Πολλά χρόνια, πολλοί και δυνατοί άνθρωποι και μεγάλα συμφέροντα προσπάθησαν να σας κάνουν εχθρούς. Η ιστορία σάς άλεσε στις μυλόπετρές της, σας πέταξε από δω κι από κει, χωρίς πατρίδα. Τεράστια υψώθηκαν τείχη ανάμεσά σας: αίμα, πόνος, μνήμη, χαλασμός. Μεγαλώσατε μέσα σ' αυτά τα τείχη με ελάχιστες ρωγμές: η Διδώ Σωτηρίου, ο Ναζίμ Χικμέτ, η Πολίτικη Κουζίνα, κανένα παλιό σμυρναίικο.
Στις γιορτές του σχολείου "σκοτώνατε" ο ένας τον άλλον πολλές φορές κι άλλες τόσες μετρούσατε τον ηρωισμό και την αγάπη για την πατρίδα με μέτρο το μίσος για τον άλλο, τον κακό.
Τι λέτε εσείς όταν θυμώνει πολύ κάποιος; Εμείς λέμε: " Έγινε Τούρκος". Πώς φωνάζει η μαμά του το άτακτο κοριτσάκι της; "-Τουρκάλα! Τώρα θα σου δείξω εγώ!"
Πολύ βαρύ φορτίο για τις μικρές σας πλάτες κι, όταν ήρθε να προστεθεί και η λειψή και αλλήθωρη γνώση του ιστορικού παρελθόντος, ήταν πολύ εύκολο να γίνετε αρχετυπικοί εχθροί μεταξύ σας.
Πώς γίνεται όμως και μόλις συναντηθείτε έξω από τα χωρικά σας ύδατα, μετανάστες στην Αμερική και στη Γερμανία ή στην υπόλοιπη Ευρώπη, φοιτητές και νέοι επιστήμονες και εργαζόμενοι, να χάνονται όλα αυτά τα κατάλοιπα του παρελθόντος και να αναδεικνύονται οι ομοιότητες, η κοινή κληρονομιά αιώνων συνύπαρξης, το πολιτισμικό και γεωγραφικό γονιδίωμα που μας ενώνει;
Σας είδα σε μια αυτοσχέδια διαδήλωση, στο Παρίσι, δίπλα δίπλα να κρατάτε κόλλες χαρτί με συνθήματα συμπαράστασης στον αγώνα των Τούρκων πολιτών. Μια λέξη με παραξένεψε: Capulcu. Έμαθα πως έτσι (πλιατσικολόγους) αποκάλεσε ο Ερντογάν τους Τούρκους διαδηλωτές κι αυτοί έκαναν τη βρισιά σύνθημα της αντίστασης.
Τώρα τη μοιράζεστε κι εσείς Ekin,Anthi, Deniz, Eirini,
όπως μοιράζεστε και τη φέτα τα πρωινά στο δωμάτιο της φοιτητικής εστίας.
