να φέρεις πίσω στο σπίτι της παιδείας που ανήκει, το χαμένο πρόβατο που με ευκολία το στέλνεις στο στόμα του λύκου αμόρφωτο και ακαλλιέργητο. Και μην σου κάνει εντύπωση, αλλά πολλές από αυτές τις "μοδίστρες και κομμώτριες" που απολύθηκαν έχουν να θυμούνται για μια ολόκληρη ζωή τέτοιες περιπτώσεις κερδισμένων παιδιών από τη σύντομη θητεία τους στην εκπαίδευση.
Και να χαίρεσαι όχι γιατί ξεφορτώθηκε το καράβι από τη "σαβούρα" και δεν θα βουλιάξει παρασύροντας και την επιστημονική σου υψηλότητα, αλλά γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν ανακάλυψε πού κρύβεται η αληθινή σαβούρα που μολύνει με την τοξικότητά της όλους τους επιβάτες του καραβιού.

Η Άνδρος του Παναγιώτη Αναστασόπουλου

Στο Κόρθι, στη Σχολή της Αγίας Τριάδας, όπου στεγάζεται το Περιβαλλοντικό Κέντρο, έγινε χθες Κυριακή 30 Ιουνίου, η παρουσίαση του βιβλίου του εκδότη και Κορθιανού εξ αγχιστείας Παναγιώτη Αναστασόπουλου:  Η Άνδρος μου, πηγές και βρύσες στο Κόρθι. Ένα βιβλίο που αποτυπώνει σε δύσκολους εκδοτικά καιρούς κάτι που γνωρίζαμε κι από άλλα παρόμοια "διαβήματα" : την τρέλα ενός καλλιτέχνη του βιβλίου σε συνδυασμό με την πετριά ενός λάτρη του Κορθίου, ως τοπίου και ως τόπου ψυχής. Αυτός ο ωραίος τρελός γύριζε δυο χρόνια τώρα την περιοχή μας, φωτογράφίζε και μάζευε πληροφορίες για κάθε πηγή και βρυσούλα και εμπλουτίζοντας την έρευνά του με μυθολογικές, ιστορικές και λαογραφικές αναφορές, έφτιαξε ένα μοναδικό βιβλίο, χάρμα οφθαλμών και ψυχής. Όταν μου  έδειξε το προσχέδιο για πρώτη φορά πριν από μήνες μου είχε πει: "δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ωραία πέρασα φτιάχνοντάς το, γνώρισα ανθρώπους που δεν θα τους είχα ποτέ γνωρίσει αλλιώς, άκουσα τις  ιστορίες τους, μπήκα στα σπίτια τους" Χθες ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός: "Το βιβλίο το έγραψα για να βρεθώ κοντά στους ανθρώπους αυτού του τόπου".  Και οι άνθρωποι αυτού του τόπου, Παναγιώτη, θα βρεθούν με το βιβλίο σου σε μέρη γνώριμα και ξεχασμένα, θα θυμηθούν πώς ξεδίψαγαν κάποτε πάνω σε δροσερά ψινάρια και πώς κοινωνούσαν το νάμα μιας άλλης ζωής, όταν αρκούσε μια πλάκα σαπούνι κι ένα κοφίνι με ρούχα, για να βρεθείς με τους συχωριανούς σου, να μιλήσεις, να γελάσεις και να μοιραστείς την έγνοια σου.
Σου οφείλουμε ακόμα μια αντάξια του βιβλίου σου παρουσίαση. Ήταν απόλαυση να ακούς το Γιάννη Βόγλη, το μεγάλο μας ηθοποιό να διαβάζει αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του για τις παιδικές του αναμνήσεις στην Άνδρο, στα χρόνια της Κατοχής. Η Άνδρος του Βόγλη και η δική σου, Παναγιώτη, είναι ο ίδιος τόπος κι ας τις χωρίζουν καμιά εβδομηνταριά χρόνια. Ή μάλλον είναι αυτό που προκύπτει όταν ένας τόπος συναντηθεί με ψυχές που του δίνουν την ψυχή του.
Ο καθηγητής βυζαντινολογίας Φώτης Δημητρακόπουλος στη συνέχεια της εκδήλωσης  μας έδειξε πώς ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος μπορεί να συνδυάζει την επιστημονική αρτιότητα με το χιούμορ και την απλότητα. Μεγάλο μάθημα για κάθε εκπαιδευτικό που θέλει να λέγεται δάσκαλος. Ο  Γιάννης Πολέμης, ο δικός μας καθηγητής βυζαντινολογίας, επίσης, αφιέρωσε τη δική του παρουσίαση στον ιστορικό Δημήτρη Πασχάλη, γιατί η νεότερη ιστορία του τόπου μας του οφείλει κυριολεκτικά την ύπαρξή της. Πικρή διαπίστωση το έλλειμμα ιστορικής γνώσης τοπικής και γενικής στην εκπαίδευση σήμερα και πρόκληση για όσους την υπηρετούμε να εντείνουμε την προσπάθειά μας προς αυτή την κατεύθυνση.Τέλος ο πανεπιστημιακός γιατρός Παναγιώτης Δημόπουλος, άγνωστος στους περισσότερους, ενώ υποθέσαμε ότι ήταν εκεί λόγω φιλίας με τον συγγραφέα, ήταν μια ακόμα αποκάλυψη, έκλεισε την παρουσίαση με ένα λόγο αριστοτεχνικό, έμπλεο νοήματος και ουσίας.
Όπως όμως είπε κι ο Δήμαρχος Γιάννης Γλυνός τίποτε δεν τελειώνει εδώ. Ο Παναγιώτης Αναστασόπουλος πιάστηκε μόνος του στο δίχτυ που ύφανε ο ίδιος, γιατί όλοι περιμένουμε τη συνέχεια και ξέρουμε πως μας αγαπάει πολύ για να μας χαλάσει το χατήρι.
Καλή επιτυχία και καλή συνέχεια!